Síntese de Dendrímeros por Cicloadición Azida - Alquino Térmica con alquinos internos
Autoría
H.E.F.P.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
H.E.F.P.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
Os dendrímeros son moléculas ramificadas que espertaron unha gran interese en diversas areas de investigación debido a unha característica coñecida como Multivalencia. Esta característica fai que teñan cada vez máis aplicacións, por iso é necesario desenvolver métodos de síntese rápidos e eficientes. Neste estudo, o obxectivo é sintetizar un novo dendrímero empregando unha ruta de síntese diverxente que comeza con reactivos comúns e rutas de síntese curtas, eficientes e respectuosas có medio ambiente, empregando reaccións con alta economía atómica e que non requiran o uso de metáis pesados. O noso plan básase en aproveitar o potencial da AAC para obter produtos de reacción limpos, rapidamente, en escala de gramos e en condicións suaves. Adicionalmente, intentarase investigar mediante experimentos de RMN a orixe da formación de agregados durante a síntese de dendrímeros, un problema común en todas as familias de dendrímeros.
Os dendrímeros son moléculas ramificadas que espertaron unha gran interese en diversas areas de investigación debido a unha característica coñecida como Multivalencia. Esta característica fai que teñan cada vez máis aplicacións, por iso é necesario desenvolver métodos de síntese rápidos e eficientes. Neste estudo, o obxectivo é sintetizar un novo dendrímero empregando unha ruta de síntese diverxente que comeza con reactivos comúns e rutas de síntese curtas, eficientes e respectuosas có medio ambiente, empregando reaccións con alta economía atómica e que non requiran o uso de metáis pesados. O noso plan básase en aproveitar o potencial da AAC para obter produtos de reacción limpos, rapidamente, en escala de gramos e en condicións suaves. Adicionalmente, intentarase investigar mediante experimentos de RMN a orixe da formación de agregados durante a síntese de dendrímeros, un problema común en todas as familias de dendrímeros.
Dirección
FERNANDEZ MEGIA, EDUARDO (Titoría)
FERNANDEZ MEGIA, EDUARDO (Titoría)
Tribunal
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
Octahidroisoindóis derivados do ácido (-)-shikímico, inhibidores das glicosidasas
Autoría
S.G.U.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
S.G.U.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
Os iminoazúcares representan unha clase de monosacáridos onde o átomo de osíxeno endocíclico é reemplazado por un de nitróxeno. Esta alteración lles confire a capacidade de interferir coa acción das glicosidasas naturáis, o que os convirte en elementos relevantes no metabolismo das glicoproteínas, o glucóxeno e o control dalgunhas enfermedades xenéticas, como as enfermedades de acumulación lisosómica. Ademáis dos iminoazúcares, numerosas moléculas polihidroxiladas que conteñen grupos amino na súa estructura exhiben propiedades similares, o que destaca a importancia de sintetizar e estudar estas sustancias como novos compostos con actividade biolóxica, de utilidade no campo da Química Médica. Os isoindóis polihidroxilados, en particular, destacan polas súas propiedades mencionadas anteriormente e, en consecuencia, considéranse potenciáis inhibidores das glicosidasas. O presente Traballo de Fin de Máster se enfoca na síntesis de novos isoindóis polihidroxilados empregando o ácido (-)-shikímico como producto de partida, un composto natural actualmente dispoñible comercialmente a precios asequibles.
Os iminoazúcares representan unha clase de monosacáridos onde o átomo de osíxeno endocíclico é reemplazado por un de nitróxeno. Esta alteración lles confire a capacidade de interferir coa acción das glicosidasas naturáis, o que os convirte en elementos relevantes no metabolismo das glicoproteínas, o glucóxeno e o control dalgunhas enfermedades xenéticas, como as enfermedades de acumulación lisosómica. Ademáis dos iminoazúcares, numerosas moléculas polihidroxiladas que conteñen grupos amino na súa estructura exhiben propiedades similares, o que destaca a importancia de sintetizar e estudar estas sustancias como novos compostos con actividade biolóxica, de utilidade no campo da Química Médica. Os isoindóis polihidroxilados, en particular, destacan polas súas propiedades mencionadas anteriormente e, en consecuencia, considéranse potenciáis inhibidores das glicosidasas. O presente Traballo de Fin de Máster se enfoca na síntesis de novos isoindóis polihidroxilados empregando o ácido (-)-shikímico como producto de partida, un composto natural actualmente dispoñible comercialmente a precios asequibles.
Dirección
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Titoría)
ESTEVEZ CABANAS, RAMON JOSE Cotitoría
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Titoría)
ESTEVEZ CABANAS, RAMON JOSE Cotitoría
Tribunal
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
Hidroalquilación fotocatalítica de alquenos trifluorometilados con propano
Autoría
H.J.C.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
H.J.C.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
Os alcáns gasosos son materias primas amplamente dispoñibles e asequibles, cun potencial como axentes alquilantes moi subestimado. Os procesos fotocatalíticos baseados na transferencia de átomos de hidróxeno (HAT) ofrecen un enfoque sostible para explotar este potencial. O uso de alcáns gasosos para sintetizar alcáns trifluorometilados é particularmente desafiante pero crucial para o descubrimento de fármacos debido ás propiedades beneficiosas destas moléculas fluoradas. Este traballo fin de máster presenta o desenvolvemento dunha metodoloxía catalítica para a hidroalquilación directa de trifluoroalquenos con propano baseada na fotocatálise HAT. A reacción produce alcáns trifluorometilados con alta selectividade e eficiencia. O estudo sistemático de catalizadores (FeCl3·6H2O e TBADT) e condicións de reacción, de acordo cos potenciais de redución das especies involucradas, permitiu que a reacción fose xeral e amplamente aplicable para a hidroalquilación dunha variedade de substratos.
Os alcáns gasosos son materias primas amplamente dispoñibles e asequibles, cun potencial como axentes alquilantes moi subestimado. Os procesos fotocatalíticos baseados na transferencia de átomos de hidróxeno (HAT) ofrecen un enfoque sostible para explotar este potencial. O uso de alcáns gasosos para sintetizar alcáns trifluorometilados é particularmente desafiante pero crucial para o descubrimento de fármacos debido ás propiedades beneficiosas destas moléculas fluoradas. Este traballo fin de máster presenta o desenvolvemento dunha metodoloxía catalítica para a hidroalquilación directa de trifluoroalquenos con propano baseada na fotocatálise HAT. A reacción produce alcáns trifluorometilados con alta selectividade e eficiencia. O estudo sistemático de catalizadores (FeCl3·6H2O e TBADT) e condicións de reacción, de acordo cos potenciais de redución das especies involucradas, permitiu que a reacción fose xeral e amplamente aplicable para a hidroalquilación dunha variedade de substratos.
Dirección
FAÑANAS MASTRAL, MARTIN (Titoría)
FAÑANAS MASTRAL, MARTIN (Titoría)
Tribunal
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
Ferramentas computacionales no estudo do cancro e a infección: a membrana celular como diana terapéutica
Autoría
P.R.L.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
P.R.L.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
O aumento da resistencia dos patóxenos aos antibióticos é un problema global que captou a atención da Organización Mundial da Saúde (OMS) e investigadores nas últimas décadas. Ante esta ameaza, faise evidente a necesidade do desenvolvemento de novos medicamentos capaces de combater aos patóxenos sen inducir a aparición de resistencias. Grazas á súa capacidade de distinguir bacterias de células sas, debido aos distintos lípidos presentes nas súas membranas, os péptidos antimicrobianos gañaron interese, en especial, os ciclopéptidos (CPs); estruturas planas que alternan aminoácidos de configuración D e L, que son capaces de autoensamblarse en nanotubos, a especie activa, en condicións favorables como en presenza dun patóxeno. As simulacións de dinámica molecular (MD) foron clave para entender as interaccións entre ciclopéptidos (CPs), aínda que os modelos de gran groso (CG) como MARTINI non modelan adecuadamente os enlaces de hidróxeno entre eles. Para solucionar isto, estendeuse MARTINI 2.2 coa parametrización MA(R/S)TINI, que inclúe a quiralidad de cada residuo de CPs, permitindo reproducir os patróns de autoensamblaxe esperados sen aumentar o custo computacional. O obxectivo do traballo é adaptar esta implementación a MARTINI 3, validándoa con secuencias de péptidos en distintos modelos de membranas lipídicas, mostrando que as interaccións son sensibles á quiralidad do péptido e compáranse favorablemente con resultados previos.
O aumento da resistencia dos patóxenos aos antibióticos é un problema global que captou a atención da Organización Mundial da Saúde (OMS) e investigadores nas últimas décadas. Ante esta ameaza, faise evidente a necesidade do desenvolvemento de novos medicamentos capaces de combater aos patóxenos sen inducir a aparición de resistencias. Grazas á súa capacidade de distinguir bacterias de células sas, debido aos distintos lípidos presentes nas súas membranas, os péptidos antimicrobianos gañaron interese, en especial, os ciclopéptidos (CPs); estruturas planas que alternan aminoácidos de configuración D e L, que son capaces de autoensamblarse en nanotubos, a especie activa, en condicións favorables como en presenza dun patóxeno. As simulacións de dinámica molecular (MD) foron clave para entender as interaccións entre ciclopéptidos (CPs), aínda que os modelos de gran groso (CG) como MARTINI non modelan adecuadamente os enlaces de hidróxeno entre eles. Para solucionar isto, estendeuse MARTINI 2.2 coa parametrización MA(R/S)TINI, que inclúe a quiralidad de cada residuo de CPs, permitindo reproducir os patróns de autoensamblaxe esperados sen aumentar o custo computacional. O obxectivo do traballo é adaptar esta implementación a MARTINI 3, validándoa con secuencias de péptidos en distintos modelos de membranas lipídicas, mostrando que as interaccións son sensibles á quiralidad do péptido e compáranse favorablemente con resultados previos.
Dirección
GARCIA FANDIÑO, REBECA (Titoría)
GARCIA FANDIÑO, REBECA (Titoría)
Tribunal
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
Síntese directa de espirolactonas mediante fixación fotocatalítica de CO2
Autoría
M.R.M.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
M.R.M.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
As lactonas espirocíclicas son motivos estruturais prevalentes nas moléculas bioactivas debido á presenza do espirocentro que incide directamente nas súas propiedades biodinámicas. Debido á importancia destas estruturas, desenvolvéronse diferentes metodoloxías para a súa síntese, requirindo materiais de partida previamente funcionalizados, catalizadores metálicos, ou mesmo o uso de compostos altamente tóxicos. Neste contexto, é de grande interese desenvolver estratexias novas, máis suaves e respectuosas co medio ambiente. No marco desta liña de investigación proponse un novo método fotocatalítico que permite a formación de gamma-espirolactonas a partir de cetonas cíclicas simples e de dióxido de carbono, sen a utilización de complexos metálicos tóxicos e caros. Neste proxecto procederase a finalizar a optimización e estudar o alcance desta metodoloxía, observando a formación de gamma-espirolactonas a través dunha gran variedade de substratos.
As lactonas espirocíclicas son motivos estruturais prevalentes nas moléculas bioactivas debido á presenza do espirocentro que incide directamente nas súas propiedades biodinámicas. Debido á importancia destas estruturas, desenvolvéronse diferentes metodoloxías para a súa síntese, requirindo materiais de partida previamente funcionalizados, catalizadores metálicos, ou mesmo o uso de compostos altamente tóxicos. Neste contexto, é de grande interese desenvolver estratexias novas, máis suaves e respectuosas co medio ambiente. No marco desta liña de investigación proponse un novo método fotocatalítico que permite a formación de gamma-espirolactonas a partir de cetonas cíclicas simples e de dióxido de carbono, sen a utilización de complexos metálicos tóxicos e caros. Neste proxecto procederase a finalizar a optimización e estudar o alcance desta metodoloxía, observando a formación de gamma-espirolactonas a través dunha gran variedade de substratos.
Dirección
SAA RODRIGUEZ, CARLOS EUGENIO (Titoría)
NAPPI , MANUEL Cotitoría
SAA RODRIGUEZ, CARLOS EUGENIO (Titoría)
NAPPI , MANUEL Cotitoría
Tribunal
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
coacervados complexos dendríticos como sistemas multifásicos
Autoría
J.M.R.H.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
J.M.R.H.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
As células albergan moitas reaccións e procesos biomoleculares que requiren unha regulación e organización precisa para a súa resistencia. Nos últimos anos, empregáronse os coacervados como unha plataforma interesante para crear compartimentos semellantes ás células, coñecidos como orgánulos sen membrana (MLOs). Neste contexto, os coacervados complexos son unha proposta relevante como compartimentos celulares sintéticos creados mediante separación de fases líquido-líquido ao mesturar polielectrólitos con cargas opostas.Motivados polo descubrimento de estruturas complexas, os esforzos recentes centráronse en crear coacervados multifase que exhiben arranxos xerárquicos semellantes. Neste traballo, informamos sobre a formación de coacervados complexos a partir de dous ou tres policationes coas mesmas e diferentes proporcións engadidas xunto cun dendrímero aniónico. Ademais, variamos a proporción de carga dun policatión mantendo constantes as proporcións dos outros para analizar a formación de sistemas de dúas ou tres fases, podendo controlar o fenómeno da multicompartmentalización. Os nosos achados indican que a incorporación de varias macromoléculas con diferentes proporcións promove a formación dunha terceira fase e aumenta a multicompartmentalización nestas estruturas semellantes ás células.
As células albergan moitas reaccións e procesos biomoleculares que requiren unha regulación e organización precisa para a súa resistencia. Nos últimos anos, empregáronse os coacervados como unha plataforma interesante para crear compartimentos semellantes ás células, coñecidos como orgánulos sen membrana (MLOs). Neste contexto, os coacervados complexos son unha proposta relevante como compartimentos celulares sintéticos creados mediante separación de fases líquido-líquido ao mesturar polielectrólitos con cargas opostas.Motivados polo descubrimento de estruturas complexas, os esforzos recentes centráronse en crear coacervados multifase que exhiben arranxos xerárquicos semellantes. Neste traballo, informamos sobre a formación de coacervados complexos a partir de dous ou tres policationes coas mesmas e diferentes proporcións engadidas xunto cun dendrímero aniónico. Ademais, variamos a proporción de carga dun policatión mantendo constantes as proporcións dos outros para analizar a formación de sistemas de dúas ou tres fases, podendo controlar o fenómeno da multicompartmentalización. Os nosos achados indican que a incorporación de varias macromoléculas con diferentes proporcións promove a formación dunha terceira fase e aumenta a multicompartmentalización nestas estruturas semellantes ás células.
Dirección
FERNANDEZ MEGIA, EDUARDO (Titoría)
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS Cotitoría
FERNANDEZ MEGIA, EDUARDO (Titoría)
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS Cotitoría
Tribunal
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
Síntese de clústers de boro supercaotrópicos acoplados a moléculas de carga para o seu transporte a través de membranas
Autoría
A.L.R.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
A.L.R.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
O Grupo de Laboratorio Montenegro introduciu recentemente o uso de clústeres de boro supercaotrópicos para transportar substancias hidrofílicas a través de membranas lipídicas e dentro da célula. Estes novos transportadores posúen propiedades que superan ás dos ións caotrópicos convencionais, ofrecendo vantaxes como alta solubilidade e estabilidade. Actualmente, estes transportadores operan mediante interaccións supramoleculares débiles, facilitando a liberación da carga. Sen embargo, o mecanismo exacto e a especificidade deste transporte, así como a capacidade de carga e o potencial de cotransporte doutras substancias, aínda non están claros. Polo tanto, este proxecto busca unir de forma covalente unha molécula de carga ao clúster de boro, asegurando un transporte exclusivo da molécula desexada. Exploraranse dúas rutas sintéticas: a formación dun enlace éster reversible entre a carga e o clúster, que pode ser hidrolizado por esterasas intracelulares, e a formación dun grupo triazol utilizando a química click de cicloadición azida-alquino catalizada por cobre (I) (CuAAC) para unir a carga e o clúster.
O Grupo de Laboratorio Montenegro introduciu recentemente o uso de clústeres de boro supercaotrópicos para transportar substancias hidrofílicas a través de membranas lipídicas e dentro da célula. Estes novos transportadores posúen propiedades que superan ás dos ións caotrópicos convencionais, ofrecendo vantaxes como alta solubilidade e estabilidade. Actualmente, estes transportadores operan mediante interaccións supramoleculares débiles, facilitando a liberación da carga. Sen embargo, o mecanismo exacto e a especificidade deste transporte, así como a capacidade de carga e o potencial de cotransporte doutras substancias, aínda non están claros. Polo tanto, este proxecto busca unir de forma covalente unha molécula de carga ao clúster de boro, asegurando un transporte exclusivo da molécula desexada. Exploraranse dúas rutas sintéticas: a formación dun enlace éster reversible entre a carga e o clúster, que pode ser hidrolizado por esterasas intracelulares, e a formación dun grupo triazol utilizando a química click de cicloadición azida-alquino catalizada por cobre (I) (CuAAC) para unir a carga e o clúster.
Dirección
MONTENEGRO GARCIA, JAVIER (Titoría)
QUEME PEÑA, MAYRA MARITZA Cotitoría
MONTENEGRO GARCIA, JAVIER (Titoría)
QUEME PEÑA, MAYRA MARITZA Cotitoría
Tribunal
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
Desenvolvemento de métodos electroquímicos para a síntese de HPAs funcionais
Autoría
C.L.V.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
C.L.V.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
Os hidrocarburos policíclicos aromáticos (HPAs) ocupan unha posición destacada no campo dos materiais moleculares orgánicos debido ás interesantes propiedades electrónicas, ópticas e de autoensamblaje que presentan algúns destes compostos. A aproximación ascendente (bottom-up) para a síntese de HPAs xeralmente require da construción de precursores non planares, solubles en disolventes orgánicos comúns, precedendo a un paso final que a miúdo implica un proceso de oxidación ou redución. Este paso final pode incluír unha ciclodeshidrogenación tipo Scholl, ou unha reacción de aromatización redutora a partir dun precursor adecuado. Recentemente, desenvolvéronse métodos electroquímicos para levar a cabo a síntese de HPAs mediante reaccións oxidativas de ciclodeshidrogenación, pero non existen precedentes significativos de reducións electroquímicas que conduzan a poliarenos. A experiencia do noso grupo na síntese de acenos e outros HPAs mediante reaccións de cicloadición de arinos con furanos e isobenzofuranos, impulsounos a estudar a desoxigenación de epoxiarenos por métodos electroquímicos. Con este obxectivo, sintetizouse unha familia de epoxiarenos con diversas estruturas, os seus potenciais de redución determináronse mediante voltametría cíclica e/o voltametría de onda cadrada, e investigáronse as condicións para a súa redución baixo condicións electroquímicas, obtendo o correspondente hidrocarburo aromático e/o a formación do correspondente dihidro-derivado(s) dependendo da estrutura do sistema policíclico.
Os hidrocarburos policíclicos aromáticos (HPAs) ocupan unha posición destacada no campo dos materiais moleculares orgánicos debido ás interesantes propiedades electrónicas, ópticas e de autoensamblaje que presentan algúns destes compostos. A aproximación ascendente (bottom-up) para a síntese de HPAs xeralmente require da construción de precursores non planares, solubles en disolventes orgánicos comúns, precedendo a un paso final que a miúdo implica un proceso de oxidación ou redución. Este paso final pode incluír unha ciclodeshidrogenación tipo Scholl, ou unha reacción de aromatización redutora a partir dun precursor adecuado. Recentemente, desenvolvéronse métodos electroquímicos para levar a cabo a síntese de HPAs mediante reaccións oxidativas de ciclodeshidrogenación, pero non existen precedentes significativos de reducións electroquímicas que conduzan a poliarenos. A experiencia do noso grupo na síntese de acenos e outros HPAs mediante reaccións de cicloadición de arinos con furanos e isobenzofuranos, impulsounos a estudar a desoxigenación de epoxiarenos por métodos electroquímicos. Con este obxectivo, sintetizouse unha familia de epoxiarenos con diversas estruturas, os seus potenciais de redución determináronse mediante voltametría cíclica e/o voltametría de onda cadrada, e investigáronse as condicións para a súa redución baixo condicións electroquímicas, obtendo o correspondente hidrocarburo aromático e/o a formación do correspondente dihidro-derivado(s) dependendo da estrutura do sistema policíclico.
Dirección
PEREZ MEIRAS, MARIA DOLORES (Titoría)
PEREZ MEIRAS, MARIA DOLORES (Titoría)
Tribunal
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
Desenvolvemento dun catalizador monolítico cerámico funcionalizado na superficie con composite de MOF(Pd) e silicato sódico. Aplicación na síntese de fármacos do tipo isatina
Autoría
R.B.C.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
R.B.C.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
Data da defensa
18.07.2024 09:30
18.07.2024 09:30
Resumo
Na actualidade, por consideracións ambientais, a catálise adquiriu aínda maior relevancia que antes, converténdose nunha das principais fontes de avance da nosa sociedade. O noso equipo de investigación desenvolveu un catalizador de cermet anterior baseado en Pd e alumina. O deseño desta investigación pretende mellorar as limitacións dos catalizadores monolíticos cerámicos previamente desenvolvidos, onde o necesario proceso de sinterización nun forno a 1500 graos centígrados elimina gran parte da porosidade superficial. Esta revisión céntrase na síntese dun sistema catalítico, utilizando un monolito de sílice obtido mediante impresión 3D. Este sistema foi funcionalizado co MOF ZIF8 na superficie mediante técnicas de impregnación directa e posterior funcionalización con nanopartículas de paladio e silicato de sodio. Finalmente, o composto superficial do monolito foi calcinado, creando un sistema de superficie nanoporosa con paladio inmobilizado. Mediante o microscopio electrónico de varrido, observamos as diferentes etapas da impregnación. Ademais, realizouse unha análise de difracción de raios X para confirmar a identidade do MOF, verificando que era ZIF8. Ademais, a análise EDS confirmou a presenza dos distintos elementos no sistema. Posteriormente, avaliouse o sistema final mediante a síntese de biomoléculas tipo isatina. As biomoléculas caracterizáronse por espectrometría de masas e resonancia magnética nuclear.
Na actualidade, por consideracións ambientais, a catálise adquiriu aínda maior relevancia que antes, converténdose nunha das principais fontes de avance da nosa sociedade. O noso equipo de investigación desenvolveu un catalizador de cermet anterior baseado en Pd e alumina. O deseño desta investigación pretende mellorar as limitacións dos catalizadores monolíticos cerámicos previamente desenvolvidos, onde o necesario proceso de sinterización nun forno a 1500 graos centígrados elimina gran parte da porosidade superficial. Esta revisión céntrase na síntese dun sistema catalítico, utilizando un monolito de sílice obtido mediante impresión 3D. Este sistema foi funcionalizado co MOF ZIF8 na superficie mediante técnicas de impregnación directa e posterior funcionalización con nanopartículas de paladio e silicato de sodio. Finalmente, o composto superficial do monolito foi calcinado, creando un sistema de superficie nanoporosa con paladio inmobilizado. Mediante o microscopio electrónico de varrido, observamos as diferentes etapas da impregnación. Ademais, realizouse unha análise de difracción de raios X para confirmar a identidade do MOF, verificando que era ZIF8. Ademais, a análise EDS confirmou a presenza dos distintos elementos no sistema. Posteriormente, avaliouse o sistema final mediante a síntese de biomoléculas tipo isatina. As biomoléculas caracterizáronse por espectrometría de masas e resonancia magnética nuclear.
Dirección
Coelho Cotón, Alberto José (Titoría)
AMORIN LOPEZ, MANUEL Cotitoría
Coelho Cotón, Alberto José (Titoría)
AMORIN LOPEZ, MANUEL Cotitoría
Tribunal
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
CID FERNANDEZ, MARIA MAGDALENA (Presidente/a)
Bermúdez García, Juan Manuel (Secretario/a)
GULIAS COSTA, MOISES (Vogal)
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
CID FERNANDEZ, MARIA MAGDALENA (Presidente/a)
Bermúdez García, Juan Manuel (Secretario/a)
GULIAS COSTA, MOISES (Vogal)
Fotooxidación de metais pesados por clústeres cuánticos atómicos
Autoría
L.D.C.G.B.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
L.D.C.G.B.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
As augas residuais industriais representan unha das principais fontes globais de contaminación debido á presenza persistente de metais pesados e contaminantes emerxentes como o Cr (VI) e o BPA, incluso despois dos tratamentos convencionais. Esta composición complexa e altamente tóxica subliña a necesidade urxente de desenvolver tratamentos adicionais que permitan a eliminación eficaz destes contaminantes mediante procesos de oxidación e redución simultáneos nun sistema redox. O presente estudo céntrase na redución fotocatalítica do cromo hexavalente Cr (VI) utilizando AQCs compostos por uns poucos átomos de prata, Ag M-M, soportadas en TiO2, os cales alteran a configuración electrónica do TiO2, mellorando a eficiencia do proceso fotocatalítico. Este enfoque destaca o potencial dos catalizadores AgMM@TiO2 na redución de Cr (VI), subliñando especialmente a importancia dos hole scavengers como o BPA para mellorar a eficiencia da fotocatálise. Estes descubrimentos ofrecen unha base sólida para a continuación de investigacións orientadas a optimizar a fotocatálise como unha estratexia efectiva na remediación de augas residuais industriais contaminadas con metais pesados.
As augas residuais industriais representan unha das principais fontes globais de contaminación debido á presenza persistente de metais pesados e contaminantes emerxentes como o Cr (VI) e o BPA, incluso despois dos tratamentos convencionais. Esta composición complexa e altamente tóxica subliña a necesidade urxente de desenvolver tratamentos adicionais que permitan a eliminación eficaz destes contaminantes mediante procesos de oxidación e redución simultáneos nun sistema redox. O presente estudo céntrase na redución fotocatalítica do cromo hexavalente Cr (VI) utilizando AQCs compostos por uns poucos átomos de prata, Ag M-M, soportadas en TiO2, os cales alteran a configuración electrónica do TiO2, mellorando a eficiencia do proceso fotocatalítico. Este enfoque destaca o potencial dos catalizadores AgMM@TiO2 na redución de Cr (VI), subliñando especialmente a importancia dos hole scavengers como o BPA para mellorar a eficiencia da fotocatálise. Estes descubrimentos ofrecen unha base sólida para a continuación de investigacións orientadas a optimizar a fotocatálise como unha estratexia efectiva na remediación de augas residuais industriais contaminadas con metais pesados.
Dirección
VAZQUEZ VAZQUEZ, CARLOS (Titoría)
BUCETA FERNANDEZ, DAVID Cotitoría
VAZQUEZ VAZQUEZ, CARLOS (Titoría)
BUCETA FERNANDEZ, DAVID Cotitoría
Tribunal
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
SOTO CASTINHEIRA, MANUEL (Presidente/a)
BELLO BUGALLO, PASTORA MARIA (Secretario/a)
Leao Martins, José Manuel (Vogal)
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
SOTO CASTINHEIRA, MANUEL (Presidente/a)
BELLO BUGALLO, PASTORA MARIA (Secretario/a)
Leao Martins, José Manuel (Vogal)
Fotooxidación de contaminantes farmacéuticos catalizada por Clústeres Cuánticos Atómicos
Autoría
F.O.H.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
F.O.H.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
Os contaminantes emerxentes (EPs) son unha preocupación para o medio ambiente, xa que os métodos convencionais de tratamento de auga non son capaces de eliminalos. Novas tecnoloxías, como os procesos de oxidación avanzada utilizando fotocatalizadores baseados en TiO2, demostraron actividade fotodegradativa contra varios EPs, ofrecendo así unha solución a este problema como unha alternativa de remediación da auga. Neste traballo, avaliarase a aplicación dunha serie de fotocatalizadores AGMM@TIO2 baseados en agrupacións industriais cuánticos atómicos (AQCs) desenvoltos pola empresa Nanogap para a fotodegradación de diclofenaco e ibuprofeno. Para estudar isto, realizáronse varios experimentos de fotodegradación para avaliar o impacto de diferentes catalizadores e fontes de luz na taxa de degradación dos contaminantes, incluíndo luz ultravioleta (UVC de alta intensidade ou UV-LED) e radiación solar (simuladores solares). Isto levou a cabo monitoreando a evolución dos espectros UV-Vis dos contaminantes a través de espectrofotometría UV-Vis e cuantificando as cantidades de contaminante restantes e intermedios de degradación mediante cromatografía líquida de alta resolución (HPLC). En base os resultados destes experimentos, confirmouse que a presenza de AQCs mellorou as capacidades de degradación do catalizadores respecto ao TiO2. Os experimentos con ibuprofeno mostraron degradación baixo simulación solar, o que indica un potencial para futuros estudos sobre fotocatálisis solar. levarán a cabo estudos adicionais utilizando HPLC ou análises de carbono orgánico total (TOC) para consolidar estas conclusións debido á preocupante presenza de intermediarios recalcitrantes con toxicidade coñecida.
Os contaminantes emerxentes (EPs) son unha preocupación para o medio ambiente, xa que os métodos convencionais de tratamento de auga non son capaces de eliminalos. Novas tecnoloxías, como os procesos de oxidación avanzada utilizando fotocatalizadores baseados en TiO2, demostraron actividade fotodegradativa contra varios EPs, ofrecendo así unha solución a este problema como unha alternativa de remediación da auga. Neste traballo, avaliarase a aplicación dunha serie de fotocatalizadores AGMM@TIO2 baseados en agrupacións industriais cuánticos atómicos (AQCs) desenvoltos pola empresa Nanogap para a fotodegradación de diclofenaco e ibuprofeno. Para estudar isto, realizáronse varios experimentos de fotodegradación para avaliar o impacto de diferentes catalizadores e fontes de luz na taxa de degradación dos contaminantes, incluíndo luz ultravioleta (UVC de alta intensidade ou UV-LED) e radiación solar (simuladores solares). Isto levou a cabo monitoreando a evolución dos espectros UV-Vis dos contaminantes a través de espectrofotometría UV-Vis e cuantificando as cantidades de contaminante restantes e intermedios de degradación mediante cromatografía líquida de alta resolución (HPLC). En base os resultados destes experimentos, confirmouse que a presenza de AQCs mellorou as capacidades de degradación do catalizadores respecto ao TiO2. Os experimentos con ibuprofeno mostraron degradación baixo simulación solar, o que indica un potencial para futuros estudos sobre fotocatálisis solar. levarán a cabo estudos adicionais utilizando HPLC ou análises de carbono orgánico total (TOC) para consolidar estas conclusións debido á preocupante presenza de intermediarios recalcitrantes con toxicidade coñecida.
Dirección
VAZQUEZ VAZQUEZ, CARLOS (Titoría)
Rodríguez Arias, Iria Cotitoría
VAZQUEZ VAZQUEZ, CARLOS (Titoría)
Rodríguez Arias, Iria Cotitoría
Tribunal
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
SOTO CASTINHEIRA, MANUEL (Presidente/a)
BELLO BUGALLO, PASTORA MARIA (Secretario/a)
Leao Martins, José Manuel (Vogal)
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
SOTO CASTINHEIRA, MANUEL (Presidente/a)
BELLO BUGALLO, PASTORA MARIA (Secretario/a)
Leao Martins, José Manuel (Vogal)
Desenvolvemento dun novo método cuantitativo para a determinación do grao de curado da melamina
Autoría
C.P.B.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
C.P.B.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
Finsa é unha empresa do sector madeireiro que se dedica á fabricación de taboleiro, paneis decorativos, mobles, encimeras e chan laminado. Todos os produtos deben garantir unha calidade, para iso levan a cabo unha serie de controis que nos permiten determinar os parámetros de interese, para asegurar que o produto final cumpra coa aplicación para a que foi fabricado. Os tres parámetros que se estudan neste Traballo de Final de Máster desenvolvido no Departamento de Investigación Desenvolvemento e Innovación son: o grao de curado da melamina presente na resina que se emprega para a impregnación de papel decorativo, a concentración de melamina presente na resina que se utiliza como adhesivo na fabricación de taboleiros e a concentración de fosfatos presente en taboleiros ignífugos. En canto á determinación do grao de curado da melamina, trátase de determinar espectrofotométricamente o grao de reticulación do monómero de melamina presente na resina de impregnación de papel decorativo, prensado sobre taboleiro. A importancia desta determinación radica na necesidade de garantir unha calidade na fabricación dos taboleiros, estes deben cumprir cunha serie de propiedades en función das aplicacións para as que foron fabricados. O segundo dos métodos desenvolvidos é a determinación de melamina en taboleiro, onde se extrae a melamina mediante unha dixestión aceda e logo determínase espectrofotométricamente. Este método foi desenvolvido para determinar a cantidade de resina de melamina que se emprega na fabricación de taboleiro. Desta maneira, pódese axustar este parámetro que inflúe directamente nos custos de produción. Por último, na determinación de fosfatos en taboleiro ignífugo, tamén se emprega unha dixestión aceda para a extracción de fosfato e engádese un reactivo complexante que forma un aducto de cor amarela co fosfato, logo determínase espectrofotométricamente. Os taboleiros ignífugos, grazas á presenza de sales de fosfato non arden, senón que crean unha capa de carbón sobre a superficie que evita a propagación da chama. Estes taboleiros deben cumprir cunha serie de normativas, por iso é importante poder determinar a cantidade de fosfatos.
Finsa é unha empresa do sector madeireiro que se dedica á fabricación de taboleiro, paneis decorativos, mobles, encimeras e chan laminado. Todos os produtos deben garantir unha calidade, para iso levan a cabo unha serie de controis que nos permiten determinar os parámetros de interese, para asegurar que o produto final cumpra coa aplicación para a que foi fabricado. Os tres parámetros que se estudan neste Traballo de Final de Máster desenvolvido no Departamento de Investigación Desenvolvemento e Innovación son: o grao de curado da melamina presente na resina que se emprega para a impregnación de papel decorativo, a concentración de melamina presente na resina que se utiliza como adhesivo na fabricación de taboleiros e a concentración de fosfatos presente en taboleiros ignífugos. En canto á determinación do grao de curado da melamina, trátase de determinar espectrofotométricamente o grao de reticulación do monómero de melamina presente na resina de impregnación de papel decorativo, prensado sobre taboleiro. A importancia desta determinación radica na necesidade de garantir unha calidade na fabricación dos taboleiros, estes deben cumprir cunha serie de propiedades en función das aplicacións para as que foron fabricados. O segundo dos métodos desenvolvidos é a determinación de melamina en taboleiro, onde se extrae a melamina mediante unha dixestión aceda e logo determínase espectrofotométricamente. Este método foi desenvolvido para determinar a cantidade de resina de melamina que se emprega na fabricación de taboleiro. Desta maneira, pódese axustar este parámetro que inflúe directamente nos custos de produción. Por último, na determinación de fosfatos en taboleiro ignífugo, tamén se emprega unha dixestión aceda para a extracción de fosfato e engádese un reactivo complexante que forma un aducto de cor amarela co fosfato, logo determínase espectrofotométricamente. Os taboleiros ignífugos, grazas á presenza de sales de fosfato non arden, senón que crean unha capa de carbón sobre a superficie que evita a propagación da chama. Estes taboleiros deben cumprir cunha serie de normativas, por iso é importante poder determinar a cantidade de fosfatos.
Dirección
Sanmartin Matalobos, Jesus (Titoría)
Sanmartin Matalobos, Jesus (Titoría)
Tribunal
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
SOTO CASTINHEIRA, MANUEL (Presidente/a)
BELLO BUGALLO, PASTORA MARIA (Secretario/a)
Leao Martins, José Manuel (Vogal)
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
SOTO CASTINHEIRA, MANUEL (Presidente/a)
BELLO BUGALLO, PASTORA MARIA (Secretario/a)
Leao Martins, José Manuel (Vogal)
Contido de aditivos do plástico, ftalatos e bisfenois en mostras de molusco bivalvo procedente das rías galegas
Autoría
A.P.C.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
A.P.C.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
Os compostos ftalatos e bisfenois son aditivos empregados na fabricación do plástico co obxecto de darlle unha serie de propiedades, entre elas estabilidade e durabilidade, que os fagan útiles á hora de elaborar os diferentes produtos do mercado. Gran parte dos estudos indican que a exposición a estes compostos pode chegar a ser perxudicial para a saúde humana e dos ecosistemas. Debido a isto, nace a necesidade de optimizar métodos para a determinación destes compostos en diferentes mostras medioambientais e alimentarias, coñecer o seu contido co fin de saber se poden ser un risco para a saúde humana e preparar normas que permitan controlar a súa exposición. Este traballo fin de máster (TFM) ten como obxectivo coñecer o contido de compostos ftalatos e bisfenois en mostras de varias especies de moluscos bivalvos procedentes das rías galegas mediante a aplicación de dous métodos xa optimizados e validados baseados na miniaturización da MSPD (Matrix Solid Phase Dispersión). Realizouse un estudo comparativo sobre as concentración atopadas nas distintas especies estudadas e a zona de procedencia (rías). Posteriormente realizouse un análise de risco sobre a saúde humana.
Os compostos ftalatos e bisfenois son aditivos empregados na fabricación do plástico co obxecto de darlle unha serie de propiedades, entre elas estabilidade e durabilidade, que os fagan útiles á hora de elaborar os diferentes produtos do mercado. Gran parte dos estudos indican que a exposición a estes compostos pode chegar a ser perxudicial para a saúde humana e dos ecosistemas. Debido a isto, nace a necesidade de optimizar métodos para a determinación destes compostos en diferentes mostras medioambientais e alimentarias, coñecer o seu contido co fin de saber se poden ser un risco para a saúde humana e preparar normas que permitan controlar a súa exposición. Este traballo fin de máster (TFM) ten como obxectivo coñecer o contido de compostos ftalatos e bisfenois en mostras de varias especies de moluscos bivalvos procedentes das rías galegas mediante a aplicación de dous métodos xa optimizados e validados baseados na miniaturización da MSPD (Matrix Solid Phase Dispersión). Realizouse un estudo comparativo sobre as concentración atopadas nas distintas especies estudadas e a zona de procedencia (rías). Posteriormente realizouse un análise de risco sobre a saúde humana.
Dirección
PEÑA VAZQUEZ, ELENA MARIA (Titoría)
Carro Mariño, Maria de las Nieves Cotitoría
PEÑA VAZQUEZ, ELENA MARIA (Titoría)
Carro Mariño, Maria de las Nieves Cotitoría
Tribunal
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
SOTO CASTINHEIRA, MANUEL (Presidente/a)
BELLO BUGALLO, PASTORA MARIA (Secretario/a)
Leao Martins, José Manuel (Vogal)
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
SOTO CASTINHEIRA, MANUEL (Presidente/a)
BELLO BUGALLO, PASTORA MARIA (Secretario/a)
Leao Martins, José Manuel (Vogal)
Fotooxidación de compostos aromáticos catalizados por Clústeres Cuánticos Atómicos
Autoría
C.S.D.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
C.S.D.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
Actualmente existe unha gran cantidade de contaminantes non biodegradables causados pola intensa actividade antropoxénica, que provocan un impacto negativo na saúde humana e no medio ambiente. Nas últimas décadas, a produción mundial de bisfenol A (BPA) aumentou drasticamente, polo que se especula que se converterá no maior contaminante da auga no futuro. Ata a data, os métodos convencionais de tratamento de auga non foron suficientemente eficaces para eliminar o BPA. Por este motivo, no presente proxecto estudouse a fotooxidación de BPA catalizada por clusters cuánticos atómicos (AQC) depositados en óxido de titanio. Os resultados obtidos na degradación do BPA variando o tempo, fonte de radiación, tipo, carga e concentración dos diferentes catalizadores funcionalizados con cúmulos cuánticos atómicos de prata demostraron ser un método prometedor para eliminar de forma eficiente, económica e sostible os niveis de BPA na auga.
Actualmente existe unha gran cantidade de contaminantes non biodegradables causados pola intensa actividade antropoxénica, que provocan un impacto negativo na saúde humana e no medio ambiente. Nas últimas décadas, a produción mundial de bisfenol A (BPA) aumentou drasticamente, polo que se especula que se converterá no maior contaminante da auga no futuro. Ata a data, os métodos convencionais de tratamento de auga non foron suficientemente eficaces para eliminar o BPA. Por este motivo, no presente proxecto estudouse a fotooxidación de BPA catalizada por clusters cuánticos atómicos (AQC) depositados en óxido de titanio. Os resultados obtidos na degradación do BPA variando o tempo, fonte de radiación, tipo, carga e concentración dos diferentes catalizadores funcionalizados con cúmulos cuánticos atómicos de prata demostraron ser un método prometedor para eliminar de forma eficiente, económica e sostible os niveis de BPA na auga.
Dirección
VAZQUEZ VAZQUEZ, CARLOS (Titoría)
BUCETA FERNANDEZ, DAVID Cotitoría
VAZQUEZ VAZQUEZ, CARLOS (Titoría)
BUCETA FERNANDEZ, DAVID Cotitoría
Tribunal
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
SOTO CASTINHEIRA, MANUEL (Presidente/a)
BELLO BUGALLO, PASTORA MARIA (Secretario/a)
Leao Martins, José Manuel (Vogal)
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
SOTO CASTINHEIRA, MANUEL (Presidente/a)
BELLO BUGALLO, PASTORA MARIA (Secretario/a)
Leao Martins, José Manuel (Vogal)
Análise de penso e materia prima
Autoría
M.D.C.V.P.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
M.D.C.V.P.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
O obxectivo principal deste proxecto é integrarse no departamento de control de calidade de Nanfor para coñecer as súas actividades esenciais e os procedementos de análises. Os obxectivos inclúen comprender e participar activamente nos ensaios realizados no departamento. Na primeira parte deste proxecto, preséntase a empresa, contextualizando a súa historia e describindo os tipos de materias primas e pensos que fabrica. Ademais, detállase o seu funcionamento e realízase un estudo exhaustivo da calidade, profundando nas diferentes certificacións que distinguen á compañía neste ámbito. A segunda parte céntrase no estudo das diversas técnicas empregadas diariamente no laboratorio, tanto desde un punto de vista teórico como experimental. Búscase unha comprensión completa dos métodos e a importancia das análises para garantir a calidade dentro da empresa.
O obxectivo principal deste proxecto é integrarse no departamento de control de calidade de Nanfor para coñecer as súas actividades esenciais e os procedementos de análises. Os obxectivos inclúen comprender e participar activamente nos ensaios realizados no departamento. Na primeira parte deste proxecto, preséntase a empresa, contextualizando a súa historia e describindo os tipos de materias primas e pensos que fabrica. Ademais, detállase o seu funcionamento e realízase un estudo exhaustivo da calidade, profundando nas diferentes certificacións que distinguen á compañía neste ámbito. A segunda parte céntrase no estudo das diversas técnicas empregadas diariamente no laboratorio, tanto desde un punto de vista teórico como experimental. Búscase unha comprensión completa dos métodos e a importancia das análises para garantir a calidade dentro da empresa.
Dirección
ABOAL SOMOZA, MANUEL (Titoría)
Señarís Fraga, Natalia Cotitoría
ABOAL SOMOZA, MANUEL (Titoría)
Señarís Fraga, Natalia Cotitoría
Tribunal
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
SOTO CASTINHEIRA, MANUEL (Presidente/a)
BELLO BUGALLO, PASTORA MARIA (Secretario/a)
Leao Martins, José Manuel (Vogal)
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
SOTO CASTINHEIRA, MANUEL (Presidente/a)
BELLO BUGALLO, PASTORA MARIA (Secretario/a)
Leao Martins, José Manuel (Vogal)
Obtención de soportes de catalizadores de cerámicas triaxiais por impresión 3D
Autoría
C.A.C.S.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
C.A.C.S.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
Data da defensa
16.09.2024 09:00
16.09.2024 09:00
Resumo
A obtención/fabricación de soportes de catalizador cerámico triaxial mediante a técnica de impresión 3D é unha técnica de vangarda na industria da porcelana. O estudo e preparación das mostras para este traballo realizouse no laboratorio da AFICEGA onde as pastas cerámicas son sometidas a un control de calidade (a través de diversos métodos de análise) para determinar a súa idoneidade para a fabricación de materiais cerámicos. Os resultados destas análises permítennos comprobar que as materias primas reúnen as condicións necesarias para a fabricación de porcelana. Unha vez aprobadas as fases de análise, prepáranse mostras rectangulares que permiten coñecer o comportamento mecánico do material, ademais da súa porosidade a diferentes temperaturas de cocción. Coñecendo a temperatura ideal de cocción, os soportes do catalizador están fabricados na impresora 3D, que proporciona a estrutura desexada, favorecendo a dureza do material e a súa susceptibilidade a ser utilizado como catalizador. Este estudo ofrece unha visión detallada da metodoloxía empregada para fabricar materiais de porcelana e dos importantes avances neste campo mediante a utilización de novas ferramentas tecnolóxicas, como neste caso a impresión 3D, como material alternativo para soportar catalizadores metálicos. O material porcelánico fabricado presenta grandes vantaxes para o seu uso na industria química, xa que permite a variación da porosidade da súa estrutura en función da temperatura de cocción, o fácil posicionamento dos catalizadores na súa estrutura, unha fácil fabricación xa que non precisa de preparacións complexas para ser utilizado como tinta en impresoras 3D, e tamén ten os beneficios nas propiedades mecánicas e térmicas características da cerámica porcelana, pagando beneficios interesantes para a industria química e o sector industrial da cerámica porcelana.
A obtención/fabricación de soportes de catalizador cerámico triaxial mediante a técnica de impresión 3D é unha técnica de vangarda na industria da porcelana. O estudo e preparación das mostras para este traballo realizouse no laboratorio da AFICEGA onde as pastas cerámicas son sometidas a un control de calidade (a través de diversos métodos de análise) para determinar a súa idoneidade para a fabricación de materiais cerámicos. Os resultados destas análises permítennos comprobar que as materias primas reúnen as condicións necesarias para a fabricación de porcelana. Unha vez aprobadas as fases de análise, prepáranse mostras rectangulares que permiten coñecer o comportamento mecánico do material, ademais da súa porosidade a diferentes temperaturas de cocción. Coñecendo a temperatura ideal de cocción, os soportes do catalizador están fabricados na impresora 3D, que proporciona a estrutura desexada, favorecendo a dureza do material e a súa susceptibilidade a ser utilizado como catalizador. Este estudo ofrece unha visión detallada da metodoloxía empregada para fabricar materiais de porcelana e dos importantes avances neste campo mediante a utilización de novas ferramentas tecnolóxicas, como neste caso a impresión 3D, como material alternativo para soportar catalizadores metálicos. O material porcelánico fabricado presenta grandes vantaxes para o seu uso na industria química, xa que permite a variación da porosidade da súa estrutura en función da temperatura de cocción, o fácil posicionamento dos catalizadores na súa estrutura, unha fácil fabricación xa que non precisa de preparacións complexas para ser utilizado como tinta en impresoras 3D, e tamén ten os beneficios nas propiedades mecánicas e térmicas características da cerámica porcelana, pagando beneficios interesantes para a industria química e o sector industrial da cerámica porcelana.
Dirección
FONDO BUSTO, MARIA MATILDE (Titoría)
GUITIAN RIVERA, FRANCISCO Cotitoría
FONDO BUSTO, MARIA MATILDE (Titoría)
GUITIAN RIVERA, FRANCISCO Cotitoría
Tribunal
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
FIOL LOPEZ, SARAH (Presidente/a)
MOSQUERA MOSQUERA, JESUS (Secretario/a)
Rosales Villanueva, Emilio (Vogal)
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
FIOL LOPEZ, SARAH (Presidente/a)
MOSQUERA MOSQUERA, JESUS (Secretario/a)
Rosales Villanueva, Emilio (Vogal)
Novos antibióticos de precisión mediante inhibición alostérica do enzima glutamato-5-quinasa
Autoría
A.C.F.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
A.C.F.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
Data da defensa
13.09.2024 09:00
13.09.2024 09:00
Resumo
A tuberculose (TB) segue a ser unha das principais causas de mortalidade en todo o mundo. A pesar da dispoñibilidade de tratamentos existentes, a aparición de cepas extremadamente resistentes a fármacos (XDR-TB), para as que non hai opcións terapéuticas efectivas, destaca a necesidade urxente de novas aproximacións terapéuticas. Os produtos naturais foron fundamentais no descubrimento e desenvolvemento de novos fármacos, e moitos destes produtos, así como compostos semisintéticos, chegaron con éxito á práctica clínica. Neste contexto, o noso grupo de investigación está centrado no potencial terapéutico das 3H-pirrolo[2,3-c]quinolinas como potenciais axentes anti-TB. Recentemente, identificamos dous derivados, os compostos 8 e 9, que demostraron unha excelente actividade in vitro contra M. tuberculosis. Neste proxecto, sintetizamos unha serie de compostos, do 10 ao 19, inspirados no núcleo estrutural das 3H-pirrolo[2,3-c]quinolinas. Sintetizáronse análogos dos compostos 8 e 9 mediante modificacións químicas en diferentes posicións do anel aromático. Esta serie de compostos será testada in vitro para avaliar o seu potencial terapéutico contra M. tuberculosis.
A tuberculose (TB) segue a ser unha das principais causas de mortalidade en todo o mundo. A pesar da dispoñibilidade de tratamentos existentes, a aparición de cepas extremadamente resistentes a fármacos (XDR-TB), para as que non hai opcións terapéuticas efectivas, destaca a necesidade urxente de novas aproximacións terapéuticas. Os produtos naturais foron fundamentais no descubrimento e desenvolvemento de novos fármacos, e moitos destes produtos, así como compostos semisintéticos, chegaron con éxito á práctica clínica. Neste contexto, o noso grupo de investigación está centrado no potencial terapéutico das 3H-pirrolo[2,3-c]quinolinas como potenciais axentes anti-TB. Recentemente, identificamos dous derivados, os compostos 8 e 9, que demostraron unha excelente actividade in vitro contra M. tuberculosis. Neste proxecto, sintetizamos unha serie de compostos, do 10 ao 19, inspirados no núcleo estrutural das 3H-pirrolo[2,3-c]quinolinas. Sintetizáronse análogos dos compostos 8 e 9 mediante modificacións químicas en diferentes posicións do anel aromático. Esta serie de compostos será testada in vitro para avaliar o seu potencial terapéutico contra M. tuberculosis.
Dirección
GONZALEZ BELLO, CONCEPCION (Titoría)
GONZALEZ BELLO, CONCEPCION (Titoría)
Tribunal
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Filippone , Salvatore (Vogal)
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Filippone , Salvatore (Vogal)
Iniciación á síntese de precursores da Vitamina D con mobilidade restrinxida na cadea lateral
Autoría
X.F.D.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
X.F.D.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
Data da defensa
13.09.2024 09:00
13.09.2024 09:00
Resumo
Como parte dun programa enfocado á iniciación da síntese de análogos da formona 1,25D3 con mobilidade restrinxida na cadea lateral, nas posicións C20 e C22, e con posibles propiedades selectivas en particular baixa acción calcémica, realizáronse cálculos de docking molecular e a síntese dun composto intermedio do plan sintético para chegar a un análogo da formona que posúe un sistema tricíclico CDE o cal restrinxe a mobilidade, todo isto partindo da Vitamina D2 comercial. Os cálculos de docking realizáronse en diferentes análogos, co sistema tricíclico como estrutura común, e diferendo estes na cadea lateral da posición C22. Leváronse a cabo utilizando o programa GOLD e analizando as interaccións entre os ligando e os aminoacidos máis importantes do dominio de unión do receptor hVDR.
Como parte dun programa enfocado á iniciación da síntese de análogos da formona 1,25D3 con mobilidade restrinxida na cadea lateral, nas posicións C20 e C22, e con posibles propiedades selectivas en particular baixa acción calcémica, realizáronse cálculos de docking molecular e a síntese dun composto intermedio do plan sintético para chegar a un análogo da formona que posúe un sistema tricíclico CDE o cal restrinxe a mobilidade, todo isto partindo da Vitamina D2 comercial. Os cálculos de docking realizáronse en diferentes análogos, co sistema tricíclico como estrutura común, e diferendo estes na cadea lateral da posición C22. Leváronse a cabo utilizando o programa GOLD e analizando as interaccións entre os ligando e os aminoacidos máis importantes do dominio de unión do receptor hVDR.
Dirección
PAZ CASTAÑAL, MANUEL MARIA (Titoría)
MOURIÑO MOSQUERA, ANTONIO Cotitoría
PAZ CASTAÑAL, MANUEL MARIA (Titoría)
MOURIÑO MOSQUERA, ANTONIO Cotitoría
Tribunal
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Filippone , Salvatore (Vogal)
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Filippone , Salvatore (Vogal)
Novos antibióticos de precisión baseados na inhibición do encima siquimato quinasa
Autoría
B.E.P.V.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
B.E.P.V.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
Data da defensa
13.09.2024 09:00
13.09.2024 09:00
Resumo
A capacidade dos antibióticos para tratar eficazmente as enfermidades bacterianas vese cada vez máis comprometida debido ao uso xeneralizado de medicamentos de amplo espectro e ao aumento da resistencia bacteriana. Como resultado, xurdiron cepas de bacterias resistentes a múltiples medicamentos (superbacterias), o que fai que os tratamentos convencionais sexan ineficaces. A nivel mundial, a resistencia bacteriana presenta importantes desafíos para a saúde pública e a economía. A pesar da urxencia, a investigación farmacéutica en novos antibióticos diminuíu ao longo dos anos. Os antibióticos de precisión, que teñen accións específicas e dirixidas, están a emerxer como unha forma de abordar as infeccións sen danar os microbiomas nin fomentar a resistencia. Identificar novas clases de compostos que non mostren resistencia cruzada cos antibióticos existentes e que operen mediante novos mecanismos está a demostrar ser unha estratexia exitosa. Esta tese de mestría enfócase no encima siquimato quinasa (SK, xene aroK), a quinta encima na vía do ácido siquímico. Utilizando un enfoque de deseño baseado no movemento, exploramos a inhibición da encima SK mediante ligandos que poden bloquear o peche do sitio activo ao reducir a flexibilidade dos dominios LIDE e SB. Neste proxecto de mestría, estudarase o potencial das hidroxilaminas
A capacidade dos antibióticos para tratar eficazmente as enfermidades bacterianas vese cada vez máis comprometida debido ao uso xeneralizado de medicamentos de amplo espectro e ao aumento da resistencia bacteriana. Como resultado, xurdiron cepas de bacterias resistentes a múltiples medicamentos (superbacterias), o que fai que os tratamentos convencionais sexan ineficaces. A nivel mundial, a resistencia bacteriana presenta importantes desafíos para a saúde pública e a economía. A pesar da urxencia, a investigación farmacéutica en novos antibióticos diminuíu ao longo dos anos. Os antibióticos de precisión, que teñen accións específicas e dirixidas, están a emerxer como unha forma de abordar as infeccións sen danar os microbiomas nin fomentar a resistencia. Identificar novas clases de compostos que non mostren resistencia cruzada cos antibióticos existentes e que operen mediante novos mecanismos está a demostrar ser unha estratexia exitosa. Esta tese de mestría enfócase no encima siquimato quinasa (SK, xene aroK), a quinta encima na vía do ácido siquímico. Utilizando un enfoque de deseño baseado no movemento, exploramos a inhibición da encima SK mediante ligandos que poden bloquear o peche do sitio activo ao reducir a flexibilidade dos dominios LIDE e SB. Neste proxecto de mestría, estudarase o potencial das hidroxilaminas
Dirección
GONZALEZ BELLO, CONCEPCION (Titoría)
GONZALEZ BELLO, CONCEPCION (Titoría)
Tribunal
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Filippone , Salvatore (Vogal)
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Filippone , Salvatore (Vogal)
Síntese e caracterización dun material molecular poroso a base de Tetrafenilmetano
Autoría
C.C.G.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
C.C.G.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
Data da defensa
13.09.2024 09:00
13.09.2024 09:00
Resumo
O traballo tivo como obxectivo a síntese e caracterización dun material molecular poroso baseado en tetrafenilmetano, o cal contén unha rede tridimensional de enlaces carbono-carbono. Levouse a cabo a optimización e o escalado da ruta sintética para obter suficiente material que permitise a súa caracterización e o estudo detallado da porosidade. A síntese, cuxa etapa clave consiste nunha reacción de metátesis de alquenos, levouse a cabo a través dunha serie de cinco reaccións a partir de cloruro de tritilo (tres a partir de tetrafenilmetano), axustando as condicións para mellorar o rendemento e a pureza do produto en cada etapa. O material final foi caracterizado mediante espectroscopía IR e Raman, e realizouse unha análise de porosidade baseada na adsorción de N2 e CO2. Os resultados indicaron que o material presenta unha alta proporción de ultramicroporos, o que podería ser indicativo de estrutura cristalina con poros ben definidos, característica relevante para aplicacións no almacenamento de gases e outros campos.
O traballo tivo como obxectivo a síntese e caracterización dun material molecular poroso baseado en tetrafenilmetano, o cal contén unha rede tridimensional de enlaces carbono-carbono. Levouse a cabo a optimización e o escalado da ruta sintética para obter suficiente material que permitise a súa caracterización e o estudo detallado da porosidade. A síntese, cuxa etapa clave consiste nunha reacción de metátesis de alquenos, levouse a cabo a través dunha serie de cinco reaccións a partir de cloruro de tritilo (tres a partir de tetrafenilmetano), axustando as condicións para mellorar o rendemento e a pureza do produto en cada etapa. O material final foi caracterizado mediante espectroscopía IR e Raman, e realizouse unha análise de porosidade baseada na adsorción de N2 e CO2. Os resultados indicaron que o material presenta unha alta proporción de ultramicroporos, o que podería ser indicativo de estrutura cristalina con poros ben definidos, característica relevante para aplicacións no almacenamento de gases e outros campos.
Dirección
TORNEIRO ABUIN, MERCEDES (Titoría)
LAZZARI , MASSIMO Cotitoría
TORNEIRO ABUIN, MERCEDES (Titoría)
LAZZARI , MASSIMO Cotitoría
Tribunal
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Filippone , Salvatore (Vogal)
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Filippone , Salvatore (Vogal)
Cara á síntese enantioselectiva de Dictioptereno A mediante a alilboración asimétrica catalizada por cobre do gas acetileno
Autoría
C.M.A.B.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
C.M.A.B.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
O Dictioptereno A é un produto natural que pertence a unha familia de compoñentes químicos chamada dictiopteranos que poden atoparse en ambientes mariños e de auga doce. Actualmente, existe un gran interese no desenvolvemento de novas metodoloxías que permitan a síntese deste tipo de compoñentes. Con todo, as sínteses previas desenvolvidas neste campo adoitan implicar procesos de múltiples pasos que normalmente están asociados a rendementos e selectividade baixos. Recentemente, no noso grupo desenvolvemos unha serie de metodoloxías para a alilboración enantioselectiva de alquinos catalizada por cobre para obter 'building blocks' multifuncionais e versátiles. Baseándonos nesta estratexia, previmos que o uso de acetileno gas como material de partida proporcionaría un intermediario para a síntese total do Dictioptereno A. Neste traballo presentamos a optimización do acoplamento asimétrico tricomponente entre acetileno, (E)-1,4-dibromobut-2-eno e bis(pinacolato)diboro. Tamén se presenta un desenvolvemento sintético para a conversión do produto resultante en Dictioptereno A nunha reacción de dous pasos.
O Dictioptereno A é un produto natural que pertence a unha familia de compoñentes químicos chamada dictiopteranos que poden atoparse en ambientes mariños e de auga doce. Actualmente, existe un gran interese no desenvolvemento de novas metodoloxías que permitan a síntese deste tipo de compoñentes. Con todo, as sínteses previas desenvolvidas neste campo adoitan implicar procesos de múltiples pasos que normalmente están asociados a rendementos e selectividade baixos. Recentemente, no noso grupo desenvolvemos unha serie de metodoloxías para a alilboración enantioselectiva de alquinos catalizada por cobre para obter 'building blocks' multifuncionais e versátiles. Baseándonos nesta estratexia, previmos que o uso de acetileno gas como material de partida proporcionaría un intermediario para a síntese total do Dictioptereno A. Neste traballo presentamos a optimización do acoplamento asimétrico tricomponente entre acetileno, (E)-1,4-dibromobut-2-eno e bis(pinacolato)diboro. Tamén se presenta un desenvolvemento sintético para a conversión do produto resultante en Dictioptereno A nunha reacción de dous pasos.
Dirección
FAÑANAS MASTRAL, MARTIN (Titoría)
FAÑANAS MASTRAL, MARTIN (Titoría)
Tribunal
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
Síntese de ligandos quirais e aplicación á activación enantioselectiva de enlaces C-H mediante catálise con complexos de paladio
Autoría
D.C.T.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
D.C.T.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
A funcionalización de enlaces C-H catalizada por metais de transición representa unha importante metodoloxía para a construción de moléculas relevantes e complexas. Nas dúas últimas décadas adquiriu un especial interese o desenvolvemento de transformacións en condicións máis suaves, aumentando a complexidade, a eficiencia e ademais logrando enantioselectividade. O principal impulso para avanzar na activación C-H enantioselectiva foi o desenvolvemento de ligandos quirais. Estes ligandos únense a catalizadores de metais de transición, xerando un entorno estérico que permite o estereocontrol e mellora a reactividade do catalizador. Os ligandos preferidos para a activación C-H asimétrica catalizada por paladio son os MPAAs (aminoácidos mono-N-protexidos). Mais, debido á súa flexibilidade xeométrica, a indución quiral non sempre é óptima. Para abordar este problema, nos últimos anos desenvolvéronse novos ligandos como NOBINAc. Os ligandos NOBINAc combinan a quiralidade axial das estructuras de binaftilo coas propiedades de coordinación bifuncionais e bidentadas dos MPAAs. O obxectivo deste traballo é desenvolver e sintetizar dous novos tipos de ligandos. En primeiro lugar, deseñáronse e sintetizáronse novos derivados de NOBINAc con diversas substitucións no anel e modificacións no grupo protector. En segundo lugar, desenvolvéronse un novo tipo de ligandos denominados MAMPO (ligandos de amino fenol mono-N-protexidos). Estes ligandos presentan quiralidade puntual e exhiben bifuncionalidade e coordinación bidentada. Ámbolos tipos de ligandos aplicáronse a diferentes reaccións asimétricas de activación C-H catalizadas por paladio.
A funcionalización de enlaces C-H catalizada por metais de transición representa unha importante metodoloxía para a construción de moléculas relevantes e complexas. Nas dúas últimas décadas adquiriu un especial interese o desenvolvemento de transformacións en condicións máis suaves, aumentando a complexidade, a eficiencia e ademais logrando enantioselectividade. O principal impulso para avanzar na activación C-H enantioselectiva foi o desenvolvemento de ligandos quirais. Estes ligandos únense a catalizadores de metais de transición, xerando un entorno estérico que permite o estereocontrol e mellora a reactividade do catalizador. Os ligandos preferidos para a activación C-H asimétrica catalizada por paladio son os MPAAs (aminoácidos mono-N-protexidos). Mais, debido á súa flexibilidade xeométrica, a indución quiral non sempre é óptima. Para abordar este problema, nos últimos anos desenvolvéronse novos ligandos como NOBINAc. Os ligandos NOBINAc combinan a quiralidade axial das estructuras de binaftilo coas propiedades de coordinación bifuncionais e bidentadas dos MPAAs. O obxectivo deste traballo é desenvolver e sintetizar dous novos tipos de ligandos. En primeiro lugar, deseñáronse e sintetizáronse novos derivados de NOBINAc con diversas substitucións no anel e modificacións no grupo protector. En segundo lugar, desenvolvéronse un novo tipo de ligandos denominados MAMPO (ligandos de amino fenol mono-N-protexidos). Estes ligandos presentan quiralidade puntual e exhiben bifuncionalidade e coordinación bidentada. Ámbolos tipos de ligandos aplicáronse a diferentes reaccións asimétricas de activación C-H catalizadas por paladio.
Dirección
GULIAS COSTA, MOISES (Titoría)
GULIAS COSTA, MOISES (Titoría)
Tribunal
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
Síntese de delta-aminoácidos para a creación de estruturas supramoleculares: Nanotubos, dímeros e cápsulas.
Autoría
R.F.L.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
R.F.L.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
No presente proxecto levouse a cabo a síntese do tripéptido Boc-D-Tyr(OMe)-MeN-delta-Ach-L-MeN-Ala-OFm e a optimización da síntese do éster metílico do ácido (1R,3R,4R)-4-azido-3-hidroxi ciclohexanocarboxílico. Ambos compostos son precursores dun alfa,delta-ciclopéptido (CP) capaz de formar dímeros supramoleculares a través dun proceso de autoensamblaxe. A característica nova deste CP é a presenza de tres grupos hidroxilo que quedarían orientados cara á cavidade interna do dímero supramolecular. Ademais, este grupo hidroxilo permitiría outras funcionalizacións e a posibilidade de encapsular moléculas polares como poden ser aminoácidos, oligosacáricos, ácidos nucleicos etc. Tamén se sintetizou o tetrapéptido Cbz-D-Leu-tBuOAcN-delta-Ach-L-MeN-Ala-delta-Ach-OMe. Este composto é o precursor dun alfa,delta-ciclopéptido ao que se incorporará unha tapa de subftalocianina para a creación dunha nova cápsula supramolecular peptídica. Esta posúe unha cavidade interna hidrofóbica de gran tamaño que se empregará para encapsular moléculas derivados de fullereno.
No presente proxecto levouse a cabo a síntese do tripéptido Boc-D-Tyr(OMe)-MeN-delta-Ach-L-MeN-Ala-OFm e a optimización da síntese do éster metílico do ácido (1R,3R,4R)-4-azido-3-hidroxi ciclohexanocarboxílico. Ambos compostos son precursores dun alfa,delta-ciclopéptido (CP) capaz de formar dímeros supramoleculares a través dun proceso de autoensamblaxe. A característica nova deste CP é a presenza de tres grupos hidroxilo que quedarían orientados cara á cavidade interna do dímero supramolecular. Ademais, este grupo hidroxilo permitiría outras funcionalizacións e a posibilidade de encapsular moléculas polares como poden ser aminoácidos, oligosacáricos, ácidos nucleicos etc. Tamén se sintetizou o tetrapéptido Cbz-D-Leu-tBuOAcN-delta-Ach-L-MeN-Ala-delta-Ach-OMe. Este composto é o precursor dun alfa,delta-ciclopéptido ao que se incorporará unha tapa de subftalocianina para a creación dunha nova cápsula supramolecular peptídica. Esta posúe unha cavidade interna hidrofóbica de gran tamaño que se empregará para encapsular moléculas derivados de fullereno.
Dirección
AMORIN LOPEZ, MANUEL (Titoría)
Granja Guillán, Juan Ramón Cotitoría
AMORIN LOPEZ, MANUEL (Titoría)
Granja Guillán, Juan Ramón Cotitoría
Tribunal
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
Síntese Diastereoselectiva de Ciclobutanos de Metileno Altamente Substituídos mediante Catálise de Pd: Alcance da Reacción
Autoría
J.M.M.D.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
J.M.M.D.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
Data da defensa
12.02.2023 10:00
12.02.2023 10:00
Resumo
Os ciclobutanos de metileno son estruturas interesantes que poden ser utilizadas en diferentes moléculas diana en química médica. A súa inclusión no núcleo de precursores farmacéuticos supón vantaxes como a restrición conformacional da molécula, capacidade para bloquear sitios metabólicamente lábiles ou aumentar as afinidades de unión debido aos arranxos espaciais das proteínas diana. Ademais, o seu uso como bioisósteros de aneis fenílicos podería reducir o punto de fusión e aumentar a solubilidade dos precursores, un dos principais problemas na química medicinal moderna. A pesar do seu interese intrínseco, estas estruturas non foron estudadas en profundidade debido á escaseza de métodos sintéticos eficientes para acceder a tales núcleos tensionados. Segundo os antecedentes da literatura, a maioría dos intentos para sintetizalos realízanse a través da ciclación intramolecular catalizada por paladio de 1,5-dienos. Durante o Proxecto de Investigación Inicial, optimizouse un método estereoselectivo que aborda estas estruturas mediante o acoplamento catalizado por paladio entre 1,5-dieno borilado e 1-iodo-4-metoxibenceno, obtendo un conxunto de condicións preliminares. A través deste Traballo de Mestrado, establecéronse as condicións óptimas finais e estudouse o alcance da reacción. Os resultados obtidos nesta investigación demostran a aplicabilidade da transformación, a súa tolerancia aos grupos funcionais e os parámetros que rexen o mecanismo desta reacción.
Os ciclobutanos de metileno son estruturas interesantes que poden ser utilizadas en diferentes moléculas diana en química médica. A súa inclusión no núcleo de precursores farmacéuticos supón vantaxes como a restrición conformacional da molécula, capacidade para bloquear sitios metabólicamente lábiles ou aumentar as afinidades de unión debido aos arranxos espaciais das proteínas diana. Ademais, o seu uso como bioisósteros de aneis fenílicos podería reducir o punto de fusión e aumentar a solubilidade dos precursores, un dos principais problemas na química medicinal moderna. A pesar do seu interese intrínseco, estas estruturas non foron estudadas en profundidade debido á escaseza de métodos sintéticos eficientes para acceder a tales núcleos tensionados. Segundo os antecedentes da literatura, a maioría dos intentos para sintetizalos realízanse a través da ciclación intramolecular catalizada por paladio de 1,5-dienos. Durante o Proxecto de Investigación Inicial, optimizouse un método estereoselectivo que aborda estas estruturas mediante o acoplamento catalizado por paladio entre 1,5-dieno borilado e 1-iodo-4-metoxibenceno, obtendo un conxunto de condicións preliminares. A través deste Traballo de Mestrado, establecéronse as condicións óptimas finais e estudouse o alcance da reacción. Os resultados obtidos nesta investigación demostran a aplicabilidade da transformación, a súa tolerancia aos grupos funcionais e os parámetros que rexen o mecanismo desta reacción.
Dirección
FAÑANAS MASTRAL, MARTIN (Titoría)
FAÑANAS MASTRAL, MARTIN (Titoría)
Tribunal
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)
Ións hidrofóbicos para a entrega intracelular biomolecular
Autoría
I.M.M.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
I.M.M.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
Data da defensa
12.02.2023 10:00
12.02.2023 10:00
Resumo
A translocación de cargos hidrofílicas a través da membrana celular supón un desafío significativo para a súa aplicación como compostos terapéuticos. Debido á natureza anfifílica da bicapa lipídica, os péptidos atopándose se barreiras que impiden a súa entrada celular. Para abordar isto, desenvolvéronse transportadores de membrana artificial. O transporte mediado por portadores captou a atención, con diversos métodos e portadores que inclúen péptidos penetrantes en células, ionóforos, macrociclos, nanopartículas, lípidos, liposomas, dendrímeros e clusters de boro. Aínda que a maioría das estratexias adoptan un enfoque anfifílico, poden surgir problemas como a agregación e a lise non específica da membrana. Notablemente, os iones hidrofóbicos, situados preto dos iones supercaotrópicos na serie extendida de Hofmeister, presentan propiedades químicas que os posicionan como candidatos prometedores para facilitar a translocación de diversos cargos a través da membrana plasmática. Para explorar o seu potencial, estúdanse dous iones hidrofóbicos pola súa actividade transportadora en células vivas. Para lograr este obxectivo, o primeiro paso implica medir a citotoxicidade destes portadores en células HeLa mediante un ensaio de viabilidade. Posteriormente, avalíase o transporte de cargos impermeables a través da membrana celular. Con este propósito, demostrouse que os iones hidrofóbicos son portadores tanto dun péptido citotóxico catiónico (péptido KLAK) como dun péptido zwitteriónico (toxina faloidina), que etiqueta o citoesqueleto das células. Utilizando estes péptidos catiónicos e zwitteriónicos, analízase o transporte efectivo mediante ensaios de viabilidade celular e microscopía de fluorescencia confocal.
A translocación de cargos hidrofílicas a través da membrana celular supón un desafío significativo para a súa aplicación como compostos terapéuticos. Debido á natureza anfifílica da bicapa lipídica, os péptidos atopándose se barreiras que impiden a súa entrada celular. Para abordar isto, desenvolvéronse transportadores de membrana artificial. O transporte mediado por portadores captou a atención, con diversos métodos e portadores que inclúen péptidos penetrantes en células, ionóforos, macrociclos, nanopartículas, lípidos, liposomas, dendrímeros e clusters de boro. Aínda que a maioría das estratexias adoptan un enfoque anfifílico, poden surgir problemas como a agregación e a lise non específica da membrana. Notablemente, os iones hidrofóbicos, situados preto dos iones supercaotrópicos na serie extendida de Hofmeister, presentan propiedades químicas que os posicionan como candidatos prometedores para facilitar a translocación de diversos cargos a través da membrana plasmática. Para explorar o seu potencial, estúdanse dous iones hidrofóbicos pola súa actividade transportadora en células vivas. Para lograr este obxectivo, o primeiro paso implica medir a citotoxicidade destes portadores en células HeLa mediante un ensaio de viabilidade. Posteriormente, avalíase o transporte de cargos impermeables a través da membrana celular. Con este propósito, demostrouse que os iones hidrofóbicos son portadores tanto dun péptido citotóxico catiónico (péptido KLAK) como dun péptido zwitteriónico (toxina faloidina), que etiqueta o citoesqueleto das células. Utilizando estes péptidos catiónicos e zwitteriónicos, analízase o transporte efectivo mediante ensaios de viabilidade celular e microscopía de fluorescencia confocal.
Dirección
MONTENEGRO GARCIA, JAVIER (Titoría)
MONTENEGRO GARCIA, JAVIER (Titoría)
Tribunal
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)
Fotocatálisis con luz visible en medios biolóxicos
Autoría
A.R.S.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
A.R.S.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
Data da defensa
12.02.2023 10:00
12.02.2023 10:00
Resumo
Desde unha perspectiva molecular, a química biolóxica profunda nos procesos químicos que teñen lugar nos organismos vivos. A comprensión dos mecanismos celulares e moleculares que subxacen ás funcións biolóxicas é imprescindible para o diagnóstico e tratamento de diversas enfermidades. A capacidade de manipular, observar e modificar o comportamento celular é un compoñente vital para o avance da medicina moderna. Con todo, a intervención na maquinaria celular expón un reto importante, necesitando ferramentas capaces de transformar substancias no interior celular, xa sexan exógenas ou endóxenas. Para iso, ideáronse reaccións intracelulares prediseñadas químicamente que facilitan a introdución de funcións non convencionais nas células vivas, denominadas reaccións bioortogonales. Estas reaccións representan unha tarefa formidable para o campo da bioloxía química. A pesar dos retos inherentes, o ámbito da química bioortogonal experimentou un crecemento substancial nas últimas décadas, incorporando ferramentas indispensables para manipular contornas biolóxicas. Os métodos emerxentes para executar reaccións biocompatibles mediante fotocatálisis, propulsadas por luz visible, pasaron a primeiro plano. Estas transformacións fotoquímicas alíñanse cos principios da química bioortogonal, dando lugar a unha nova e estimulante área de investigación coñecida como fotoquímica bioortogonal. Este traballo optimiza e traslada as reaccións fotocatalíticas con luz visible a contornas acuosos e biolóxicos, avanzando no campo da química bioortogonal e sentando as bases da fotocatálisis bioortogonal sintética. A potencia deste desenvolvemento exemplifícase coa aplicación do sistema optimizado na síntese dun fármaco anticanceríxeno.
Desde unha perspectiva molecular, a química biolóxica profunda nos procesos químicos que teñen lugar nos organismos vivos. A comprensión dos mecanismos celulares e moleculares que subxacen ás funcións biolóxicas é imprescindible para o diagnóstico e tratamento de diversas enfermidades. A capacidade de manipular, observar e modificar o comportamento celular é un compoñente vital para o avance da medicina moderna. Con todo, a intervención na maquinaria celular expón un reto importante, necesitando ferramentas capaces de transformar substancias no interior celular, xa sexan exógenas ou endóxenas. Para iso, ideáronse reaccións intracelulares prediseñadas químicamente que facilitan a introdución de funcións non convencionais nas células vivas, denominadas reaccións bioortogonales. Estas reaccións representan unha tarefa formidable para o campo da bioloxía química. A pesar dos retos inherentes, o ámbito da química bioortogonal experimentou un crecemento substancial nas últimas décadas, incorporando ferramentas indispensables para manipular contornas biolóxicas. Os métodos emerxentes para executar reaccións biocompatibles mediante fotocatálisis, propulsadas por luz visible, pasaron a primeiro plano. Estas transformacións fotoquímicas alíñanse cos principios da química bioortogonal, dando lugar a unha nova e estimulante área de investigación coñecida como fotoquímica bioortogonal. Este traballo optimiza e traslada as reaccións fotocatalíticas con luz visible a contornas acuosos e biolóxicos, avanzando no campo da química bioortogonal e sentando as bases da fotocatálisis bioortogonal sintética. A potencia deste desenvolvemento exemplifícase coa aplicación do sistema optimizado na síntese dun fármaco anticanceríxeno.
Dirección
Mascareñas Cid, Jose Luis (Titoría)
Mascareñas Cid, Jose Luis (Titoría)
Tribunal
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)
Validación dun modelo de autofluorescencia para a agregación temperá de amiloides
Autoría
J.S.C.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
J.S.C.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
Data da defensa
12.02.2023 10:00
12.02.2023 10:00
Resumo
Os amiloides, compostos por proteínas agregadas, asocianse con enfermidades neurodexenerativas como o Alzheimer e o Parkinson. A detección temperá da enfermidade de Alzheimer formula un desafío debido aos seus síntomas sutís, que a menudo se confunden co avellecemento normal ou outras afeccións médicas. O estado de agregación amiloide en cada persoa pode ser un marcador temperá do seu padecemento da enfermidade de Alzheimer. Dado que tanto o Ab40 como o Ab42 (os dous amiloides máis comúns) teñen aminoácidos naturalmente fluorescentes, este traballo ten o obxectivo de ser un estudo preliminar sobre o uso da autofluorescencia dos amiloides para a determinación do seu propio estado de agregación. Este estudo centrouse no uso da fluorescencia intrínseca Ab40 para determinar a súa fracción de agregación. Con este método, tamén se logrou unha forma máis simple de estudo, xa que non só se pode utilizar o amiloide orixinal sen un fluoróforo externo engadido, senón que ademais, unicamente se necesita un fluorímetro, que está presente na maioría dos laboratorios. Neste estudo atopáronse diferenzas significativas na fluorescencia do Ab40 agregado e monomérico. A primeira diferenza atopada foi un cambio na emisión da tirosina, que emite arredor de 350 nm cando os amiloides están en estado monomérico, debido á ionización en estado excitado que sofre, mentres que cando se agrega o Ab40, a tirosina ten a súa emisión habitual arredor de 300 nm. O outro cambio importante observado na emisión foi a presenza dunha banda a 520 nm que só apareceu cos agregados. Tamén se demostrou que a ratiometría de fluorescencia é útil para determinar o estado de agregación de Ab40, en combinación co estudo da posición do pico de emisión de menor lonxitude de onda. Finalmente, propuxose un mecanismo para o comportamento fotofísico dos amiloides Ab40, que é capaz de explicar todos os comportamentos observados nos experimentos.
Os amiloides, compostos por proteínas agregadas, asocianse con enfermidades neurodexenerativas como o Alzheimer e o Parkinson. A detección temperá da enfermidade de Alzheimer formula un desafío debido aos seus síntomas sutís, que a menudo se confunden co avellecemento normal ou outras afeccións médicas. O estado de agregación amiloide en cada persoa pode ser un marcador temperá do seu padecemento da enfermidade de Alzheimer. Dado que tanto o Ab40 como o Ab42 (os dous amiloides máis comúns) teñen aminoácidos naturalmente fluorescentes, este traballo ten o obxectivo de ser un estudo preliminar sobre o uso da autofluorescencia dos amiloides para a determinación do seu propio estado de agregación. Este estudo centrouse no uso da fluorescencia intrínseca Ab40 para determinar a súa fracción de agregación. Con este método, tamén se logrou unha forma máis simple de estudo, xa que non só se pode utilizar o amiloide orixinal sen un fluoróforo externo engadido, senón que ademais, unicamente se necesita un fluorímetro, que está presente na maioría dos laboratorios. Neste estudo atopáronse diferenzas significativas na fluorescencia do Ab40 agregado e monomérico. A primeira diferenza atopada foi un cambio na emisión da tirosina, que emite arredor de 350 nm cando os amiloides están en estado monomérico, debido á ionización en estado excitado que sofre, mentres que cando se agrega o Ab40, a tirosina ten a súa emisión habitual arredor de 300 nm. O outro cambio importante observado na emisión foi a presenza dunha banda a 520 nm que só apareceu cos agregados. Tamén se demostrou que a ratiometría de fluorescencia é útil para determinar o estado de agregación de Ab40, en combinación co estudo da posición do pico de emisión de menor lonxitude de onda. Finalmente, propuxose un mecanismo para o comportamento fotofísico dos amiloides Ab40, que é capaz de explicar todos os comportamentos observados nos experimentos.
Dirección
Rodríguez Prieto, María de la Flor (Titoría)
NOVO RODRIGUEZ, MARIA DE LA MERCED Cotitoría
Rodríguez Prieto, María de la Flor (Titoría)
NOVO RODRIGUEZ, MARIA DE LA MERCED Cotitoría
Tribunal
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)
Evaluando os parámetros de síntese para o escalado da produción de nanopartículas biomiméticas derivadas de membranas celulares para o avance das técnicas de liberación de fármacos
Autoría
F.J.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
F.J.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
Data da defensa
12.02.2023 10:00
12.02.2023 10:00
Resumo
No ámbito de tales vehículos de entrega de nanofármacos, as nanopartículas biomiméticas emerxeron como unha clase de nanopartículas (NPs) que amalgaman as características funcionais dos materiais biolóxicos coa flexibilidade dos materiais sintéticos para conseguir efectos vantaxosos en sistemas biolóxicos complexos. Un deses tipos de nanopartículas biomiméticas son as nanovesículas derivadas de estruturas de membrana celular. Estas fontes de biomateriais endóxenos son fundamentais no deseño de sistemas avanzados de administración. Un avance notable neste dominio é a aparición de nanopartículas biomiméticas derivadas de células de cancro, denominadas cellsomas, que teñen un inmenso potencial para a administración precisa de fármacos e terapia contra o cancro. Ampliar os procesos sintéticos para estas nanopartículas de membrana celular biomimética supón un desafío formidable, especialmente no que se refire á súa aplicación na liberación específica de fármacos e na terapia contra o cancro. Este proxecto de investigación busca abordar este reto afondando nas complexidades de escalar a produción de nanopartículas derivadas especificamente de células cancerosas. Este proxecto avalía coidadosamente o potencial do extrusor de liposomas asistido con gas, analizando parámetros de síntese que afectan ó escalado da produción de nanovesículas de cellsomas para aplicacións de liberación de fármacos. Os parámetros críticos de síntese investigados inclúen presión, rendemento, concentración, tamaño das partículas e eficiencia na carga de fármacos. Investigando sistematicamente estes factores, a investigación pretende optimizar o proceso de escalado, superando as complexidades inherentes asociadas cos sistemas biolóxicos e a estabilidade molecular. Espérase que as conclusións derivadas desta investigación proporcionen coñecementos valiosos para optimizar o proceso de síntese, sentando así as bases para a produción a maior escala destas nanopartículas biomiméticas. Esta investigación trata de aproximar o laboratorio cas aplicacións clínicas. O obxectivo é traducir o proceso de síntese optimizado en metodoloxías de produción escalables, facilitando a integración sen problemas dos cellsomas en aplicacións clínicas potenciais na liberación de fármacos precisa e eficiente.
No ámbito de tales vehículos de entrega de nanofármacos, as nanopartículas biomiméticas emerxeron como unha clase de nanopartículas (NPs) que amalgaman as características funcionais dos materiais biolóxicos coa flexibilidade dos materiais sintéticos para conseguir efectos vantaxosos en sistemas biolóxicos complexos. Un deses tipos de nanopartículas biomiméticas son as nanovesículas derivadas de estruturas de membrana celular. Estas fontes de biomateriais endóxenos son fundamentais no deseño de sistemas avanzados de administración. Un avance notable neste dominio é a aparición de nanopartículas biomiméticas derivadas de células de cancro, denominadas cellsomas, que teñen un inmenso potencial para a administración precisa de fármacos e terapia contra o cancro. Ampliar os procesos sintéticos para estas nanopartículas de membrana celular biomimética supón un desafío formidable, especialmente no que se refire á súa aplicación na liberación específica de fármacos e na terapia contra o cancro. Este proxecto de investigación busca abordar este reto afondando nas complexidades de escalar a produción de nanopartículas derivadas especificamente de células cancerosas. Este proxecto avalía coidadosamente o potencial do extrusor de liposomas asistido con gas, analizando parámetros de síntese que afectan ó escalado da produción de nanovesículas de cellsomas para aplicacións de liberación de fármacos. Os parámetros críticos de síntese investigados inclúen presión, rendemento, concentración, tamaño das partículas e eficiencia na carga de fármacos. Investigando sistematicamente estes factores, a investigación pretende optimizar o proceso de escalado, superando as complexidades inherentes asociadas cos sistemas biolóxicos e a estabilidade molecular. Espérase que as conclusións derivadas desta investigación proporcionen coñecementos valiosos para optimizar o proceso de síntese, sentando así as bases para a produción a maior escala destas nanopartículas biomiméticas. Esta investigación trata de aproximar o laboratorio cas aplicacións clínicas. O obxectivo é traducir o proceso de síntese optimizado en metodoloxías de produción escalables, facilitando a integración sen problemas dos cellsomas en aplicacións clínicas potenciais na liberación de fármacos precisa e eficiente.
Dirección
DEL PINO GONZALEZ DE LA HIGUERA, PABLO ALFONSO (Titoría)
DEL PINO GONZALEZ DE LA HIGUERA, PABLO ALFONSO (Titoría)
Tribunal
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)
Estudos de síntese e autoensamblaxe de péptidos cíclicos: cara a súa formación biortogonal no interior de células vivas
Autoría
K.S.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
K.S.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
Data da defensa
12.02.2023 10:00
12.02.2023 10:00
Resumo
A medida que xorde a necesidade dunha entrega de fármacos máis eficaz para aumentar a eficacia dos fármacos convencionais para diversas enfermidades como o cancro, a xeración controlada de moléculas bioactivas e fármacos dentro das células vivas xorde como unha alternativa de gran interese. Neste sentido, a formación in situ de nanotubos peptídicos cíclicos de autoensamblaxe aparece como unha estratexia poderosa debido ás súas notables capacidades terapéuticas. Ademais, tamén poderían utilizarse como modelo simple de estruturas fibrilares presentes nas células. O obxectivo a longo prazo deste traballo é o desenvolvemento dun protocolo químico sinxelo que permita a formación catalizada en células de nanotubos peptídicos mediante maquinaria abiótica. Neste proxecto, comezamos por estudar todos os pasos elementais que poden desencadear a ciclización selectiva de péptidos lineais e a posterior formación de nanotubos. Para levar a cabo este estudo deseñaron e sintetizáronse péptidos con diferentes características estruturais que permitiron abordar as etapas máis importantes do proceso. Polo tanto, preparáronse derivados protexidos nos seus extremos N-terminais con grupos Alloc ou Fmoc. Estes péptidos deberían conter un carbonilaldehido no extremo C-terminal para o que se desenvolveu unha metodoloxía en fase sólida que permitise realizar a súa síntese de forma eficiente. Os péptidos sintetizados foron escindidos da resina, pero decidimos deixar protexido o grupo amino-terminal para poder xerar os derivados cíclicos de forma controlada. Noutro para levar a cabo a ciclización do péptido lineal en condicións catalizadas por metais, seleccionouse o grupo protector Alloc. Desenvolvéronse condicións especiais para a súa eliminación mediante un complexo de rutenio (III) {[Cp(alilo)(HQ)Ru]+PF6-}. Unha vez que se elimina este grupo, a rápida formación de tiazolidina por reacción do grupo amino e tiol da cisteína terminal e o resto carbonilo proporcionou a ciclización dos péptidos. Ademais, tamén se estudou a posterior autoensamblaxe dos péptidos cíclicos en nanotubos en solución. O ensaio de fluorescencia de tioflavina T proporciona unha evidencia clara da formación de estruturas de tipo b-sheet en solución acuosa, unha característica clave dos nanotubos de péptidos cíclicos. Avaliouse a influencia do pH na formación de estruturas tubulares para aclarar a importancia de equilibrar as cargas peptídicas cíclicas e a estabilidade das tiazolidinas. As imaxes STEM non poden mostrar estruturas de nanotubos, e a autoensamblaxe dos péptidos cíclicos en nanotubos aínda está por establecerse completamente no contido deste traballo. Non obstante, é necesario investigar máis a este respecto.
A medida que xorde a necesidade dunha entrega de fármacos máis eficaz para aumentar a eficacia dos fármacos convencionais para diversas enfermidades como o cancro, a xeración controlada de moléculas bioactivas e fármacos dentro das células vivas xorde como unha alternativa de gran interese. Neste sentido, a formación in situ de nanotubos peptídicos cíclicos de autoensamblaxe aparece como unha estratexia poderosa debido ás súas notables capacidades terapéuticas. Ademais, tamén poderían utilizarse como modelo simple de estruturas fibrilares presentes nas células. O obxectivo a longo prazo deste traballo é o desenvolvemento dun protocolo químico sinxelo que permita a formación catalizada en células de nanotubos peptídicos mediante maquinaria abiótica. Neste proxecto, comezamos por estudar todos os pasos elementais que poden desencadear a ciclización selectiva de péptidos lineais e a posterior formación de nanotubos. Para levar a cabo este estudo deseñaron e sintetizáronse péptidos con diferentes características estruturais que permitiron abordar as etapas máis importantes do proceso. Polo tanto, preparáronse derivados protexidos nos seus extremos N-terminais con grupos Alloc ou Fmoc. Estes péptidos deberían conter un carbonilaldehido no extremo C-terminal para o que se desenvolveu unha metodoloxía en fase sólida que permitise realizar a súa síntese de forma eficiente. Os péptidos sintetizados foron escindidos da resina, pero decidimos deixar protexido o grupo amino-terminal para poder xerar os derivados cíclicos de forma controlada. Noutro para levar a cabo a ciclización do péptido lineal en condicións catalizadas por metais, seleccionouse o grupo protector Alloc. Desenvolvéronse condicións especiais para a súa eliminación mediante un complexo de rutenio (III) {[Cp(alilo)(HQ)Ru]+PF6-}. Unha vez que se elimina este grupo, a rápida formación de tiazolidina por reacción do grupo amino e tiol da cisteína terminal e o resto carbonilo proporcionou a ciclización dos péptidos. Ademais, tamén se estudou a posterior autoensamblaxe dos péptidos cíclicos en nanotubos en solución. O ensaio de fluorescencia de tioflavina T proporciona unha evidencia clara da formación de estruturas de tipo b-sheet en solución acuosa, unha característica clave dos nanotubos de péptidos cíclicos. Avaliouse a influencia do pH na formación de estruturas tubulares para aclarar a importancia de equilibrar as cargas peptídicas cíclicas e a estabilidade das tiazolidinas. As imaxes STEM non poden mostrar estruturas de nanotubos, e a autoensamblaxe dos péptidos cíclicos en nanotubos aínda está por establecerse completamente no contido deste traballo. Non obstante, é necesario investigar máis a este respecto.
Dirección
Granja Guillán, Juan Ramón (Titoría)
Granja Guillán, Juan Ramón (Titoría)
Tribunal
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)
Zinc: o principal regulador da sinalización celular
Autoría
A.F.R.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
A.F.R.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
Data da defensa
16.02.2024 10:00
16.02.2024 10:00
Resumo
O zinc é esencial para o crecemento e desenvolvemento de microorganismos, plantas e animais. Servindo como cofactor en máis de 300 encimas, o zinc é crucial para estabilizar a estrutura de varias proteínas, incluíndo encimas de sinalización, factores de transcrición e proteínas do dedo de cinc. Moitas destas proteínas son compoñentes da vía da ubiquitina, como as ligasas E3 e os dominios de unión á ubiquitina (UBDs), que utilizan cinc tanto para fins estruturais como funcionais. A ubiquitinación é vital para regular as funcións celulares, e a desregulación deste proceso estivo implicada en varias enfermidades, incluído o cancro. Comprender os mecanismos da ubiquitinación é esencial para dilucidar a base molecular destas patoloxías, así como para deseñar novas terapias. Este estudo céntrase no dominio RING, un dominio conservado coordinado con zinc nas ligasas E3, e nos dominios RanBP e A20, dominios de unión a ubiquitina que conteñen dominios coordinados con zinc. O noso proxecto pretende desenvolver variantes sintéticas de RING e UBD substituíndo o zinc por metais menos abundantes para permitir unha activación controlada. Ao caracterizar estruturalmente o dominio RING do dominio BRCA1, do dominio Npl4 NZF e do dominio Rabex5 A20, e investigar a afinidade polo cinc, obtemos coñecementos sobre a coordinación de metal e ubiquitina. Comprender o desenvolvemento de metaloproteínas e UBD sintéticos abre o camiño para intervencións terapéuticas dirixidas.
O zinc é esencial para o crecemento e desenvolvemento de microorganismos, plantas e animais. Servindo como cofactor en máis de 300 encimas, o zinc é crucial para estabilizar a estrutura de varias proteínas, incluíndo encimas de sinalización, factores de transcrición e proteínas do dedo de cinc. Moitas destas proteínas son compoñentes da vía da ubiquitina, como as ligasas E3 e os dominios de unión á ubiquitina (UBDs), que utilizan cinc tanto para fins estruturais como funcionais. A ubiquitinación é vital para regular as funcións celulares, e a desregulación deste proceso estivo implicada en varias enfermidades, incluído o cancro. Comprender os mecanismos da ubiquitinación é esencial para dilucidar a base molecular destas patoloxías, así como para deseñar novas terapias. Este estudo céntrase no dominio RING, un dominio conservado coordinado con zinc nas ligasas E3, e nos dominios RanBP e A20, dominios de unión a ubiquitina que conteñen dominios coordinados con zinc. O noso proxecto pretende desenvolver variantes sintéticas de RING e UBD substituíndo o zinc por metais menos abundantes para permitir unha activación controlada. Ao caracterizar estruturalmente o dominio RING do dominio BRCA1, do dominio Npl4 NZF e do dominio Rabex5 A20, e investigar a afinidade polo cinc, obtemos coñecementos sobre a coordinación de metal e ubiquitina. Comprender o desenvolvemento de metaloproteínas e UBD sintéticos abre o camiño para intervencións terapéuticas dirixidas.
Dirección
Mascareñas Cid, Jose Luis (Titoría)
Mascareñas Cid, Jose Luis (Titoría)
Tribunal
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)
Novos Mecanismos de Comunicación Conformacional en Engranaxes Macromoleculares basados en Poli(fenialcetileno)s Quirais Meta-substituidos
Autoría
B.H.V.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
B.H.V.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
Data da defensa
18.07.2024 09:30
18.07.2024 09:30
Resumo
Os polímeros quirales helicoidales sensibles a estímulos adoitan levar un grupo colgante cuxa composición conformacional pode alterarse pola presenza dun estímulo externo. Este cambio estrutural no grupo colgante conduce a unha disposición espacial diferente dos sustituíntes no centro quiral que pode dar lugar a un investimento helicoidal, unha amplificación da asimetría ou un esgotamento do exceso helicoidal do polímero. Neste traballo, mostramos un mecanismo inexplorado de comunicación conformacional desencadeado por efectos estéricos nas estadas helicoidal e no que máis dunha ligazón está implicado nun proceso de investimento helicoidal. Así, utilizando tres PPAs meta-substituídos diferentes, poli-[(S)-Val-(R)-MPA], m-poli-[(S)-Val-(S)-MPA] e m-poli-[(S)-Val-(S/R)-MPA], demostramos como as variacións na composición conformacional do grupo colgante quiral, pola polaridade do disolvente ou os ións metálicos, desencadean un segundo cambio conformacional na ligazón utilizada para conectar o colgante quiral e o poli(fenilacetileno). Ademais, mentres que as variacións na composición conformacional no grupo colgante non afectan o sentido helicoidal do PPA, a posterior rotación no conector, desencadeada para liberar o impedimento estérico xerado no PPA, dá lugar a un proceso final de investimento helicoidal. Así, este traballo abre un novo escenario para crear polímeros sensibles a estímulos baseados en complexos mecanismos adaptativos de comunicación conformacional.
Os polímeros quirales helicoidales sensibles a estímulos adoitan levar un grupo colgante cuxa composición conformacional pode alterarse pola presenza dun estímulo externo. Este cambio estrutural no grupo colgante conduce a unha disposición espacial diferente dos sustituíntes no centro quiral que pode dar lugar a un investimento helicoidal, unha amplificación da asimetría ou un esgotamento do exceso helicoidal do polímero. Neste traballo, mostramos un mecanismo inexplorado de comunicación conformacional desencadeado por efectos estéricos nas estadas helicoidal e no que máis dunha ligazón está implicado nun proceso de investimento helicoidal. Así, utilizando tres PPAs meta-substituídos diferentes, poli-[(S)-Val-(R)-MPA], m-poli-[(S)-Val-(S)-MPA] e m-poli-[(S)-Val-(S/R)-MPA], demostramos como as variacións na composición conformacional do grupo colgante quiral, pola polaridade do disolvente ou os ións metálicos, desencadean un segundo cambio conformacional na ligazón utilizada para conectar o colgante quiral e o poli(fenilacetileno). Ademais, mentres que as variacións na composición conformacional no grupo colgante non afectan o sentido helicoidal do PPA, a posterior rotación no conector, desencadeada para liberar o impedimento estérico xerado no PPA, dá lugar a un proceso final de investimento helicoidal. Así, este traballo abre un novo escenario para crear polímeros sensibles a estímulos baseados en complexos mecanismos adaptativos de comunicación conformacional.
Dirección
FREIRE IRIBARNE, FELIX MANUEL (Titoría)
RODRIGUEZ RIEGO, RAFAEL Cotitoría
FREIRE IRIBARNE, FELIX MANUEL (Titoría)
RODRIGUEZ RIEGO, RAFAEL Cotitoría
Tribunal
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
CID FERNANDEZ, MARIA MAGDALENA (Presidente/a)
Bermúdez García, Juan Manuel (Secretario/a)
GULIAS COSTA, MOISES (Vogal)
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
CID FERNANDEZ, MARIA MAGDALENA (Presidente/a)
Bermúdez García, Juan Manuel (Secretario/a)
GULIAS COSTA, MOISES (Vogal)
Activación distal de enlaces C H mediante catálise organometálica
Autoría
M.J.M.S.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
M.J.M.S.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
As reaccións de borilación son unha das reaccións de activación C H máis utilizadas polos químicos orgánicos debido á fácil derivatización destes produtos. Por exemplo, estes compostos son os substratos iniciais se se quere levar a cabo unha reacción de Suzuki que transforme un enlace C B nun enlace C C. Por este motivo, este traballo de fin de máster céntrase na orto borilación diastereoselectiva de ferrocenos. Estes compostos teñen importantes aplicacións principalmente como catalizadores ou ligandos en catálise asimétrica. Para iso empregáronse amidas como auxiliares quirais nos ferrocenos co obxectivo de influír na diastereoselectividade na reacción catalizada polo iridio. Tamén se realizaron estudos sobre como a presenza dun auxiliar quiral afectaba á reacción, utilizando benzamidas quirais.
As reaccións de borilación son unha das reaccións de activación C H máis utilizadas polos químicos orgánicos debido á fácil derivatización destes produtos. Por exemplo, estes compostos son os substratos iniciais se se quere levar a cabo unha reacción de Suzuki que transforme un enlace C B nun enlace C C. Por este motivo, este traballo de fin de máster céntrase na orto borilación diastereoselectiva de ferrocenos. Estes compostos teñen importantes aplicacións principalmente como catalizadores ou ligandos en catálise asimétrica. Para iso empregáronse amidas como auxiliares quirais nos ferrocenos co obxectivo de influír na diastereoselectividade na reacción catalizada polo iridio. Tamén se realizaron estudos sobre como a presenza dun auxiliar quiral afectaba á reacción, utilizando benzamidas quirais.
Dirección
GULIAS COSTA, MOISES (Titoría)
Mascareñas Cid, Jose Luis Cotitoría
GULIAS COSTA, MOISES (Titoría)
Mascareñas Cid, Jose Luis Cotitoría
Tribunal
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
Polímeros supramoleculares que conteñen pirazol: cara á preparación de estruturas metalo-supramoleculares quiroluminiscentes
Autoría
D.N.P.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
D.N.P.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
Os polímeros supramoleculares, unidos por interaccións non covalentes, como os enlaces de hidróxeno e as forzas de Van der Waals, presentan propiedades únicas e dinámicas. A incorporación de ións metálicos introduce características como a fosforescencia. Este traballo céntrase na síntese e estudo da autoensamblaxe de ligandos baseados en pirazol, que combinan unidades de autoensamblaxe e coordinación metálica. As moléculas deseñadas teñen dúas benzamidas unidas por unha cadea de etilo, na que se introduce a quiralidade para analizar o seu efecto na autoensamblaxe e na formación de polímeros. Unha das benzamidas ten unha trisubstitución de cadeas de O-dodecilo, que actúan como solubilizantes e proporcionan hidrofobicidade ao ligando. A parte coordinadora do monómero está constituída polo etinilpirazol. Estudouse a autoensamblaxe mediante técnicas espectroscópicas como RMN (Resonancia Magnética Nuclear), FT-IR (infravermello por transformada de Fourier), UV-Vis (espectroscopia ultravioleta-visible), ECD (dicroísmo circular electrónico), fluorescencia e SEM (microscopia electrónica de barrido) e AFM (microscopia de forza atómica). Estudos anteriores revelan que as estruturas fibrosas cuxa quiralidade pode ser controlada pola quiralidade puntual do bloque de construción. As investigacións futuras explorarán a coordinación con ións metálicos para formar polímeros metalo-supramoleculares.
Os polímeros supramoleculares, unidos por interaccións non covalentes, como os enlaces de hidróxeno e as forzas de Van der Waals, presentan propiedades únicas e dinámicas. A incorporación de ións metálicos introduce características como a fosforescencia. Este traballo céntrase na síntese e estudo da autoensamblaxe de ligandos baseados en pirazol, que combinan unidades de autoensamblaxe e coordinación metálica. As moléculas deseñadas teñen dúas benzamidas unidas por unha cadea de etilo, na que se introduce a quiralidade para analizar o seu efecto na autoensamblaxe e na formación de polímeros. Unha das benzamidas ten unha trisubstitución de cadeas de O-dodecilo, que actúan como solubilizantes e proporcionan hidrofobicidade ao ligando. A parte coordinadora do monómero está constituída polo etinilpirazol. Estudouse a autoensamblaxe mediante técnicas espectroscópicas como RMN (Resonancia Magnética Nuclear), FT-IR (infravermello por transformada de Fourier), UV-Vis (espectroscopia ultravioleta-visible), ECD (dicroísmo circular electrónico), fluorescencia e SEM (microscopia electrónica de barrido) e AFM (microscopia de forza atómica). Estudos anteriores revelan que as estruturas fibrosas cuxa quiralidade pode ser controlada pola quiralidade puntual do bloque de construción. As investigacións futuras explorarán a coordinación con ións metálicos para formar polímeros metalo-supramoleculares.
Dirección
FREIRE IRIBARNE, FELIX MANUEL (Titoría)
RODRIGUEZ RIEGO, RAFAEL Cotitoría
FREIRE IRIBARNE, FELIX MANUEL (Titoría)
RODRIGUEZ RIEGO, RAFAEL Cotitoría
Tribunal
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
Revelando a estabilización de biomoléculas en Solventes Eutécticos Profundos: síntese, solubilización e caracterización de modelos peptídicos
Autoría
A.P.M.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
A.P.M.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
O desenvolvemento de medios funcionais capaces de preservar biomoléculas e controlar racionalmente o seu comportamento representa un gran desafío para a química. Con este propósito, os Disolventes Eutécticos Profundos (DESs) emerxen de xeito prometedor. Os DESs son mesturas anhidras dun sal orgánico cun doador neutro de ligazóns de hidróxeno en proporcións eutécticas, o que produce unha diminución do punto de fusión en comparación cos seus compoñentes puros permitindo que o sistema permaneza líquido a temperatura ambiente. As súas propiedades están determinadas por interaccións intermoleculares, como as electrostáticas, forzas Van der Waals e enlacesde hidróxeno, e poden modularse mediante cambios nos precursores. Investigacións previas demostraron a capacidade dalgúns DESs para favorecer o pregamento de proteínas e protexelas contra a degradación. Con todo, aínda se descoñece sobre a súa capacidade para controlar o comportamento destas a través de cambios prediseñados nas propiedades do solvente. Neste estudo, demostramos a capacidade dos DESs deseñados composicionalmente para estabilizar diferentes conformacións de proteínas en condicións anhidras. Formuláronse varios DESs con capacidades doadoras de hidróxeno variables, baseados en cloruro de colina en combinación con ácido acético, glicerol e urea nunha proporción molar de 1:2. A Trp-Cage foi selecionada como proteína modelo pois é a proteína artificial máis pequena con estructura secundaria e terciaria ben definidas descuberta ata a data. A mini-proteína sintetizouse mediante síntese de péptidos en fase sólida (SPPS) e solubilizouse de xeito exitoso nos DES. Mediante espectroscopia UV-Vis e de CD, os resultados demostran a capacidade dos DESs para inducir diferentes conformacións na proteína en relación cos cambios nos compoñentes do solvente, desde un pregamento case nativo con altas poboacións de hélice alfa no DES de glicerol ata dominios completamente despregados no disolvente baseado en urea Ademáis, a reconstitución da proteína nun tampón acuoso conduce á recuperación da conformación nativa, o que demostra a capacidade dos DESs para modular transitoriamente o comportamento da proteína. En conxunto, o noso estudo mostra o potencial dos DESs como contornas adaptables para a estabilización de proteínas en condicións non acuosas. Como tal, este estudo constitúe unha proba de concepto para futuras tecnoloxías químicas e farmacéuticas que aproveitan a estabilización de biomoléculas utilizando estes medios bioderivados e sintéticamente accesibles.
O desenvolvemento de medios funcionais capaces de preservar biomoléculas e controlar racionalmente o seu comportamento representa un gran desafío para a química. Con este propósito, os Disolventes Eutécticos Profundos (DESs) emerxen de xeito prometedor. Os DESs son mesturas anhidras dun sal orgánico cun doador neutro de ligazóns de hidróxeno en proporcións eutécticas, o que produce unha diminución do punto de fusión en comparación cos seus compoñentes puros permitindo que o sistema permaneza líquido a temperatura ambiente. As súas propiedades están determinadas por interaccións intermoleculares, como as electrostáticas, forzas Van der Waals e enlacesde hidróxeno, e poden modularse mediante cambios nos precursores. Investigacións previas demostraron a capacidade dalgúns DESs para favorecer o pregamento de proteínas e protexelas contra a degradación. Con todo, aínda se descoñece sobre a súa capacidade para controlar o comportamento destas a través de cambios prediseñados nas propiedades do solvente. Neste estudo, demostramos a capacidade dos DESs deseñados composicionalmente para estabilizar diferentes conformacións de proteínas en condicións anhidras. Formuláronse varios DESs con capacidades doadoras de hidróxeno variables, baseados en cloruro de colina en combinación con ácido acético, glicerol e urea nunha proporción molar de 1:2. A Trp-Cage foi selecionada como proteína modelo pois é a proteína artificial máis pequena con estructura secundaria e terciaria ben definidas descuberta ata a data. A mini-proteína sintetizouse mediante síntese de péptidos en fase sólida (SPPS) e solubilizouse de xeito exitoso nos DES. Mediante espectroscopia UV-Vis e de CD, os resultados demostran a capacidade dos DESs para inducir diferentes conformacións na proteína en relación cos cambios nos compoñentes do solvente, desde un pregamento case nativo con altas poboacións de hélice alfa no DES de glicerol ata dominios completamente despregados no disolvente baseado en urea Ademáis, a reconstitución da proteína nun tampón acuoso conduce á recuperación da conformación nativa, o que demostra a capacidade dos DESs para modular transitoriamente o comportamento da proteína. En conxunto, o noso estudo mostra o potencial dos DESs como contornas adaptables para a estabilización de proteínas en condicións non acuosas. Como tal, este estudo constitúe unha proba de concepto para futuras tecnoloxías químicas e farmacéuticas que aproveitan a estabilización de biomoléculas utilizando estes medios bioderivados e sintéticamente accesibles.
Dirección
MONTENEGRO GARCIA, JAVIER (Titoría)
SANCHEZ FERNANDEZ, ADRIAN Cotitoría
MONTENEGRO GARCIA, JAVIER (Titoría)
SANCHEZ FERNANDEZ, ADRIAN Cotitoría
Tribunal
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
Cicloadicións [2+2+1] catalizadas por Ru(II) entre alquinos e azidas
Autoría
M.P.C.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
M.P.C.
Máster Universitario en Química Orgánica (3ª ed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
Os azaheterociclos de cinco, seis e sete membros son núcleos comúns en moitos fármacos e medicamentos. Unha estratexia atractiva e sostible para a súa síntese baséase en reaccións de cicloadición catalizadas por metais de compostos de fácil acceso. Así, as cicloadicións térmicas e/ou fotoquímicas [2+2+2] entre alquinos e nitrilos catalizadas por metais como Co(I), Rh(I), Ru(II) e Fe(II) foron amplamente estudadas para a síntese. de piridinas. Non obstante, o acceso a través de cicloadicións [2+2+1] de compostos insaturados aos pirrois é máis restrinxido. Tendo en conta as vantaxes do rutenio sobre outros metais de transición e a fácil dispoñibilidade de azidas como precursores de nitreno, neste proxecto exploraremos as cicloadicións [2+2+1] catalizadas por Ru(II) entre alquinos e azidas, como fonte de nitreno, para obter pirrois de forma sostible e eficiente.
Os azaheterociclos de cinco, seis e sete membros son núcleos comúns en moitos fármacos e medicamentos. Unha estratexia atractiva e sostible para a súa síntese baséase en reaccións de cicloadición catalizadas por metais de compostos de fácil acceso. Así, as cicloadicións térmicas e/ou fotoquímicas [2+2+2] entre alquinos e nitrilos catalizadas por metais como Co(I), Rh(I), Ru(II) e Fe(II) foron amplamente estudadas para a síntese. de piridinas. Non obstante, o acceso a través de cicloadicións [2+2+1] de compostos insaturados aos pirrois é máis restrinxido. Tendo en conta as vantaxes do rutenio sobre outros metais de transición e a fácil dispoñibilidade de azidas como precursores de nitreno, neste proxecto exploraremos as cicloadicións [2+2+1] catalizadas por Ru(II) entre alquinos e azidas, como fonte de nitreno, para obter pirrois de forma sostible e eficiente.
Dirección
SAA RODRIGUEZ, CARLOS EUGENIO (Titoría)
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL Cotitoría
SAA RODRIGUEZ, CARLOS EUGENIO (Titoría)
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL Cotitoría
Tribunal
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
VARELA CARRETE, JESUS ANGEL (Presidente/a)
Vela Gallego, Sonia (Secretario/a)
Martínez del Campo, Teresa (Vogal)
Estudo da exposición da poboación nacional a compostos químicos relacionados cos plásticos a través da análise de augas residuais con fins epidemiolóxicas
Autoría
H.M.G.L.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
H.M.G.L.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
Data da defensa
16.09.2024 09:00
16.09.2024 09:00
Resumo
Os plastificantes son compostos químicos empregados como aditivos ou moduladores de propiedades na produción de plásticos para unha ampla gama de aplicacións. Estes compostos atópanse en numerosos produtos de uso cotián, desde envoltorios de alimentos ata cables eléctricos e bolsas de supermercado, o que resulta nunha exposición humana involuntaria a través de diversas vías como a inxesta ou a inhalación. Dado o potencial dalgúns destes plastificantes para alterar o sistema endócrino e a toxicidade descoñecida doutros, é crucial desenvolver métodos efectivos para o seu monitoraxe e avaliación. O presente Traballo de Fin de Máster (TFM) centrouse na aplicación da metodoloxía WBE (epidemioloxía baseada en augas residuais). A WBE é unha metodoloxía analítica que utiliza augas residuais recollidas en estacións depuradoras (EDARs) como mostra biolóxica de ouriños diluídos dunha poboación, permitindo estimar a exposición humana a distintos axentes químicos, especificamente plastificantes, mediante o monitoraxe de diversos biomarcadores presentes na auga procedentes do metabolismo humano. Mediante o emprego da metodoloxía WBE estimáronse as concentracións de plastificantes en distintas rexións de dúas comunidades autónomas de España. Así mesmo, calculouse a carga diaria de excreción de metabolitos por persoa, o que permitiu determinar a exposición humana a estes plastificantes nun conxunto poboacional, observándose valores elevados nalgúns dos metabolitos estudados. Finalmente, os niveis de plastificantes foron comparados cos valores establecidos de Inxesta Diaria Tolerable (TDI), proporcionando unha visión detallada da exposición poboacional a estes compostos químicos e avaliando se dita exposición constitúe un risco significativo para a saúde.
Os plastificantes son compostos químicos empregados como aditivos ou moduladores de propiedades na produción de plásticos para unha ampla gama de aplicacións. Estes compostos atópanse en numerosos produtos de uso cotián, desde envoltorios de alimentos ata cables eléctricos e bolsas de supermercado, o que resulta nunha exposición humana involuntaria a través de diversas vías como a inxesta ou a inhalación. Dado o potencial dalgúns destes plastificantes para alterar o sistema endócrino e a toxicidade descoñecida doutros, é crucial desenvolver métodos efectivos para o seu monitoraxe e avaliación. O presente Traballo de Fin de Máster (TFM) centrouse na aplicación da metodoloxía WBE (epidemioloxía baseada en augas residuais). A WBE é unha metodoloxía analítica que utiliza augas residuais recollidas en estacións depuradoras (EDARs) como mostra biolóxica de ouriños diluídos dunha poboación, permitindo estimar a exposición humana a distintos axentes químicos, especificamente plastificantes, mediante o monitoraxe de diversos biomarcadores presentes na auga procedentes do metabolismo humano. Mediante o emprego da metodoloxía WBE estimáronse as concentracións de plastificantes en distintas rexións de dúas comunidades autónomas de España. Así mesmo, calculouse a carga diaria de excreción de metabolitos por persoa, o que permitiu determinar a exposición humana a estes plastificantes nun conxunto poboacional, observándose valores elevados nalgúns dos metabolitos estudados. Finalmente, os niveis de plastificantes foron comparados cos valores establecidos de Inxesta Diaria Tolerable (TDI), proporcionando unha visión detallada da exposición poboacional a estes compostos químicos e avaliando se dita exposición constitúe un risco significativo para a saúde.
Dirección
QUINTANA ALVAREZ, JOSE BENITO (Titoría)
RODIL RODRIGUEZ, MARIA DEL ROSARIO Cotitoría
QUINTANA ALVAREZ, JOSE BENITO (Titoría)
RODIL RODRIGUEZ, MARIA DEL ROSARIO Cotitoría
Tribunal
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
FIOL LOPEZ, SARAH (Presidente/a)
MOSQUERA MOSQUERA, JESUS (Secretario/a)
Rosales Villanueva, Emilio (Vogal)
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
FIOL LOPEZ, SARAH (Presidente/a)
MOSQUERA MOSQUERA, JESUS (Secretario/a)
Rosales Villanueva, Emilio (Vogal)
Desenvolvemento e aplicación de motodoloxía analítica para a determinación de herbicidas en solos agrícolas
Autoría
A.B.S.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
A.B.S.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
O estudo do impacto ambiental dos herbicidas leva anos sendo investigado, debido aos datos de presenza en diversas matrices ambientais e aos posibles efectos en organismos non obxectivo. A administración e a industria química revisan continuamente o listado de compostos autorizados para a súa aplicación e desenvolven novas formulacións, a priori máis efectivas fronte aos organismos obxectivo, ao mesmo tempo que máis selectivas. En resumo, a tendencia é dispor dun arsenal de herbicidas eficaces para o control da vexetación non desexada, ao mesmo tempo que se limita a súa persistencia en condicións ambientais, a súa migración a outros compartimentos (diferentes á capa superior do solo) e os seus efectos sobre outros organismos. Neste traballo optimizouse e validouse un procedemento analítico para a extracción de herbicidas, correspondentes a diferentes familias químicas, en mostras de solos agrícolas. A continuación, o método desenvolvido aplicouse ao estudo da súa distribución en solos de viñedos, recollidos en diferentes Denominacións de Orixe ou subzonas, tanto en Galicia como en La Rioxa, en diferentes períodos do ano. A selección de herbicidas inclúe tanto compostos cuxo uso está autorizado como outros que perderon a súa autorización, pero que poderían persistir en solos agrícolas. O obxectivo fundamental do traballo é detectar a presenza e persistencia destes compostos nos solos das diferentes parcelas consideradas. O listado de compostos seleccionados non inclúe herbicidas con carácter iónico, como o glifosato, cuxo análise implica condicións de separación diferentes ás utilizadas en cromatografía líquida en fase reversa, empregada neste estudo.
O estudo do impacto ambiental dos herbicidas leva anos sendo investigado, debido aos datos de presenza en diversas matrices ambientais e aos posibles efectos en organismos non obxectivo. A administración e a industria química revisan continuamente o listado de compostos autorizados para a súa aplicación e desenvolven novas formulacións, a priori máis efectivas fronte aos organismos obxectivo, ao mesmo tempo que máis selectivas. En resumo, a tendencia é dispor dun arsenal de herbicidas eficaces para o control da vexetación non desexada, ao mesmo tempo que se limita a súa persistencia en condicións ambientais, a súa migración a outros compartimentos (diferentes á capa superior do solo) e os seus efectos sobre outros organismos. Neste traballo optimizouse e validouse un procedemento analítico para a extracción de herbicidas, correspondentes a diferentes familias químicas, en mostras de solos agrícolas. A continuación, o método desenvolvido aplicouse ao estudo da súa distribución en solos de viñedos, recollidos en diferentes Denominacións de Orixe ou subzonas, tanto en Galicia como en La Rioxa, en diferentes períodos do ano. A selección de herbicidas inclúe tanto compostos cuxo uso está autorizado como outros que perderon a súa autorización, pero que poderían persistir en solos agrícolas. O obxectivo fundamental do traballo é detectar a presenza e persistencia destes compostos nos solos das diferentes parcelas consideradas. O listado de compostos seleccionados non inclúe herbicidas con carácter iónico, como o glifosato, cuxo análise implica condicións de separación diferentes ás utilizadas en cromatografía líquida en fase reversa, empregada neste estudo.
Dirección
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Titoría)
RAMIL CRIADO, MARIA Cotitoría
RODRIGUEZ PEREIRO, ISAAC (Titoría)
RAMIL CRIADO, MARIA Cotitoría
Tribunal
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
YEBRA BIURRUN, MARIA DEL CARMEN (Presidente/a)
Prieto Jiménez, Inmaculada (Secretario/a)
Carlosena Zubieta, Alatzne (Vogal)
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
YEBRA BIURRUN, MARIA DEL CARMEN (Presidente/a)
Prieto Jiménez, Inmaculada (Secretario/a)
Carlosena Zubieta, Alatzne (Vogal)
Primeiros estudos sobre a fotodegradación de contaminantes emerxentes do caucho de pneumáticos
Autoría
V.C.F.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
V.C.F.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
A preocupación polo uso de microplásticos derivados da reciclaxe de pneumáticos en instalacións como campos deportivos e outros espazos de lecer é un tema científico de grande interese na actualidade. A goma dos pneumáticos contén numerosas substancias químicas engadidas para mellorar as súas propiedades que, polo desgaste, introdúcense no medio, xerando unha grave ameaza. Entre estes compostos atópanse o antiozonante 6PPD (N(1,3 dimetilbutil)Nfenil p fenilendiamina) e o seu produto derivado 6PPDquinona, recentemente ligado á morte de especies acuáticas. O obxectivo principal deste traballo é investigar o comportamento fotoquímico de antioxidantes, vulcanizadores e outros contaminantes presentes no caucho dos pneumáticos, incluíndo 6PPD e 6PPDq. Para extraer os compostos da auga utilízase a técnica de microextracción en fase sólida (SPME). A determinación e cuantificación realízase mediante cromatografía de gases acoplada a espectrometría de masas en tándem (GC MSMS), que permite a posterior análise fiable de mostras reais. A fotodegradación dos compostos estúdase tanto en auga como sobre soporte sólido mediante a fibra de extracción (fotoSPME). Os resultados cinéticos mostran que o proceso de fotodegradación ocorre en ambos os medios, pero a velocidades diferentes dependendo do analito. Isto demostra que a fotodegradación pode ocorrer de forma natural no medio ambiente, e móstrase que é un proceso eficaz para a depuración da auga contaminada. Este estudo é novidoso polo escaso número de estudos con esta temática que existen. Non se atoparon estudos para DMDA, DMTDA, DPPD, IPPD e MBTZ.
A preocupación polo uso de microplásticos derivados da reciclaxe de pneumáticos en instalacións como campos deportivos e outros espazos de lecer é un tema científico de grande interese na actualidade. A goma dos pneumáticos contén numerosas substancias químicas engadidas para mellorar as súas propiedades que, polo desgaste, introdúcense no medio, xerando unha grave ameaza. Entre estes compostos atópanse o antiozonante 6PPD (N(1,3 dimetilbutil)Nfenil p fenilendiamina) e o seu produto derivado 6PPDquinona, recentemente ligado á morte de especies acuáticas. O obxectivo principal deste traballo é investigar o comportamento fotoquímico de antioxidantes, vulcanizadores e outros contaminantes presentes no caucho dos pneumáticos, incluíndo 6PPD e 6PPDq. Para extraer os compostos da auga utilízase a técnica de microextracción en fase sólida (SPME). A determinación e cuantificación realízase mediante cromatografía de gases acoplada a espectrometría de masas en tándem (GC MSMS), que permite a posterior análise fiable de mostras reais. A fotodegradación dos compostos estúdase tanto en auga como sobre soporte sólido mediante a fibra de extracción (fotoSPME). Os resultados cinéticos mostran que o proceso de fotodegradación ocorre en ambos os medios, pero a velocidades diferentes dependendo do analito. Isto demostra que a fotodegradación pode ocorrer de forma natural no medio ambiente, e móstrase que é un proceso eficaz para a depuración da auga contaminada. Este estudo é novidoso polo escaso número de estudos con esta temática que existen. Non se atoparon estudos para DMDA, DMTDA, DPPD, IPPD e MBTZ.
Dirección
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Titoría)
LLOMPART VIZOSO, MARIA PILAR (Titoría)
Tribunal
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
YEBRA BIURRUN, MARIA DEL CARMEN (Presidente/a)
Prieto Jiménez, Inmaculada (Secretario/a)
Carlosena Zubieta, Alatzne (Vogal)
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
YEBRA BIURRUN, MARIA DEL CARMEN (Presidente/a)
Prieto Jiménez, Inmaculada (Secretario/a)
Carlosena Zubieta, Alatzne (Vogal)
Determinación de fentanilo en plasma mediante cromatografía de gases acoplada a espectrometría de masas
Autoría
R.F.V.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
R.F.V.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
O fentanilo é un medicamento opioide aprobado para o seu uso clínico como analxésico e anestésico. Nos últimos anos, o consumo do denominado fentanilo ilegal disparouse especialmente en Estados Unidos e, consecuentemente, son cada vez máis o número de intoxicacións que se producen, algunhas delas letais. É por isto polo que se precisan métodos analíticos eficaces para a súa determinación en mostras biolóxicas. O obxectivo do presente traballo fin de mestrado é desenvolver, optimizar e validar un método analítico para a determinación do opioide fentanilo e o adulterante xilacina en plasma mediante cromatografía de gases acoplada a espectrometría de masas (CG/EM). A optimización lévase a cabo en primeiro lugar para as condicións cromatográficas e posteriormente para a técnica de extracción líquido-líquido (ELL) seleccionada de entre varios procedementos. A optimización do procedemento de extracción busca mellorar e desenvolver un método máis sostible. A validación do método analítico realízase seguindo as guías de validación da FDA (Food and Drug Administration) e da ANSI/ASB (American National Standard Institute/Academy Standards Board). Finalmente, o método analítico próbase para a determinación de fentanilo en 11 mostras postmortem de casos reais recibidas no Instituto de Ciencias Forenses da USC.
O fentanilo é un medicamento opioide aprobado para o seu uso clínico como analxésico e anestésico. Nos últimos anos, o consumo do denominado fentanilo ilegal disparouse especialmente en Estados Unidos e, consecuentemente, son cada vez máis o número de intoxicacións que se producen, algunhas delas letais. É por isto polo que se precisan métodos analíticos eficaces para a súa determinación en mostras biolóxicas. O obxectivo do presente traballo fin de mestrado é desenvolver, optimizar e validar un método analítico para a determinación do opioide fentanilo e o adulterante xilacina en plasma mediante cromatografía de gases acoplada a espectrometría de masas (CG/EM). A optimización lévase a cabo en primeiro lugar para as condicións cromatográficas e posteriormente para a técnica de extracción líquido-líquido (ELL) seleccionada de entre varios procedementos. A optimización do procedemento de extracción busca mellorar e desenvolver un método máis sostible. A validación do método analítico realízase seguindo as guías de validación da FDA (Food and Drug Administration) e da ANSI/ASB (American National Standard Institute/Academy Standards Board). Finalmente, o método analítico próbase para a determinación de fentanilo en 11 mostras postmortem de casos reais recibidas no Instituto de Ciencias Forenses da USC.
Dirección
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Titoría)
Álvarez Freire, Iván Cotitoría
SÁNCHEZ SELLERO, INÉS (Titoría)
Álvarez Freire, Iván Cotitoría
Tribunal
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
YEBRA BIURRUN, MARIA DEL CARMEN (Presidente/a)
Prieto Jiménez, Inmaculada (Secretario/a)
Carlosena Zubieta, Alatzne (Vogal)
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
YEBRA BIURRUN, MARIA DEL CARMEN (Presidente/a)
Prieto Jiménez, Inmaculada (Secretario/a)
Carlosena Zubieta, Alatzne (Vogal)
Separación de proteínas mediante electroforesis offgel en mostras de algas expostas a nanopartículas de prata
Autoría
S.G.B.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
S.G.B.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
A procura de novos métodos de extracción de proteínas de algas é un tema de interese actual para atopar novas fontes proteicas e satisfacer así a crecente demanda nutricional. Do mesmo xeito que as proteínas de algas, as nanopartículas de Ag (AgNPs), unhas das máis utilizadas, tamén son obxecto de estudo debido ás súas múltiples aplicacións en campos como a industria ou a biomedicina, causando un aumento da súa presenza no medio. Por iso, este traballo ten como finalidade a análise de proteínas e do seu contido de Ag en dúas especies de alga, vermella e verde (Palmaria palmata e Ulva sp.), previamente expostas a 1,0 mg/L de PVP AgNPs de 15 nm durante 28 días. Primeiro compáranse dous métodos para a extracción de proteínas: extracción enzimática con Macerozyme R 10 e extracción con fenol, separando as proteínas presentes nos pellets mediante electroforesis offgel en función do seu punto isoeléctrico (pI). A continuación, as fraccións proteicas obtidas na electroforesis offgel, analízanse mediante electroforesis Lab On a Chip (LOC), logrando a súa separación por peso molecular e a súa cuantificación mediante fluorescencia. Ante os resultados obtidos conclúese que o método de extracción con fenol logra unha maior extracción das proteínas. En diante, prepáranse as mostras con N2 líquido para aumentar a cantidade de extractos proteicos. Por último, procédese á medida do contido de Ag presente nas fraccións proteicas obtidas mediante electroforesis offgel empregando a Espectrometría de Absorción Atómica con Atomización Electrotérmica (ETAAS). O método de determinación foi optimizado e estudáronse características analíticas poñendo de manifesto a súa exactitude e precisión. Os resultados obtidos mostran contido de Ag nas fraccións proteicas do offgel 17 e 20 a 24 (pI 8,1 a 10) cun rango de concentración de 16,2 microgramo/litro a 131,8 microgramo/litro para Palmaria palmata. Na especie Ulva sp. os resultados foron similares, con contido de Ag nas fraccións 19 a 24 (pI 8,67 a 10) e concentracións de 20,83 microgramo/litro a 186,45 microgramo/litro.
A procura de novos métodos de extracción de proteínas de algas é un tema de interese actual para atopar novas fontes proteicas e satisfacer así a crecente demanda nutricional. Do mesmo xeito que as proteínas de algas, as nanopartículas de Ag (AgNPs), unhas das máis utilizadas, tamén son obxecto de estudo debido ás súas múltiples aplicacións en campos como a industria ou a biomedicina, causando un aumento da súa presenza no medio. Por iso, este traballo ten como finalidade a análise de proteínas e do seu contido de Ag en dúas especies de alga, vermella e verde (Palmaria palmata e Ulva sp.), previamente expostas a 1,0 mg/L de PVP AgNPs de 15 nm durante 28 días. Primeiro compáranse dous métodos para a extracción de proteínas: extracción enzimática con Macerozyme R 10 e extracción con fenol, separando as proteínas presentes nos pellets mediante electroforesis offgel en función do seu punto isoeléctrico (pI). A continuación, as fraccións proteicas obtidas na electroforesis offgel, analízanse mediante electroforesis Lab On a Chip (LOC), logrando a súa separación por peso molecular e a súa cuantificación mediante fluorescencia. Ante os resultados obtidos conclúese que o método de extracción con fenol logra unha maior extracción das proteínas. En diante, prepáranse as mostras con N2 líquido para aumentar a cantidade de extractos proteicos. Por último, procédese á medida do contido de Ag presente nas fraccións proteicas obtidas mediante electroforesis offgel empregando a Espectrometría de Absorción Atómica con Atomización Electrotérmica (ETAAS). O método de determinación foi optimizado e estudáronse características analíticas poñendo de manifesto a súa exactitude e precisión. Os resultados obtidos mostran contido de Ag nas fraccións proteicas do offgel 17 e 20 a 24 (pI 8,1 a 10) cun rango de concentración de 16,2 microgramo/litro a 131,8 microgramo/litro para Palmaria palmata. Na especie Ulva sp. os resultados foron similares, con contido de Ag nas fraccións 19 a 24 (pI 8,67 a 10) e concentracións de 20,83 microgramo/litro a 186,45 microgramo/litro.
Dirección
PEÑA VAZQUEZ, ELENA MARIA (Titoría)
BARCIELA ALONSO, Ma CARMEN Cotitoría
PEÑA VAZQUEZ, ELENA MARIA (Titoría)
BARCIELA ALONSO, Ma CARMEN Cotitoría
Tribunal
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
YEBRA BIURRUN, MARIA DEL CARMEN (Presidente/a)
Prieto Jiménez, Inmaculada (Secretario/a)
Carlosena Zubieta, Alatzne (Vogal)
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
YEBRA BIURRUN, MARIA DEL CARMEN (Presidente/a)
Prieto Jiménez, Inmaculada (Secretario/a)
Carlosena Zubieta, Alatzne (Vogal)
Estudo de sistemas microfisiolóxicos (órganos nun chip, OOAC) para avaliar a toxicidade dos NP en alimentos
Autoría
O.J.M.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
O.J.M.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
Actualmente, o uso de nanopartículas (NP) e nanomateriais (NM) está en constante expansión en diversos sectores industriais. É notable o aumento da aplicación de nanopartículas de prata (Ag) e dióxido de titanio (TiO2) no procesado e envasado de alimentos, o que supón unha nova vía de exposición a estas partículas no noso organismo. En consecuencia, é necesario aprender a avaliar os posibles riscos toxicolóxicos asociados ao uso de nanopartículas nestes produtos, mediante estudos in vitro previos á realización de probas de toxicidade in vivo. Os modelos de dixestión gastrointestinal in vitro utilizados ata a data teñen limitacións para reproducir con precisión a fisioloxía intestinal. Neste contexto, xorde un campo en desenvolvemento: os sistemas microfisiolóxicos, tamén coñecidos 'como órganos nun chip' (OoC), que permiten recrear as condicións fisiolóxicas de varias células con máis precisión. Nesta investigación abordouse o estudo da biodisponibilidade de nanopartículas de prata, dióxido de titanio, nos aditivos alimentarios E-171 (a base de TiO2) e E-174 (a base de prata), mediante un sistema de órgano-on-chip viuse que os NP de TiO2 teñen maior bioaccesibilidade que de Ag. En ambos os casos, o tipo de mostra non afecta á bioaccesibilidade. Pola súa banda, o TiO2 é menos biodispoñible que os Ag NP, que varían segundo a mostra.
Actualmente, o uso de nanopartículas (NP) e nanomateriais (NM) está en constante expansión en diversos sectores industriais. É notable o aumento da aplicación de nanopartículas de prata (Ag) e dióxido de titanio (TiO2) no procesado e envasado de alimentos, o que supón unha nova vía de exposición a estas partículas no noso organismo. En consecuencia, é necesario aprender a avaliar os posibles riscos toxicolóxicos asociados ao uso de nanopartículas nestes produtos, mediante estudos in vitro previos á realización de probas de toxicidade in vivo. Os modelos de dixestión gastrointestinal in vitro utilizados ata a data teñen limitacións para reproducir con precisión a fisioloxía intestinal. Neste contexto, xorde un campo en desenvolvemento: os sistemas microfisiolóxicos, tamén coñecidos 'como órganos nun chip' (OoC), que permiten recrear as condicións fisiolóxicas de varias células con máis precisión. Nesta investigación abordouse o estudo da biodisponibilidade de nanopartículas de prata, dióxido de titanio, nos aditivos alimentarios E-171 (a base de TiO2) e E-174 (a base de prata), mediante un sistema de órgano-on-chip viuse que os NP de TiO2 teñen maior bioaccesibilidade que de Ag. En ambos os casos, o tipo de mostra non afecta á bioaccesibilidade. Pola súa banda, o TiO2 é menos biodispoñible que os Ag NP, que varían segundo a mostra.
Dirección
MOREDA PIÑEIRO, ANTONIO (Titoría)
Domínguez González, María Raquel Cotitoría
MOREDA PIÑEIRO, ANTONIO (Titoría)
Domínguez González, María Raquel Cotitoría
Tribunal
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
YEBRA BIURRUN, MARIA DEL CARMEN (Presidente/a)
Prieto Jiménez, Inmaculada (Secretario/a)
Carlosena Zubieta, Alatzne (Vogal)
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
YEBRA BIURRUN, MARIA DEL CARMEN (Presidente/a)
Prieto Jiménez, Inmaculada (Secretario/a)
Carlosena Zubieta, Alatzne (Vogal)
Determinación de benzodiacepinas en sangue mediante GC-MS
Autoría
S.N.V.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
S.N.V.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
As benzodiacepinas son un tipo de medicamentos depresores do sistema nervioso central, utilizados para o tratamento da ansiedade e como relaxantes musculares. Actualmente as benzodiacepinas son moi consumidas na poboación global e chegaron a aparecer numerosos casos de adicción e intoxicación por estas sustancias. Co fin de identificar e cuantificar a presenza de 7 benzodiacepinas no sangue (diazepam, nordiazepam, midazolam, oxazepam, flurazepam, temazepam e lorazepam), adaptouse e validouse un método de extracción simple, rápido e eficiente, baseado na extracción líquido-líquido empregando o tampón amonio e clorobutano como disolvente orgánico. Posteriormente, empregouse a cromatografía de gases acoplada a espectrometría de masas para a detección e cuantificación dos analitos obxecto de estudo. Esta técnica permitiranos separar todos os analitos presentes na mostra e identificar cada un deles mediante os seus ións máis representativos. O método desenvolto validadouse según os requisitos da Food and Drug Administration (FDA) logrando obter unha gran sensibilidade con límites de detección (LOD) e de cuantificación (LOQ) de 2 ng/mL e 5 ng/mL respectivamente. Finalmente o método aplicouse a 21 mostras reais recibidas no Servizo de Toxicoloxía Forense da USC.
As benzodiacepinas son un tipo de medicamentos depresores do sistema nervioso central, utilizados para o tratamento da ansiedade e como relaxantes musculares. Actualmente as benzodiacepinas son moi consumidas na poboación global e chegaron a aparecer numerosos casos de adicción e intoxicación por estas sustancias. Co fin de identificar e cuantificar a presenza de 7 benzodiacepinas no sangue (diazepam, nordiazepam, midazolam, oxazepam, flurazepam, temazepam e lorazepam), adaptouse e validouse un método de extracción simple, rápido e eficiente, baseado na extracción líquido-líquido empregando o tampón amonio e clorobutano como disolvente orgánico. Posteriormente, empregouse a cromatografía de gases acoplada a espectrometría de masas para a detección e cuantificación dos analitos obxecto de estudo. Esta técnica permitiranos separar todos os analitos presentes na mostra e identificar cada un deles mediante os seus ións máis representativos. O método desenvolto validadouse según os requisitos da Food and Drug Administration (FDA) logrando obter unha gran sensibilidade con límites de detección (LOD) e de cuantificación (LOQ) de 2 ng/mL e 5 ng/mL respectivamente. Finalmente o método aplicouse a 21 mostras reais recibidas no Servizo de Toxicoloxía Forense da USC.
Dirección
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Titoría)
CABARCOS FERNANDEZ, PAMELA Cotitoría
BERMEJO BARRERA, ANA MARIA (Titoría)
CABARCOS FERNANDEZ, PAMELA Cotitoría
Tribunal
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
YEBRA BIURRUN, MARIA DEL CARMEN (Presidente/a)
Prieto Jiménez, Inmaculada (Secretario/a)
Carlosena Zubieta, Alatzne (Vogal)
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
YEBRA BIURRUN, MARIA DEL CARMEN (Presidente/a)
Prieto Jiménez, Inmaculada (Secretario/a)
Carlosena Zubieta, Alatzne (Vogal)
Influencia do espaciador na obtención de complexos con ligandos bishidrazona
Autoría
A.M.B.C.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
A.M.B.C.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
O presente Traballo de Fin de Máster (TFM) centrouse no deseño e síntese de dous ligandos bishidrazona potencialmente precursores de sistemas tipo helicato: H2L1, un ligando tetradentado [N2O2] sen átomo doador no espaciador; e H2L2, un ligando pentadentado [N3O2] que presenta un átomo de nitróxeno no espaciador. Unha vez illados e caracterizados, estudouse a química de coordinación dos dous ligandos fronte aos ións metálicos zinc (II), cobre (II), níquel (II), cobalto (II), ferro (II) e manganeso (II) empregando a metodoloxía de síntese electroquímica. Os complexos de Fe(II), Co(II), Ni(II), Cu(II) e Zn(II) son especies dinucleares con estrutura tipo helicato, mentres que o único complexo de Mn(II) illado é un monómero de estrutura piramidal pentagonal.
O presente Traballo de Fin de Máster (TFM) centrouse no deseño e síntese de dous ligandos bishidrazona potencialmente precursores de sistemas tipo helicato: H2L1, un ligando tetradentado [N2O2] sen átomo doador no espaciador; e H2L2, un ligando pentadentado [N3O2] que presenta un átomo de nitróxeno no espaciador. Unha vez illados e caracterizados, estudouse a química de coordinación dos dous ligandos fronte aos ións metálicos zinc (II), cobre (II), níquel (II), cobalto (II), ferro (II) e manganeso (II) empregando a metodoloxía de síntese electroquímica. Os complexos de Fe(II), Co(II), Ni(II), Cu(II) e Zn(II) son especies dinucleares con estrutura tipo helicato, mentres que o único complexo de Mn(II) illado é un monómero de estrutura piramidal pentagonal.
Dirección
PEDRIDO CASTIÑEIRAS, ROSA MARIA (Titoría)
MARTINEZ CALVO, MIGUEL Cotitoría
PEDRIDO CASTIÑEIRAS, ROSA MARIA (Titoría)
MARTINEZ CALVO, MIGUEL Cotitoría
Tribunal
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
Valencia Matarranz, Laura Mª (Presidente/a)
FERNANDEZ TRILLO, FRANCISCO (Secretario/a)
GONZALEZ NOYA, ANA MARIA (Vogal)
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
Valencia Matarranz, Laura Mª (Presidente/a)
FERNANDEZ TRILLO, FRANCISCO (Secretario/a)
GONZALEZ NOYA, ANA MARIA (Vogal)
Deseño e síntese de compostos ciclometalados con ligandos tridentados [C,N,S] e [C,N,O]
Autoría
X.H.V.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
X.H.V.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
No presente traballo lévase a cabo un estudo sobre os diferentes modos de coordinación entre carbono e paladio ou platino ao sintetizar compostos ciclometalados a partir de ligandos tridentados [C,N,S] e [C,N,O] derivados de tiosemicarbazonas e bases de Schiff. Estes ligandos obtéñense pola reacción de condensación entre tiosemicarbazidas ou derivados de anilina con benzaldehidos e fanse reaccionar con diferentes sales de paladio e un sal de platino. Cando as tiosemicarbazonas, actuando como ligandos tridentados [C,N,S], reaccionan con tetracloropaladato potásico obtéñense complexos nos que o metal se atopa formando un anel de 5 membros e na metalación participa un carbono sp2, mentres que, cando se utiliza acetato de paladio, se observa que no produto o paladio forma un anel de 6 membros e está enlazado a un carbono sp3. No caso das bases de Schiff non foi posible a correcta obtención dos produtos esperados para o ligando [C,N,S], mentres que para o ligando [C,N,O] compróbase a obtención do complexo ciclometalado polo carbono sp2 ao empregar acetato de paladio. Finalmente, sintetízanse derivados do complexo de platino utilizando trifenilfosfina e unha difosfina de cadea curta, esta última co obxectivo de formar unha ponte intermetálica para enlazar os paladaciclos e formar compostos heterodinucleares. Os resultados obtidos para estes últimos complexos mostran a obtención dunha mestura de especies que non permiten a correcta caracterización.
No presente traballo lévase a cabo un estudo sobre os diferentes modos de coordinación entre carbono e paladio ou platino ao sintetizar compostos ciclometalados a partir de ligandos tridentados [C,N,S] e [C,N,O] derivados de tiosemicarbazonas e bases de Schiff. Estes ligandos obtéñense pola reacción de condensación entre tiosemicarbazidas ou derivados de anilina con benzaldehidos e fanse reaccionar con diferentes sales de paladio e un sal de platino. Cando as tiosemicarbazonas, actuando como ligandos tridentados [C,N,S], reaccionan con tetracloropaladato potásico obtéñense complexos nos que o metal se atopa formando un anel de 5 membros e na metalación participa un carbono sp2, mentres que, cando se utiliza acetato de paladio, se observa que no produto o paladio forma un anel de 6 membros e está enlazado a un carbono sp3. No caso das bases de Schiff non foi posible a correcta obtención dos produtos esperados para o ligando [C,N,S], mentres que para o ligando [C,N,O] compróbase a obtención do complexo ciclometalado polo carbono sp2 ao empregar acetato de paladio. Finalmente, sintetízanse derivados do complexo de platino utilizando trifenilfosfina e unha difosfina de cadea curta, esta última co obxectivo de formar unha ponte intermetálica para enlazar os paladaciclos e formar compostos heterodinucleares. Os resultados obtidos para estes últimos complexos mostran a obtención dunha mestura de especies que non permiten a correcta caracterización.
Dirección
DURAN CARRIL, MARIA LUZ (Titoría)
VILA ABAD, JOSE MANUEL Cotitoría
DURAN CARRIL, MARIA LUZ (Titoría)
VILA ABAD, JOSE MANUEL Cotitoría
Tribunal
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
Valencia Matarranz, Laura Mª (Presidente/a)
FERNANDEZ TRILLO, FRANCISCO (Secretario/a)
GONZALEZ NOYA, ANA MARIA (Vogal)
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
Valencia Matarranz, Laura Mª (Presidente/a)
FERNANDEZ TRILLO, FRANCISCO (Secretario/a)
GONZALEZ NOYA, ANA MARIA (Vogal)
Recoñecemento de unións Holliday de ADN por ciclopéptidos e helicatos peptídicos
Autoría
A.J.B.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
A.J.B.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
O ADN é unha das dianas biolóxicas máis importantes dos fármacos anticanceríxenos e, por iso, o desenvolvemento de novos sistemas químicos capaces do seu recoñecemento selectivo é un tema candente en Química Biolóxica. A súa conformación máis coñecida é a estrutura dúplex canónica (ADN-B), pero esta disposición adoita estar presente cando o ADN non participa en ningún proceso molecular. Cando este é o caso, fórmanse estruturas non canónicas. Neste contexto, as unións de catro vías ou unións Holliday (4WJs), son unhas das estruturas de ADN non canónicas máis importantes. Son dinámicas e fluctúan entre unha conformación aberta e unha pechada, sendo a primeira a biológicamente activa. As 4WJs fórmanse de maneira transitoria durante os procesos de inserción, recombinación e reparación do ADN, que se atopan desregulados nas células cancerosas. O desenvolvemento de sistemas químicos capaces de recoñecer selectivamente estas estruturas non canónicas dentro do núcleo celular é un obxectivo crítico, xa que posteriormente podería permitir unha interferencia eficiente no funcionamento destes procesos celulares e, por tanto, dispoñer dunha nova batería de fármacos anticanceríxenos cun mecanismo de acción alternativo. En leste Traballo Fin de Máster describimos o desenvolvemento dunha nova familia de axentes de recoñecemento selectivo de 4WJs baseados en ciclopéptidos e en helicatos peptídicos derivados do motivo T4Ff. Tras a súa caracterización estrutural mediante espectrometría de masas e resonancia magnética nuclear, o estudo das súas propiedades de recoñecemento selectivo de 4WJs levou a cabo mediante espectroscopía de fluorescencia.
O ADN é unha das dianas biolóxicas máis importantes dos fármacos anticanceríxenos e, por iso, o desenvolvemento de novos sistemas químicos capaces do seu recoñecemento selectivo é un tema candente en Química Biolóxica. A súa conformación máis coñecida é a estrutura dúplex canónica (ADN-B), pero esta disposición adoita estar presente cando o ADN non participa en ningún proceso molecular. Cando este é o caso, fórmanse estruturas non canónicas. Neste contexto, as unións de catro vías ou unións Holliday (4WJs), son unhas das estruturas de ADN non canónicas máis importantes. Son dinámicas e fluctúan entre unha conformación aberta e unha pechada, sendo a primeira a biológicamente activa. As 4WJs fórmanse de maneira transitoria durante os procesos de inserción, recombinación e reparación do ADN, que se atopan desregulados nas células cancerosas. O desenvolvemento de sistemas químicos capaces de recoñecer selectivamente estas estruturas non canónicas dentro do núcleo celular é un obxectivo crítico, xa que posteriormente podería permitir unha interferencia eficiente no funcionamento destes procesos celulares e, por tanto, dispoñer dunha nova batería de fármacos anticanceríxenos cun mecanismo de acción alternativo. En leste Traballo Fin de Máster describimos o desenvolvemento dunha nova familia de axentes de recoñecemento selectivo de 4WJs baseados en ciclopéptidos e en helicatos peptídicos derivados do motivo T4Ff. Tras a súa caracterización estrutural mediante espectrometría de masas e resonancia magnética nuclear, o estudo das súas propiedades de recoñecemento selectivo de 4WJs levou a cabo mediante espectroscopía de fluorescencia.
Dirección
VAZQUEZ LOPEZ, MIGUEL (Titoría)
Granja Guillán, Juan Ramón Cotitoría
VAZQUEZ LOPEZ, MIGUEL (Titoría)
Granja Guillán, Juan Ramón Cotitoría
Tribunal
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
Valencia Matarranz, Laura Mª (Presidente/a)
FERNANDEZ TRILLO, FRANCISCO (Secretario/a)
GONZALEZ NOYA, ANA MARIA (Vogal)
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
Valencia Matarranz, Laura Mª (Presidente/a)
FERNANDEZ TRILLO, FRANCISCO (Secretario/a)
GONZALEZ NOYA, ANA MARIA (Vogal)
Complexos metálicos derivados de bis-(nido-imino-carboranos)
Autoría
B.L.L.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
B.L.L.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
O desenvolvemento de metalofármacos derivados de carborano é un campo recente con prometedoras aplicacións médicas, debido ás peculiaridades que presenta este clústerl. Como contribución, deseñouse a síntese de distintos ligandos derivados de nido-carborano, todos eles funcionalizados cunha base de Schiff (C=N) nun dos carbonos do clúster. A presenza destes grupos potencialmente dadores (N) combinado coas propiedades do nido-carborano, axudarán á coordinación de centros metálicos. O ligando imina nido-B1 é monodentado e obtívose por deboronación do derivado closo, obtido á súa vez mediante a reacción aza-Wittig. Estudouse a súa capacidade coordinativa con precursores de rutenio. O ligando imina nido-B2 foi obtido de forma análoga. Presenta dúas unidades similares á imina nido-B1 conectadas por un espaciador aromático, polo que é bidentado (N, N). Estudouse a súa capacidade coordinativa con precursores de rutenio e paladio. Os ligandos imina nido-B3 e B4 son análogos ao B2 pero cun conector alifático. Esta variante non permitiu obter os derivados closo pola reacción aza-Wittig, polo que non puideron ser obtidos.
O desenvolvemento de metalofármacos derivados de carborano é un campo recente con prometedoras aplicacións médicas, debido ás peculiaridades que presenta este clústerl. Como contribución, deseñouse a síntese de distintos ligandos derivados de nido-carborano, todos eles funcionalizados cunha base de Schiff (C=N) nun dos carbonos do clúster. A presenza destes grupos potencialmente dadores (N) combinado coas propiedades do nido-carborano, axudarán á coordinación de centros metálicos. O ligando imina nido-B1 é monodentado e obtívose por deboronación do derivado closo, obtido á súa vez mediante a reacción aza-Wittig. Estudouse a súa capacidade coordinativa con precursores de rutenio. O ligando imina nido-B2 foi obtido de forma análoga. Presenta dúas unidades similares á imina nido-B1 conectadas por un espaciador aromático, polo que é bidentado (N, N). Estudouse a súa capacidade coordinativa con precursores de rutenio e paladio. Os ligandos imina nido-B3 e B4 son análogos ao B2 pero cun conector alifático. Esta variante non permitiu obter os derivados closo pola reacción aza-Wittig, polo que non puideron ser obtidos.
Dirección
SOUSA PEDRARES, ANTONIO (Titoría)
SOUSA PEDRARES, ANTONIO (Titoría)
Tribunal
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
Valencia Matarranz, Laura Mª (Presidente/a)
FERNANDEZ TRILLO, FRANCISCO (Secretario/a)
GONZALEZ NOYA, ANA MARIA (Vogal)
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
Valencia Matarranz, Laura Mª (Presidente/a)
FERNANDEZ TRILLO, FRANCISCO (Secretario/a)
GONZALEZ NOYA, ANA MARIA (Vogal)
Ligandos tiosemicarbazona funcionalizados con grupos iminofosforano.
Autoría
M.D.L.F.M.A.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
M.D.L.F.M.A.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
Data da defensa
18.07.2024 09:00
18.07.2024 09:00
Resumo
As tiosemicarbazonas son compostos organosulfurados que posúen unha ligazón imínica, mentres que os iminofosforanos son compostos orgánicos coa composición xeral R3PNR. A facilidade para variar as estruturas moleculares das tiosemicarbazonas ampliou a súa utilidade como ligandos porque se poden engadir grupos adicionais doadores que proporcionen maior estabilidade aos complexos metálicos mediante a formación de aneis de quelato. A pesar disto, nunca se sintetizaron derivados deste tipo que estean funcionalizados con grupos iminofosforanos. Neste traballo sintetizáronse dous ligandos tiosemicarbazona funcionalizados con iminofosforano que conteñen dous dominios de coordinación (N,N,S) conectados a través dun espazador flexible (ligando flexible) e un espazador ríxido (ligando ríxido). Estes ligandos utilizáronse para a obtención de complexos metálicos polinucleares. A síntese dos ligandos realizouse en tres etapas. Comezouse coa síntese dos intermediarios precursores 4,4'-diazidodifenilmetano e 1,3-diazidobenceno por reacción de 4,4'-diaminodifenilmetano e 1,3-diaminobenceno con diazida sódica. O precursor (2-(difenilfosfino)bencilo)-N-metiltiosemicarbazona obtívose mediante reacción de 2-difenilfosfinobenzaldehído con 4-metil-3-tiosemicarbazida, para finalmente condensalos mediante a reacción de Staudinger. Intentouse obter compostos de coordinación de cobre, cinc, paladio e rutenio cos ligandos bis(tiosemicarbazona-iminofosforano) obtidos, para así estudar o seu comportamento como ligandos. Observouse que no caso do cobre, tanto o ligando ríxido como o flexible coordínanse como ligando iónico, e isto ocorre en presenza e/ou ausencia do coligando dppe. Para o cinc, ningún dos ligandos coordínase ao metal. O paladio non se coordina co ligando flexible; só se obtén unha mestura de ligando con partículas de paladio (0), pero co ligando ríxido a súa forma de coordinación é como ligando neutro. O ligando flexible coordínase de modo iónico ao rutenio, mentres que o ligando ríxido faino na súa forma neutra. En todos os casos, os ligandos ríxido e flexible, libres e/ou coordinados, mostran unha tendencia á hidrólise, observándose nos sólidos obtidos os sinais do óxido da fosfina-tiosemicarbazona. Non se puideron confirmar as estruturas de ningún dos complexos obtidos xa que non se atoparon as condicións adecuadas de recristalización.
As tiosemicarbazonas son compostos organosulfurados que posúen unha ligazón imínica, mentres que os iminofosforanos son compostos orgánicos coa composición xeral R3PNR. A facilidade para variar as estruturas moleculares das tiosemicarbazonas ampliou a súa utilidade como ligandos porque se poden engadir grupos adicionais doadores que proporcionen maior estabilidade aos complexos metálicos mediante a formación de aneis de quelato. A pesar disto, nunca se sintetizaron derivados deste tipo que estean funcionalizados con grupos iminofosforanos. Neste traballo sintetizáronse dous ligandos tiosemicarbazona funcionalizados con iminofosforano que conteñen dous dominios de coordinación (N,N,S) conectados a través dun espazador flexible (ligando flexible) e un espazador ríxido (ligando ríxido). Estes ligandos utilizáronse para a obtención de complexos metálicos polinucleares. A síntese dos ligandos realizouse en tres etapas. Comezouse coa síntese dos intermediarios precursores 4,4'-diazidodifenilmetano e 1,3-diazidobenceno por reacción de 4,4'-diaminodifenilmetano e 1,3-diaminobenceno con diazida sódica. O precursor (2-(difenilfosfino)bencilo)-N-metiltiosemicarbazona obtívose mediante reacción de 2-difenilfosfinobenzaldehído con 4-metil-3-tiosemicarbazida, para finalmente condensalos mediante a reacción de Staudinger. Intentouse obter compostos de coordinación de cobre, cinc, paladio e rutenio cos ligandos bis(tiosemicarbazona-iminofosforano) obtidos, para así estudar o seu comportamento como ligandos. Observouse que no caso do cobre, tanto o ligando ríxido como o flexible coordínanse como ligando iónico, e isto ocorre en presenza e/ou ausencia do coligando dppe. Para o cinc, ningún dos ligandos coordínase ao metal. O paladio non se coordina co ligando flexible; só se obtén unha mestura de ligando con partículas de paladio (0), pero co ligando ríxido a súa forma de coordinación é como ligando neutro. O ligando flexible coordínase de modo iónico ao rutenio, mentres que o ligando ríxido faino na súa forma neutra. En todos os casos, os ligandos ríxido e flexible, libres e/ou coordinados, mostran unha tendencia á hidrólise, observándose nos sólidos obtidos os sinais do óxido da fosfina-tiosemicarbazona. Non se puideron confirmar as estruturas de ningún dos complexos obtidos xa que non se atoparon as condicións adecuadas de recristalización.
Dirección
SOUSA PEDRARES, ANTONIO (Titoría)
SOUSA PEDRARES, ANTONIO (Titoría)
Tribunal
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
Valencia Matarranz, Laura Mª (Presidente/a)
FERNANDEZ TRILLO, FRANCISCO (Secretario/a)
GONZALEZ NOYA, ANA MARIA (Vogal)
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
Valencia Matarranz, Laura Mª (Presidente/a)
FERNANDEZ TRILLO, FRANCISCO (Secretario/a)
GONZALEZ NOYA, ANA MARIA (Vogal)
Avaliación de ferramentas informáticas para o desenvolvemento de separacións mediante cromatografía líquida-espectrometría de masas
Autoría
E.G.D.P.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
E.G.D.P.
Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial (3ªed)
Data da defensa
16.09.2024 09:00
16.09.2024 09:00
Resumo
Este Traballo Fin de Máster (TFM) aborda a avaliación de ferramentas informáticas para o desenvolvemento de separacións mediante cromatografía líquida acoplada a espectrometría de masas (LC-MS) a través do programa Mchrom Scout da empresa Mestrelab Research S.L. Con especial atención a cromatografía en fase inversa e proxectos de tipo diana, onde o obxectivo principal é a separación de mesturas para illar un compoñente específico de interese. Exploráronse varias ferramentas informáticas para o deseño experimental, o desenvolvemento de modelos de retención e a optimización de separacións. O estudo analiza o desenvolvemento de métodos asistidos por ordenador (Computer-Aided Method Development, CAMD) para optimizar as condicións cromatográficas, utilizando diferentes estratexias de optimización multiobxectivo (MOOP). Ademais, utilízanse técnicas avanzadas para a avaliación da pureza dos picos, incluíndo a resolución multivariada de curvas de mínimos cadrados (MCR-ALS) e os métodos de asignación directa de ións de fragmentos, para garantir a homoxeneidade e a precisión dos picos cromatográficos.
Este Traballo Fin de Máster (TFM) aborda a avaliación de ferramentas informáticas para o desenvolvemento de separacións mediante cromatografía líquida acoplada a espectrometría de masas (LC-MS) a través do programa Mchrom Scout da empresa Mestrelab Research S.L. Con especial atención a cromatografía en fase inversa e proxectos de tipo diana, onde o obxectivo principal é a separación de mesturas para illar un compoñente específico de interese. Exploráronse varias ferramentas informáticas para o deseño experimental, o desenvolvemento de modelos de retención e a optimización de separacións. O estudo analiza o desenvolvemento de métodos asistidos por ordenador (Computer-Aided Method Development, CAMD) para optimizar as condicións cromatográficas, utilizando diferentes estratexias de optimización multiobxectivo (MOOP). Ademais, utilízanse técnicas avanzadas para a avaliación da pureza dos picos, incluíndo a resolución multivariada de curvas de mínimos cadrados (MCR-ALS) e os métodos de asignación directa de ións de fragmentos, para garantir a homoxeneidade e a precisión dos picos cromatográficos.
Dirección
SARDINA LOPEZ, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
SARDINA LOPEZ, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Tribunal
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
FIOL LOPEZ, SARAH (Presidente/a)
MOSQUERA MOSQUERA, JESUS (Secretario/a)
Rosales Villanueva, Emilio (Vogal)
Sanmartin Matalobos, Jesus (Coordinador)
FIOL LOPEZ, SARAH (Presidente/a)
MOSQUERA MOSQUERA, JESUS (Secretario/a)
Rosales Villanueva, Emilio (Vogal)
Cara a síntese de nanografenos baseados no azuleno mediante catálise organometálica e química de arinos
Autoría
A.B.M.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
A.B.M.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
Data da defensa
12.02.2023 10:00
12.02.2023 10:00
Resumo
O interese en nanomateriais grafénicos medrou nos últimos anos debido ás súas propiedades optoelectrónicas. Estas propiedades poden modificarse coa introducción de aneis non hexagonais na estructura como motivos azuleno. Estas modificacións estructurais crean o reto de sintetizar ditos compostos para estudar o seu comportamento. Nesta liña, novas ferramentas de síntese ascendente, como a activación C-H catalizada por metais, poden ser útiles para preparar estruturas complexas a partir de compostos comerciais de baixo peso molecular. Neste proxecto, empregamos unha ruta que fai uso dunha anulación [3+2] catalizada por rodio como paso chave para sintetizar pequenos hidrocarburos policíclicos aromáticos que conteñen o patrón azuleno e despois exploramos a súa derivatización para preparar nanografenos.
O interese en nanomateriais grafénicos medrou nos últimos anos debido ás súas propiedades optoelectrónicas. Estas propiedades poden modificarse coa introducción de aneis non hexagonais na estructura como motivos azuleno. Estas modificacións estructurais crean o reto de sintetizar ditos compostos para estudar o seu comportamento. Nesta liña, novas ferramentas de síntese ascendente, como a activación C-H catalizada por metais, poden ser útiles para preparar estruturas complexas a partir de compostos comerciais de baixo peso molecular. Neste proxecto, empregamos unha ruta que fai uso dunha anulación [3+2] catalizada por rodio como paso chave para sintetizar pequenos hidrocarburos policíclicos aromáticos que conteñen o patrón azuleno e despois exploramos a súa derivatización para preparar nanografenos.
Dirección
GULIAS COSTA, MOISES (Titoría)
PEÑA GIL, DIEGO Cotitoría
GULIAS COSTA, MOISES (Titoría)
PEÑA GIL, DIEGO Cotitoría
Tribunal
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)
Avanzando cara hidroxeles antibacterianos. Síntese, estudos estructurais e actividade biolóxica.
Autoría
M.C.D.D.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
M.C.D.D.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
Data da defensa
12.02.2023 10:00
12.02.2023 10:00
Resumo
A liberación controlada de moléculas bioactivas e a encapsulación de células vivas son dúas áreas de investigación moi activas na xeración de novos fármacos. Os hidroxeles están chamando a atención no campo da mediciña, especialmente para a súa aplicación como sistemas liberadores de fármacos, debido á novedosa combinación de propiedades físicas e químicas que presentan. Este traballo céntrase no deseño e estudo de tres novos axentes xelificantes de baixo peso molecular, derivados de N-alkilamidas de aminoácidos beta-cicloheánicos. O estudo das súas propiedades xelificantes levouse a cabo determinando a súa concentración mínima de xelificación (cmg) en 14 disolventes mediante un heating-cooling inversion test. Dado o interese da súa aplicabilidade como “drug delivery systems”, estudouse a posibilidade de formar hidroxeles, sendo posible só con dous dos tres axentes xelificantes: Gt12-COOH e Gt12-NHNH2. Estes dous hidroxeles sometéronse a estudos estruturais de Infravermello, Raios X e Microscopía electrónica de barrido (SEM) para coñecer máis a súa organización supramolecular e estruturas tridimensionais. Ademais, foron obxecto de estudos de liberación dun antibiótico modelo, Ampicilina. Estes estudos determinaron que o hidroxel Gt12-COOH formado con D-gluconolactona establecía un control temporal na liberación do fármaco, prolongando no tempo a súa actividade e posicionándose como un prometedor candidato para aplicativos de drug delivery. Para rematar, estudouse a actividade de ambos hidroxeles en cultivos biolóxicos. Un efecto inhibidor sorprendente no control negativo do Gt12-COOH-GdL levou á valoración de varias hipóteses sobre como era a súa interacción coas distintas cepas bacterianas do estudo. Esta actividade antibacteriana relacionouse finalmente cunha tendencia á filamentación, observada exclusivamente nos microorganismos Gram negativos.
A liberación controlada de moléculas bioactivas e a encapsulación de células vivas son dúas áreas de investigación moi activas na xeración de novos fármacos. Os hidroxeles están chamando a atención no campo da mediciña, especialmente para a súa aplicación como sistemas liberadores de fármacos, debido á novedosa combinación de propiedades físicas e químicas que presentan. Este traballo céntrase no deseño e estudo de tres novos axentes xelificantes de baixo peso molecular, derivados de N-alkilamidas de aminoácidos beta-cicloheánicos. O estudo das súas propiedades xelificantes levouse a cabo determinando a súa concentración mínima de xelificación (cmg) en 14 disolventes mediante un heating-cooling inversion test. Dado o interese da súa aplicabilidade como “drug delivery systems”, estudouse a posibilidade de formar hidroxeles, sendo posible só con dous dos tres axentes xelificantes: Gt12-COOH e Gt12-NHNH2. Estes dous hidroxeles sometéronse a estudos estruturais de Infravermello, Raios X e Microscopía electrónica de barrido (SEM) para coñecer máis a súa organización supramolecular e estruturas tridimensionais. Ademais, foron obxecto de estudos de liberación dun antibiótico modelo, Ampicilina. Estes estudos determinaron que o hidroxel Gt12-COOH formado con D-gluconolactona establecía un control temporal na liberación do fármaco, prolongando no tempo a súa actividade e posicionándose como un prometedor candidato para aplicativos de drug delivery. Para rematar, estudouse a actividade de ambos hidroxeles en cultivos biolóxicos. Un efecto inhibidor sorprendente no control negativo do Gt12-COOH-GdL levou á valoración de varias hipóteses sobre como era a súa interacción coas distintas cepas bacterianas do estudo. Esta actividade antibacteriana relacionouse finalmente cunha tendencia á filamentación, observada exclusivamente nos microorganismos Gram negativos.
Dirección
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Titoría)
ESTEVEZ CABANAS, JUAN CARLOS (Titoría)
Tribunal
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)
Rumbo a unha topoloxía dobre quiral externa mediante a funcionalización ortogonal de péptidos alfa helicoidais.
Autoría
A.F.B.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
A.F.B.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
Data da defensa
12.02.2023 10:00
12.02.2023 10:00
Resumo
A hélice alfa é o motivo de estrutura secundaria máis abundante na natureza e xoga un papel crucial en diversos procesos biolóxicos. Ás veces presenta patróns específicos de cadeas laterais dentro da hélice alfa que confiren topoloxías estruturais distintas, as cales determinan as súas interaccións con outras moléculas. Con todo, a visualización destas topoloxías en solución aínda é un reto, xa que moitas veces require cristalización para o análise de difracción de raios X. A espectroscopia de dicloro circular (CD) proporciona unha maneira fácil e non destructiva de observar estruturas quirais en solución. Para investigar os patróns estruturais externos da hélice alfa utilizando a espectroscopia CD, é necesario introducir cromóforos que non interfiran coa sinal amida característica da hélice alfa. Unha clase de cromóforos que cumpre con este requisito son os SCOTfluors, que se basan no NBD. O obxectivo final deste proxecto de mestrado é a caracterización espectroscópica de dúas topoloxías de inversa quiralidade dentro dunha única estructura alfa-helicoidal utilizando a dicroismo circular. Iso implica a funcionalización do peptido con cromóforos distintos, permitindo así a observación de dúas exo-hélices con quiralidade oposta. Realizouse a síntese de cromóforos SCOTFluors non comerciais para estudar o posible acoplamento espectroscópico e explorar as interaccións hetero-cromóforo. Péptidos de control foron funcionalizados para a selección do mellor par de cromóforos para ambas exo-hélices. Unha vez elixido o par de cromóforos, sintetizouse unha dobre hélice que contén as dúas exo-hélices. A pesar da complexidade inherente nos procesos de síntese e purificación, obtívose unha confirmación inicial dun péptido que contén as dúas exo-hélices a través dun espectro CD preliminar.
A hélice alfa é o motivo de estrutura secundaria máis abundante na natureza e xoga un papel crucial en diversos procesos biolóxicos. Ás veces presenta patróns específicos de cadeas laterais dentro da hélice alfa que confiren topoloxías estruturais distintas, as cales determinan as súas interaccións con outras moléculas. Con todo, a visualización destas topoloxías en solución aínda é un reto, xa que moitas veces require cristalización para o análise de difracción de raios X. A espectroscopia de dicloro circular (CD) proporciona unha maneira fácil e non destructiva de observar estruturas quirais en solución. Para investigar os patróns estruturais externos da hélice alfa utilizando a espectroscopia CD, é necesario introducir cromóforos que non interfiran coa sinal amida característica da hélice alfa. Unha clase de cromóforos que cumpre con este requisito son os SCOTfluors, que se basan no NBD. O obxectivo final deste proxecto de mestrado é a caracterización espectroscópica de dúas topoloxías de inversa quiralidade dentro dunha única estructura alfa-helicoidal utilizando a dicroismo circular. Iso implica a funcionalización do peptido con cromóforos distintos, permitindo así a observación de dúas exo-hélices con quiralidade oposta. Realizouse a síntese de cromóforos SCOTFluors non comerciais para estudar o posible acoplamento espectroscópico e explorar as interaccións hetero-cromóforo. Péptidos de control foron funcionalizados para a selección do mellor par de cromóforos para ambas exo-hélices. Unha vez elixido o par de cromóforos, sintetizouse unha dobre hélice que contén as dúas exo-hélices. A pesar da complexidade inherente nos procesos de síntese e purificación, obtívose unha confirmación inicial dun péptido que contén as dúas exo-hélices a través dun espectro CD preliminar.
Dirección
BERGUEIRO ALVAREZ, JULIAN (Titoría)
BERGUEIRO ALVAREZ, JULIAN (Titoría)
Tribunal
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)
Rediseno supramolecular de péptidos amiloides como antimicrobianos.
Autoría
A.H.G.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
A.H.G.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
Data da defensa
12.02.2023 10:00
12.02.2023 10:00
Resumo
As fibras amiloides constitúen unha das estruturas autoensambladas naturais máis abundantes e importantes. Estes arranxos supramoleculares permiten a montaxe versátil de diversas moléculas proteicas e peptídicas baixo diferentes condicións, o que lles confire un prometedor potencial como bloques de construción para o deseño de novos nanomateriais, como axentes antibacterianos ou hidroxéis. A nosa investigación tivo lugar no CiQUS de xaneiro a decembro de 2023, centrándose na síntese e caracterización de dous péptidos amiloides distintos derivados do péptido natural AB-42: Ac-GGVVIAK-NH2 e Ac-FFK-NH2 e no estudo da súa capacidade para controlar a fibrilación supramolecular mediante decoración reversible con unidades de glucano. Descubrimos que o péptido Ac-GGVVIAK-NH2 se agrega de forma amorfa mentres que o Ac-FFK-NH2 se agrega nunha forma con forma de estrela con maior prevalencia de fibras en pH lixeiramente ácido (5,5). Foron explorados varios enfoques sintéticos para conxugar glicanos de interese (isto é, inibidores reversibles de fibrilación) a estes péptidos. Demostramos que a agregación de fragmentos de AB pode ser influenciada tanto pola secuencia de aminoácidos como polos valores de pH. Ao controlar coidadosamente estes dous parámetros, temos como obxectivo ensamblar nanomateriais innovadores baseados en amiloide para aplicacións antimicrobianas e autoensamblaxe sensible a estímulos no futuro.
As fibras amiloides constitúen unha das estruturas autoensambladas naturais máis abundantes e importantes. Estes arranxos supramoleculares permiten a montaxe versátil de diversas moléculas proteicas e peptídicas baixo diferentes condicións, o que lles confire un prometedor potencial como bloques de construción para o deseño de novos nanomateriais, como axentes antibacterianos ou hidroxéis. A nosa investigación tivo lugar no CiQUS de xaneiro a decembro de 2023, centrándose na síntese e caracterización de dous péptidos amiloides distintos derivados do péptido natural AB-42: Ac-GGVVIAK-NH2 e Ac-FFK-NH2 e no estudo da súa capacidade para controlar a fibrilación supramolecular mediante decoración reversible con unidades de glucano. Descubrimos que o péptido Ac-GGVVIAK-NH2 se agrega de forma amorfa mentres que o Ac-FFK-NH2 se agrega nunha forma con forma de estrela con maior prevalencia de fibras en pH lixeiramente ácido (5,5). Foron explorados varios enfoques sintéticos para conxugar glicanos de interese (isto é, inibidores reversibles de fibrilación) a estes péptidos. Demostramos que a agregación de fragmentos de AB pode ser influenciada tanto pola secuencia de aminoácidos como polos valores de pH. Ao controlar coidadosamente estes dous parámetros, temos como obxectivo ensamblar nanomateriais innovadores baseados en amiloide para aplicacións antimicrobianas e autoensamblaxe sensible a estímulos no futuro.
Dirección
MONTENEGRO GARCIA, JAVIER (Titoría)
MONTENEGRO GARCIA, JAVIER (Titoría)
Tribunal
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)
Enxeñería de enzimas artificiais para reaccións non naturais
Autoría
C.L.D.A.B.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
C.L.D.A.B.
Máster Universitario en Química na Fronteira coa Bioloxía e a Ciencia de Materiais
Data da defensa
12.02.2023 10:00
12.02.2023 10:00
Resumo
Un dos grandes retos da química sintética é a integración de enzimas para promover novas transformacións non biolóxicas. Unha das estratexias máis exitosas involucra o uso de enzimas metálicas artificiais (ArMs), onde complexos metálicos sintéticos incorpóranse nunha estrutura biomolecular, combinando a catálisis enzimática coa catálisis de metais de transición. Esta integración ofrece eficiencia e selectividade catalítica baixo condicións suaves, similares ás encimas naturais, xunto con vantaxes como versatilidade, e especificidade de distintos substratos. Neste proxecto, exploramos a formación de encimas metálicas artificiais combinando complexos organometálicos de rutenio (II) e (IV) coa proteína LmrR mediante ensamblaxe supramolecular. A eficiencia de unión dos complexos de rutenio con LmrR avalíase mediante espectroscopía de fluorescencia, e a actividade catalítica dos biohíbridos resultantes examínase nun modelo de reacción de dealilación. levan a cabo estudos preliminares sobre a versión asimétrica desta reacción. Nos últimos anos, o uso da luz para promover actividades enzimáticas, coñecido como fotobiocatálisis, xurdiu como estratexia prometedora para promover actividades enzimáticas novas non presentes na natureza. A combinación de biocatálisis con fotocatálisis permite transformacións selectivas e ofrece vantaxes como nova reactividade, alta enantioselectividad e unha síntese máis sostible. Neste proxecto, o enfoque céntrase en desenvolver fotoenzimas artificiais incorporando fotocatalizadores abióticos, como o aminoácido non canónico benzofenona alanina (BpA), en de novo proteínas alfa hélice. Para garantir as condicións adecuadas de fotocatálisis para a reacción co aminoácido non canónico benzofenona-alanina, utilizaremos a recentemente publicada (2+2) cicloaddición enantioselectiva catalizada por unha fotoenzima artificial baseada na proteína LmrR e o aminoácido non canónico BpA como reacción de referencia. Ambos os enfoques contribúen á exploración de solucións innovadoras no campo da química sintética. En resumo, este estudo busca deseñar e desenvolver novas fotoenzimas e metaloenzimas artificiais con potenciais aplicacións en reaccións catalíticas novas na natureza.
Un dos grandes retos da química sintética é a integración de enzimas para promover novas transformacións non biolóxicas. Unha das estratexias máis exitosas involucra o uso de enzimas metálicas artificiais (ArMs), onde complexos metálicos sintéticos incorpóranse nunha estrutura biomolecular, combinando a catálisis enzimática coa catálisis de metais de transición. Esta integración ofrece eficiencia e selectividade catalítica baixo condicións suaves, similares ás encimas naturais, xunto con vantaxes como versatilidade, e especificidade de distintos substratos. Neste proxecto, exploramos a formación de encimas metálicas artificiais combinando complexos organometálicos de rutenio (II) e (IV) coa proteína LmrR mediante ensamblaxe supramolecular. A eficiencia de unión dos complexos de rutenio con LmrR avalíase mediante espectroscopía de fluorescencia, e a actividade catalítica dos biohíbridos resultantes examínase nun modelo de reacción de dealilación. levan a cabo estudos preliminares sobre a versión asimétrica desta reacción. Nos últimos anos, o uso da luz para promover actividades enzimáticas, coñecido como fotobiocatálisis, xurdiu como estratexia prometedora para promover actividades enzimáticas novas non presentes na natureza. A combinación de biocatálisis con fotocatálisis permite transformacións selectivas e ofrece vantaxes como nova reactividade, alta enantioselectividad e unha síntese máis sostible. Neste proxecto, o enfoque céntrase en desenvolver fotoenzimas artificiais incorporando fotocatalizadores abióticos, como o aminoácido non canónico benzofenona alanina (BpA), en de novo proteínas alfa hélice. Para garantir as condicións adecuadas de fotocatálisis para a reacción co aminoácido non canónico benzofenona-alanina, utilizaremos a recentemente publicada (2+2) cicloaddición enantioselectiva catalizada por unha fotoenzima artificial baseada na proteína LmrR e o aminoácido non canónico BpA como reacción de referencia. Ambos os enfoques contribúen á exploración de solucións innovadoras no campo da química sintética. En resumo, este estudo busca deseñar e desenvolver novas fotoenzimas e metaloenzimas artificiais con potenciais aplicacións en reaccións catalíticas novas na natureza.
Dirección
Mascareñas Cid, Jose Luis (Titoría)
Mascareñas Cid, Jose Luis (Titoría)
Tribunal
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)
RIVADULLA FERNANDEZ, JOSE FRANCISCO (Presidente/a)
NAPPI , MANUEL (Secretario/a)
PELAZ GARCIA, BEATRIZ (Vogal)