Traballo Fin de Grao
Autoría
E.G.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
E.G.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 16:15
19.06.2023 16:15
Resumo
Introdución: a síndrome de Down é unha das enfermidades xenéticas máis comúns. Asóciase cunha alta incidencia de afeccións médicas comórbidas que requiren tratamento con múltiples fármacos diferentes. O cumprimento inadecuado das súas pautas pode afectar negativamente á súa saúde e calidade de vida, polo que a adhesión terapéutica nestes pacientes supón un reto sociosanitario. Obxectivos: Describir os retos e dificultades cotiás aos que se enfrontan as persoas con síndrome de Down que inflúen na adhesión terapéutica. Identificar as enfermidades máis comúnmente asociadas á síndrome, as súas implicacións clínicas e os fármacos máis utilizados no seu tratamento. Métodos: realizouse unha revisión sistemática exhaustiva da literatura científica publicada nos últimos 12 anos, utilizando as bases de datos: PubMed, Scielo, Dialnet e Google Scholar. Utilizouse a metodoloxía PRISMA para sintetizar o proceso. Resultados: nos 18 estudos seleccionados constatamos que as principais comorbilidades asociadas se manifestan a nivel dos sistemas cardiovascular, dixestivo, respiratorio, endócrino, nervioso central e psiquiátrico. A maior esperanza de vida aumenta a posibilidade de desenvolver outras patoloxías, aumentada polo envellecemento acelerado e un estilo de vida con tendencia ao sedentarismo e á obesidade. A resposta aos tratamentos é diferente á da poboación xeral, con diferenzas farmacocinéticas e farmacodinámicas asociadas á síndrome que poden estar relacionadas cun maior número de efectos secundarios. As limitacións cognitivas que presentan poden dificultar significativamente o cumprimento terapéutico, agravando e poñendo en risco a súa saúde. Conclusión: a procura de estratexias que favorezan a autonomía e ferramentas que melloren a xestión eficaz da medicación, xunto co seguimento continuo, poderían mellorar significativamente o cumprimento do tratamento neste tipo de pacientes.
Introdución: a síndrome de Down é unha das enfermidades xenéticas máis comúns. Asóciase cunha alta incidencia de afeccións médicas comórbidas que requiren tratamento con múltiples fármacos diferentes. O cumprimento inadecuado das súas pautas pode afectar negativamente á súa saúde e calidade de vida, polo que a adhesión terapéutica nestes pacientes supón un reto sociosanitario. Obxectivos: Describir os retos e dificultades cotiás aos que se enfrontan as persoas con síndrome de Down que inflúen na adhesión terapéutica. Identificar as enfermidades máis comúnmente asociadas á síndrome, as súas implicacións clínicas e os fármacos máis utilizados no seu tratamento. Métodos: realizouse unha revisión sistemática exhaustiva da literatura científica publicada nos últimos 12 anos, utilizando as bases de datos: PubMed, Scielo, Dialnet e Google Scholar. Utilizouse a metodoloxía PRISMA para sintetizar o proceso. Resultados: nos 18 estudos seleccionados constatamos que as principais comorbilidades asociadas se manifestan a nivel dos sistemas cardiovascular, dixestivo, respiratorio, endócrino, nervioso central e psiquiátrico. A maior esperanza de vida aumenta a posibilidade de desenvolver outras patoloxías, aumentada polo envellecemento acelerado e un estilo de vida con tendencia ao sedentarismo e á obesidade. A resposta aos tratamentos é diferente á da poboación xeral, con diferenzas farmacocinéticas e farmacodinámicas asociadas á síndrome que poden estar relacionadas cun maior número de efectos secundarios. As limitacións cognitivas que presentan poden dificultar significativamente o cumprimento terapéutico, agravando e poñendo en risco a súa saúde. Conclusión: a procura de estratexias que favorezan a autonomía e ferramentas que melloren a xestión eficaz da medicación, xunto co seguimento continuo, poderían mellorar significativamente o cumprimento do tratamento neste tipo de pacientes.
Dirección
Agra Tuñas, María del Carmen (Titoría)
Gómez Silva, Graciela Cotitoría
Agra Tuñas, María del Carmen (Titoría)
Gómez Silva, Graciela Cotitoría
Tribunal
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Presidente/a)
Vidal Martínez, Sandra (Secretario/a)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Vogal)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Presidente/a)
Vidal Martínez, Sandra (Secretario/a)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Vogal)
Intervencións para a prevención da depresión posparto en nais adolescentes: revisión sistemática
Autoría
S.G.B.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
S.G.B.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: O nacemento dun bebé xera unha elevada carga emocional e pode chegar a provocar o que se coñece como depresión posparto. Esta situación inflúe no estado de ánimo da nai, afectando na súa calidade de vida, así como no coidado do bebé. É imprescindible coñecer intervencións específicas para previr esta situación, especialmente en grupos da poboación máis vulnerables, como poden ser as nais adolescentes. Obxectivos: O obxectivo principal deste traballo é avaliar a efectividade das intervencións actuais na prevención da depresión posparto en nais adolescentes. Preténdese tamén identificar cales son os axentes implicados nestas intervencións e cal é o momento máis adecuado de actuación para previr a depresión posparto en nais adolescentes. Método: Realizouse unha revisión sistemática utilizando as bases de datos Pubmed, Scopus e Cochrane segundo as normas PRISMA 2020. Incluíronse ensaios clínicos que avaliasen a prevención da depresión postparto en nais adolescentes publicados a partir de 2017. Realizouse unha análise descritiva e avaliouse a calidade dos estudos. Resultados: As intervencións de apoio social e as intervencións baseadas na Teoría da Conduta Planificada son as máis efectivas á hora de previr a depresión posparto nas nais adolescentes. As intervencións centradas na terapia interpersoal non demostraron diferenzas significativas no os resultados do estudo. Conclusións: A depresión posparto nas nais adolescentes é un problema de saúde presente na nosa sociedade, polo que os profesionais sanitarios, especialmente as matronas, deben coñecer as intervencións máis eficaces enfocadas a este grupo da poboación para poder previr a súa aparición.
Introdución: O nacemento dun bebé xera unha elevada carga emocional e pode chegar a provocar o que se coñece como depresión posparto. Esta situación inflúe no estado de ánimo da nai, afectando na súa calidade de vida, así como no coidado do bebé. É imprescindible coñecer intervencións específicas para previr esta situación, especialmente en grupos da poboación máis vulnerables, como poden ser as nais adolescentes. Obxectivos: O obxectivo principal deste traballo é avaliar a efectividade das intervencións actuais na prevención da depresión posparto en nais adolescentes. Preténdese tamén identificar cales son os axentes implicados nestas intervencións e cal é o momento máis adecuado de actuación para previr a depresión posparto en nais adolescentes. Método: Realizouse unha revisión sistemática utilizando as bases de datos Pubmed, Scopus e Cochrane segundo as normas PRISMA 2020. Incluíronse ensaios clínicos que avaliasen a prevención da depresión postparto en nais adolescentes publicados a partir de 2017. Realizouse unha análise descritiva e avaliouse a calidade dos estudos. Resultados: As intervencións de apoio social e as intervencións baseadas na Teoría da Conduta Planificada son as máis efectivas á hora de previr a depresión posparto nas nais adolescentes. As intervencións centradas na terapia interpersoal non demostraron diferenzas significativas no os resultados do estudo. Conclusións: A depresión posparto nas nais adolescentes é un problema de saúde presente na nosa sociedade, polo que os profesionais sanitarios, especialmente as matronas, deben coñecer as intervencións máis eficaces enfocadas a este grupo da poboación para poder previr a súa aparición.
Dirección
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Titoría)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Titoría)
Tribunal
SACO LOPEZ, PEDRO JOSE (Presidente/a)
ANTELO MARTELO, MONICA (Secretario/a)
CARBALLO FAZANES, AIDA (Vogal)
SACO LOPEZ, PEDRO JOSE (Presidente/a)
ANTELO MARTELO, MONICA (Secretario/a)
CARBALLO FAZANES, AIDA (Vogal)
Higiene oral como método de prevención ante a neumonía asociada a ventilación mecánica
Autoría
Y.G.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Y.G.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: A ventilación mecánica (VM) é un procedemento de respiración artificial moi utilizado nas unidades de coidados intensivos (UCI), pero un mal manexo da mesma conleva riscos entre os que se atopa a neumonía asociada a ventilación mecánica (NAVM). Trátase dunha infección relacionada coa asistencia sanitaria (IRAS), que o paciente contrae durante a estancia hospitalaria, transcorridas 48h ou tras dúas semanas da alta médica. A NAVM é as IRAS máis prevalecente nas UCI, repercutindo física e mentalmente nos pacientes, polo que non só é importante o seu tratamento, senón a súa prevención. O programa Neumonía Zero propón a hixiene bucal como un dos coidados preventivos. Obxectivo: Avaliar a influencia da hixiene oral sobre a prevención da NAVM. Metodoloxía: levouse a cabo unha revisión sistemática da bibliografía existente en diferentes bases de datos (PubMed, WOS, SciELO, Elsevier), publicada nos últimos 10 anos. Seguiuse o método PRISMA. Resultados: Atopáronse 324 artigos que foron sometidos a un proceso de selección en función dos criterios de inclusión/exclusión e lectura de título, abstract e texto. Aplicáronse medidas de lectura crítica (CASPe e STROBE), elixíndose 15 deles para ser incluídos na revisión. O establecemento de protocolos de hixiene bucal mostrou unha diminución na incidencia de NAVM así como na mortalidade e días de VM. Conclusións: A clorhexidina en combinación co cepillado dental varias veces ao día obtiveron as mellores cifras nas distintas variables sen presentar efectos adversos. Existen outras substancias como o peróxido de hidróxeno ou a auga ionizada que poderían ser unha opción máis económica, pero son necesarios máis estudos.
Introdución: A ventilación mecánica (VM) é un procedemento de respiración artificial moi utilizado nas unidades de coidados intensivos (UCI), pero un mal manexo da mesma conleva riscos entre os que se atopa a neumonía asociada a ventilación mecánica (NAVM). Trátase dunha infección relacionada coa asistencia sanitaria (IRAS), que o paciente contrae durante a estancia hospitalaria, transcorridas 48h ou tras dúas semanas da alta médica. A NAVM é as IRAS máis prevalecente nas UCI, repercutindo física e mentalmente nos pacientes, polo que non só é importante o seu tratamento, senón a súa prevención. O programa Neumonía Zero propón a hixiene bucal como un dos coidados preventivos. Obxectivo: Avaliar a influencia da hixiene oral sobre a prevención da NAVM. Metodoloxía: levouse a cabo unha revisión sistemática da bibliografía existente en diferentes bases de datos (PubMed, WOS, SciELO, Elsevier), publicada nos últimos 10 anos. Seguiuse o método PRISMA. Resultados: Atopáronse 324 artigos que foron sometidos a un proceso de selección en función dos criterios de inclusión/exclusión e lectura de título, abstract e texto. Aplicáronse medidas de lectura crítica (CASPe e STROBE), elixíndose 15 deles para ser incluídos na revisión. O establecemento de protocolos de hixiene bucal mostrou unha diminución na incidencia de NAVM así como na mortalidade e días de VM. Conclusións: A clorhexidina en combinación co cepillado dental varias veces ao día obtiveron as mellores cifras nas distintas variables sen presentar efectos adversos. Existen outras substancias como o peróxido de hidróxeno ou a auga ionizada que poderían ser unha opción máis económica, pero son necesarios máis estudos.
Dirección
Vidal Martínez, Sandra (Titoría)
Vidal Martínez, Sandra (Titoría)
Tribunal
SACO LOPEZ, PEDRO JOSE (Presidente/a)
ANTELO MARTELO, MONICA (Secretario/a)
CARBALLO FAZANES, AIDA (Vogal)
SACO LOPEZ, PEDRO JOSE (Presidente/a)
ANTELO MARTELO, MONICA (Secretario/a)
CARBALLO FAZANES, AIDA (Vogal)
Implementación dunha intervención educativa para a prevención de ansiedade e depresión en pacientes con esclerose múltiple
Autoría
M.G.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
M.G.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Antecedentes: A esclerose múltiple é unha enfermidade desmielinizante, inflamatoria e neurodexenerativa que provoca un deterioro da calidade de vida. Unha das súas manifestacións é a esclerose múltiple recurrente-remitente, cuxos síntomas son agravados por comorbilidades coma a ansiedade e a depresión. Xustificación: A esclerose múltiple afecta a 2,5 millóns de persoas a nivel mundial, a 600.000 en Europa e a 47.000 en España. Entre a esclerose múltiple, a esclerose múltiple recurrente-remitente alcanza unha prevalencia do 85%, cuxos brotes son exacerbados por comorbilidades coma a depresión e a ansiedade, diminuíndo a calidade de vida e aumentando o absentismo laboral, discapacidades e o gasto sanitario anual. Obxectivos: Valorar a efectividade da educación sanitaria na prevención de ansiedade e depresión en persoas con esclerose múltiple recurrente-remitente. Material e métodos: Este é un estudo de casos e controles, lonxitudinal e prospectivo, cuxa intervención de enfermería céntrase na educación sanitaria para a prevención de ansiedade e depresión en persoas con esclerose múltiple recurrente-remitente. Consta dunha sesión formativa individualizada cun bloque de competencias sobre ansiedade e depresión, e un segundo bloque de creación dun Bullet Journal. A información será accesible mediante unha plataforma virtual. Resultados esperados: Este estudo pretende demostrar a eficacia da intervención educativa baseada na educación para a saúde para previr a ansiedade e a depresión en pacientes con esclerose múltiple recurrente-remitente, ademais de diminuír o seu impacto psicolóxico e fomentar o coñecemento sobre a ansiedade e a depresión e a súa sintomatoloxía. Conclusións: A educación para a saúde resulta eficaz para reducir os niveis de ansiedade e depresión en persoas con esclerose múltiple recurrente-remitente, fomentando o coñecemento sobre a ansiedade e depresión e a súa sintomatoloxía, reducindo os seus niveis.
Antecedentes: A esclerose múltiple é unha enfermidade desmielinizante, inflamatoria e neurodexenerativa que provoca un deterioro da calidade de vida. Unha das súas manifestacións é a esclerose múltiple recurrente-remitente, cuxos síntomas son agravados por comorbilidades coma a ansiedade e a depresión. Xustificación: A esclerose múltiple afecta a 2,5 millóns de persoas a nivel mundial, a 600.000 en Europa e a 47.000 en España. Entre a esclerose múltiple, a esclerose múltiple recurrente-remitente alcanza unha prevalencia do 85%, cuxos brotes son exacerbados por comorbilidades coma a depresión e a ansiedade, diminuíndo a calidade de vida e aumentando o absentismo laboral, discapacidades e o gasto sanitario anual. Obxectivos: Valorar a efectividade da educación sanitaria na prevención de ansiedade e depresión en persoas con esclerose múltiple recurrente-remitente. Material e métodos: Este é un estudo de casos e controles, lonxitudinal e prospectivo, cuxa intervención de enfermería céntrase na educación sanitaria para a prevención de ansiedade e depresión en persoas con esclerose múltiple recurrente-remitente. Consta dunha sesión formativa individualizada cun bloque de competencias sobre ansiedade e depresión, e un segundo bloque de creación dun Bullet Journal. A información será accesible mediante unha plataforma virtual. Resultados esperados: Este estudo pretende demostrar a eficacia da intervención educativa baseada na educación para a saúde para previr a ansiedade e a depresión en pacientes con esclerose múltiple recurrente-remitente, ademais de diminuír o seu impacto psicolóxico e fomentar o coñecemento sobre a ansiedade e a depresión e a súa sintomatoloxía. Conclusións: A educación para a saúde resulta eficaz para reducir os niveis de ansiedade e depresión en persoas con esclerose múltiple recurrente-remitente, fomentando o coñecemento sobre a ansiedade e depresión e a súa sintomatoloxía, reducindo os seus niveis.
Dirección
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Titoría)
Bermello López, Mª Lourdes Cotitoría
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Titoría)
Bermello López, Mª Lourdes Cotitoría
Tribunal
SACO LOPEZ, PEDRO JOSE (Presidente/a)
ANTELO MARTELO, MONICA (Secretario/a)
CARBALLO FAZANES, AIDA (Vogal)
SACO LOPEZ, PEDRO JOSE (Presidente/a)
ANTELO MARTELO, MONICA (Secretario/a)
CARBALLO FAZANES, AIDA (Vogal)
Terapia dietética no abordaxe terapéutico da síndrome do ovario poliquístico
Autoría
A.H.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
A.H.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
A síndrome do ovario poliquístico (SOP) é unha enfermidade endócrina caracterizada por un desequilibrio hormonal que afecta a unha alta porcentaxe de mulleres (entre o 4% e o 21%) en idade reproductiva no mundo. Por ser de orixe multifactorial, a fisiopatoloxía é moi diversa, xa que presenta disfunción ovárica, alteracións hormonais (hiperandroxenismo) e complicacións metabólicas (obesidade, resistencia á insulina) que aumentan o risco de padecer outras enfermidades crónicas (diabetes mellitus tipo II, enfermidades cardiovasculares, etc.). O SOP non ten un tratamento farmacolóxico deseñado especificamente para o seu uso, polo que en ocasións úsanse outros fármacos (reposicionamento de fármacos) para mitigar os síntomas e manifestacións da enfermidade. Non obstante, nas pautas para o enfoque terapéutico, a primeira liña de intervención céntrase nos hábitos de vida saudables, incluíndo unha alimentación correcta. O obxectivo principal desta revisión é contrastar os diferentes tipos de dieta que benefician o curso clínico do SOP e así reducir as súas manifestacións. Nos resultados atopáronse principalmente dous tipos de dieta: a dieta mediterránea, caracterizada por ser variada e antiinflamatoria; e a dieta cetoxénica, cunha restrición do consumo de carbohidratos. Ambas dietas melloraron o peso, os niveis de testosterona, a glicosa en xaxún, a resistencia á insulina e outros parámetros relacionados, aínda que coa dieta cetoxénica conseguíronse mellores resultados en menos tempo. Non obstante, como a dieta cetoxénica implica unha restrición do consumo de hidratos de carbono, o seu uso a longo prazo é cuestionable, xa que unha dieta debe ser variada e equilibrada, como a dieta mediterránea. Concluíuse que é necesario ter en conta o tempo dispoñible e as implicacións metabólicas de cada paciente á hora de recomendar unha destas dietas de uso terapéutico.
A síndrome do ovario poliquístico (SOP) é unha enfermidade endócrina caracterizada por un desequilibrio hormonal que afecta a unha alta porcentaxe de mulleres (entre o 4% e o 21%) en idade reproductiva no mundo. Por ser de orixe multifactorial, a fisiopatoloxía é moi diversa, xa que presenta disfunción ovárica, alteracións hormonais (hiperandroxenismo) e complicacións metabólicas (obesidade, resistencia á insulina) que aumentan o risco de padecer outras enfermidades crónicas (diabetes mellitus tipo II, enfermidades cardiovasculares, etc.). O SOP non ten un tratamento farmacolóxico deseñado especificamente para o seu uso, polo que en ocasións úsanse outros fármacos (reposicionamento de fármacos) para mitigar os síntomas e manifestacións da enfermidade. Non obstante, nas pautas para o enfoque terapéutico, a primeira liña de intervención céntrase nos hábitos de vida saudables, incluíndo unha alimentación correcta. O obxectivo principal desta revisión é contrastar os diferentes tipos de dieta que benefician o curso clínico do SOP e así reducir as súas manifestacións. Nos resultados atopáronse principalmente dous tipos de dieta: a dieta mediterránea, caracterizada por ser variada e antiinflamatoria; e a dieta cetoxénica, cunha restrición do consumo de carbohidratos. Ambas dietas melloraron o peso, os niveis de testosterona, a glicosa en xaxún, a resistencia á insulina e outros parámetros relacionados, aínda que coa dieta cetoxénica conseguíronse mellores resultados en menos tempo. Non obstante, como a dieta cetoxénica implica unha restrición do consumo de hidratos de carbono, o seu uso a longo prazo é cuestionable, xa que unha dieta debe ser variada e equilibrada, como a dieta mediterránea. Concluíuse que é necesario ter en conta o tempo dispoñible e as implicacións metabólicas de cada paciente á hora de recomendar unha destas dietas de uso terapéutico.
Dirección
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Tribunal
SACO LOPEZ, PEDRO JOSE (Presidente/a)
ANTELO MARTELO, MONICA (Secretario/a)
CARBALLO FAZANES, AIDA (Vogal)
SACO LOPEZ, PEDRO JOSE (Presidente/a)
ANTELO MARTELO, MONICA (Secretario/a)
CARBALLO FAZANES, AIDA (Vogal)
Acceso ao sistema sanitario e percepción do estado de saúde da poboación inmigrante de Santiago de Compostela: proxecto de estudo de método mixto.
Autoría
P.I.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
P.I.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: as persoas migrantes internacionais, os refuxiados e os solicitantes de asilo (PMYR) constitúen unha gran porcentaxe da poboación mundial, pero seguen a ser un dos grupos máis vulnerables. A realidade é que España sitúase como un dos países da Unión Europea con maior número de PMYR. No momento da súa chegada, estas persoas presentan un estado de saúde relativamente bo; anida así, debense de enfrontar a múltiples dificultades para acceder e utilizar os servizos sanitarios. Obxectivo: coñecer o estado de saúde autopercibido e as barreiras de acceso ao sistema sanitario apreciadas polas PMYR de Santiago de Compostela. Métodos: proxecto de metodoloxía mixta (deseño secuencial explicativo) para comprender as circunstancias do PMYR e interpretalas segundo o seu contexto. A primeira fase presentará unha metodoloxía cuantitativa e consistirá na realización dun estudo descritivo transversal recollendo datos a través dun cuestionario traducido e interpretado en seis linguas diferentes. A Fase 2, pola súa banda, presentarase como un estudo descritivo cualitativo realizado a través de grupos focales e seguindo un guión semiestruturado.
Introdución: as persoas migrantes internacionais, os refuxiados e os solicitantes de asilo (PMYR) constitúen unha gran porcentaxe da poboación mundial, pero seguen a ser un dos grupos máis vulnerables. A realidade é que España sitúase como un dos países da Unión Europea con maior número de PMYR. No momento da súa chegada, estas persoas presentan un estado de saúde relativamente bo; anida así, debense de enfrontar a múltiples dificultades para acceder e utilizar os servizos sanitarios. Obxectivo: coñecer o estado de saúde autopercibido e as barreiras de acceso ao sistema sanitario apreciadas polas PMYR de Santiago de Compostela. Métodos: proxecto de metodoloxía mixta (deseño secuencial explicativo) para comprender as circunstancias do PMYR e interpretalas segundo o seu contexto. A primeira fase presentará unha metodoloxía cuantitativa e consistirá na realización dun estudo descritivo transversal recollendo datos a través dun cuestionario traducido e interpretado en seis linguas diferentes. A Fase 2, pola súa banda, presentarase como un estudo descritivo cualitativo realizado a través de grupos focales e seguindo un guión semiestruturado.
Dirección
DIAZ GEADA, AINARA (Titoría)
Antelo Iglesias, Lucía Cotitoría
DIAZ GEADA, AINARA (Titoría)
Antelo Iglesias, Lucía Cotitoría
Tribunal
SACO LOPEZ, PEDRO JOSE (Presidente/a)
ANTELO MARTELO, MONICA (Secretario/a)
CARBALLO FAZANES, AIDA (Vogal)
SACO LOPEZ, PEDRO JOSE (Presidente/a)
ANTELO MARTELO, MONICA (Secretario/a)
CARBALLO FAZANES, AIDA (Vogal)
Estigmatización do adulto con esquizofrenia
Autoría
A.J.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
A.J.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
INTRODUCIÓN: A esquizofrenia é unha enfermidade mental grave e crónica, caracterizada por trastornos moi heteroxéneos en múltiples modalidades mentais, incluida a cognitiva, a emocional ou a condutual. Ademáis da enfermidade, as persoas que a padecen tamén teñen que lidiar co estigma que esta acarrea, vendo mermada a súa capacidade para relacionarse e desenvolver actividades esenciais da vida diaria e, por tanto, a súa calidade de vida. OBXECTIVOS: A presente revisión sistemática céntrase na estigmatización que socialmente existe cara o adulto con esquizofrenia, e ten como obxectivo xeral coñecer os principais estigmas e actitudes que ten a poboación cara estas persoas. METODOLOXÍA: Para levala a cabo, realizouse unha busca nas bases de datos PubMed e Scopus, reunindo un total de 8 artigos que cumpriron cos criterios de inclusión. RESULTADOS: En xeral, a maioría da poboación percibe ás persoas con esquizofrenia como perigosas e imprevisibles, sendo estes algúns dos estereotipos perpetuados máis comúns. Tamén foi manifestado pola gran maioría dos participantes o desexo de distanciamento social, non estando dispostos a que unha persoa con esquizofrenia case dentro da súa familia. CONCLUSIÓNS: O estigma cara a esquizofrenia segue a estar moi arraigado na nosa sociedade, e os estereotipos e crenzas erróneas sobre a enfermidade son xeneralizados, resultando frecuentemente en actitudes negativas cara as persoas que a padecen. A necesidade de fomentar o coñecemento sobre este trastorno resulta evidente, co fin de así reducir a estigmatización que sofre este colectivo.
INTRODUCIÓN: A esquizofrenia é unha enfermidade mental grave e crónica, caracterizada por trastornos moi heteroxéneos en múltiples modalidades mentais, incluida a cognitiva, a emocional ou a condutual. Ademáis da enfermidade, as persoas que a padecen tamén teñen que lidiar co estigma que esta acarrea, vendo mermada a súa capacidade para relacionarse e desenvolver actividades esenciais da vida diaria e, por tanto, a súa calidade de vida. OBXECTIVOS: A presente revisión sistemática céntrase na estigmatización que socialmente existe cara o adulto con esquizofrenia, e ten como obxectivo xeral coñecer os principais estigmas e actitudes que ten a poboación cara estas persoas. METODOLOXÍA: Para levala a cabo, realizouse unha busca nas bases de datos PubMed e Scopus, reunindo un total de 8 artigos que cumpriron cos criterios de inclusión. RESULTADOS: En xeral, a maioría da poboación percibe ás persoas con esquizofrenia como perigosas e imprevisibles, sendo estes algúns dos estereotipos perpetuados máis comúns. Tamén foi manifestado pola gran maioría dos participantes o desexo de distanciamento social, non estando dispostos a que unha persoa con esquizofrenia case dentro da súa familia. CONCLUSIÓNS: O estigma cara a esquizofrenia segue a estar moi arraigado na nosa sociedade, e os estereotipos e crenzas erróneas sobre a enfermidade son xeneralizados, resultando frecuentemente en actitudes negativas cara as persoas que a padecen. A necesidade de fomentar o coñecemento sobre este trastorno resulta evidente, co fin de así reducir a estigmatización que sofre este colectivo.
Dirección
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Titoría)
GUERRA TORT, CARLA Cotitoría
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Titoría)
GUERRA TORT, CARLA Cotitoría
Tribunal
SACO LOPEZ, PEDRO JOSE (Presidente/a)
ANTELO MARTELO, MONICA (Secretario/a)
CARBALLO FAZANES, AIDA (Vogal)
SACO LOPEZ, PEDRO JOSE (Presidente/a)
ANTELO MARTELO, MONICA (Secretario/a)
CARBALLO FAZANES, AIDA (Vogal)
A síndrome de Burnout nos profesionais de enfermaría: unha revisión bibliográfica
Autoría
L.L.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
L.L.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
O burnout é unha síndrome definida polo esgotamento emocional, a despersonalización e a baixa realización persoal debido ao estrés laboral crónico. Esta síndrome ten importantes efectos negativos na saúde física e mental das persoas, así como no seu rendemento laboral, aumentando o risco de erros e diminuíndo a calidade da atención que prestan. A súa prevalencia varía moito segundo a profesión e o país, afectando especialmente aos profesionais sanitarios, en concreto ao persoal de enfermaría. En España, estímase que entre o 13% e o 39% dos profesionais de enfermaría padecen esta síndrome por condicións laborais estresantes. Obxectivos: avaliar a prevalencia e impacto do burnout no persoal de enfermería que traballa nun contexto hospitalario en España, analizando a súa relación coas variables sociodemográficas, formativas, laborais e psicolóxicas; e, examinar o seu impacto na saúde mental. Metodoloxía: realizouse unha revisión bibliográfica en WOS, Scopus e PubMed. Da busca saíron 166 resultados, entre os que 13 foron seleccionados para a súa análise. Resultados: a literatura revisada revela a alta prevalencia de sobrecarga emocional, estrés e burnout nos profesionais de enfermaría. Factores como limitacións financeiras, así como factores sociodemográficos, laborais e psicolóxicos inflúen na súa prevalencia. Durante a pandemia de COVID-19, a situación empeorou debido ao aumento da carga de traballo e aos recursos insuficientes. Conclusión: a síndrome de burnout non só ten consecuencias para a saúde dos profesionais de enfermaría que traballan no ámbito hospitalario, senón tamén numerosas consecuencias para a organización. A resiliencia e as estratexias de afrontamento centradas nos problemas son esenciais para mitigar os seus efectos. Para reducir a súa incidencia e garantir o benestar dos profesionais de enfermaría, é fundamental a implantación de estratexias preventivas multidimensionais.
O burnout é unha síndrome definida polo esgotamento emocional, a despersonalización e a baixa realización persoal debido ao estrés laboral crónico. Esta síndrome ten importantes efectos negativos na saúde física e mental das persoas, así como no seu rendemento laboral, aumentando o risco de erros e diminuíndo a calidade da atención que prestan. A súa prevalencia varía moito segundo a profesión e o país, afectando especialmente aos profesionais sanitarios, en concreto ao persoal de enfermaría. En España, estímase que entre o 13% e o 39% dos profesionais de enfermaría padecen esta síndrome por condicións laborais estresantes. Obxectivos: avaliar a prevalencia e impacto do burnout no persoal de enfermería que traballa nun contexto hospitalario en España, analizando a súa relación coas variables sociodemográficas, formativas, laborais e psicolóxicas; e, examinar o seu impacto na saúde mental. Metodoloxía: realizouse unha revisión bibliográfica en WOS, Scopus e PubMed. Da busca saíron 166 resultados, entre os que 13 foron seleccionados para a súa análise. Resultados: a literatura revisada revela a alta prevalencia de sobrecarga emocional, estrés e burnout nos profesionais de enfermaría. Factores como limitacións financeiras, así como factores sociodemográficos, laborais e psicolóxicos inflúen na súa prevalencia. Durante a pandemia de COVID-19, a situación empeorou debido ao aumento da carga de traballo e aos recursos insuficientes. Conclusión: a síndrome de burnout non só ten consecuencias para a saúde dos profesionais de enfermaría que traballan no ámbito hospitalario, senón tamén numerosas consecuencias para a organización. A resiliencia e as estratexias de afrontamento centradas nos problemas son esenciais para mitigar os seus efectos. Para reducir a súa incidencia e garantir o benestar dos profesionais de enfermaría, é fundamental a implantación de estratexias preventivas multidimensionais.
Dirección
MARTINEZ VISPO, CARMELA (Titoría)
MARTINEZ VISPO, CARMELA (Titoría)
Tribunal
SACO LOPEZ, PEDRO JOSE (Presidente/a)
ANTELO MARTELO, MONICA (Secretario/a)
CARBALLO FAZANES, AIDA (Vogal)
SACO LOPEZ, PEDRO JOSE (Presidente/a)
ANTELO MARTELO, MONICA (Secretario/a)
CARBALLO FAZANES, AIDA (Vogal)
O desbridamento enzimático e quirúrxico, e a súa eficacia nas úlceras do pé diabético
Autoría
I.T.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
I.T.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introdución: A úlcera do pé diabético (UPD) é definida coma a combinación de neuropatía e diversos grados de vasculopatía periféricas en pacientes con diabetes, un problema potencial que afecta a un gran número de persoas. Actualmente, considérase o desbridamento como un componente central á hora de tratar as úlceras, o cal consiste na eliminación de texido non viable que pode impedir a cicatrización da ferida e supoñer un risco de infeción. Obxectivos: O obxectivo principal do traballo será avaliar a eficacia do desbridamento enzimático e quirúrxico (superficial e profundo) en UPD con outros tipos de desbridamentos. Metodoloxía: O sistema elaborado correspóndese cunha revisión sistemática. Realízase unha búsqueda nas bases de datos PubMed e Biblioteca Cochrane, cos algoritmos “ulcers AND debridement AND diabetic foot” e “ulcers AND sharp AND debridement AND diabetic foot” respectivamente. O intervalo de búsqueda está comprendido entre o 1 de xaneiro de 2010 e o 31 de decembro de 2023. Chégase a un total de 122 artigos que tralo cribado redúcense a 8. Resultados: Partimos de 8 artigos os cales comparan o desbridamento enzimático e quirúrxico con outros tipos de desbridamentos. O porcentaxe de eficacia do desbridamento enzimático e quirúrxico é maior en comparación co resto de desbridamentos estudados nos artigos. Segundo a IWGDF de 2023, o desbridamento por elección para tratar as úlceras de pé diabético é o desbridamento agudo, a pesar disto, considérase o desbridamento enzimático como eficaz se este non se pode realizar ou en determinados casos. Conclusións: A evidencia de hoxe en día sobre o desbridamento nas úlceras de pé diabético non é definitiva. Os estudios analizados suxiren a efectividade do desbridamento enzimático e quirúrxico, non obstante, requírese máis investigación e ensaios clínicos para establecer conclusións sólidas.
Introdución: A úlcera do pé diabético (UPD) é definida coma a combinación de neuropatía e diversos grados de vasculopatía periféricas en pacientes con diabetes, un problema potencial que afecta a un gran número de persoas. Actualmente, considérase o desbridamento como un componente central á hora de tratar as úlceras, o cal consiste na eliminación de texido non viable que pode impedir a cicatrización da ferida e supoñer un risco de infeción. Obxectivos: O obxectivo principal do traballo será avaliar a eficacia do desbridamento enzimático e quirúrxico (superficial e profundo) en UPD con outros tipos de desbridamentos. Metodoloxía: O sistema elaborado correspóndese cunha revisión sistemática. Realízase unha búsqueda nas bases de datos PubMed e Biblioteca Cochrane, cos algoritmos “ulcers AND debridement AND diabetic foot” e “ulcers AND sharp AND debridement AND diabetic foot” respectivamente. O intervalo de búsqueda está comprendido entre o 1 de xaneiro de 2010 e o 31 de decembro de 2023. Chégase a un total de 122 artigos que tralo cribado redúcense a 8. Resultados: Partimos de 8 artigos os cales comparan o desbridamento enzimático e quirúrxico con outros tipos de desbridamentos. O porcentaxe de eficacia do desbridamento enzimático e quirúrxico é maior en comparación co resto de desbridamentos estudados nos artigos. Segundo a IWGDF de 2023, o desbridamento por elección para tratar as úlceras de pé diabético é o desbridamento agudo, a pesar disto, considérase o desbridamento enzimático como eficaz se este non se pode realizar ou en determinados casos. Conclusións: A evidencia de hoxe en día sobre o desbridamento nas úlceras de pé diabético non é definitiva. Os estudios analizados suxiren a efectividade do desbridamento enzimático e quirúrxico, non obstante, requírese máis investigación e ensaios clínicos para establecer conclusións sólidas.
Dirección
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Titoría)
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Presidente/a)
SALGADO BARREIRA, ANGEL (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Presidente/a)
SALGADO BARREIRA, ANGEL (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
Eficacia dos Coidados de Enfermaría no Síndrome Confusional Agudo. Unha Revisión Sistemática.
Autoría
U.T.V.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
U.T.V.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introdución: O síndrome confusional agudo (SCA) é un trastorno neurocognitivo flutuante, que cursa cunha alteración do nivel de conciencia e da atención, e afecta maioritariamente á poboación ancián. A pesar da súa alta prevalencia, segue estando infradiagnosticado. Ademais, require de coidados especializados durante o seu curso para evitar complicacións, xa que supón unha importante carga asistencial, emocional e económica. Obxectivos: Describir os coidados de enfermaría no síndrome confusional agudo, valorar o uso de instrumentos para a detección do síndrome confusional agudo polas enfermeiras, analizar a resposta emocional das enfermeiras de coidados do adulto con delirium e realizar un plan de coidados para o síndrome confusional agudo. Metodoloxía: Revisión bibliográfica sistemática. Realizouse unha busca da evidencia científica publicada nos motores e bases de datos Pubmed, BVS, CINAHL, Dialnet e SCOPUS nos últimos cinco anos. Resultados: Trala aplicación dos criterios de inclusión e exclusión, seleccionáronse 14 artigos, obténdose que os coidados de enfermaría, enfocados en medidas non farmacolóxicas como a reorientación, son eficaces fronte o delirium. O emprego dos instrumentos de detección, polas enfermeiras, é válido, pero a súa variedade complica o seu coñecemento. Este trastorno causa unha importante carga emocional, relacionada ca angustia e distrés, e laboral sobre as enfermeiras. O plan de coidados debe ser preferiblemente individualizado e cubrir as necesidades do paciente. Conclusións: Os coidados de enfermería mostran ser efectivos pero o seu emprego enfróntase a varios obstáculos. Os instrumentos de detección son útiles e eficaces, estando mellor valorados os que empregan a observación. A maioría de enfermeiras sofren unha carga emocional negativa e un aumento da carga de traballo, co consecuente desgaste profesional. Un plan de coidados, enfocado nas medidas non farmacolóxicas, mellora a calidade de vida do doente.
Introdución: O síndrome confusional agudo (SCA) é un trastorno neurocognitivo flutuante, que cursa cunha alteración do nivel de conciencia e da atención, e afecta maioritariamente á poboación ancián. A pesar da súa alta prevalencia, segue estando infradiagnosticado. Ademais, require de coidados especializados durante o seu curso para evitar complicacións, xa que supón unha importante carga asistencial, emocional e económica. Obxectivos: Describir os coidados de enfermaría no síndrome confusional agudo, valorar o uso de instrumentos para a detección do síndrome confusional agudo polas enfermeiras, analizar a resposta emocional das enfermeiras de coidados do adulto con delirium e realizar un plan de coidados para o síndrome confusional agudo. Metodoloxía: Revisión bibliográfica sistemática. Realizouse unha busca da evidencia científica publicada nos motores e bases de datos Pubmed, BVS, CINAHL, Dialnet e SCOPUS nos últimos cinco anos. Resultados: Trala aplicación dos criterios de inclusión e exclusión, seleccionáronse 14 artigos, obténdose que os coidados de enfermaría, enfocados en medidas non farmacolóxicas como a reorientación, son eficaces fronte o delirium. O emprego dos instrumentos de detección, polas enfermeiras, é válido, pero a súa variedade complica o seu coñecemento. Este trastorno causa unha importante carga emocional, relacionada ca angustia e distrés, e laboral sobre as enfermeiras. O plan de coidados debe ser preferiblemente individualizado e cubrir as necesidades do paciente. Conclusións: Os coidados de enfermería mostran ser efectivos pero o seu emprego enfróntase a varios obstáculos. Os instrumentos de detección son útiles e eficaces, estando mellor valorados os que empregan a observación. A maioría de enfermeiras sofren unha carga emocional negativa e un aumento da carga de traballo, co consecuente desgaste profesional. Un plan de coidados, enfocado nas medidas non farmacolóxicas, mellora a calidade de vida do doente.
Dirección
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Titoría)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Presidente/a)
SALGADO BARREIRA, ANGEL (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Presidente/a)
SALGADO BARREIRA, ANGEL (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
O uso de recursos innovadores manipulables na formación de soporte vital básico en escolares de 6 a 8 anos: estudo cuasi-experimental
Autoría
A.V.B.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
A.V.B.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introdución: A parada cardiorrespiratoria extrahospitalaria (PCHE) é unha das emerxencias sanitarias que máis mortes provoca, sobre todo nos países industrializados. Unha alta porcentaxe de PCEH é evidenciada por testemuñas que poderían iniciar manobras de soporte vital básico (SVB), isto conseguiríase promovendo unha cultura de acción centrada na formación e sensibilización da poboación. Para lograr esta adquisición de coñecementos é importante establecer sesións educativas dirixidas ao alumnado, principal colectivo destinatario, pola súa maior capacidade de retención e a súa motivación para aprender, fronte ás persoas adultas. Obxectivo: Avaliar a eficacia da ensinanza de soporte vital básico a escolares de 6 a 8 anos, empregando recursos didácticos manipulables como o Libro sin fin e un teléfono low cost. Metodoloxía: Estudo cuasi-experimental controlado, aleatorizado e multicéntrico cun grupo control (formación tradicional) e un grupo intervención (formación innovadora). O profesorado de Educación Física foi formado para que ensinaran, a través de recursos educativos innovadores, os contidos básicos de SVB. Para analizar os coñecementos adquiridos, o equipo investigador avaliou aos participantes nos 15 días posteriores á formación. Resultados: Neste estudo participaron 334 estudantes de 1º EP e 2º EP. Observouse que a utilización de recursos innovadores obtivo porcentaxes máis elevadas, en comparación coa formación tradicional, en: premer emerxencia (97,6 vs 87,5%; p:inferior a 0,001), chamada ao 112 (95,1 vs 86,7%; p=0, 006), cal é a súa emerxencia? (97,1 vs 89,8%; p=0,006) e cal é o seu enderezo? (72,3 vs 58,6%; p=0,007). En 5 dos 9 ítems restantes, os materiais innovadores e manipulables tamén obtiveron mellores porcentaxes, mais sen diferenzas significativas. Conclusións: A poboación escolar de 6 a 8 anos, tras unha formación didáctica con materiais innovadores e manipulables, consegue poñer en marcha o primeiro elo da cadea de supervivencia, nun escenario simulado de parada cardiorrespiratoria.
Introdución: A parada cardiorrespiratoria extrahospitalaria (PCHE) é unha das emerxencias sanitarias que máis mortes provoca, sobre todo nos países industrializados. Unha alta porcentaxe de PCEH é evidenciada por testemuñas que poderían iniciar manobras de soporte vital básico (SVB), isto conseguiríase promovendo unha cultura de acción centrada na formación e sensibilización da poboación. Para lograr esta adquisición de coñecementos é importante establecer sesións educativas dirixidas ao alumnado, principal colectivo destinatario, pola súa maior capacidade de retención e a súa motivación para aprender, fronte ás persoas adultas. Obxectivo: Avaliar a eficacia da ensinanza de soporte vital básico a escolares de 6 a 8 anos, empregando recursos didácticos manipulables como o Libro sin fin e un teléfono low cost. Metodoloxía: Estudo cuasi-experimental controlado, aleatorizado e multicéntrico cun grupo control (formación tradicional) e un grupo intervención (formación innovadora). O profesorado de Educación Física foi formado para que ensinaran, a través de recursos educativos innovadores, os contidos básicos de SVB. Para analizar os coñecementos adquiridos, o equipo investigador avaliou aos participantes nos 15 días posteriores á formación. Resultados: Neste estudo participaron 334 estudantes de 1º EP e 2º EP. Observouse que a utilización de recursos innovadores obtivo porcentaxes máis elevadas, en comparación coa formación tradicional, en: premer emerxencia (97,6 vs 87,5%; p:inferior a 0,001), chamada ao 112 (95,1 vs 86,7%; p=0, 006), cal é a súa emerxencia? (97,1 vs 89,8%; p=0,006) e cal é o seu enderezo? (72,3 vs 58,6%; p=0,007). En 5 dos 9 ítems restantes, os materiais innovadores e manipulables tamén obtiveron mellores porcentaxes, mais sen diferenzas significativas. Conclusións: A poboación escolar de 6 a 8 anos, tras unha formación didáctica con materiais innovadores e manipulables, consegue poñer en marcha o primeiro elo da cadea de supervivencia, nun escenario simulado de parada cardiorrespiratoria.
Dirección
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Titoría)
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Presidente/a)
SALGADO BARREIRA, ANGEL (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Presidente/a)
SALGADO BARREIRA, ANGEL (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
Os coidados perdidos de enfermaría: unha revisión bibliográfica
Autoría
E.V.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
E.V.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introdución: A falta de seguridade do paciente deriva en eventos adversos asociados ao seu coidado. Dentro destes, encóntranse os errores por omisión ou missed nursing care, aqueles coidados enfermeiros requiridos polos pacientes para satisfacer as súas necesidades que son omitidos ou retrasados. A diferenza dos erros por comisión, non resultan ser tan visibles e as súas consecuencias poden non ser inmediatas. Obxectivo: Determinar o impacto do missed nursing care ou coidados esquecidos de enfermaría. Metodoloxía: Realizouse unha procura bibliográfica nas bases de datos Medline (PubMed), Science Direct, Scopus, WoS e Dialnet, entre os meses de outubro de 2023 e febreiro de 2024. Para iso, utilizáronse os termos “coidados de enfermaría”, “evento adverso”, “omisión” e “seguridade do paciente”. Resultados: Seleccionáronse 12 estudos. A prevalencia de erros por omisión foi moi variable (25,6% a 77,9%). Entre os coidados de enfermaría omitidos con máis frecuencia destacaron os relacionados co aspecto psicosocial do coidado, educación para a saúde, cambios posturais e deambulación. A causa principal era a sobrecarga de traballo, que derivaba nunha priorización dos coidados e un conseguinte detrimento na calidade asistencial, así como consecuencias directas sobre as enfermeiras, que referían insatisfacción laboral e burnout. Conclusión: Os coidados olvidados de enfermaría son un desafío actual para a seguridade do paciente. Coñecer e comprender o fenómeno do missed nursing care é un aspecto crucial na atención, así como na formación de futuros/as profesionais. Destácase a necesidade de estratexias preventivas co fin de promover unha práctica enfermeira segura, completa e efectiva.
Introdución: A falta de seguridade do paciente deriva en eventos adversos asociados ao seu coidado. Dentro destes, encóntranse os errores por omisión ou missed nursing care, aqueles coidados enfermeiros requiridos polos pacientes para satisfacer as súas necesidades que son omitidos ou retrasados. A diferenza dos erros por comisión, non resultan ser tan visibles e as súas consecuencias poden non ser inmediatas. Obxectivo: Determinar o impacto do missed nursing care ou coidados esquecidos de enfermaría. Metodoloxía: Realizouse unha procura bibliográfica nas bases de datos Medline (PubMed), Science Direct, Scopus, WoS e Dialnet, entre os meses de outubro de 2023 e febreiro de 2024. Para iso, utilizáronse os termos “coidados de enfermaría”, “evento adverso”, “omisión” e “seguridade do paciente”. Resultados: Seleccionáronse 12 estudos. A prevalencia de erros por omisión foi moi variable (25,6% a 77,9%). Entre os coidados de enfermaría omitidos con máis frecuencia destacaron os relacionados co aspecto psicosocial do coidado, educación para a saúde, cambios posturais e deambulación. A causa principal era a sobrecarga de traballo, que derivaba nunha priorización dos coidados e un conseguinte detrimento na calidade asistencial, así como consecuencias directas sobre as enfermeiras, que referían insatisfacción laboral e burnout. Conclusión: Os coidados olvidados de enfermaría son un desafío actual para a seguridade do paciente. Coñecer e comprender o fenómeno do missed nursing care é un aspecto crucial na atención, así como na formación de futuros/as profesionais. Destácase a necesidade de estratexias preventivas co fin de promover unha práctica enfermeira segura, completa e efectiva.
Dirección
NOVIO MALLON, SILVIA (Titoría)
NOVIO MALLON, SILVIA (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Presidente/a)
SALGADO BARREIRA, ANGEL (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Presidente/a)
SALGADO BARREIRA, ANGEL (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
Adherencia e coñecementos de enfermería sobre os protocolos de prevención das bacteriemias relacionadas con catéteres venosos centrais (BRC) nas unidades de coidados intensivos. Unha revisión sistemática
Autoría
S.V.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
S.V.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: A maioría dos eventos adversos causados nas unidades de coidados intensivos (UCI) consideráronse evitables, destacando os relacionados cos accesos vasculares. Entre as medidas de actuación, en España, destaca o protocolo “Bacteriemia Zero”. Obxectivos: O obxectivo principal é analizar a aplicación e coñecemento das medidas dos protocolos de prevención das bacteriemias relacionadas con catéteres venosos centrais (BRC) por parte do persoal de enfermaría das UCI. Así mesmo, os obxectivos secundarios son estudar a eficacia das medidas aplicadas para reducir o risco de BRC e identificar as medidas que teñan maior coñecemento e adhesión. Metodoloxía: Revisión sistemática da literatura realizada nas bases de datos Medline, Dialnet, Scopus, WoS e Google Scholar. Recrutáronse artigos publicados entre os anos 2013-2024, en castelán, inglés e portugués. A calidade dos artigos avaliouse posteriormente mediante o método CASPe e a declaración STORBE. Resultados: Incluíronse un total de 16 estudos. Neles detectouse que o persoal de enfermaría tiña unha adherencia e un coñecemento moderados ou mesmo baixos das pautas de prevención das BRC. Os autores coinciden en que a aplicación correcta e completa de todas as medidas é un factor esencial para previr e reducir a incidencia das BRC. Así mesmo, as medidas que maior adhesión e coñecemento reportaron foron: a hixiene de mans, o uso de medidas barreira total durante a inserción dos catéteres venosos centrais e a frecuencia de substitución dos equipos para a administración de emulsións lipídicas, sangue e derivados sanguíneos. Conclusións: Os resultados mostran un nivel de coñecemento e adhesión baixo aos protocolos de prevención das BRC. Isto suxire a necesidade de ampliar os programas de formación do persoal de enfermería neste ámbito e modificar as posibles barreiras que impidan a súa aplicación.
Introdución: A maioría dos eventos adversos causados nas unidades de coidados intensivos (UCI) consideráronse evitables, destacando os relacionados cos accesos vasculares. Entre as medidas de actuación, en España, destaca o protocolo “Bacteriemia Zero”. Obxectivos: O obxectivo principal é analizar a aplicación e coñecemento das medidas dos protocolos de prevención das bacteriemias relacionadas con catéteres venosos centrais (BRC) por parte do persoal de enfermaría das UCI. Así mesmo, os obxectivos secundarios son estudar a eficacia das medidas aplicadas para reducir o risco de BRC e identificar as medidas que teñan maior coñecemento e adhesión. Metodoloxía: Revisión sistemática da literatura realizada nas bases de datos Medline, Dialnet, Scopus, WoS e Google Scholar. Recrutáronse artigos publicados entre os anos 2013-2024, en castelán, inglés e portugués. A calidade dos artigos avaliouse posteriormente mediante o método CASPe e a declaración STORBE. Resultados: Incluíronse un total de 16 estudos. Neles detectouse que o persoal de enfermaría tiña unha adherencia e un coñecemento moderados ou mesmo baixos das pautas de prevención das BRC. Os autores coinciden en que a aplicación correcta e completa de todas as medidas é un factor esencial para previr e reducir a incidencia das BRC. Así mesmo, as medidas que maior adhesión e coñecemento reportaron foron: a hixiene de mans, o uso de medidas barreira total durante a inserción dos catéteres venosos centrais e a frecuencia de substitución dos equipos para a administración de emulsións lipídicas, sangue e derivados sanguíneos. Conclusións: Os resultados mostran un nivel de coñecemento e adhesión baixo aos protocolos de prevención das BRC. Isto suxire a necesidade de ampliar os programas de formación do persoal de enfermería neste ámbito e modificar as posibles barreiras que impidan a súa aplicación.
Dirección
Vidal Martínez, Sandra (Titoría)
Vidal Martínez, Sandra (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Presidente/a)
SALGADO BARREIRA, ANGEL (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Presidente/a)
SALGADO BARREIRA, ANGEL (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
O loito na infancia e adolescencia. O papel de enfermaría ante a perda.
Autoría
C.V.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
C.V.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introdución: O loito é un proceso psicolóxico que ocorre tras a perda dun ser querido. Pódese clasificar en diferentes tipos como o loito adaptativo e non adaptativo. Existen diferentes formas de loito e etapas común que abranguen dende a negación até a aceptación. Este proceso varía segundo a persona e a idade, sendo especialmente complexo o loito en menores, cuxas manifestacións poden influir regresión no desenrolo e ansiedade de separación. Obxectivos: O obxectivo xeral desta revisión sistemática é estudar o impacto e as consecuencias do proceso do loito na infancia e adolescencia. Os obxectivos específicos son coñecer a percepción dos menores sobre o concepto de morte e valorar a implicación da enfermería en relación co proceso de loito infantil e adolescente. Metodoloxía: Levouse a cabo unha busca sistemática baseada na declaración PRISMA entre decembro de 2023 e febreiro de 2024 en diferentes bases de datos como ScienceDirect, Socpus, Dialnet e Pubmed combinando diferentes estratexias de busca. Resultados: Unha vez realizada a busca sistemática, seleccionáronse un total de 10 artigos. Os resultados obtidos amosan que o loito ten un claro impacto no desenvolvemento social, emocional e cognitivo dos menores. Así mesmo, atopouse que a comprensión do concepto de morte varía segundo a idade e que os profesionais de saúde, como as enfermeiras, non se senten preparados para abordar o loito nos menores, xa que existe pouca evidencia de intervención de enfermería para o seu manexo. Conclusións: O loito en menores é un proceso subxectivo que ten un claro impacto no seu desenvolvemento. A comprensión do concepto de morte varía coa idade. É necesaria a creación de guías e programas efectivos para unha abordaxe adecuada. A colaboración entre profesionais de saúde como as enfermeiras/o, e a familia, é esencial. Palabras clave: proceso de loito, infancia, adolescencia, morte, enfermaría
Introdución: O loito é un proceso psicolóxico que ocorre tras a perda dun ser querido. Pódese clasificar en diferentes tipos como o loito adaptativo e non adaptativo. Existen diferentes formas de loito e etapas común que abranguen dende a negación até a aceptación. Este proceso varía segundo a persona e a idade, sendo especialmente complexo o loito en menores, cuxas manifestacións poden influir regresión no desenrolo e ansiedade de separación. Obxectivos: O obxectivo xeral desta revisión sistemática é estudar o impacto e as consecuencias do proceso do loito na infancia e adolescencia. Os obxectivos específicos son coñecer a percepción dos menores sobre o concepto de morte e valorar a implicación da enfermería en relación co proceso de loito infantil e adolescente. Metodoloxía: Levouse a cabo unha busca sistemática baseada na declaración PRISMA entre decembro de 2023 e febreiro de 2024 en diferentes bases de datos como ScienceDirect, Socpus, Dialnet e Pubmed combinando diferentes estratexias de busca. Resultados: Unha vez realizada a busca sistemática, seleccionáronse un total de 10 artigos. Os resultados obtidos amosan que o loito ten un claro impacto no desenvolvemento social, emocional e cognitivo dos menores. Así mesmo, atopouse que a comprensión do concepto de morte varía segundo a idade e que os profesionais de saúde, como as enfermeiras, non se senten preparados para abordar o loito nos menores, xa que existe pouca evidencia de intervención de enfermería para o seu manexo. Conclusións: O loito en menores é un proceso subxectivo que ten un claro impacto no seu desenvolvemento. A comprensión do concepto de morte varía coa idade. É necesaria a creación de guías e programas efectivos para unha abordaxe adecuada. A colaboración entre profesionais de saúde como as enfermeiras/o, e a familia, é esencial. Palabras clave: proceso de loito, infancia, adolescencia, morte, enfermaría
Dirección
ANTELO MARTELO, MONICA (Titoría)
ANTELO MARTELO, MONICA (Titoría)
Tribunal
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Secretario/a)
PAZOS COUSELO, MARCOS (Vogal)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Secretario/a)
PAZOS COUSELO, MARCOS (Vogal)
Avaliación e caracterización da normalización das conductas violentas nas relacións de parella nos estudantes universitarios.
Autoría
S.V.B.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
S.V.B.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introdución: a normalización de condutas violentas na violencia de parella en estudantes universitarios heterosexuais e minorías sexuais é un problema de saúde pública que require especial atención. Obxectivo: o próposito de este estudo é avaliar e caracterizar a prevalencia da normalización das condutas violentas nas relacións de parella nos estudantes universitarios de Santiago de Compostela. Metodoloxía: no estudo participou unha mostra de 1983 participantes de entre 17 e 25 anos matriculados nos centros universitarios de Santiago de Compostela. Levouse a cabo un análise bivariante e posteriormente un análise multivariante mediante regresión logística. Resultados: en xeral, os varóns e as persoas heterosexuais tiveron un maior nivel de aceptación de comportamentos violentos que as mulleres e as minorías sexuais. Os varóns e as persoas heterosexuais normalizaron as condutas violentas un 70% e 30% máis respectivamente que as mulleres e persoas non heterosexuais. Conclusións: a normalización da violencia de parella foi moi alta, especialmente entre os varóns e as persoas heterosexuais. As universidades deben centrarse en promover accións e no desarrollo de estratexias coa finalidade de modificar as crenzas sobre o “amor ideal”.
Introdución: a normalización de condutas violentas na violencia de parella en estudantes universitarios heterosexuais e minorías sexuais é un problema de saúde pública que require especial atención. Obxectivo: o próposito de este estudo é avaliar e caracterizar a prevalencia da normalización das condutas violentas nas relacións de parella nos estudantes universitarios de Santiago de Compostela. Metodoloxía: no estudo participou unha mostra de 1983 participantes de entre 17 e 25 anos matriculados nos centros universitarios de Santiago de Compostela. Levouse a cabo un análise bivariante e posteriormente un análise multivariante mediante regresión logística. Resultados: en xeral, os varóns e as persoas heterosexuais tiveron un maior nivel de aceptación de comportamentos violentos que as mulleres e as minorías sexuais. Os varóns e as persoas heterosexuais normalizaron as condutas violentas un 70% e 30% máis respectivamente que as mulleres e persoas non heterosexuais. Conclusións: a normalización da violencia de parella foi moi alta, especialmente entre os varóns e as persoas heterosexuais. As universidades deben centrarse en promover accións e no desarrollo de estratexias coa finalidade de modificar as crenzas sobre o “amor ideal”.
Dirección
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Titoría)
Oulkadi , Zakariae Cotitoría
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Titoría)
Oulkadi , Zakariae Cotitoría
Tribunal
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Secretario/a)
PAZOS COUSELO, MARCOS (Vogal)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Secretario/a)
PAZOS COUSELO, MARCOS (Vogal)
O rol e as funcións da enfermaría no tabaquismo adolescente. Revisión sistemática
Autoría
L.V.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
L.V.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introdución: O consumo de tabaco é un problema de saúde pública especialmente prexudicial para os mozos. En Galicia, é preocupante a cantidade de mozos fumadores. O problema empeora coa maior popularidade dos cigarros electrónicos e produtos de tabaco quentado, ademais dos cigarros convencionais. A enfermaría cumpre unha función vital na prevención do tabaquismo, sobre todo en entornos escolares e de atención médica primaria. Obxectivo: O obxectivo deste estudo é identificar a efectividade das intervencións de enfermaría na prevención do tabaquismo en adolescentes. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática da literatura efectuando unha busca bibliográfica en Pubmed, Cochrane e Dialnet, seleccionando os estudos publicados entre o ano 2000 e 2024 en inglés e español. Resultados: Os resultados resaltan que as intervencións de enfermaría son efectivas na prevención do tabaquismo en adolescentes, especialmente en entornos escolares e de atención primaria. As accións realizadas por enfermeiras escolares, como o uso de técnicas cognitivo-conductuais, demostraron ser tres veces máis eficaces que outras estratexias para a deshabituación tabáquica. Tamén se notou unha diminución no consumo de tabaco tanto en homes como en mulleres. No ámbito educativo, as accións guiadas por docentes que teñen unha conexión próxima cos alumnos foron máis eficaces que aquelas realizadas por especialistas da saúde. Non obstante, observouse unha falta de atención ao tabaquismo en nenos de 10 a 13 anos, a pesar de que a idade media de inicio é 10,5 anos. Conclusión: A revisión sistemática resalta a efectividade das intervencións de enfermaría en entornos escolares e de atención primaria. Destácase a importancia da fácil accesibilidade, a privacidade e a calidade do vínculo enfermeira-paciente. Os programas dirixidos por enfermeiras escolares mostran unha eficacia tres veces maior que outros enfoques.
Introdución: O consumo de tabaco é un problema de saúde pública especialmente prexudicial para os mozos. En Galicia, é preocupante a cantidade de mozos fumadores. O problema empeora coa maior popularidade dos cigarros electrónicos e produtos de tabaco quentado, ademais dos cigarros convencionais. A enfermaría cumpre unha función vital na prevención do tabaquismo, sobre todo en entornos escolares e de atención médica primaria. Obxectivo: O obxectivo deste estudo é identificar a efectividade das intervencións de enfermaría na prevención do tabaquismo en adolescentes. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática da literatura efectuando unha busca bibliográfica en Pubmed, Cochrane e Dialnet, seleccionando os estudos publicados entre o ano 2000 e 2024 en inglés e español. Resultados: Os resultados resaltan que as intervencións de enfermaría son efectivas na prevención do tabaquismo en adolescentes, especialmente en entornos escolares e de atención primaria. As accións realizadas por enfermeiras escolares, como o uso de técnicas cognitivo-conductuais, demostraron ser tres veces máis eficaces que outras estratexias para a deshabituación tabáquica. Tamén se notou unha diminución no consumo de tabaco tanto en homes como en mulleres. No ámbito educativo, as accións guiadas por docentes que teñen unha conexión próxima cos alumnos foron máis eficaces que aquelas realizadas por especialistas da saúde. Non obstante, observouse unha falta de atención ao tabaquismo en nenos de 10 a 13 anos, a pesar de que a idade media de inicio é 10,5 anos. Conclusión: A revisión sistemática resalta a efectividade das intervencións de enfermaría en entornos escolares e de atención primaria. Destácase a importancia da fácil accesibilidade, a privacidade e a calidade do vínculo enfermeira-paciente. Os programas dirixidos por enfermeiras escolares mostran unha eficacia tres veces maior que outros enfoques.
Dirección
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Titoría)
REY BRANDARIZ, JULIA Cotitoría
Mouriño Castro, Nerea Cotitoría
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Titoría)
REY BRANDARIZ, JULIA Cotitoría
Mouriño Castro, Nerea Cotitoría
Tribunal
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Secretario/a)
PAZOS COUSELO, MARCOS (Vogal)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Secretario/a)
PAZOS COUSELO, MARCOS (Vogal)
Traballo Fin de Grao: A HIFU como tratamento do tremor esencial
Autoría
S.A.E.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
S.A.E.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
INTRODUCIÓN O tremor esencial é o trastorno de movemento máis frecuente e un dos motivos recorrentes de consulta neurolóxica na poboación anciá, a súa prevalencia estímase entre un 0,3-5,6% da devandita fracción poboacional. De avance progresivo, o tremor esencial pode chegar a xerar unha discapacidade significativa e mesmo un deterioro social. OBXECTIVOS O propósito deste traballo é analizar o papel dos tratamentos con HIFU no ámbito sanitario. METODOLOXÍA Realízase unha procura nas bases de datos Pubmed, Dialnet, Scopus e Google Académico. Tras a devandita procura seleccionáronse 15 artigos publicados entre os anos 2014 e 2024 tanto en inglés como español e dispoñibilidade do texto completo. RESULTADOS Examinamos 17 artigos nos cales se inclúen unha tese doutoral, un estudo de seguimento e 15 revisións sistemáticas. Á súa vez analízase o protocolo de actuación facilitado polo servizo de radioloxía do Hospital Clínico Universitario de Santiago, do cal se extráen 2 novos artigos sumados á bibliografía. CONCLUSIÓN Nos artigos examinados, preséntase á HIFU como unha opción moi recente para o tratamento do tremor esencial. Os resultados obtidos nos primeiros anos de actuación son bastante prometedores, pero unha conclusión en común foi a continuidade de investigación sobre o devandito tratamento e desenvolvemento do mesmo. Cunha redución do tremor ao redor do 50% e a súa extensión ao longo do tempo fana unha terapia cun horizonte prometedor.
INTRODUCIÓN O tremor esencial é o trastorno de movemento máis frecuente e un dos motivos recorrentes de consulta neurolóxica na poboación anciá, a súa prevalencia estímase entre un 0,3-5,6% da devandita fracción poboacional. De avance progresivo, o tremor esencial pode chegar a xerar unha discapacidade significativa e mesmo un deterioro social. OBXECTIVOS O propósito deste traballo é analizar o papel dos tratamentos con HIFU no ámbito sanitario. METODOLOXÍA Realízase unha procura nas bases de datos Pubmed, Dialnet, Scopus e Google Académico. Tras a devandita procura seleccionáronse 15 artigos publicados entre os anos 2014 e 2024 tanto en inglés como español e dispoñibilidade do texto completo. RESULTADOS Examinamos 17 artigos nos cales se inclúen unha tese doutoral, un estudo de seguimento e 15 revisións sistemáticas. Á súa vez analízase o protocolo de actuación facilitado polo servizo de radioloxía do Hospital Clínico Universitario de Santiago, do cal se extráen 2 novos artigos sumados á bibliografía. CONCLUSIÓN Nos artigos examinados, preséntase á HIFU como unha opción moi recente para o tratamento do tremor esencial. Os resultados obtidos nos primeiros anos de actuación son bastante prometedores, pero unha conclusión en común foi a continuidade de investigación sobre o devandito tratamento e desenvolvemento do mesmo. Cunha redución do tremor ao redor do 50% e a súa extensión ao longo do tempo fana unha terapia cun horizonte prometedor.
Dirección
POMBAR CAMEAN, MIGUEL ANGEL (Titoría)
POMBAR CAMEAN, MIGUEL ANGEL (Titoría)
Tribunal
GANDOY CREGO, MANUEL (Presidente/a)
MARTINEZ VISPO, CARMELA (Secretario/a)
TAKKOUCHE SOUILAMAS, EL BAHI (Vogal)
GANDOY CREGO, MANUEL (Presidente/a)
MARTINEZ VISPO, CARMELA (Secretario/a)
TAKKOUCHE SOUILAMAS, EL BAHI (Vogal)
Manexo e tratamento de feridas crónicas: unha revisión sobre a eficacia do mel de grao médico.
Autoría
E.F.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
E.F.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
INTRODUCIÓN: As úlceras ou feridas crónicas (FC) afectan en gran medida á calidade de vida das persoas, sendo ademais unha importante carga para os sistema de saúde. O abordaxe das úlceras é un desafío clínico cun abano heteroxéneo de posibilidades de tratamento, entre as que cómpre destacar o mel, un produto que se empregou durante miles de anos para o tratamento de feridas debido ás súas propiedades beneficiosas. OBXECTIVOS: Determinar a eficacia do mel de grado médico no tratamento de FC analizando os efectos que ten sobre os tecidos cutáneos e comparándoo con outros tratamentos vixentes. MÉTODOS: Realizouse unha revisión sistemática segundo a metodoloxía PRISMA nas bases de datos/motores de busca: Medline (Pubmed), CINAHL, Scopus e WoS. A busca realizouse entre outubro de 2023 e marzo de 2024 empregando os seguintes termos: ferida crónica, úlcera, mel, mel de manuka e ensaio clínico. RESULTADOS: Para a revisión incluíronse 11 artigos. As feridas tratadas con mel de grao médico mostran unha boa taxa de cicatrización, control bacteriolóxico e un correcto manexo dos síntomas debido ás súas propiedades osmóticas, antiinfecciosas, antioxidantes e antiinflamatorias. En comparación con outros tratamentos, o mel de grao médico ten unha eficacia similar ou lixeiramente superior á povidona iodada, hidroxel ou nitrofurazona, pero é inferior terapeuticamente aos apósitos de prata nanocristalina. CONCLUSIÓNS: O mel de grao médico é un produto seguro e eficaz como tratamento das FC grazas ás súas propiedades antiinfeciosas, antiinflamatorias, antioxidantes e osmóticas, constituíndo unha ferramenta terapéutica valiosa na práctica clínica que ademais pode axudar a combater as resistencias antibacterianas.
INTRODUCIÓN: As úlceras ou feridas crónicas (FC) afectan en gran medida á calidade de vida das persoas, sendo ademais unha importante carga para os sistema de saúde. O abordaxe das úlceras é un desafío clínico cun abano heteroxéneo de posibilidades de tratamento, entre as que cómpre destacar o mel, un produto que se empregou durante miles de anos para o tratamento de feridas debido ás súas propiedades beneficiosas. OBXECTIVOS: Determinar a eficacia do mel de grado médico no tratamento de FC analizando os efectos que ten sobre os tecidos cutáneos e comparándoo con outros tratamentos vixentes. MÉTODOS: Realizouse unha revisión sistemática segundo a metodoloxía PRISMA nas bases de datos/motores de busca: Medline (Pubmed), CINAHL, Scopus e WoS. A busca realizouse entre outubro de 2023 e marzo de 2024 empregando os seguintes termos: ferida crónica, úlcera, mel, mel de manuka e ensaio clínico. RESULTADOS: Para a revisión incluíronse 11 artigos. As feridas tratadas con mel de grao médico mostran unha boa taxa de cicatrización, control bacteriolóxico e un correcto manexo dos síntomas debido ás súas propiedades osmóticas, antiinfecciosas, antioxidantes e antiinflamatorias. En comparación con outros tratamentos, o mel de grao médico ten unha eficacia similar ou lixeiramente superior á povidona iodada, hidroxel ou nitrofurazona, pero é inferior terapeuticamente aos apósitos de prata nanocristalina. CONCLUSIÓNS: O mel de grao médico é un produto seguro e eficaz como tratamento das FC grazas ás súas propiedades antiinfeciosas, antiinflamatorias, antioxidantes e osmóticas, constituíndo unha ferramenta terapéutica valiosa na práctica clínica que ademais pode axudar a combater as resistencias antibacterianas.
Dirección
NOVIO MALLON, SILVIA (Titoría)
NOVIO MALLON, SILVIA (Titoría)
Tribunal
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Presidente/a)
González Jartín, Jesús María (Secretario/a)
ZAPATA CACHAFEIRO, MARUXA (Vogal)
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Presidente/a)
González Jartín, Jesús María (Secretario/a)
ZAPATA CACHAFEIRO, MARUXA (Vogal)
Escolares ensinando Soporte Vital Básico aos seus familiares. É posible? Que se sabe? Revisión sistemática.
Autoría
A.F.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
A.F.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: A maioría das paradas cardiorrespiratorias (PCR) ocorren extrahospitalariamente e sen a intervención dos servizos de emerxencias, representando esta situación un gran problema de saúde a nivel mundial. Diversos estudos respaldan a idea de que tras unha formación teórico-práctica en técnicas de Soporte Vital Básico (SVB) e Reanimación Cardiopulmonar (RCP) a nenos en idades escolares temperás, estes poden actuar como vértice de transmisión conseguindo un intercambio de coñecementos que aumenta globalmente as taxas de supervivencia ante unha PCR. Obxectivos: O obxectivo deste traballo foi analizar as técnicas de transferencia e aprendizaxe de coñecementos de SVB por parte dos nenos ao seu núcleo máis próximo de familiares e amigos. Metodoloxía: Realizouse unha busca bibliográfica nas bases de datos Pubmed, Scopus e Web of Science; en todas as buscas acotouse en 10 anos a antigüidade dos artigos e buscáronse tanto revisións bibliográficas como artigos orixinais durante os meses de febreiro a abril de 2024. Os criterios foron os seguintes: Poboación (familiares e entorno social), Intervención (neno ou adolescente, realiza a ensinanza de coñecementos en RCP e SVB.) e resultados (a transmisión de coñecementos de RCP e SVB). Incluíronse estudos experimentais en castelán e inglés. A calidade dos estudos seleccionados avaliouse mediante a ferramenta de valoración crítica JBI Critical Appraisal Tools e a Medical Education Research Study Quality Instrument (MERSQI). Resultados: Recolleuse un total de 129 artigos, dos cales tras os diferentes cribados e seguindo os criterios de inclusión só foron seleccionados 2 para a realización do artigo, o que limitou a comparabilidade dos resultados. Conclusións: Os escolares, unha vez formados, son capaces de transmitir os coñecementos aprendidos sobre SVB a familiares e amigos.
Introdución: A maioría das paradas cardiorrespiratorias (PCR) ocorren extrahospitalariamente e sen a intervención dos servizos de emerxencias, representando esta situación un gran problema de saúde a nivel mundial. Diversos estudos respaldan a idea de que tras unha formación teórico-práctica en técnicas de Soporte Vital Básico (SVB) e Reanimación Cardiopulmonar (RCP) a nenos en idades escolares temperás, estes poden actuar como vértice de transmisión conseguindo un intercambio de coñecementos que aumenta globalmente as taxas de supervivencia ante unha PCR. Obxectivos: O obxectivo deste traballo foi analizar as técnicas de transferencia e aprendizaxe de coñecementos de SVB por parte dos nenos ao seu núcleo máis próximo de familiares e amigos. Metodoloxía: Realizouse unha busca bibliográfica nas bases de datos Pubmed, Scopus e Web of Science; en todas as buscas acotouse en 10 anos a antigüidade dos artigos e buscáronse tanto revisións bibliográficas como artigos orixinais durante os meses de febreiro a abril de 2024. Os criterios foron os seguintes: Poboación (familiares e entorno social), Intervención (neno ou adolescente, realiza a ensinanza de coñecementos en RCP e SVB.) e resultados (a transmisión de coñecementos de RCP e SVB). Incluíronse estudos experimentais en castelán e inglés. A calidade dos estudos seleccionados avaliouse mediante a ferramenta de valoración crítica JBI Critical Appraisal Tools e a Medical Education Research Study Quality Instrument (MERSQI). Resultados: Recolleuse un total de 129 artigos, dos cales tras os diferentes cribados e seguindo os criterios de inclusión só foron seleccionados 2 para a realización do artigo, o que limitou a comparabilidade dos resultados. Conclusións: Os escolares, unha vez formados, son capaces de transmitir os coñecementos aprendidos sobre SVB a familiares e amigos.
Dirección
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Titoría)
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Titoría)
Tribunal
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Presidente/a)
González Jartín, Jesús María (Secretario/a)
ZAPATA CACHAFEIRO, MARUXA (Vogal)
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Presidente/a)
González Jartín, Jesús María (Secretario/a)
ZAPATA CACHAFEIRO, MARUXA (Vogal)
Cambios psicolóxicos na muller na etapa perinatal: unha revisión sistemática.
Autoría
I.F.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
I.F.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución. A maternidade é un proceso complexo que comprende diferentes etapas (embarazo, parto e puerperio), ao longo das cales se producen cambios tanto a nivel fisiolóxico como psicolóxico, os cales poden comprometer a saúde mental materna. É por iso que o comprender devanditos cambios e os factores asociados a eles é fundamental para evitar que se produzan trastornos de saúde mental e promover así un estilo de crianza máis san. Obxectivos. Coñecer o impacto que supoñen os cadros de ansiedade e depresión durante a etapa perinatal, así como identificar os factores que predispoñen a aparición dos cambios psicolóxicos nesta etapa e describir as consecuencias derivadas dos cambios. Método. Para cumprir os obxectivos expostos levouse a cabo unha revisión sistemática nas bases de datos científicas PubMed, Scopus, CINAHL, WoS e PsycInfo. Resultados. Foron incluidos oito estudos publicados entre 2013 e 2023: seis estudos descritivos transversais e dous estudos descritivos lonxitudinais. Conclusións. Os cadros de ansiedade e depresión sufridos polas mulleres na etapa perinatal xogan un papel relevante. Existen diversos factores que se relacionan coa aparición de cambios psicolóxicos. Así, un nivel educativo elevado, unha boa situación económica, unha boa preparación ao parto e recibir axuda da parella e/ou familiares no coidado do bebé resultan beneficiosos ante a probabilidade de desenvolver trastornos da saúde mental. Entre as dificultades experimentadas, destacan as relacionadas co físico e cos cambios fisiolóxicos producidos durante o embarazo, así como aquelas derivadas das preocupacións da xestante. Por todo isto, a detección e prevención dos trastornos de saúde mental en torno ao embarazo supón un desafío tanto no que respecta ao sanitario, como ao social.
Introdución. A maternidade é un proceso complexo que comprende diferentes etapas (embarazo, parto e puerperio), ao longo das cales se producen cambios tanto a nivel fisiolóxico como psicolóxico, os cales poden comprometer a saúde mental materna. É por iso que o comprender devanditos cambios e os factores asociados a eles é fundamental para evitar que se produzan trastornos de saúde mental e promover así un estilo de crianza máis san. Obxectivos. Coñecer o impacto que supoñen os cadros de ansiedade e depresión durante a etapa perinatal, así como identificar os factores que predispoñen a aparición dos cambios psicolóxicos nesta etapa e describir as consecuencias derivadas dos cambios. Método. Para cumprir os obxectivos expostos levouse a cabo unha revisión sistemática nas bases de datos científicas PubMed, Scopus, CINAHL, WoS e PsycInfo. Resultados. Foron incluidos oito estudos publicados entre 2013 e 2023: seis estudos descritivos transversais e dous estudos descritivos lonxitudinais. Conclusións. Os cadros de ansiedade e depresión sufridos polas mulleres na etapa perinatal xogan un papel relevante. Existen diversos factores que se relacionan coa aparición de cambios psicolóxicos. Así, un nivel educativo elevado, unha boa situación económica, unha boa preparación ao parto e recibir axuda da parella e/ou familiares no coidado do bebé resultan beneficiosos ante a probabilidade de desenvolver trastornos da saúde mental. Entre as dificultades experimentadas, destacan as relacionadas co físico e cos cambios fisiolóxicos producidos durante o embarazo, así como aquelas derivadas das preocupacións da xestante. Por todo isto, a detección e prevención dos trastornos de saúde mental en torno ao embarazo supón un desafío tanto no que respecta ao sanitario, como ao social.
Dirección
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Titoría)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Titoría)
Tribunal
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Presidente/a)
González Jartín, Jesús María (Secretario/a)
ZAPATA CACHAFEIRO, MARUXA (Vogal)
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Presidente/a)
González Jartín, Jesús María (Secretario/a)
ZAPATA CACHAFEIRO, MARUXA (Vogal)
Unha comparación da Terapia Electroconvulsiva e a Ketamina en pacientes depresivos e con depresión resistente ao tratamento: unha revisión sistemática
Autoría
R.F.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
R.F.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: A OMS considera á depresión como un dos principais factores á morbilidade. Caracterizada polo risco de suicidio, primeira causa de mortalidade. Os nivéis de depresión resistente ó tratamento aumentan e máis do 30% dos pacientes acaban desenvolvéndoa. O tratamento utilizado é a TEC e nos últimos anos apareceu a ketamina debido aos seus efectos antidepresivos, polo que xurde necesario compáralo para comprobar os efectos adversos, a eficacia e seguridade de ambos. Obxectivos: Comprobar ambos tratamentos para determinar cal resulta máis eficaz e seguro en pacientes psiquiátricos con trastorno depresivo maior e depresión resistente ó tratamento. Material e métodos: Realizouse una revisión sistemática seguindo as recomendación da guía PRISMA 2020. Consideráronse estudos que inclúan efectos adversos de cada tratamento, que comparen ambos tratamentos xunto coas súas propiedades e a eficacia de cada un, publicados en inglés ou español utilizando as bases de datos Pubmed, Scopus, Web of science. Analizáronse 381 artigos entre 2014 ata 2024. Resultados: Acháronse 17 artigos que cumprían os criterios anteriores. A TEC resulta máis eficaz en pacientes psiquiátricos, reducíndose o risco a un 46% en persoas de 40-60 anos, e un 70% en persoas de máis idade. En funcións cognitivas e executivas tivo menos riscos a ketamina. A TEC asóciase a una disminución da memoria. A TEC asóciase con menosefectos adversos musculoesqueléticos e a ketamina con disociación. As tasas de remisión da enfermidade son máis elevadas na TEC. Conclusións: A TEC resulta máis efectiva e segura. A TEC ten menos efectos adversos e estos redúcense gradualmente post tratamento. Mellora ata un 70% a ideación suicida e os síntomas depresivos a longo prazo. Recaen menos os que utilizan TEC. Melloran as taxas de remisión no 80%.
Introdución: A OMS considera á depresión como un dos principais factores á morbilidade. Caracterizada polo risco de suicidio, primeira causa de mortalidade. Os nivéis de depresión resistente ó tratamento aumentan e máis do 30% dos pacientes acaban desenvolvéndoa. O tratamento utilizado é a TEC e nos últimos anos apareceu a ketamina debido aos seus efectos antidepresivos, polo que xurde necesario compáralo para comprobar os efectos adversos, a eficacia e seguridade de ambos. Obxectivos: Comprobar ambos tratamentos para determinar cal resulta máis eficaz e seguro en pacientes psiquiátricos con trastorno depresivo maior e depresión resistente ó tratamento. Material e métodos: Realizouse una revisión sistemática seguindo as recomendación da guía PRISMA 2020. Consideráronse estudos que inclúan efectos adversos de cada tratamento, que comparen ambos tratamentos xunto coas súas propiedades e a eficacia de cada un, publicados en inglés ou español utilizando as bases de datos Pubmed, Scopus, Web of science. Analizáronse 381 artigos entre 2014 ata 2024. Resultados: Acháronse 17 artigos que cumprían os criterios anteriores. A TEC resulta máis eficaz en pacientes psiquiátricos, reducíndose o risco a un 46% en persoas de 40-60 anos, e un 70% en persoas de máis idade. En funcións cognitivas e executivas tivo menos riscos a ketamina. A TEC asóciase a una disminución da memoria. A TEC asóciase con menosefectos adversos musculoesqueléticos e a ketamina con disociación. As tasas de remisión da enfermidade son máis elevadas na TEC. Conclusións: A TEC resulta máis efectiva e segura. A TEC ten menos efectos adversos e estos redúcense gradualmente post tratamento. Mellora ata un 70% a ideación suicida e os síntomas depresivos a longo prazo. Recaen menos os que utilizan TEC. Melloran as taxas de remisión no 80%.
Dirección
MASIDE RODRIGUEZ, JULIO MANUEL (Titoría)
MASIDE RODRIGUEZ, JULIO MANUEL (Titoría)
Tribunal
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Presidente/a)
González Jartín, Jesús María (Secretario/a)
ZAPATA CACHAFEIRO, MARUXA (Vogal)
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Presidente/a)
González Jartín, Jesús María (Secretario/a)
ZAPATA CACHAFEIRO, MARUXA (Vogal)
Análise comparativo de dous tipos de torniquetes para ser empregados por persoas legas cunha infografia. Estudo experimental.
Autoría
A.F.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
A.F.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: As hemorraxias masivas son unha das principais causas de morte extrahospitalarias. Co tempo, o uso do torniquete adquiriu relevancia en emerxencias e urxencias extrahospitalarias e se lle deu importancia a formación dos equipos sanitarios e persoas legas. As hemorraxias poden ter complicacións graves se non se tratan de maneira rápida, unha das mellores formas de prevenilas é o uso do torniquete. Por iso, é importante saber que tipo de torniquete é mais efectivo, valorando parámetros de facilidade e tempo de colocación, así calquera colectivo poida realizar a técnica da forma mais sinxela e diminuír a morbimortalidade causada por este tipo de accidentes. Obxectivo: Avaliar que torniquete é mais fácil e rápido de colocar para que persoas legas poidan realizar a técnica con instruccións sinxelas. Metodoloxía: Estudo cuasiexperimental aleatorio con grupo de control (torniquete CAT Gen 7) e un grupo experimental (torniquete X8T E2G). Os datos obtivéronse a partir dunha mostra de 66 participantes sen coñecementos previos na materia que participaron nunha simulación clínica valorando as súas capacidades de colocación dun dos torniquetes (CAT o X8T) co soporte dunha infografía. Resultados: O grupo experimental obtivo mellores resultados na colocación que o grupo de control. Os erros mais frecuentes foron un mal axuste do torniquete e no caso do CAT, falta de tensión. En canto o tempo de colocación observouse que o torniquete X8T colócase con maior velocidade. Conclusións: A persoas legas, o torniquete X8T respecto ó CAT, resúltalle mais sinxelo, rápido e eficaz de colocar cunha infografía
Introdución: As hemorraxias masivas son unha das principais causas de morte extrahospitalarias. Co tempo, o uso do torniquete adquiriu relevancia en emerxencias e urxencias extrahospitalarias e se lle deu importancia a formación dos equipos sanitarios e persoas legas. As hemorraxias poden ter complicacións graves se non se tratan de maneira rápida, unha das mellores formas de prevenilas é o uso do torniquete. Por iso, é importante saber que tipo de torniquete é mais efectivo, valorando parámetros de facilidade e tempo de colocación, así calquera colectivo poida realizar a técnica da forma mais sinxela e diminuír a morbimortalidade causada por este tipo de accidentes. Obxectivo: Avaliar que torniquete é mais fácil e rápido de colocar para que persoas legas poidan realizar a técnica con instruccións sinxelas. Metodoloxía: Estudo cuasiexperimental aleatorio con grupo de control (torniquete CAT Gen 7) e un grupo experimental (torniquete X8T E2G). Os datos obtivéronse a partir dunha mostra de 66 participantes sen coñecementos previos na materia que participaron nunha simulación clínica valorando as súas capacidades de colocación dun dos torniquetes (CAT o X8T) co soporte dunha infografía. Resultados: O grupo experimental obtivo mellores resultados na colocación que o grupo de control. Os erros mais frecuentes foron un mal axuste do torniquete e no caso do CAT, falta de tensión. En canto o tempo de colocación observouse que o torniquete X8T colócase con maior velocidade. Conclusións: A persoas legas, o torniquete X8T respecto ó CAT, resúltalle mais sinxelo, rápido e eficaz de colocar cunha infografía
Dirección
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Titoría)
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Titoría)
Tribunal
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Presidente/a)
González Jartín, Jesús María (Secretario/a)
ZAPATA CACHAFEIRO, MARUXA (Vogal)
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Presidente/a)
González Jartín, Jesús María (Secretario/a)
ZAPATA CACHAFEIRO, MARUXA (Vogal)
Déficit de vitamina B12 en Atención Primaria
Autoría
P.F.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
P.F.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: As avitaminoses son un problema moi frecuente a nivel mundial, entre as que destacan o déficit de vitamina B12. As persoas maiores constitúen un grupo de poboación especialmente vulnerable a esta deficiencia, que pode repercutir negativamente na súa actividade funcional, así como na súa calidade de vida. De aí a importancia de realizar estudos epidemiolóxicos en poboacións envellecidas, de cara a planificar actividades de promoción da saúde, que contribúan á prevención de patoloxías asociadas a dito déficit (vasculares, neurolóxicas, inflamatorias...). Obxectivos: O presente proxecto de investigación ten os seguintes obxectivos principais: i) Determinar as características epidemiolóxicas, sociodemográficas e clínicas de pacientes con déficit de vitamina B12; ii) Analizar a percepción dos pacientes con déficit de vitamina B12 sobre o control farmacolóxico da súa avitaminose. Métodos: Tipo de estudo: Unicéntrico, observacional e descritivo de corte transversal. Ámbito de estudo e criterios de selección da mostra: Incluiranse persoas de ambos sexos, maiores de idade, que acudan ao centro de saúde de Monforte de Lemos con diagnóstico de déficit de vitamina B12 para recibir tratamento parenteral con vitamina B12 e/ou acudan a control de dita patoloxía na consulta de enfermaría. Tamaño da mostra, captación e recrutamento dos participantes: Un total de 518 pacientes captaranse mediante muestreo consecutivo nas consultas de enfermaría do Centro de Saúde de Monforte de Lemos. Recollida de datos: A recollida de datos farase a través dun cuestionario autocumprimentado constituído por 23 ítems que abordarán aspectos sociodemográficos, sobre lactación e embarazo, estado de saúde, controis analíticos, tratamentos administrados e modo de aplicación dos mesmos, sintomatoloxía, hábitos dietéticos e intervencións cirúrxicas.
Introdución: As avitaminoses son un problema moi frecuente a nivel mundial, entre as que destacan o déficit de vitamina B12. As persoas maiores constitúen un grupo de poboación especialmente vulnerable a esta deficiencia, que pode repercutir negativamente na súa actividade funcional, así como na súa calidade de vida. De aí a importancia de realizar estudos epidemiolóxicos en poboacións envellecidas, de cara a planificar actividades de promoción da saúde, que contribúan á prevención de patoloxías asociadas a dito déficit (vasculares, neurolóxicas, inflamatorias...). Obxectivos: O presente proxecto de investigación ten os seguintes obxectivos principais: i) Determinar as características epidemiolóxicas, sociodemográficas e clínicas de pacientes con déficit de vitamina B12; ii) Analizar a percepción dos pacientes con déficit de vitamina B12 sobre o control farmacolóxico da súa avitaminose. Métodos: Tipo de estudo: Unicéntrico, observacional e descritivo de corte transversal. Ámbito de estudo e criterios de selección da mostra: Incluiranse persoas de ambos sexos, maiores de idade, que acudan ao centro de saúde de Monforte de Lemos con diagnóstico de déficit de vitamina B12 para recibir tratamento parenteral con vitamina B12 e/ou acudan a control de dita patoloxía na consulta de enfermaría. Tamaño da mostra, captación e recrutamento dos participantes: Un total de 518 pacientes captaranse mediante muestreo consecutivo nas consultas de enfermaría do Centro de Saúde de Monforte de Lemos. Recollida de datos: A recollida de datos farase a través dun cuestionario autocumprimentado constituído por 23 ítems que abordarán aspectos sociodemográficos, sobre lactación e embarazo, estado de saúde, controis analíticos, tratamentos administrados e modo de aplicación dos mesmos, sintomatoloxía, hábitos dietéticos e intervencións cirúrxicas.
Dirección
NOVIO MALLON, SILVIA (Titoría)
Mosteiro Miguéns, Diego Gabriel Cotitoría
NOVIO MALLON, SILVIA (Titoría)
Mosteiro Miguéns, Diego Gabriel Cotitoría
Tribunal
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Presidente/a)
González Jartín, Jesús María (Secretario/a)
ZAPATA CACHAFEIRO, MARUXA (Vogal)
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Presidente/a)
González Jartín, Jesús María (Secretario/a)
ZAPATA CACHAFEIRO, MARUXA (Vogal)
Competencia motriz, condición física e estilos de vida saudable no alumnado de Enfermaría da Universidade de Santiago de Compostela
Autoría
M.F.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
M.F.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: O aumento dos comportamentos sedentarios e da inactividade física na nosa sociedade nos últimos anos, provocou que se continúen buscando as súas causas. Destacouse o papel crucial da competencia motriz e da condición física na promoción de estilos de vida saudables. Non obstante, observase unha preocupante diminución nas últimas décadas sendo os estudantes universitarios unha poboación susceptible de adquirir ou empeorar as conductas non saudables. Obxectivo: Estudar as asociacións entre a competencia motriz, a condición física e os estilos de vida saudables nos estudantes do Grao en Enfermaría da Universidade de Santiago de Compostela (USC). Material e métodos: Realizouse un estudo cuasi-experimental de corte transversal con 22 estudantes enfermaría da USC de entre 18 e 25 anos. Realizaron probas físicas de competencia motriz e condición física, e cumprimentaron cuestionarios sobre hábitos de vida saudable e a súa percepción de saúde e alfabetización motriz. Ademais, mediuse a composición corporal. Resultados: Atopáronse asociacións significativas entre a maioría de probas de competencia motriz e condición física. Non obstante, non se atoparon asociacións ca composición corporal. Os estudantes con peores hábitos de vida e peor percepción de saúde, obtiveron resultados inferiores nas diferentes probas de competencia motriz e condición física. Aqueles que tiñan unha mellor percepción da súa competencia motriz obtiveron mellores resultados nas probas de competencia motriz e condición física. Conclusións: A competencia motriz estivo estreitamente relacionada coa condición física, así como cos hábitos de vida saudable. Todos os estudantes recoñecen os beneficios para a saúde da práctica de actividade física regular, non obstante un elevado porcentaxe non a practica. Estes achados deberían servir como fundamento para promover o desenrolo de habilidades motrices ó largo de toda a vida, dada a súa influenza significativa na adopción de hábitos de vida saudables.
Introdución: O aumento dos comportamentos sedentarios e da inactividade física na nosa sociedade nos últimos anos, provocou que se continúen buscando as súas causas. Destacouse o papel crucial da competencia motriz e da condición física na promoción de estilos de vida saudables. Non obstante, observase unha preocupante diminución nas últimas décadas sendo os estudantes universitarios unha poboación susceptible de adquirir ou empeorar as conductas non saudables. Obxectivo: Estudar as asociacións entre a competencia motriz, a condición física e os estilos de vida saudables nos estudantes do Grao en Enfermaría da Universidade de Santiago de Compostela (USC). Material e métodos: Realizouse un estudo cuasi-experimental de corte transversal con 22 estudantes enfermaría da USC de entre 18 e 25 anos. Realizaron probas físicas de competencia motriz e condición física, e cumprimentaron cuestionarios sobre hábitos de vida saudable e a súa percepción de saúde e alfabetización motriz. Ademais, mediuse a composición corporal. Resultados: Atopáronse asociacións significativas entre a maioría de probas de competencia motriz e condición física. Non obstante, non se atoparon asociacións ca composición corporal. Os estudantes con peores hábitos de vida e peor percepción de saúde, obtiveron resultados inferiores nas diferentes probas de competencia motriz e condición física. Aqueles que tiñan unha mellor percepción da súa competencia motriz obtiveron mellores resultados nas probas de competencia motriz e condición física. Conclusións: A competencia motriz estivo estreitamente relacionada coa condición física, así como cos hábitos de vida saudable. Todos os estudantes recoñecen os beneficios para a saúde da práctica de actividade física regular, non obstante un elevado porcentaxe non a practica. Estes achados deberían servir como fundamento para promover o desenrolo de habilidades motrices ó largo de toda a vida, dada a súa influenza significativa na adopción de hábitos de vida saudables.
Dirección
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Titoría)
CARBALLO FAZANES, AIDA Cotitoría
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Titoría)
CARBALLO FAZANES, AIDA Cotitoría
Tribunal
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Presidente/a)
González Jartín, Jesús María (Secretario/a)
ZAPATA CACHAFEIRO, MARUXA (Vogal)
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Presidente/a)
González Jartín, Jesús María (Secretario/a)
ZAPATA CACHAFEIRO, MARUXA (Vogal)
Impacto que supón a hemodiálise na calidade de vida das persoas maiores de 18 anos con insuficiencia renal crónica en España
Autoría
C.M.C.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
C.M.C.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
15.07.2024 10:00
15.07.2024 10:00
Resumo
Introdución: A enfermidade renal crónica é a presenza dunha alteración estrutural ou funcional renal que provoca a diminución lenta e progresiva da capacidade dos riles para filtrar os produtos metabólicos de refugallo presentes no sangue. A hemodiálise é un tratamento para filtrar as toxinas e a auga do sangue, como o facían os riles cando estaban sans. Non é unha cura, pero pode axudar a que o paciente viva máis tempo. Obxectivos: Ver como afectan os cambios que supón estar en tratamento con hemodiálise á calidade de vida da sociedade española con insuficiencia renal crónica maior de 18 anos. Métodos: Nesta revisión bibliográfica utilizáronse para os resultados os buscadores Scielo, Redalyc, Pubmed, World Wide Science e Recolecta. Finalmente, quedaron un total de 12 estudos relevantes. Resultados: Os estudos analizados utilizan instrumentos para medir a calidade de vida relacionada coa saúde. As persoas a tratamento con hemodiálise teñen unha pobre calidade de vida, presentando unha diminución importante en todas as dimensións do test de saúde, tanto a nivel físico como mental. Téñense en conta distintas variables e factores sociodemográficos, ademais da necesidade dos accesos vasculares; a asistencia ás sesións de hemodiálise e a estancia nas mesmas e a desinformación que sofren os propios pacientes. Conclusións: Queda clara a diminución da calidade de vida relacionada coa saúde nos pacientes a tratamento con hemodiálise, tendo unha deterioración de todas as dimensións vitais e afectando de forma importante á súa vida, xa que conleva unha gran cantidade de cambios.
Introdución: A enfermidade renal crónica é a presenza dunha alteración estrutural ou funcional renal que provoca a diminución lenta e progresiva da capacidade dos riles para filtrar os produtos metabólicos de refugallo presentes no sangue. A hemodiálise é un tratamento para filtrar as toxinas e a auga do sangue, como o facían os riles cando estaban sans. Non é unha cura, pero pode axudar a que o paciente viva máis tempo. Obxectivos: Ver como afectan os cambios que supón estar en tratamento con hemodiálise á calidade de vida da sociedade española con insuficiencia renal crónica maior de 18 anos. Métodos: Nesta revisión bibliográfica utilizáronse para os resultados os buscadores Scielo, Redalyc, Pubmed, World Wide Science e Recolecta. Finalmente, quedaron un total de 12 estudos relevantes. Resultados: Os estudos analizados utilizan instrumentos para medir a calidade de vida relacionada coa saúde. As persoas a tratamento con hemodiálise teñen unha pobre calidade de vida, presentando unha diminución importante en todas as dimensións do test de saúde, tanto a nivel físico como mental. Téñense en conta distintas variables e factores sociodemográficos, ademais da necesidade dos accesos vasculares; a asistencia ás sesións de hemodiálise e a estancia nas mesmas e a desinformación que sofren os propios pacientes. Conclusións: Queda clara a diminución da calidade de vida relacionada coa saúde nos pacientes a tratamento con hemodiálise, tendo unha deterioración de todas as dimensións vitais e afectando de forma importante á súa vida, xa que conleva unha gran cantidade de cambios.
Dirección
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Titoría)
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Titoría)
Tribunal
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Presidente/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Secretario/a)
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Vogal)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Presidente/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Secretario/a)
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Vogal)
Efectos secundarios de la vacuna del Covid-19 en la menstruación
Autoría
A.P.N.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
A.P.N.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
INTRODUCIÓN A vacinación contra a Covid-19 foi unha das medidas empregadas para frear a pandemia mundial xerada por este virus. Despois da vacinación, producíuse un aumento no número de consultas por alteracións menstruais, xerando unha preocupación na poboación femenina. OBXETIVO Analizar os efectos secundarios xerados pola vacina da Covid-19 na menstruación. METODOLOXÍA Realizouse esta revisión sistemática de acordo cos criterios da declaración PRISMA, usando Pubmed, Lilacs y Cochrane Library Plus coma fontes de información. Incluíronse os estudos que mencionaban alteracións na frecuencia, duración e volumes menstruais en mulleres vacinadas, publicados en español ou inglés. Excluíronse os estudos que incluiron mulleres con endometriose e menopausia. RESULTADOS Obtivéronse 165 referencias e finalmente incluíronse un total de 16 estudos. Hai 10 que destacaron cambios na frecuencia dos ciclos menstruais despois da vacinación, dos cales 7 informaron que predominan os ciclos prolongados e 2 informaron que predominan os ciclos máis cortos ou a amenorrea. No caso da duración do periodo, 13 recolleron información de cambios, dos cales 9 mencionaron que foi maior e 3 que foi menor. No caso do volume, son 13 os que mencionaron, dos cales 9 notificaron que foi maior e 2 que foi menor. En relación co tipo de vacina recibida, 3 estudos mencionaron que Pfizer-BioNTech foi a que xerou máis efectos e 4 explicaron que xeráronse máis efectos tras a segunda dose. CONCLUSIÓN A vacina contra a Covid-19 parece xerar cambios na menstruación das mulleres vacinadas. As alteracións producidas nunha maior medida foron os ciclos prolongados, períodos máis longos e fluxos máis abundantes
INTRODUCIÓN A vacinación contra a Covid-19 foi unha das medidas empregadas para frear a pandemia mundial xerada por este virus. Despois da vacinación, producíuse un aumento no número de consultas por alteracións menstruais, xerando unha preocupación na poboación femenina. OBXETIVO Analizar os efectos secundarios xerados pola vacina da Covid-19 na menstruación. METODOLOXÍA Realizouse esta revisión sistemática de acordo cos criterios da declaración PRISMA, usando Pubmed, Lilacs y Cochrane Library Plus coma fontes de información. Incluíronse os estudos que mencionaban alteracións na frecuencia, duración e volumes menstruais en mulleres vacinadas, publicados en español ou inglés. Excluíronse os estudos que incluiron mulleres con endometriose e menopausia. RESULTADOS Obtivéronse 165 referencias e finalmente incluíronse un total de 16 estudos. Hai 10 que destacaron cambios na frecuencia dos ciclos menstruais despois da vacinación, dos cales 7 informaron que predominan os ciclos prolongados e 2 informaron que predominan os ciclos máis cortos ou a amenorrea. No caso da duración do periodo, 13 recolleron información de cambios, dos cales 9 mencionaron que foi maior e 3 que foi menor. No caso do volume, son 13 os que mencionaron, dos cales 9 notificaron que foi maior e 2 que foi menor. En relación co tipo de vacina recibida, 3 estudos mencionaron que Pfizer-BioNTech foi a que xerou máis efectos e 4 explicaron que xeráronse máis efectos tras a segunda dose. CONCLUSIÓN A vacina contra a Covid-19 parece xerar cambios na menstruación das mulleres vacinadas. As alteracións producidas nunha maior medida foron os ciclos prolongados, períodos máis longos e fluxos máis abundantes
Dirección
SALGADO BARREIRA, ANGEL (Titoría)
SALGADO BARREIRA, ANGEL (Titoría)
Tribunal
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
QUINTANS RODRIGUEZ, MAXIMINO (Vogal)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
QUINTANS RODRIGUEZ, MAXIMINO (Vogal)
Dilemas éticos do dopaxe xénico
Autoría
E.Q.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
E.Q.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introdución: Na antigüidade, o uso de remedios naturais para mellorar as capacidades físicas era unha práctica habitual. Isto foi evolucionando ata chegar á dopaxe xenética, que destaca como a técnica do futuro no deporte. Isto, sumado á prohibición da súa práctica e á estrita lexislación nalgúns países en materia de investigación xenética, xera grandes dilemas éticos respecto ao seu uso. Obxectivos principais: Identificar os dilemas éticos que supón a dopaxe xenética na competición deportiva, na saúde e na sociedade. Metodoloxía: Buscáronse en bases de datos científicas e asociacións e organizacións gobernamentais, utilizando a metodoloxía PRISMA. Os documentos obtidos foron examinados segundo a súa concordancia cos obxectivos da revisión. Aplicouse a Clasificación Sackett para avaliar o nivel de evidencia dos artigos. Resultados: Os resultados dividíronse en dilemas en competición deportiva, saúde e sociedade. O primeiro punto destaca as diferenzas de opinión sobre a participación de atletas dopados xeneticamente xunto con atletas non dopados, e o beneficioso que pode ser a dopaxe xenética para a recuperación das lesións. En materia de saúde, destaca o descoñecemento dos efectos adversos desta práctica e, en relación coa sociedade, cobra especial importancia o acceso en igualdade de condicións ás melloras xenéticas e a división social derivada dela. A deshumanización de suxeitos xeneticamente mellorados e os ánimos de lucro da modificación son outros dos aspectos importantes mencionados. Conclusión: a dopaxe xenética é unha práctica de ética dubidosa debido a cuestións como a equidade entre os atletas nas competicións, os riscos para a saúde e a postura social respecto dos individuos modificados.
Introdución: Na antigüidade, o uso de remedios naturais para mellorar as capacidades físicas era unha práctica habitual. Isto foi evolucionando ata chegar á dopaxe xenética, que destaca como a técnica do futuro no deporte. Isto, sumado á prohibición da súa práctica e á estrita lexislación nalgúns países en materia de investigación xenética, xera grandes dilemas éticos respecto ao seu uso. Obxectivos principais: Identificar os dilemas éticos que supón a dopaxe xenética na competición deportiva, na saúde e na sociedade. Metodoloxía: Buscáronse en bases de datos científicas e asociacións e organizacións gobernamentais, utilizando a metodoloxía PRISMA. Os documentos obtidos foron examinados segundo a súa concordancia cos obxectivos da revisión. Aplicouse a Clasificación Sackett para avaliar o nivel de evidencia dos artigos. Resultados: Os resultados dividíronse en dilemas en competición deportiva, saúde e sociedade. O primeiro punto destaca as diferenzas de opinión sobre a participación de atletas dopados xeneticamente xunto con atletas non dopados, e o beneficioso que pode ser a dopaxe xenética para a recuperación das lesións. En materia de saúde, destaca o descoñecemento dos efectos adversos desta práctica e, en relación coa sociedade, cobra especial importancia o acceso en igualdade de condicións ás melloras xenéticas e a división social derivada dela. A deshumanización de suxeitos xeneticamente mellorados e os ánimos de lucro da modificación son outros dos aspectos importantes mencionados. Conclusión: a dopaxe xenética é unha práctica de ética dubidosa debido a cuestións como a equidade entre os atletas nas competicións, os riscos para a saúde e a postura social respecto dos individuos modificados.
Dirección
MASIDE RODRIGUEZ, JULIO MANUEL (Titoría)
MASIDE RODRIGUEZ, JULIO MANUEL (Titoría)
Tribunal
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
QUINTANS RODRIGUEZ, MAXIMINO (Vogal)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
QUINTANS RODRIGUEZ, MAXIMINO (Vogal)
Programa de educación para a saúde dirixido á prevención das Agresións Sexuais Facilitadas por Drogas (DFSA) en adolescentes galegos: un proxecto de investigación.
Autoría
A.Q.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
A.Q.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introdución: O termo anglosaxón agresións sexuais facilitadas por drogas (DFSA) emprégase para facer referencia a un tipo de delito sexual no que as vítimas son sometidas a violencia non consentida mentres se atopan incapacitadas e/ou inconscientes polos efectos dunha ou máis substancias psicoactivas (drogas). A evidencia científica sinala que de tódalas substancias empregadas nas DFSA a máis utilizada é o alcohol, sobre todo nos casos de DFSA oportunista, situándose a súa detección nas vítimas por riba do 40%. En casi a totalidade dos supostos de DFSA, as vítimas son mulleres, o agresor un varón xove que actúa só e ambos se coñecían previamente á agresión. Aínda que moitos autores coinciden nas dificultades que existen para coñecer a prevalencia real deste fenómeno, outros alertan da alta incidencia de casos entre menores, polo que as intervencións preventivas sobre este tipo de delitos son fundamentais para concienciar aos adolescentes, un dos grupos con maior risco, e así axudarlles a protexer a súa saúde, mellorar a súa seguridade, previr delitos e promover relacións saudables. Hipótese: As intervencións educativas de enfermaría en materia de DFSA e consumo de alcohol aumentan os coñecementos e preparación dos adolescentes fronte a este tipo de violencia. Obxectivo: Favorecer o coñecemento das DFSA a adolescentes. Métodos: Proponse un programa de educación para a saúde en materia de DFSA para levar a cabo un estudo observacional entre os meses de setembro de 2024 e febreiro de 2026. Os datos recolleranse a través dun cuestionario de elaboración propia, antes e despois de impartir unha sesión educativa. Este será cumprimentado por alumnos con idades comprendidas entre os 13 e 16 anos de diferentes centros educativos da cidade de Santiago de Compostela.
Introdución: O termo anglosaxón agresións sexuais facilitadas por drogas (DFSA) emprégase para facer referencia a un tipo de delito sexual no que as vítimas son sometidas a violencia non consentida mentres se atopan incapacitadas e/ou inconscientes polos efectos dunha ou máis substancias psicoactivas (drogas). A evidencia científica sinala que de tódalas substancias empregadas nas DFSA a máis utilizada é o alcohol, sobre todo nos casos de DFSA oportunista, situándose a súa detección nas vítimas por riba do 40%. En casi a totalidade dos supostos de DFSA, as vítimas son mulleres, o agresor un varón xove que actúa só e ambos se coñecían previamente á agresión. Aínda que moitos autores coinciden nas dificultades que existen para coñecer a prevalencia real deste fenómeno, outros alertan da alta incidencia de casos entre menores, polo que as intervencións preventivas sobre este tipo de delitos son fundamentais para concienciar aos adolescentes, un dos grupos con maior risco, e así axudarlles a protexer a súa saúde, mellorar a súa seguridade, previr delitos e promover relacións saudables. Hipótese: As intervencións educativas de enfermaría en materia de DFSA e consumo de alcohol aumentan os coñecementos e preparación dos adolescentes fronte a este tipo de violencia. Obxectivo: Favorecer o coñecemento das DFSA a adolescentes. Métodos: Proponse un programa de educación para a saúde en materia de DFSA para levar a cabo un estudo observacional entre os meses de setembro de 2024 e febreiro de 2026. Os datos recolleranse a través dun cuestionario de elaboración propia, antes e despois de impartir unha sesión educativa. Este será cumprimentado por alumnos con idades comprendidas entre os 13 e 16 anos de diferentes centros educativos da cidade de Santiago de Compostela.
Dirección
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Titoría)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Titoría)
Tribunal
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
QUINTANS RODRIGUEZ, MAXIMINO (Vogal)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
QUINTANS RODRIGUEZ, MAXIMINO (Vogal)
Evidencia da prescrición enfermeira en España: Unha revisión sistemática
Autoría
I.R.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
I.R.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introdución: A prescrición enfermeira (PE) é a acción na que as enfermeiras prescriben intervencións en beneficio do paciente, sexan farmacolóxicas ou non. Existen tres tipos de receitas: prescrición autónoma, colaborativa e protocolizada. Co paso dos anos, a PE comezou a implantarse en diversos países, e no ano 2006, esta actividade comezou a legalizarse en España a través de diferentes decretos. A pesar da súa legalización, segue a ser unha práctica pouco estendida, polo que existe un gran descoñecemento respecto diso. Obxectivo: Analizar a evidencia existente sobre a PE en España e determinar os diferentes aspectos da PE que abordan. Metodoloxía: Realizouse unha busca bibliográfica con diferentes estratexias de busca nas seguintes bases de datos: MEDLINE, LILACS, COCHRANE, MEDES e Dialnet. Establecéronse criterios de inclusión e exclusión de acordo co obxectivo desta revisión. Resultados: incluíronse 14 artigos tras un proceso de selección e elaborouse unha táboa cos aspectos máis relevantes de cada estudo. Os temas máis estudados foron os coñecementos farmacolóxicos que adquiren as enfermeiras e os inconvenientes e impulsores atopados no desenvolvemento da PE. Na maioría dos estudos quedou patente o gran impacto positivo que xera esta práctica, tanto para os propios profesionais de enfermaría, despois de adoptar un novo papel na súa práctica laboral, como para os propios usuarios que obtiveron unha atención máis rápida coa mesma calidade. Conclusión: hai pouca evidencia científica sobre a PE en España, cun notable incremento nos últimos anos. Por iso xorde a necesidade de xerar un maior número de estudos que analicen os efectos da PE en todos os territorios de España.
Introdución: A prescrición enfermeira (PE) é a acción na que as enfermeiras prescriben intervencións en beneficio do paciente, sexan farmacolóxicas ou non. Existen tres tipos de receitas: prescrición autónoma, colaborativa e protocolizada. Co paso dos anos, a PE comezou a implantarse en diversos países, e no ano 2006, esta actividade comezou a legalizarse en España a través de diferentes decretos. A pesar da súa legalización, segue a ser unha práctica pouco estendida, polo que existe un gran descoñecemento respecto diso. Obxectivo: Analizar a evidencia existente sobre a PE en España e determinar os diferentes aspectos da PE que abordan. Metodoloxía: Realizouse unha busca bibliográfica con diferentes estratexias de busca nas seguintes bases de datos: MEDLINE, LILACS, COCHRANE, MEDES e Dialnet. Establecéronse criterios de inclusión e exclusión de acordo co obxectivo desta revisión. Resultados: incluíronse 14 artigos tras un proceso de selección e elaborouse unha táboa cos aspectos máis relevantes de cada estudo. Os temas máis estudados foron os coñecementos farmacolóxicos que adquiren as enfermeiras e os inconvenientes e impulsores atopados no desenvolvemento da PE. Na maioría dos estudos quedou patente o gran impacto positivo que xera esta práctica, tanto para os propios profesionais de enfermaría, despois de adoptar un novo papel na súa práctica laboral, como para os propios usuarios que obtiveron unha atención máis rápida coa mesma calidade. Conclusión: hai pouca evidencia científica sobre a PE en España, cun notable incremento nos últimos anos. Por iso xorde a necesidade de xerar un maior número de estudos que analicen os efectos da PE en todos os territorios de España.
Dirección
SALGADO BARREIRA, ANGEL (Titoría)
SALGADO BARREIRA, ANGEL (Titoría)
Tribunal
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
QUINTANS RODRIGUEZ, MAXIMINO (Vogal)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
QUINTANS RODRIGUEZ, MAXIMINO (Vogal)
Proxecto de investigación. Análise da parada cardiorrespiratoria extrahospitalaria en Galicia: unidades móbiles de Soporte Vital Avanzado Enfermeiro vs. Medicalizado.
Autoría
L.R.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
L.R.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introdución: Nos últimos tempos, os Servizos de Urxencias Médicas (SEM) evolucionaron significativamente, sendo fundamentais no traslado sanitario urxente e na asistencia no lugar do suceso. Dada a gran demanda de atención extrahospitalaria para patoloxías dependentes do tempo, como a Parada Cardiorrespiratoria Extrahospitalaria (PCRE), xorde o recurso móbil de Soporte Vital Avanzado Enfermeiro (SVAE), dirixido por enfermaría, que proporciona asistencia de Soporte Vital Avanzado (SVA), con ou sen o apoio dun médico. Actualmente existen 4 unidades SVAE en Galicia. Xustificación: Hai pouco coñecemento entre os profesionais e a poboación en xeral do papel e da existencia das unidades de SVAE e dos resultados da súa atención en PCRE dentro dun panorama de crecente evolución e empoderamento enfermeiro. Hipótese: A integración dos dispositivos de SVAE na rede de transporte sanitario urxente de Galicia mellorou os resultados clínicos e a calidade da atención extrahospitalaria nos casos de PCRE. Obxectivos: O obxectivo principal é analizar a taxa de supervivencia inmediata dos pacientes tratados por SVAE comparándoa cos tratados con recursos de Soporte Vital Avanzado Medicalizado (SVAM). Os obxectivos específicos pretenden comparar a taxa de supervivencia aos 30 días, o estado neurolóxico e os tempos de resposta entre dispositivos. Métodos: Realizarase un estudo observacional descritivo transversal, con recollida de datos retrospectiva. Basearase nas 4 cidades galegas onde se integraron os servizos de SVAE. A mostra estará formada por aqueles pacientes que sufriron PCRE en Galicia entre 2020-2023, e dividirase en dous grupos que se compararán, os atendidos por SVAE e os asistidos por SVAM. Estudarase a taxa de supervivencia en ambos os grupos para posteriormente comparalos e sacar conclusións.
Introdución: Nos últimos tempos, os Servizos de Urxencias Médicas (SEM) evolucionaron significativamente, sendo fundamentais no traslado sanitario urxente e na asistencia no lugar do suceso. Dada a gran demanda de atención extrahospitalaria para patoloxías dependentes do tempo, como a Parada Cardiorrespiratoria Extrahospitalaria (PCRE), xorde o recurso móbil de Soporte Vital Avanzado Enfermeiro (SVAE), dirixido por enfermaría, que proporciona asistencia de Soporte Vital Avanzado (SVA), con ou sen o apoio dun médico. Actualmente existen 4 unidades SVAE en Galicia. Xustificación: Hai pouco coñecemento entre os profesionais e a poboación en xeral do papel e da existencia das unidades de SVAE e dos resultados da súa atención en PCRE dentro dun panorama de crecente evolución e empoderamento enfermeiro. Hipótese: A integración dos dispositivos de SVAE na rede de transporte sanitario urxente de Galicia mellorou os resultados clínicos e a calidade da atención extrahospitalaria nos casos de PCRE. Obxectivos: O obxectivo principal é analizar a taxa de supervivencia inmediata dos pacientes tratados por SVAE comparándoa cos tratados con recursos de Soporte Vital Avanzado Medicalizado (SVAM). Os obxectivos específicos pretenden comparar a taxa de supervivencia aos 30 días, o estado neurolóxico e os tempos de resposta entre dispositivos. Métodos: Realizarase un estudo observacional descritivo transversal, con recollida de datos retrospectiva. Basearase nas 4 cidades galegas onde se integraron os servizos de SVAE. A mostra estará formada por aqueles pacientes que sufriron PCRE en Galicia entre 2020-2023, e dividirase en dous grupos que se compararán, os atendidos por SVAE e os asistidos por SVAM. Estudarase a taxa de supervivencia en ambos os grupos para posteriormente comparalos e sacar conclusións.
Dirección
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Titoría)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Titoría)
Tribunal
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
QUINTANS RODRIGUEZ, MAXIMINO (Vogal)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
QUINTANS RODRIGUEZ, MAXIMINO (Vogal)
Proxecto educativo sobre saúde menstrual en centros de educación secundaria
Autoría
R.R.Q.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
R.R.Q.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introdución A maioría da información que teñen as persoas menstruantes ao inicio deste período soe provir das súas nais ou de persoas do seu entorno próximo, dando lugar así a unha información tendenciosa e non baseada na evidencia, a cal pode ter repercusións na saúde. Tanto no aspecto psicolóxico na cal pode mostrarse ansiedade ou falta de autoestima coma no aspecto físico, o cal pode causar un diagnostico tardío de múltiples patoloxías como o síndrome de ovario poliquístico ou a endometriosis. Por este motivo, é importante unha intervención educativa baseada na evidencia procedendo de persoal sanitario para mellorar o nivel de coñecementos, diminuír a visión negativa que envolve á menstruación e romper mitos que están moi arraigados na sociedade, ademais de proporcionar ferramentas para afrontar este proceso. Obxectivos Avaliar á adquisición de coñecementos sobre a menstruación despois de realizar unha intervención educativa en centros de educación secundaria e avaliar os coñecementos previos que posúen os estudantes. Método Para o desenvolvemento deste proxecto realizouse unha busca bibliográfica para establecer os obxectivos deste. Creouse un cuestionario para avaliar o nivel de coñecementos dos estudantes, así como datos sociodemográficos e socioeconómicos. Para levar a cabo o proxecto realizaranse charlas educativas levadas a cabo por alumnado de último curso do Grao de Enfermaría, nas cales farase unha pequena definición da saúde menstrual, así como da menopausa e explicaranse os diferentes produtos menstruais, clasificándoos en reutilizables ou non reutilizables, detallando as vantaxes e inconvenientes de cada un deles así como el prezo e medidas de hixiene necesarias. Co obxectivo de realizar unha intervención dinámica atraendo o interese do alumnado non tan só se fará unha exposición, senón que se deixará experimentar cos diferentes produtos para poder ver o nivel de absorción e practicar a colocación correcta de cada un deles. Tras esta charla realizarase un cuestionario post intervención para avaliar o nivel de efectividade da intervención.
Introdución A maioría da información que teñen as persoas menstruantes ao inicio deste período soe provir das súas nais ou de persoas do seu entorno próximo, dando lugar así a unha información tendenciosa e non baseada na evidencia, a cal pode ter repercusións na saúde. Tanto no aspecto psicolóxico na cal pode mostrarse ansiedade ou falta de autoestima coma no aspecto físico, o cal pode causar un diagnostico tardío de múltiples patoloxías como o síndrome de ovario poliquístico ou a endometriosis. Por este motivo, é importante unha intervención educativa baseada na evidencia procedendo de persoal sanitario para mellorar o nivel de coñecementos, diminuír a visión negativa que envolve á menstruación e romper mitos que están moi arraigados na sociedade, ademais de proporcionar ferramentas para afrontar este proceso. Obxectivos Avaliar á adquisición de coñecementos sobre a menstruación despois de realizar unha intervención educativa en centros de educación secundaria e avaliar os coñecementos previos que posúen os estudantes. Método Para o desenvolvemento deste proxecto realizouse unha busca bibliográfica para establecer os obxectivos deste. Creouse un cuestionario para avaliar o nivel de coñecementos dos estudantes, así como datos sociodemográficos e socioeconómicos. Para levar a cabo o proxecto realizaranse charlas educativas levadas a cabo por alumnado de último curso do Grao de Enfermaría, nas cales farase unha pequena definición da saúde menstrual, así como da menopausa e explicaranse os diferentes produtos menstruais, clasificándoos en reutilizables ou non reutilizables, detallando as vantaxes e inconvenientes de cada un deles así como el prezo e medidas de hixiene necesarias. Co obxectivo de realizar unha intervención dinámica atraendo o interese do alumnado non tan só se fará unha exposición, senón que se deixará experimentar cos diferentes produtos para poder ver o nivel de absorción e practicar a colocación correcta de cada un deles. Tras esta charla realizarase un cuestionario post intervención para avaliar o nivel de efectividade da intervención.
Dirección
JORGE SOTO, CRISTINA (Titoría)
JORGE SOTO, CRISTINA (Titoría)
Tribunal
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
QUINTANS RODRIGUEZ, MAXIMINO (Vogal)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Secretario/a)
QUINTANS RODRIGUEZ, MAXIMINO (Vogal)
Prevención e manexo do delirium no paciente crítico: unha revisión sistemática
Autoría
C.R.I.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
C.R.I.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introdución: O delirium é o trastorno neurocognitivo máis frecuente nas unidades de coidados intensivos ou UCI. A súa manifestación incrementa a mortalidade, morbilidade, así como o deterioro cognitivo e físico posterior. Para reducir a súa aparición a actuación do equipo asistencial é fundamental, dirixida cara a súa prevención e manexo, aplicando intervencións con evidencia e escalas válidas. Obxectivos: identificar e avaliar a efectividade de medidas de prevención e manexo do delirium nos pacientes ingresados nas unidades de coidados intensivos; identificar as recomendacións aplicadas con maior frecuencia; coñecer os coidados non farmacolóxicos e medidas farmacolóxicas para o control do delirium, así como a súa correspondente efectividade. Metodoloxía: levouse a cabo unha revisión sistemática de estudos publicados nos últimos 5 anos en inglés, español ou portugués nas bases de datos PubMed, Web Of Science, LILALS e Scopus. Incluíronse os estudos que trataron as medidas preventivas e terapéuticas nos pacientes adultos ingresados nalgunha UCI. Resultados: Incluíronse 28 estudos: 15 ensaios clínicos aleatorizados e 3 estudos de cohortes. As intervencións con máis evidencia foron a reorientación, estimulación cognitiva, xestión ambiental, mobilidade e redución de restricións físicas, participación familiar, control do sono, así como o control da dor, sedación e o delirium con instrumentos válidos. Conclusións: As intervencións non farmacolóxicas, centradas nos factores de risco, poden ser eficaces para previr o delirium na UCI. Así mesmo, as intervencións múltiples demostran maior efectividade. Ao contrario das farmacolóxicas, son inocuas e poden ser aplicadas facilmente
Introdución: O delirium é o trastorno neurocognitivo máis frecuente nas unidades de coidados intensivos ou UCI. A súa manifestación incrementa a mortalidade, morbilidade, así como o deterioro cognitivo e físico posterior. Para reducir a súa aparición a actuación do equipo asistencial é fundamental, dirixida cara a súa prevención e manexo, aplicando intervencións con evidencia e escalas válidas. Obxectivos: identificar e avaliar a efectividade de medidas de prevención e manexo do delirium nos pacientes ingresados nas unidades de coidados intensivos; identificar as recomendacións aplicadas con maior frecuencia; coñecer os coidados non farmacolóxicos e medidas farmacolóxicas para o control do delirium, así como a súa correspondente efectividade. Metodoloxía: levouse a cabo unha revisión sistemática de estudos publicados nos últimos 5 anos en inglés, español ou portugués nas bases de datos PubMed, Web Of Science, LILALS e Scopus. Incluíronse os estudos que trataron as medidas preventivas e terapéuticas nos pacientes adultos ingresados nalgunha UCI. Resultados: Incluíronse 28 estudos: 15 ensaios clínicos aleatorizados e 3 estudos de cohortes. As intervencións con máis evidencia foron a reorientación, estimulación cognitiva, xestión ambiental, mobilidade e redución de restricións físicas, participación familiar, control do sono, así como o control da dor, sedación e o delirium con instrumentos válidos. Conclusións: As intervencións non farmacolóxicas, centradas nos factores de risco, poden ser eficaces para previr o delirium na UCI. Así mesmo, as intervencións múltiples demostran maior efectividade. Ao contrario das farmacolóxicas, son inocuas e poden ser aplicadas facilmente
Dirección
Vidal Martínez, Sandra (Titoría)
Vidal Martínez, Sandra (Titoría)
Tribunal
MEAÑOS MELON, ENRIQUE RAMON (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Vogal)
MEAÑOS MELON, ENRIQUE RAMON (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Vogal)
Saben usar os residentes de pediatría os dispositivos anti-atragantamento ante unha obstrución da vía aérea por corpo extraño?
Autoría
M.F.E.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
M.F.E.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: A obstrucción da vía aérea por corpo extraño (OVACE) supón unha situación crítica que pode provocar a morte ou secuelas hipóxicas en caso de non ser resolta de forma precoz. O protocolo recomendado consiste na combinación de animar a toser (obstrucción parcial) ou en palmas nas costas e compresións torácicas e abdominais (segundo a idade, ante unha obstrucción total). Recentemente xurdiron os dispositivos anti-atragantamento que poderían ser unha alternativa para resolver unha situación de OVACE no caso de fallo do protocolo recomendado, con escasa e limitada evidencia científica en canto á seguridade. Estes dispositivos son pouco coñecidos, incluso polos profesionais sanitarios. Obxectivo: Avaliar nunha situación simulada de atragantamento a capacidade dos residentes de pediatría de levar a cabo o protocolo recomendado polo Consello Europeo de Resucitación comparándoo con o manexo dos dispositivos anti-atragantamento. Metodoloxía: Estudo cuasiexperimental multicéntrico, de corte transversal e de simulación de 3 escenarios simuladores dunha OVACE a resolver mediante: 1) aplicación protocolo actualmente recomendado; 2) emprego dispositivo LifeVac; 3) emprego dispositivo DeCHOKER. Os participantes que foron 60 residentes de pediatría pertencentes a 3 hospitales de España ubicados en Santiago de Compostela, Madrid e Oviedo, non recibiron formación previa. Resultados: Só 1 participante coñecía os dispositivos anti-atragantamento. Únicamente o 21.7% dos participantes executaron de forma correcta os pasos do protocolo recomendado, mentres que máis do 70% dos participantes empregaron de forma correcta ambos dispositivos, observando unha actuación máis rápida co aparello LifeVac. Conclusións: Ante unha OVACE, os residentes de pediatría terían dificultades para aplicar o protocolo recomendado. En cambio, serían capaces de manexar de forma correcta os dispositivos anti-atragantamento DeChoker e LifeVac.
Introdución: A obstrucción da vía aérea por corpo extraño (OVACE) supón unha situación crítica que pode provocar a morte ou secuelas hipóxicas en caso de non ser resolta de forma precoz. O protocolo recomendado consiste na combinación de animar a toser (obstrucción parcial) ou en palmas nas costas e compresións torácicas e abdominais (segundo a idade, ante unha obstrucción total). Recentemente xurdiron os dispositivos anti-atragantamento que poderían ser unha alternativa para resolver unha situación de OVACE no caso de fallo do protocolo recomendado, con escasa e limitada evidencia científica en canto á seguridade. Estes dispositivos son pouco coñecidos, incluso polos profesionais sanitarios. Obxectivo: Avaliar nunha situación simulada de atragantamento a capacidade dos residentes de pediatría de levar a cabo o protocolo recomendado polo Consello Europeo de Resucitación comparándoo con o manexo dos dispositivos anti-atragantamento. Metodoloxía: Estudo cuasiexperimental multicéntrico, de corte transversal e de simulación de 3 escenarios simuladores dunha OVACE a resolver mediante: 1) aplicación protocolo actualmente recomendado; 2) emprego dispositivo LifeVac; 3) emprego dispositivo DeCHOKER. Os participantes que foron 60 residentes de pediatría pertencentes a 3 hospitales de España ubicados en Santiago de Compostela, Madrid e Oviedo, non recibiron formación previa. Resultados: Só 1 participante coñecía os dispositivos anti-atragantamento. Únicamente o 21.7% dos participantes executaron de forma correcta os pasos do protocolo recomendado, mentres que máis do 70% dos participantes empregaron de forma correcta ambos dispositivos, observando unha actuación máis rápida co aparello LifeVac. Conclusións: Ante unha OVACE, os residentes de pediatría terían dificultades para aplicar o protocolo recomendado. En cambio, serían capaces de manexar de forma correcta os dispositivos anti-atragantamento DeChoker e LifeVac.
Dirección
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Titoría)
CARBALLO FAZANES, AIDA Cotitoría
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Titoría)
CARBALLO FAZANES, AIDA Cotitoría
Tribunal
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Presidente/a)
González Jartín, Jesús María (Secretario/a)
ZAPATA CACHAFEIRO, MARUXA (Vogal)
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Presidente/a)
González Jartín, Jesús María (Secretario/a)
ZAPATA CACHAFEIRO, MARUXA (Vogal)
Prevención e educación diabetolóxica no coidado do pé diabético. O papel da Enfermaría en Atención Primaria. Revisión bibliográfica.
Autoría
C.G.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
C.G.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 16:15
19.06.2023 16:15
Resumo
Introdución. A Diabetes Mellitus, DM, é una enfermidade metabólica crónica. Clasifícase en tipo I e II. As súas complicacións inclúen a neuropatía diabética e o pé diabético, PD, requerindo dunha evaluación minuciosa dos factores de risco para a súa prevención. A Enfermaría desempeña un papel crucial na educación e coidado do paciente para evitar o progreso desfavorable da enfermidade. Metodoloxía. Realizouse unha revisión bibliográfica de artigos científicos sobre o PD dende a perspectiva da Enfermaría, abordando aspectos como estratexias de prevención, o rol dos profesionais de Enfermaría e o impacto das intervencións educativas. Seleccionáronse 12 artigos de diversas bases de datos (Pubmed, Dialnet, Web of Science, CINAHL e Biblioteca Virtual de Saúde). Obxectivos. O obxectivo principal deste estudo foi mostrar a importancia dos coidados de Enfermaría na prevención do PD en Atención Primaria de Saúde. Resultados. Subráyase o papel crucial da Enfermaría na atención do PD, facendo fincapé na necesidade dunha avaliación exhaustiva dos factores de risco e a implementación de estratexias preventivas. Evidénciase a eficacia das intervencións educativas levadas a cabo por enfermeiros para promover o autocoidado en pacientes con DM, observándose cambios significativos na prevención do PD. Conclusións. A prevención integral do PD no ámbito da Atención Primaria mellora a calidade de vida das persoas con DM. Recoméndase implementar de forma precoz medidas preventivas adaptadas a cada paciente e entorno. A Enfermaría é clave nesa prevención mediante a exploración do pé e da súa labor educativa, fomentando o autocoidado.
Introdución. A Diabetes Mellitus, DM, é una enfermidade metabólica crónica. Clasifícase en tipo I e II. As súas complicacións inclúen a neuropatía diabética e o pé diabético, PD, requerindo dunha evaluación minuciosa dos factores de risco para a súa prevención. A Enfermaría desempeña un papel crucial na educación e coidado do paciente para evitar o progreso desfavorable da enfermidade. Metodoloxía. Realizouse unha revisión bibliográfica de artigos científicos sobre o PD dende a perspectiva da Enfermaría, abordando aspectos como estratexias de prevención, o rol dos profesionais de Enfermaría e o impacto das intervencións educativas. Seleccionáronse 12 artigos de diversas bases de datos (Pubmed, Dialnet, Web of Science, CINAHL e Biblioteca Virtual de Saúde). Obxectivos. O obxectivo principal deste estudo foi mostrar a importancia dos coidados de Enfermaría na prevención do PD en Atención Primaria de Saúde. Resultados. Subráyase o papel crucial da Enfermaría na atención do PD, facendo fincapé na necesidade dunha avaliación exhaustiva dos factores de risco e a implementación de estratexias preventivas. Evidénciase a eficacia das intervencións educativas levadas a cabo por enfermeiros para promover o autocoidado en pacientes con DM, observándose cambios significativos na prevención do PD. Conclusións. A prevención integral do PD no ámbito da Atención Primaria mellora a calidade de vida das persoas con DM. Recoméndase implementar de forma precoz medidas preventivas adaptadas a cada paciente e entorno. A Enfermaría é clave nesa prevención mediante a exploración do pé e da súa labor educativa, fomentando o autocoidado.
Dirección
Rodríguez Abad, Carlos (Titoría)
Rodríguez Abad, Carlos (Titoría)
Tribunal
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Presidente/a)
Vidal Martínez, Sandra (Secretario/a)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Vogal)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Presidente/a)
Vidal Martínez, Sandra (Secretario/a)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Vogal)
Relación no grado de control da DM coa coexistencia da enfermidade cardiovascular nunha mostra de pacientes galegos atendidos en Atención Primaria. Estudio IBERICAN
Autoría
R.G.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
R.G.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 16:15
19.06.2023 16:15
Resumo
Introdución e obxectivos: a diabetes mellitus (DM) está en claro aumento nos países occidentais pola súa relación coa obesidade. A presencia de DM e o seu grado de control condicionan un incremento do risco cardiovascular. Propónse este TFG co obxectivo de analizar a potencial asociación entre o grado de control da DM e a presencia de enfermidades cardiovasculares en pacientes galegos. Métodos: Plantéase unha subanalise transversal da visita de inclusión dos pacientes da mostra gallega (n=608) do estudo IBERICAN. Reclutáronse pacientes cunha idade comprendida entre 18 e 85 anos, en consultas de atención primaria (AP) de forma consecutiva. Registráronse variables socio-demográficas e clínicas dos pacientes, definindo o bo control da DM cando a HbA1c era inferior ao 7%, excepto en pacientes con enfermedad cardiovascular que nese caso sería inferior ao 8%. Con estes datos, procedeuse a realizar una analise comparativa entre DM mal controlada vs DM ben controlada. Resultados: Non existen diferencias demográficas en canto ao sexo (p=0,118), nivel de estudos (p=0,086), nivel de ingresos (p=0,200) e ocupación (p=0, 707). O grado de control mellorou coa idade (p=0,045) e empeorou con sedentarismo (p=0,018). En relación ás lesións subclínicas de órgano diana, o INB menor de 0,90 (p=0,008) e a PP maior de 60mmHg (p=0,041) foron máis frecuentes en pacientes con bo control, mentres que a cardiopatía isquémica crónica (p=0,012) e a insuficiencia cardíaca (p=0,038) foron máis frecuentes nos pacientes con bo control. Conclusións: O control da DM mellora coa idade, pero é claramente peor nos pacientes sedentarios. Isto condiciona que unha das estratexias na abordaxe destes pacientes en AP incluía sempre o incremento da actividade física.
Introdución e obxectivos: a diabetes mellitus (DM) está en claro aumento nos países occidentais pola súa relación coa obesidade. A presencia de DM e o seu grado de control condicionan un incremento do risco cardiovascular. Propónse este TFG co obxectivo de analizar a potencial asociación entre o grado de control da DM e a presencia de enfermidades cardiovasculares en pacientes galegos. Métodos: Plantéase unha subanalise transversal da visita de inclusión dos pacientes da mostra gallega (n=608) do estudo IBERICAN. Reclutáronse pacientes cunha idade comprendida entre 18 e 85 anos, en consultas de atención primaria (AP) de forma consecutiva. Registráronse variables socio-demográficas e clínicas dos pacientes, definindo o bo control da DM cando a HbA1c era inferior ao 7%, excepto en pacientes con enfermedad cardiovascular que nese caso sería inferior ao 8%. Con estes datos, procedeuse a realizar una analise comparativa entre DM mal controlada vs DM ben controlada. Resultados: Non existen diferencias demográficas en canto ao sexo (p=0,118), nivel de estudos (p=0,086), nivel de ingresos (p=0,200) e ocupación (p=0, 707). O grado de control mellorou coa idade (p=0,045) e empeorou con sedentarismo (p=0,018). En relación ás lesións subclínicas de órgano diana, o INB menor de 0,90 (p=0,008) e a PP maior de 60mmHg (p=0,041) foron máis frecuentes en pacientes con bo control, mentres que a cardiopatía isquémica crónica (p=0,012) e a insuficiencia cardíaca (p=0,038) foron máis frecuentes nos pacientes con bo control. Conclusións: O control da DM mellora coa idade, pero é claramente peor nos pacientes sedentarios. Isto condiciona que unha das estratexias na abordaxe destes pacientes en AP incluía sempre o incremento da actividade física.
Dirección
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Titoría)
Cinza Sanjurjo, Sergio Cotitoría
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Titoría)
Cinza Sanjurjo, Sergio Cotitoría
Tribunal
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Presidente/a)
Vidal Martínez, Sandra (Secretario/a)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Vogal)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Presidente/a)
Vidal Martínez, Sandra (Secretario/a)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Vogal)
Impacto escolar da dor crónica durante a infancia e adolescencia: unha perspectiva enfermeira
Autoría
N.G.E.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
N.G.E.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 16:15
19.06.2023 16:15
Resumo
Introdución: a dor crónica ten unha elevada prevalencia durante a infancia e adolescencia, sendo unha das causas máis importantes de morbilidade infantil e ocasionando un impacto significativo no desenvolvemento e funcionamento físico, emocional e social. Neste contexto, a escola constitúe o principal escenario na construción da identidade e das relación sociais. Obxectivos: describir o impacto da dor crónica no funcionamento escolar de nenos/as e adolescentes entre 6 e 19 anos, analizar as respostas do profesorado e das enfermeiras á xestión da dor crónica e propoñer posibles intervencións enfermeiras basadas na evidencia, empregando as taxonomías NANDA, NOC e NIC. Métodos: realizouse unha revisión bibliográfica exhaustiva da literatura científica publicada na última década, empregando as bases de datos Pubmed, CINAHL e Web of Science. Para sistematizar o proceso, empregouse a metodoloxía PRISMA 2020 e un deseño de síntesis converxente basado en datos. Resultados: os/as nenos/as e adolescentes con dor crónica tiveron un peor funcionamento escolar e experimentaron máis ansiedade que os seus pares sanos, provocando unha diminución da capacidade de concentración, de socialización e de asistencia. O profesorado contou con recursos limitados, percibindo necesario recibir máis información sobre o seu papel no manexo. A “atención centrada na persoa” brindou ás enfermeiras escolares estratexias destinadas a aumentar o benestar e a promover a relación enfermeira-estudante. Conclusións: dada a elevada prevalencia e as repercusións e desafíos particulares que supón a dor crónica infantil, sería relevante establecer estratexias que permitan unha atención individualizada á xestión da dor e unha comunicación efectiva entre os axentes implicados.
Introdución: a dor crónica ten unha elevada prevalencia durante a infancia e adolescencia, sendo unha das causas máis importantes de morbilidade infantil e ocasionando un impacto significativo no desenvolvemento e funcionamento físico, emocional e social. Neste contexto, a escola constitúe o principal escenario na construción da identidade e das relación sociais. Obxectivos: describir o impacto da dor crónica no funcionamento escolar de nenos/as e adolescentes entre 6 e 19 anos, analizar as respostas do profesorado e das enfermeiras á xestión da dor crónica e propoñer posibles intervencións enfermeiras basadas na evidencia, empregando as taxonomías NANDA, NOC e NIC. Métodos: realizouse unha revisión bibliográfica exhaustiva da literatura científica publicada na última década, empregando as bases de datos Pubmed, CINAHL e Web of Science. Para sistematizar o proceso, empregouse a metodoloxía PRISMA 2020 e un deseño de síntesis converxente basado en datos. Resultados: os/as nenos/as e adolescentes con dor crónica tiveron un peor funcionamento escolar e experimentaron máis ansiedade que os seus pares sanos, provocando unha diminución da capacidade de concentración, de socialización e de asistencia. O profesorado contou con recursos limitados, percibindo necesario recibir máis información sobre o seu papel no manexo. A “atención centrada na persoa” brindou ás enfermeiras escolares estratexias destinadas a aumentar o benestar e a promover a relación enfermeira-estudante. Conclusións: dada a elevada prevalencia e as repercusións e desafíos particulares que supón a dor crónica infantil, sería relevante establecer estratexias que permitan unha atención individualizada á xestión da dor e unha comunicación efectiva entre os axentes implicados.
Dirección
Agra Tuñas, María del Carmen (Titoría)
MARTINEZ SANTOS, ALBA ELENA Cotitoría
Agra Tuñas, María del Carmen (Titoría)
MARTINEZ SANTOS, ALBA ELENA Cotitoría
Tribunal
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Presidente/a)
Vidal Martínez, Sandra (Secretario/a)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Vogal)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Presidente/a)
Vidal Martínez, Sandra (Secretario/a)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Vogal)
Consecuencias da depresión posparto no neno. Unha revisión sistemática
Autoría
M.G.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
M.G.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 16:15
19.06.2023 16:15
Resumo
Introdución: O período posparto é un momento crítico para que se produzan alteracións psicolóxicas na muller, sendo a depresión posparto a enfermidade psiquiátrica máis frecuente nesta etapa. Esta condición é de gran relevancia xa que, ademais de afectar á nai, pode ter consecuencias para o bebé, provocando un deterioro do vínculo nai-fillo e desencadeando alteracións no seu desenvolvemento tanto a curto prazo como en etapas posteriores da vida. Obxectivos: Estudar a depresión posparto como condición de saúde. Identificar os efectos da depresión posparto sobre a saúde e o desenvolvemento do recén nacido. Describir o impacto da depresión posparto no vínculo nai-fillo. Metodoloxía: realizouse unha revisión da literatura científica nas bases de datos Medline, Web of Science, Scopus e Cochrane Library seguindo as directrices da metodoloxía PRISMA. Incluíronse 17 artigos para realizar esta revisión. Resultados: Os resultados obtidos reforzaron a evidencia sobre o impacto da depresión posparto no vínculo nai-fillo nunha fase temperá, afectando as interaccións entre eles. Aínda que algúns estudos non atoparon resultados significativos, a maioría das investigacións rexistraron consecuencias da depresión posparto sobre as prácticas de alimentación materna e diferentes áreas do desenvolvemento infantil (funcionamento motor, crecemento, comunicación e desenvolvemento neurolóxico). Conclusión: A depresión posparto produce tanto unha diminución do vínculo materno-infantil como a realización de peores prácticas de alimentación. Ademais, tamén pode provocar resultados adversos en diferentes áreas do desenvolvemento na primeira infancia, aínda que os seus efectos a longo prazo resultaron ser máis contraditorios. A disparidade dos resultados pode verse influenciada polas diferenzas entre os estudos, polo que é necesario realizar un maior número de investigacións uniformes para unha maior coherencia nos resultados obtidos.
Introdución: O período posparto é un momento crítico para que se produzan alteracións psicolóxicas na muller, sendo a depresión posparto a enfermidade psiquiátrica máis frecuente nesta etapa. Esta condición é de gran relevancia xa que, ademais de afectar á nai, pode ter consecuencias para o bebé, provocando un deterioro do vínculo nai-fillo e desencadeando alteracións no seu desenvolvemento tanto a curto prazo como en etapas posteriores da vida. Obxectivos: Estudar a depresión posparto como condición de saúde. Identificar os efectos da depresión posparto sobre a saúde e o desenvolvemento do recén nacido. Describir o impacto da depresión posparto no vínculo nai-fillo. Metodoloxía: realizouse unha revisión da literatura científica nas bases de datos Medline, Web of Science, Scopus e Cochrane Library seguindo as directrices da metodoloxía PRISMA. Incluíronse 17 artigos para realizar esta revisión. Resultados: Os resultados obtidos reforzaron a evidencia sobre o impacto da depresión posparto no vínculo nai-fillo nunha fase temperá, afectando as interaccións entre eles. Aínda que algúns estudos non atoparon resultados significativos, a maioría das investigacións rexistraron consecuencias da depresión posparto sobre as prácticas de alimentación materna e diferentes áreas do desenvolvemento infantil (funcionamento motor, crecemento, comunicación e desenvolvemento neurolóxico). Conclusión: A depresión posparto produce tanto unha diminución do vínculo materno-infantil como a realización de peores prácticas de alimentación. Ademais, tamén pode provocar resultados adversos en diferentes áreas do desenvolvemento na primeira infancia, aínda que os seus efectos a longo prazo resultaron ser máis contraditorios. A disparidade dos resultados pode verse influenciada polas diferenzas entre os estudos, polo que é necesario realizar un maior número de investigacións uniformes para unha maior coherencia nos resultados obtidos.
Dirección
JORGE SOTO, CRISTINA (Titoría)
Ruíz Córdoba, Pilar Cotitoría
JORGE SOTO, CRISTINA (Titoría)
Ruíz Córdoba, Pilar Cotitoría
Tribunal
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Presidente/a)
Vidal Martínez, Sandra (Secretario/a)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Vogal)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Presidente/a)
Vidal Martínez, Sandra (Secretario/a)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Vogal)
A esquizofrenia: Epidemioloxía, tratamentos e clínica a idades tempranas.
Autoría
A.G.T.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
A.G.T.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 16:15
19.06.2023 16:15
Resumo
A esquizofrenia é un trastorno psiquiátrico grave que afecta tamén a adolescentes e nenos. Nestos pódese diferenciar dous tipos: a de inicio temprano (menores de 15 anos) e moi temprano (menores de 13 anos). É unha enfermedad caracterizada por alteracións no pensamento, as emocións e a percepción da realidade que se reflexan en síntomas positivos, negativos e cognitivos. Estos fenómenos, en conxunto, afectan sustancialmente á capacidade para desenvolverse en contextos académicos, familiares e sociais. O obxectivo deste traballo de fin de grado é analizar a información dos principais artículos sobre o paciente con esquizofrenia (con especial atención nos casos infantoxuvenís): Sintomatoloxía, tratamentos psicosociais, farmacoloxía e datos sobre a súa epidemioloxía. Para iso realizouse unha revisión bibliográfica nas bases de datos: PubMed, Dialnet e Google Academic; utilizándose términos de búsqueda como Schizophrenia, childhood, treatment ou adolescence. Algúns dos resultados obtidos amosan que o abordaxe terapéutico eficaz xeralmente implica a combinación de medicamentos antipsicóticos e terapias psicosociales. Ademáis de que a súa detección/tratamento temprano son esenciais para mellorar o pronóstico e a calidade de vida do afectado. Esta enfermidade ten un importante carácter hereditario e require un enfoque integral, individualizado e colaborativo.
A esquizofrenia é un trastorno psiquiátrico grave que afecta tamén a adolescentes e nenos. Nestos pódese diferenciar dous tipos: a de inicio temprano (menores de 15 anos) e moi temprano (menores de 13 anos). É unha enfermedad caracterizada por alteracións no pensamento, as emocións e a percepción da realidade que se reflexan en síntomas positivos, negativos e cognitivos. Estos fenómenos, en conxunto, afectan sustancialmente á capacidade para desenvolverse en contextos académicos, familiares e sociais. O obxectivo deste traballo de fin de grado é analizar a información dos principais artículos sobre o paciente con esquizofrenia (con especial atención nos casos infantoxuvenís): Sintomatoloxía, tratamentos psicosociais, farmacoloxía e datos sobre a súa epidemioloxía. Para iso realizouse unha revisión bibliográfica nas bases de datos: PubMed, Dialnet e Google Academic; utilizándose términos de búsqueda como Schizophrenia, childhood, treatment ou adolescence. Algúns dos resultados obtidos amosan que o abordaxe terapéutico eficaz xeralmente implica a combinación de medicamentos antipsicóticos e terapias psicosociales. Ademáis de que a súa detección/tratamento temprano son esenciais para mellorar o pronóstico e a calidade de vida do afectado. Esta enfermidade ten un importante carácter hereditario e require un enfoque integral, individualizado e colaborativo.
Dirección
ANTELO MARTELO, MONICA (Titoría)
ANTELO MARTELO, MONICA (Titoría)
Tribunal
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Presidente/a)
Vidal Martínez, Sandra (Secretario/a)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Vogal)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Presidente/a)
Vidal Martínez, Sandra (Secretario/a)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Vogal)
Aportacións ao estudo da marcha e a súa evolución ante o envellecemento, Revisión Bibliográfica
Autoría
N.G.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
N.G.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 16:15
19.06.2023 16:15
Resumo
Introdución Ano tras ano vemos como a esperanza de vida media vai aumentando a nivel mundial, producíndose así un incremento da poboación anciá. Co envellecemento prodúcense unha serie de modificacións, instauradas paulatinamente, nos mecanismos que controlan o equilibrio e a locomoción que modifican o patrón normal da marcha, constituíndo a marcha senil. Obxectivos Analizar os cambios producidos na deambulación dos xerontes, establecer unha relación coas caídas e determinar os beneficios do exercicio para a prevención das mesmas. Metodoloxía Realízase unha revisión bibliográfica nas bases PubMed, Google Scholar e Scielo. Como criterios de inclusión establecéronse todos aqueles estudos ou revisión publicadas do 2012 en diante para individuos maiores de 65 anos con capacidade de realizar certo nivel de actividade física. Resultados A posta en práctica de un programa de exercicio físico óptimo nos pacientes xerontes, mellora a mobilidade, retrasa a aparición dos cambios do envellecemento, reducindo deste xeito as caídas e as súas consecuencias, mellorando o nivel de dependencia. Ademais, o exercicio pode ser individualizado e a vez en grupo mellorando deste xeito as relacións sociais e adherencia ao programa. Conclusións Evidenciase que os programas de exercicio terapéuticos nos xerontes axudan a perseguir un envellecemento satisfactorio nas 3 esferas: social, funcional e psicolóxica. Porén, necesítase máis investigación neste ámbito para mellorar os coñecementos e habilidades para o manexo destes pacientes que cada vez son máis numerosos.
Introdución Ano tras ano vemos como a esperanza de vida media vai aumentando a nivel mundial, producíndose así un incremento da poboación anciá. Co envellecemento prodúcense unha serie de modificacións, instauradas paulatinamente, nos mecanismos que controlan o equilibrio e a locomoción que modifican o patrón normal da marcha, constituíndo a marcha senil. Obxectivos Analizar os cambios producidos na deambulación dos xerontes, establecer unha relación coas caídas e determinar os beneficios do exercicio para a prevención das mesmas. Metodoloxía Realízase unha revisión bibliográfica nas bases PubMed, Google Scholar e Scielo. Como criterios de inclusión establecéronse todos aqueles estudos ou revisión publicadas do 2012 en diante para individuos maiores de 65 anos con capacidade de realizar certo nivel de actividade física. Resultados A posta en práctica de un programa de exercicio físico óptimo nos pacientes xerontes, mellora a mobilidade, retrasa a aparición dos cambios do envellecemento, reducindo deste xeito as caídas e as súas consecuencias, mellorando o nivel de dependencia. Ademais, o exercicio pode ser individualizado e a vez en grupo mellorando deste xeito as relacións sociais e adherencia ao programa. Conclusións Evidenciase que os programas de exercicio terapéuticos nos xerontes axudan a perseguir un envellecemento satisfactorio nas 3 esferas: social, funcional e psicolóxica. Porén, necesítase máis investigación neste ámbito para mellorar os coñecementos e habilidades para o manexo destes pacientes que cada vez son máis numerosos.
Dirección
MEAÑOS MELON, ENRIQUE RAMON (Titoría)
MEAÑOS MELON, ENRIQUE RAMON (Titoría)
Tribunal
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Presidente/a)
Vidal Martínez, Sandra (Secretario/a)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Vogal)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Presidente/a)
Vidal Martínez, Sandra (Secretario/a)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Vogal)
Tratamento farmacolóxico para a enfermidade de Parkinson: A L-DOPA e outros fármacos
Autoría
C.N.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
C.N.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 16:15
19.06.2023 16:15
Resumo
A enfermidade de Parkinson é a segunda enfermidade neurodexenerativa máis frecuente na poboación mundial, solo por detrás do Alzheimer. Está caracterizada pola pérdida de neuronas dopaminérxicas, que da lugar principalmente a síntomas motores característicos como a rixidez, bradicinesia e temblor, entre outros. Actualmente non existe ningún tratamento que cure a enfermidade, pero si existen varias formas de terapia destinadas a tratar os síntomas para mellorar a calidade de vida dos pacientes. Entre eles, destaca a administración do precursor daa dopamina ou L-DOPA, pero o seu uso a longo plazo da lugar a complicacións. O obxetivo de este traballo é conocer e comparar os distintos tratamentos sintomáticos que existen para os pacientes de Parkinson, estudiando as características do tratamento con L-DOPA e a súas complicacións, comparalo cos demáis tratamentos farmacolóxicos e analizar as diferentes vías de tratamento para as complicacións da L-DOPA. Para a realización de este traballo fíxose unha revisión bibliográfica a través de buscadores como Google Académico, Dialnet e Scielo, así como tamén consultando a páxina web da fundación Parkinson. A partir dos resultados obtidos destaca a necesidade de buscar outras terapias alternativas á L-DOPA xa que esta produce efectos secundarios tras 3-5 anos de iniciado o tratamento. O efecto secundario máis destacado son as discinesias ou movimentos involuntarios anormales, que son moi incapacitantes e limitan enormemente o efecto terapéutico do fármaco. Polo tanto, é importante buscar un tratamento efectivo para elas e coñecer as súas causas. Entre os fármacos alternativos para o tratamento da enfermidade de Parkinson destacan os agonistas dopaminérxicos, como o pramipexol, ropinirol ou a rotigotina e os inhibidores do metabolismo da dopamina. Recientemente estanse realizando tambén ensaios de inmunoterapia empleando anticorpos para alfa-sinucleína.
A enfermidade de Parkinson é a segunda enfermidade neurodexenerativa máis frecuente na poboación mundial, solo por detrás do Alzheimer. Está caracterizada pola pérdida de neuronas dopaminérxicas, que da lugar principalmente a síntomas motores característicos como a rixidez, bradicinesia e temblor, entre outros. Actualmente non existe ningún tratamento que cure a enfermidade, pero si existen varias formas de terapia destinadas a tratar os síntomas para mellorar a calidade de vida dos pacientes. Entre eles, destaca a administración do precursor daa dopamina ou L-DOPA, pero o seu uso a longo plazo da lugar a complicacións. O obxetivo de este traballo é conocer e comparar os distintos tratamentos sintomáticos que existen para os pacientes de Parkinson, estudiando as características do tratamento con L-DOPA e a súas complicacións, comparalo cos demáis tratamentos farmacolóxicos e analizar as diferentes vías de tratamento para as complicacións da L-DOPA. Para a realización de este traballo fíxose unha revisión bibliográfica a través de buscadores como Google Académico, Dialnet e Scielo, así como tamén consultando a páxina web da fundación Parkinson. A partir dos resultados obtidos destaca a necesidade de buscar outras terapias alternativas á L-DOPA xa que esta produce efectos secundarios tras 3-5 anos de iniciado o tratamento. O efecto secundario máis destacado son as discinesias ou movimentos involuntarios anormales, que son moi incapacitantes e limitan enormemente o efecto terapéutico do fármaco. Polo tanto, é importante buscar un tratamento efectivo para elas e coñecer as súas causas. Entre os fármacos alternativos para o tratamento da enfermidade de Parkinson destacan os agonistas dopaminérxicos, como o pramipexol, ropinirol ou a rotigotina e os inhibidores do metabolismo da dopamina. Recientemente estanse realizando tambén ensaios de inmunoterapia empleando anticorpos para alfa-sinucleína.
Dirección
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Titoría)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Titoría)
Tribunal
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Presidente/a)
Vidal Martínez, Sandra (Secretario/a)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Vogal)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA (Presidente/a)
Vidal Martínez, Sandra (Secretario/a)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Vogal)
Calidade da dieta e factores asociados en adolescentes de Lugo
Autoría
L.R.B.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
L.R.B.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introdución: A adolescencia é o punto de inflexión para a consolidación de hábitos saudables que repercutirán, positiva ou negativamente, na saúde das persoas. Nas últimas décadas, observouse un cambio no patrón dietético da poboación da nosa contorna, especialmente no das novas xeracións. Neste contexto, as taxas de exceso de peso infanto-xuvenil aumentaron supoñendo un grave problema de saúde pública. Obxectivos: Propúxose como obxectivo principal avaliar os hábitos alimenticios dos adolescentes de Lugo no curso 2023-2024, atendendo aos factores sociais que influencian ditos hábitos. Métodos: O presente traballo é un estudo transversal no que participaron 826 adolescentes (n=826) da provincia de Lugo de entre 12 e 18 anos. Os datos recolléronse dende xaneiro ata abril do 2024, cunha enquisa administrada nos institutos da provincia a alumnos de 2º e 4º da ESO, 2º Bacharelato e 2º CFGM. Como variable dependente considerouse o IAS adaptado á situación española (IASE). As variables independentes foron: sexo, curso académico, país de nacemento, nivel socioeconómico percibido e saúde xeral autopercibida. Resultados: O 89,3% dos adolescentes lucenses reportaron unha baixa calidade na súa dieta. O grao de adherencia á dieta saudable foi maior en rapazas 14,2% (IC 95%=11,2-17,7) ca en rapaces 6,8% (IC 95%=4,8-9,7). A dieta de mala calidade foi máis prevalente en persoas cun baixo nivel socioeconómico (6,9%) e no alumnado de CFGM (10,6%). Observouse unha lixeira tendencia ao empeoramento dos patróns nutricionais a medida que aumentaba a idade. Non se aprecian diferenzas significativas segundo a nacionalidade ou a saúde xeral auto percibida. Conclusións: A maioría dos adolescentes lucenses precisa mellorar a súa dieta. É indispensable ter en conta o sexo e os factores socioeconómicos para o desenvolvemento de programas de promoción da saúde que fomenten hábitos de vida saudables.
Introdución: A adolescencia é o punto de inflexión para a consolidación de hábitos saudables que repercutirán, positiva ou negativamente, na saúde das persoas. Nas últimas décadas, observouse un cambio no patrón dietético da poboación da nosa contorna, especialmente no das novas xeracións. Neste contexto, as taxas de exceso de peso infanto-xuvenil aumentaron supoñendo un grave problema de saúde pública. Obxectivos: Propúxose como obxectivo principal avaliar os hábitos alimenticios dos adolescentes de Lugo no curso 2023-2024, atendendo aos factores sociais que influencian ditos hábitos. Métodos: O presente traballo é un estudo transversal no que participaron 826 adolescentes (n=826) da provincia de Lugo de entre 12 e 18 anos. Os datos recolléronse dende xaneiro ata abril do 2024, cunha enquisa administrada nos institutos da provincia a alumnos de 2º e 4º da ESO, 2º Bacharelato e 2º CFGM. Como variable dependente considerouse o IAS adaptado á situación española (IASE). As variables independentes foron: sexo, curso académico, país de nacemento, nivel socioeconómico percibido e saúde xeral autopercibida. Resultados: O 89,3% dos adolescentes lucenses reportaron unha baixa calidade na súa dieta. O grao de adherencia á dieta saudable foi maior en rapazas 14,2% (IC 95%=11,2-17,7) ca en rapaces 6,8% (IC 95%=4,8-9,7). A dieta de mala calidade foi máis prevalente en persoas cun baixo nivel socioeconómico (6,9%) e no alumnado de CFGM (10,6%). Observouse unha lixeira tendencia ao empeoramento dos patróns nutricionais a medida que aumentaba a idade. Non se aprecian diferenzas significativas segundo a nacionalidade ou a saúde xeral auto percibida. Conclusións: A maioría dos adolescentes lucenses precisa mellorar a súa dieta. É indispensable ter en conta o sexo e os factores socioeconómicos para o desenvolvemento de programas de promoción da saúde que fomenten hábitos de vida saudables.
Dirección
DIAZ GEADA, AINARA (Titoría)
DIAZ GEADA, AINARA (Titoría)
Tribunal
MEAÑOS MELON, ENRIQUE RAMON (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Vogal)
MEAÑOS MELON, ENRIQUE RAMON (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Vogal)
Alteracións psicolóxicas en persoas que sufriron unha ou máis amputacións: unha revisión bibliográfica.
Autoría
A.M.R.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
A.M.R.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
INTRODUCIÓN: a amputación dun membro consiste na separación completa dunha extremidade ou unha parte dela do corpo, co obxectivo principal de aliviar a dor, evitar que unha enfermidade se estenda ou retirar tecido lesionado. Altera todos os aspectos da vida do individuo, repercutindo negativamente na súa saúde mental e podendo experimentar emocións como tristeza e ira ou incluso desenvolver trastornos mentais. OBXECTIVOS: investigar as alteracións na saúde mental que poden experimentar as persoas cunha ou máis amputacións de membro, así como establecer relacións entre a etioloxía, a sección do corpo amputada e outros factores relacionados coa vida do paciente e estas alteracións. METODOLOXÍA: realizouse unha revisión sistemática consultando cinco bases de datos: CINHAL, Dialnet, PubMed, Scopus e Web Of Science. Finalmente, seleccionáronse 15 artigos seguindo la metodoloxía PRISMA. Para avaliar a calidade da evidencia empregouse a escala CASPe. RESULTADOS: os artigos analizados mostraron un incremento de síntomas de ansiedade e depresión tras a amputación, incluso aparecendo dó patolóxico. Estes niveis diminuíron de forma non constante ata 2 anos despois. O desemprego, a dor, a amputación de membro superior e a traumática aumentaron a afectación mental, mentres que, a boa adaptación á prótese, o maior nivel educativo e funcional reducírona. CONCLUSIÓN: a pesar das limitacións dos estudos, evidénciase unha maior presenza de alteracións mentais como ansiedade e depresión en persoas que sufriron algunha amputación. Tamén se demostrou a súa asociación coa dor, a capacidade funcional, o desemprego e o uso de prótese. Por elo, destácase a importancia dunha valoración integral e individualizada do paciente amputado para proporcionar coidados adaptados ás súas necesidades.
INTRODUCIÓN: a amputación dun membro consiste na separación completa dunha extremidade ou unha parte dela do corpo, co obxectivo principal de aliviar a dor, evitar que unha enfermidade se estenda ou retirar tecido lesionado. Altera todos os aspectos da vida do individuo, repercutindo negativamente na súa saúde mental e podendo experimentar emocións como tristeza e ira ou incluso desenvolver trastornos mentais. OBXECTIVOS: investigar as alteracións na saúde mental que poden experimentar as persoas cunha ou máis amputacións de membro, así como establecer relacións entre a etioloxía, a sección do corpo amputada e outros factores relacionados coa vida do paciente e estas alteracións. METODOLOXÍA: realizouse unha revisión sistemática consultando cinco bases de datos: CINHAL, Dialnet, PubMed, Scopus e Web Of Science. Finalmente, seleccionáronse 15 artigos seguindo la metodoloxía PRISMA. Para avaliar a calidade da evidencia empregouse a escala CASPe. RESULTADOS: os artigos analizados mostraron un incremento de síntomas de ansiedade e depresión tras a amputación, incluso aparecendo dó patolóxico. Estes niveis diminuíron de forma non constante ata 2 anos despois. O desemprego, a dor, a amputación de membro superior e a traumática aumentaron a afectación mental, mentres que, a boa adaptación á prótese, o maior nivel educativo e funcional reducírona. CONCLUSIÓN: a pesar das limitacións dos estudos, evidénciase unha maior presenza de alteracións mentais como ansiedade e depresión en persoas que sufriron algunha amputación. Tamén se demostrou a súa asociación coa dor, a capacidade funcional, o desemprego e o uso de prótese. Por elo, destácase a importancia dunha valoración integral e individualizada do paciente amputado para proporcionar coidados adaptados ás súas necesidades.
Dirección
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Titoría)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Titoría)
Tribunal
MEAÑOS MELON, ENRIQUE RAMON (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Vogal)
MEAÑOS MELON, ENRIQUE RAMON (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Vogal)
A dieta baixa en FODMAP para o manexo sintomático da síndrome do intestino irritable
Autoría
M.E.R.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
M.E.R.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introdución: A síndrome do intestino irritable (SII) é unha enfermidade gastrointestinal crónica que afecta considerablemente a calidade de vida e require atención médica frecuente, incrementando os gastos sanitarios. Sen un tratamento definitivo, é esencial buscar alternativas para mitigar os síntomas. Neste contexto, a dieta baixa en FODMAP (DBF) xurdiu como unha alternativa prometedora para o alivio dos síntomas da SII. Obxectivos: Os obxectivos deste estudo foron avaliar a efectividade e o impacto na calidade de vida da DBF na xestión da síndrome do intestino irritable, así como analizar os niveis de adherencia dos pacientes e comparar a súa eficacia con outras intervencións dietéticas. Métodos: Para a realización da revisión sistemática realizáronse buscas nas bases de datos PubMed, Dialnet, Web of Science e ScienceDirect. Finalmente, seleccionáronse 10 artigos seguindo a declaración PRISMA. Para avaliar a calidade de evidencia empregouse a escala CASPe. Resultados: Observouse que a DBF reduciu considerablemente os síntomas gastrointestinais en pacientes con SII e mellorou a súa calidade de vida a longo prazo. A supervisión profesional foi chave para garantir a adherencia e optimizar os resultados. Aínda que non se atoparon diferenzas importantes en comparación con outras dietas, a DBF destacou por regularizar a función intestinal. Conclusión: A pesar das limitacións que presentan os estudos, evidénciase que a DBF ofrece melloras tanto nos síntomas gastrointestinais como na calidade de vida dos pacientes con SII. Con todo, é fundamental o papel da educación dietética e un seguimento próximo para asegurar a súa efectividade e adherencia.
Introdución: A síndrome do intestino irritable (SII) é unha enfermidade gastrointestinal crónica que afecta considerablemente a calidade de vida e require atención médica frecuente, incrementando os gastos sanitarios. Sen un tratamento definitivo, é esencial buscar alternativas para mitigar os síntomas. Neste contexto, a dieta baixa en FODMAP (DBF) xurdiu como unha alternativa prometedora para o alivio dos síntomas da SII. Obxectivos: Os obxectivos deste estudo foron avaliar a efectividade e o impacto na calidade de vida da DBF na xestión da síndrome do intestino irritable, así como analizar os niveis de adherencia dos pacientes e comparar a súa eficacia con outras intervencións dietéticas. Métodos: Para a realización da revisión sistemática realizáronse buscas nas bases de datos PubMed, Dialnet, Web of Science e ScienceDirect. Finalmente, seleccionáronse 10 artigos seguindo a declaración PRISMA. Para avaliar a calidade de evidencia empregouse a escala CASPe. Resultados: Observouse que a DBF reduciu considerablemente os síntomas gastrointestinais en pacientes con SII e mellorou a súa calidade de vida a longo prazo. A supervisión profesional foi chave para garantir a adherencia e optimizar os resultados. Aínda que non se atoparon diferenzas importantes en comparación con outras dietas, a DBF destacou por regularizar a función intestinal. Conclusión: A pesar das limitacións que presentan os estudos, evidénciase que a DBF ofrece melloras tanto nos síntomas gastrointestinais como na calidade de vida dos pacientes con SII. Con todo, é fundamental o papel da educación dietética e un seguimento próximo para asegurar a súa efectividade e adherencia.
Dirección
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Titoría)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Titoría)
Tribunal
MEAÑOS MELON, ENRIQUE RAMON (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Vogal)
MEAÑOS MELON, ENRIQUE RAMON (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Vogal)
A influencia das desigualdades sociais no proceso da lactación materna
Autoría
P.R.I.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
P.R.I.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introdución: As baixas taxas de lactación materna están consideradas na actualidade como un problema de saúde nun gran número de países. Son numerosos os factores que mostraron a súa influencia na adherencia e mantemento da lactación. Sen embargo, existe unha carencia de estudos que exploren a relación entre os determinantes sociais e a lactación materna. Parece necesario determinar a influencia de factores socioeconómicos como o traballo materno e o nivel de estudos neste proceso. Obxectivo: Explorar os factores socioeconómicos que condicionan a adherencia á lactación materna. Metodoloxía: O deseño do estudo é transversal retrospectivo. Seleccionouse unha submostra de 83 mulleres entre 21 e 45 anos, con fillos/as menores de 3 anos residentes en Galicia. As variables dependentes foron os factores relacionados co proceso e adherencia á lactación materna. O nivel de estudos e a situación laboral antes do parto foron as variables independentes. Realizouse un análise descritivo dos datos obtidos, calculáronse proporcións e medias. Para o análise inferencial realizáronse contrastes de hipóteses mediante a proba Chi cadrado (nivel de significancia: p menor 0,05). Resultados: Un 80% das mulleres participantes deron nalgún momento lactación materna aos seus fillos/as, por outro lado, aos 6 meses un 76,4% daba lactación materna exclusiva. Un 96,6% das mulleres con estudos universitarios deron algunha vez lactación materna, mentres que as non universitarias fixérono un 68,8%. Atendendo á influencia da situación laboral antes do parto en factores relacionados coa lactación non se encontraron diferenzas estatisticamente significativas. Conclusión: Concluíuse que, aínda que as taxas de lactación materna obtidas no presente estudo son altas, deberíase indagar nos factores socio demográficos relacionados con este proceso para, así mellorar a adherencia á lactación materna.
Introdución: As baixas taxas de lactación materna están consideradas na actualidade como un problema de saúde nun gran número de países. Son numerosos os factores que mostraron a súa influencia na adherencia e mantemento da lactación. Sen embargo, existe unha carencia de estudos que exploren a relación entre os determinantes sociais e a lactación materna. Parece necesario determinar a influencia de factores socioeconómicos como o traballo materno e o nivel de estudos neste proceso. Obxectivo: Explorar os factores socioeconómicos que condicionan a adherencia á lactación materna. Metodoloxía: O deseño do estudo é transversal retrospectivo. Seleccionouse unha submostra de 83 mulleres entre 21 e 45 anos, con fillos/as menores de 3 anos residentes en Galicia. As variables dependentes foron os factores relacionados co proceso e adherencia á lactación materna. O nivel de estudos e a situación laboral antes do parto foron as variables independentes. Realizouse un análise descritivo dos datos obtidos, calculáronse proporcións e medias. Para o análise inferencial realizáronse contrastes de hipóteses mediante a proba Chi cadrado (nivel de significancia: p menor 0,05). Resultados: Un 80% das mulleres participantes deron nalgún momento lactación materna aos seus fillos/as, por outro lado, aos 6 meses un 76,4% daba lactación materna exclusiva. Un 96,6% das mulleres con estudos universitarios deron algunha vez lactación materna, mentres que as non universitarias fixérono un 68,8%. Atendendo á influencia da situación laboral antes do parto en factores relacionados coa lactación non se encontraron diferenzas estatisticamente significativas. Conclusión: Concluíuse que, aínda que as taxas de lactación materna obtidas no presente estudo son altas, deberíase indagar nos factores socio demográficos relacionados con este proceso para, así mellorar a adherencia á lactación materna.
Dirección
DIAZ GEADA, AINARA (Titoría)
GARCIA COUCEIRO, NURIA Cotitoría
DIAZ GEADA, AINARA (Titoría)
GARCIA COUCEIRO, NURIA Cotitoría
Tribunal
MEAÑOS MELON, ENRIQUE RAMON (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Vogal)
MEAÑOS MELON, ENRIQUE RAMON (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Vogal)
Realidade virtual no tratamento rehabilitador de doentes con enfermidade de Parkinson.
Autoría
L.S.T.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
L.S.T.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introdución e obxectivos: A Enfermidade de Parkinson (EP) é unha enfermidade neurodexenerativa que se pode definir xa como un problema de saúde a nivel global. É por isto que a necesidade dun tratamento adecuado nace e as novas tecnoloxías, como a RV, aparecen con grandes beneficios e, en consecuencia, aparece a urxencia de analizar a efectividade desta como ferramenta rehabilitadora na EP. Estratexia de búsqueda e resultados: Realízase unha búsqueda bibliográfica en distintas bases de datos como PubMed, Dialnet e ResearchGate. A través desa búsqueda e unha vez aplicados os filtros correspondentes obtéñense un total de 11 artículos para a realización deste traballo. Discusión: Os estudios seleccionados expoñen na súa maioría a positividade dos efectos que a RV ten sobre a sintomatoloxía tanto motora como no motora da EP. Conclusións: A RV demostrou ser unha potencial ferramenta segura y efectiva e en conxunto cos tratamentos farmacolóxico y cirúrxico, contando con numerosos beneficios. Non obstante, é necesaria a continuación en investigación acerca deste tema para poder seguir evaluando os seus beneficios a medida que a RV vaia avanzando.
Introdución e obxectivos: A Enfermidade de Parkinson (EP) é unha enfermidade neurodexenerativa que se pode definir xa como un problema de saúde a nivel global. É por isto que a necesidade dun tratamento adecuado nace e as novas tecnoloxías, como a RV, aparecen con grandes beneficios e, en consecuencia, aparece a urxencia de analizar a efectividade desta como ferramenta rehabilitadora na EP. Estratexia de búsqueda e resultados: Realízase unha búsqueda bibliográfica en distintas bases de datos como PubMed, Dialnet e ResearchGate. A través desa búsqueda e unha vez aplicados os filtros correspondentes obtéñense un total de 11 artículos para a realización deste traballo. Discusión: Os estudios seleccionados expoñen na súa maioría a positividade dos efectos que a RV ten sobre a sintomatoloxía tanto motora como no motora da EP. Conclusións: A RV demostrou ser unha potencial ferramenta segura y efectiva e en conxunto cos tratamentos farmacolóxico y cirúrxico, contando con numerosos beneficios. Non obstante, é necesaria a continuación en investigación acerca deste tema para poder seguir evaluando os seus beneficios a medida que a RV vaia avanzando.
Dirección
SACO LOPEZ, PEDRO JOSE (Titoría)
SACO LOPEZ, PEDRO JOSE (Titoría)
Tribunal
MEAÑOS MELON, ENRIQUE RAMON (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Vogal)
MEAÑOS MELON, ENRIQUE RAMON (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Vogal)
Evolución do consumo de macronutrientes nunha poboación adulta. Estudo en vida real.
Autoría
M.S.S.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
M.S.S.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introdución: Os nutrientes son fundamentais para un correcto funcionamento do organismo. Distínguense os macronutrientes e os micronutrientes. Os macronutrientes son os que se achegan en maior cantidade e os encargados de proporcionarlle enerxía e estrutura ao organismo, entre outras. Dentro destes, encóntranse os hidratos de carbono, as proteínas e os lípidos e é importante inxerir a cantidade recomendada ao día para manter un estado de saúde óptimo. Non obstante, o organismo sofre diferentes cambios durante o envellecemento, o que podería interferir no consumo de macronutrientes co paso dos anos. Obxectivo: O obxectivo principal do traballo foi analizar a evolución do consumo de macronutrientes nunha poboación adulta en condicións de vida real. Métodos: O estudo baséase nun proxecto coñecido como AEGIS, realizado no municipio de A-Estrada, Galicia, a partir dunha mostra aleatoria da poboación adulta. A raíz deste estudo, realizouse unha subanálise (AEGIS-DIET 1) onde se levou a cabo a recollida dun rexistro nutricional e se mediron os datos antropométricos de 35 persoas de AEGIS. 5 anos despois volvéronse a realizar as mesmas accións (AEGIS-DIET 2), co fin de analizar os resultados e comparalos. Resultados: Pódese observar que a poboación non consome a porcentaxe de macronutrientes recomendada, realiza un consumo insuficiente de hidratos de carbono e un exceso de lípidos e proteínas. Ademais, 5 anos despois, as calorías diminuíron e producíronse variacións no consumo de macronutrientes. Tamén se poden ver diferenzas disgregando os datos por sexo e por comidas. A nivel antropométrico, producíronse cambios no perímetro de cintura e cadeira. Conclusións: Na poboación estudada, ao cabo de 5 anos prodúcese unha diminución do consumo calórico. As principais variacións do consumo de macronutrientes son a redución de hidratos de carbono e lípidos nos homes e de carbohidratos nas mulleres.
Introdución: Os nutrientes son fundamentais para un correcto funcionamento do organismo. Distínguense os macronutrientes e os micronutrientes. Os macronutrientes son os que se achegan en maior cantidade e os encargados de proporcionarlle enerxía e estrutura ao organismo, entre outras. Dentro destes, encóntranse os hidratos de carbono, as proteínas e os lípidos e é importante inxerir a cantidade recomendada ao día para manter un estado de saúde óptimo. Non obstante, o organismo sofre diferentes cambios durante o envellecemento, o que podería interferir no consumo de macronutrientes co paso dos anos. Obxectivo: O obxectivo principal do traballo foi analizar a evolución do consumo de macronutrientes nunha poboación adulta en condicións de vida real. Métodos: O estudo baséase nun proxecto coñecido como AEGIS, realizado no municipio de A-Estrada, Galicia, a partir dunha mostra aleatoria da poboación adulta. A raíz deste estudo, realizouse unha subanálise (AEGIS-DIET 1) onde se levou a cabo a recollida dun rexistro nutricional e se mediron os datos antropométricos de 35 persoas de AEGIS. 5 anos despois volvéronse a realizar as mesmas accións (AEGIS-DIET 2), co fin de analizar os resultados e comparalos. Resultados: Pódese observar que a poboación non consome a porcentaxe de macronutrientes recomendada, realiza un consumo insuficiente de hidratos de carbono e un exceso de lípidos e proteínas. Ademais, 5 anos despois, as calorías diminuíron e producíronse variacións no consumo de macronutrientes. Tamén se poden ver diferenzas disgregando os datos por sexo e por comidas. A nivel antropométrico, producíronse cambios no perímetro de cintura e cadeira. Conclusións: Na poboación estudada, ao cabo de 5 anos prodúcese unha diminución do consumo calórico. As principais variacións do consumo de macronutrientes son a redución de hidratos de carbono e lípidos nos homes e de carbohidratos nas mulleres.
Dirección
PAZOS COUSELO, MARCOS (Titoría)
LADO BALEATO, OSCAR Cotitoría
PAZOS COUSELO, MARCOS (Titoría)
LADO BALEATO, OSCAR Cotitoría
Tribunal
MEAÑOS MELON, ENRIQUE RAMON (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Vogal)
MEAÑOS MELON, ENRIQUE RAMON (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Vogal)
Prevención da dehiscencia na ferida cirúrxica tras unha cistectomía radical: unha revisión sistemática
Autoría
A.S.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
A.S.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introdución: a dehiscencia da ferida cirúrxica é unha complicación grave que se pode producir tras a realización dunha cistectomía radical. Debido á súa repercusión, non só na saúde física do paciente, é necesario identificar as accións preventivas que contribúan a impedir o seu desenvolvemento. Obxectivo: identificar os factores de risco relacionados coa aparición da dehiscencia da ferida cirúrxica tras unha cistectomía radical, así como a implicación das diferentes técnicas cirúrxicas e as accións preventivas dispoñibles. Métodos: realizouse unha revisión sistemática en distintas bases de datos mediante unha busca bibliográfica da evidencia científica publicada nos últimos dez anos en relación con tema mencionado. Para a selección dos artigos empregouse a metodoloxía Preferred Reporting Items for Systematic reviews and Metanalyses. Resultados: incluíronse finalmente un total de 16 artigos, amosando que factores de risco como a enfermidade pulmonar obstrutiva crónica, o estado tabáquico, o desvío urinario, as transfusións perioperatorias ou o índice de masa corporal alto contribúen no desenvolvemento da dehiscencia da ferida cirúrxica tras a cistectomía radical. Conclusión: a prevención da dehiscencia da ferida cirúrxica recae nunha correcta comprensión dos factores de risco preexistentes, contribuíndo á toma de decisións clínicas e identificando os pacientes vulnerables para enfocar neles intervencións preventivas.
Introdución: a dehiscencia da ferida cirúrxica é unha complicación grave que se pode producir tras a realización dunha cistectomía radical. Debido á súa repercusión, non só na saúde física do paciente, é necesario identificar as accións preventivas que contribúan a impedir o seu desenvolvemento. Obxectivo: identificar os factores de risco relacionados coa aparición da dehiscencia da ferida cirúrxica tras unha cistectomía radical, así como a implicación das diferentes técnicas cirúrxicas e as accións preventivas dispoñibles. Métodos: realizouse unha revisión sistemática en distintas bases de datos mediante unha busca bibliográfica da evidencia científica publicada nos últimos dez anos en relación con tema mencionado. Para a selección dos artigos empregouse a metodoloxía Preferred Reporting Items for Systematic reviews and Metanalyses. Resultados: incluíronse finalmente un total de 16 artigos, amosando que factores de risco como a enfermidade pulmonar obstrutiva crónica, o estado tabáquico, o desvío urinario, as transfusións perioperatorias ou o índice de masa corporal alto contribúen no desenvolvemento da dehiscencia da ferida cirúrxica tras a cistectomía radical. Conclusión: a prevención da dehiscencia da ferida cirúrxica recae nunha correcta comprensión dos factores de risco preexistentes, contribuíndo á toma de decisións clínicas e identificando os pacientes vulnerables para enfocar neles intervencións preventivas.
Dirección
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Titoría)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Presidente/a)
SALGADO BARREIRA, ANGEL (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Presidente/a)
SALGADO BARREIRA, ANGEL (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
Papel da enfermeira pediátrica na atención á familia do neno con enfermidade neurodexenerativa.
Autoría
M.S.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
M.S.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
As enfermidades neurodexenerativas representan unha situación significativa no ámbito da saúde actual, sábese que a súa prevalencia está en aumento. Cando a patoloxía neurodexenerativa afecta á idade pediátrica a súa consideración resulta todavía máis enigmática e require un campo de investigación amplio e interesante. É importante destacar que a enfermidade neurodexenerativa pediátrica afecta a varios campos, pasando polos cambios que produce a súa presencia na familia do afectado, ata as actuacións específicas que deberá realizar o equipo sanitario multidisciplinar a cargo do caso. Así, o obxectivo do presente traballo será a realización dunha revisión bibliográfica, a cal atende ao papel da enfermeira pediátrica na atención á familia do neno con enfermidade neurodexenerativa con mal pronóstico. Sábese que este tipo de paciente requerirá un coidado continuo que respete os principios éticos-legais, especialmente debatibles e relevantes á hora de realizar técnicas diagnósticas, administrar tratamentos procedentes de ensaios clínicos ou de tomar decisións difíciles relacionadas co final da vida. O equipo debe estar cautelosamente formado e con experiencia nas técnicas requeridas, será relevante que empatice na toma de decisións e na transmisión da información. A enfermeira pediátrica abordará o seu traballo cunha visión dimensional que entenda ao paciente como o propio neno e a súa familia.
As enfermidades neurodexenerativas representan unha situación significativa no ámbito da saúde actual, sábese que a súa prevalencia está en aumento. Cando a patoloxía neurodexenerativa afecta á idade pediátrica a súa consideración resulta todavía máis enigmática e require un campo de investigación amplio e interesante. É importante destacar que a enfermidade neurodexenerativa pediátrica afecta a varios campos, pasando polos cambios que produce a súa presencia na familia do afectado, ata as actuacións específicas que deberá realizar o equipo sanitario multidisciplinar a cargo do caso. Así, o obxectivo do presente traballo será a realización dunha revisión bibliográfica, a cal atende ao papel da enfermeira pediátrica na atención á familia do neno con enfermidade neurodexenerativa con mal pronóstico. Sábese que este tipo de paciente requerirá un coidado continuo que respete os principios éticos-legais, especialmente debatibles e relevantes á hora de realizar técnicas diagnósticas, administrar tratamentos procedentes de ensaios clínicos ou de tomar decisións difíciles relacionadas co final da vida. O equipo debe estar cautelosamente formado e con experiencia nas técnicas requeridas, será relevante que empatice na toma de decisións e na transmisión da información. A enfermeira pediátrica abordará o seu traballo cunha visión dimensional que entenda ao paciente como o propio neno e a súa familia.
Dirección
RUIZ RIQUELME, ALEJANDRO IVAN (Titoría)
RUIZ RIQUELME, ALEJANDRO IVAN (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Presidente/a)
SALGADO BARREIRA, ANGEL (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Presidente/a)
SALGADO BARREIRA, ANGEL (Secretario/a)
VALENZUELA LIMIÑANA, RITA (Vogal)
Alzheimer. Novas terapias e coidados
Autoría
U.G.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
U.G.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
04.09.2024 12:30
04.09.2024 12:30
Resumo
Introdución: a enfermedade de Alzherimer (EA) é un tipo de demencia dexenerativa que non ten cura e tende a ser infradiagnosticada. Ademais, afecta á indenpencia de aqueles que a padecen para as actividades da vida diaria (AVD) e a súa familia coidadores. Métodos: realizáronse búsquedas en bases de datos (Pubmed e Scielo) de artigos publicados nos últimos 5 anos, baseándose nunhas palabras clave e uns criterios de inclusión e exclusión, seguindo a metodoloxía PRISMA. Obxetivos: o principal obxetivo deste traballo é realizar una revisión sobre as novas terapias existentes para o tratamento da EA e a asistencia no coidado por parte do profesional de enfermería, tanto ao doente como aos coidadores principais. Resultados: froito da metodoloxía empregada seleccionáronse un total de 19 artigos para a súa inclusión no traballo. A investigación no campo farmacolóxico achega novas terapias que permiten a ralentización do progreso da enfermidade mediante o uso de anticorpos monoclonales. As terapias non farmacolóxicas céntranse na xestión da dor, a nutrición e queles aspectos que afectan aos procesos cognitivos e a conducta. A calidade de vida de estos doentes vése mermada, polo que, é de especial interese a súa abordaxe, así como, a calidade de vida do coidador. Conclusión: o diagnóstico precoz é clave para o pronóstico da EA, se ben non se pode deter, pódense poner en marcha medidas que diminúan a afectación da mesma. Os novos medicamentos brindar a oportunidade de frear o curso da enfermidade e planificar un plan de coidados. O enfoque multidisciplinar é clave para realizar acción encaminadas a coidar do doente e a súa contorna más preta.
Introdución: a enfermedade de Alzherimer (EA) é un tipo de demencia dexenerativa que non ten cura e tende a ser infradiagnosticada. Ademais, afecta á indenpencia de aqueles que a padecen para as actividades da vida diaria (AVD) e a súa familia coidadores. Métodos: realizáronse búsquedas en bases de datos (Pubmed e Scielo) de artigos publicados nos últimos 5 anos, baseándose nunhas palabras clave e uns criterios de inclusión e exclusión, seguindo a metodoloxía PRISMA. Obxetivos: o principal obxetivo deste traballo é realizar una revisión sobre as novas terapias existentes para o tratamento da EA e a asistencia no coidado por parte do profesional de enfermería, tanto ao doente como aos coidadores principais. Resultados: froito da metodoloxía empregada seleccionáronse un total de 19 artigos para a súa inclusión no traballo. A investigación no campo farmacolóxico achega novas terapias que permiten a ralentización do progreso da enfermidade mediante o uso de anticorpos monoclonales. As terapias non farmacolóxicas céntranse na xestión da dor, a nutrición e queles aspectos que afectan aos procesos cognitivos e a conducta. A calidade de vida de estos doentes vése mermada, polo que, é de especial interese a súa abordaxe, así como, a calidade de vida do coidador. Conclusión: o diagnóstico precoz é clave para o pronóstico da EA, se ben non se pode deter, pódense poner en marcha medidas que diminúan a afectación da mesma. Os novos medicamentos brindar a oportunidade de frear o curso da enfermidade e planificar un plan de coidados. O enfoque multidisciplinar é clave para realizar acción encaminadas a coidar do doente e a súa contorna más preta.
Dirección
GARCIA ALONSO, ANGEL (Titoría)
GARCIA ALONSO, ANGEL (Titoría)
Tribunal
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Presidente/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Secretario/a)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Vogal)
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Presidente/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Secretario/a)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Vogal)
O papel da enfermería no coidado e atención ás mulleres sobreviventes de agresión sexual
Autoría
R.V.N.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
R.V.N.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
04.09.2024 12:30
04.09.2024 12:30
Resumo
Introdución e Obxectivos: A agresión sexual é un fenómeno que ocorre a nivel mundial e caracterízase por deixar graves secuelas tanto físicas como psicolóxicas. En España, no ano 2022 identificáronse un total de 15.730 delitos de agresión sexual. Debido a isto, o obxectivo principal desta revisión bibliográfica é abordar o papel da Enfermaría e os procedementos na atención ás sobreviventes. Métodos: Realizouse unha busca bibliográfica en diversas bases de datos, incluíndo PubMed, Web of Science e Scopus. Identificáronse un total de 1.168 artigos, dos cales 66 foron seleccionados para a súa lectura completa, obtendo finalmente 12 artigos. Resultados: A partir dos resultados obtidos abórdanse as funcións e implicacións para a práctica enfermeira na atención ás sobreviventes, tanto no momento inmediato posterior ao feito como para o tratamento do trauma sexual no ciclo maternal. Evidénciase a falta de formación na atención e manexo. Ofrécense medidas e modelos de atención co obxectivo de evitar a revitimización que conlevan intrinsecamente determinados procedementos. Conclusións: Esta revisión bibliográfica destaca a necesidade de optimizar a resposta sanitaria e forense ante as agresións sexuais, garantindo un apoio integral e efectivo ás sobreviventes dende o primeiro momento e ao longo da súa recuperación. Demostrouse que os profesionais de enfermaría teñen un papel fundamental á hora de tratar ás pacientes e que a forma en que se realice a atención vai incidir directa e indirectamente na saúde da paciente, polo que é fundamental adquirir os coñecementos necesarios para poder atendelas adecuadamente.
Introdución e Obxectivos: A agresión sexual é un fenómeno que ocorre a nivel mundial e caracterízase por deixar graves secuelas tanto físicas como psicolóxicas. En España, no ano 2022 identificáronse un total de 15.730 delitos de agresión sexual. Debido a isto, o obxectivo principal desta revisión bibliográfica é abordar o papel da Enfermaría e os procedementos na atención ás sobreviventes. Métodos: Realizouse unha busca bibliográfica en diversas bases de datos, incluíndo PubMed, Web of Science e Scopus. Identificáronse un total de 1.168 artigos, dos cales 66 foron seleccionados para a súa lectura completa, obtendo finalmente 12 artigos. Resultados: A partir dos resultados obtidos abórdanse as funcións e implicacións para a práctica enfermeira na atención ás sobreviventes, tanto no momento inmediato posterior ao feito como para o tratamento do trauma sexual no ciclo maternal. Evidénciase a falta de formación na atención e manexo. Ofrécense medidas e modelos de atención co obxectivo de evitar a revitimización que conlevan intrinsecamente determinados procedementos. Conclusións: Esta revisión bibliográfica destaca a necesidade de optimizar a resposta sanitaria e forense ante as agresións sexuais, garantindo un apoio integral e efectivo ás sobreviventes dende o primeiro momento e ao longo da súa recuperación. Demostrouse que os profesionais de enfermaría teñen un papel fundamental á hora de tratar ás pacientes e que a forma en que se realice a atención vai incidir directa e indirectamente na saúde da paciente, polo que é fundamental adquirir os coñecementos necesarios para poder atendelas adecuadamente.
Dirección
MARTINEZ VISPO, CARMELA (Titoría)
MARTINEZ VISPO, CARMELA (Titoría)
Tribunal
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Presidente/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Secretario/a)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Vogal)
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Presidente/a)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Secretario/a)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Vogal)
Revisión bibliográfica sobre o coñecemento das mulleres embarazadas sobre a inmunización contra o virus respiratorio sincitial
Autoría
C.G.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
C.G.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
15.07.2024 10:00
15.07.2024 10:00
Resumo
Introdución: a vacinación reduciu significativamente a mortalidade mundial e erradicou algunhas enfermidades. Manter estas actitudes ante a vacinación é de suma importancia porque a desinformación pode ser un problema grave. Obxectivo: avaliar o nivel de coñecemento das mulleres embarazadas cara a vacina contra o virus respiratorio sincitial (VRS). Metodoloxía: revisión da literatura sobre o coñecemento das mulleres embarazadas cara á vacina contra o VRS. Resultados: partimos de 52 estudos, dos cales excluímos 44 ao revisar o título e o resumo. Despois de revisar o texto completo, excluímos 3 máis. Ao final seleccionamos 5 estudos de varios países: Italia, Australia, Francia, Kenia e Inglaterra. Conclusións: unha gran maioría dos enquisados mostrou descoñecemento sobre a VRS, de feito, unha gran porcentaxe nunca oíra falar del. Por outra banda, cando se lles proporcionou información sobre a enfermidade, a gran maioría estaba disposta a vacinarse. Debido á falta de información, é necesario informar ás nais sobre os beneficios e a importancia da vacinación para que poidan decidir sobre esta cuestión.
Introdución: a vacinación reduciu significativamente a mortalidade mundial e erradicou algunhas enfermidades. Manter estas actitudes ante a vacinación é de suma importancia porque a desinformación pode ser un problema grave. Obxectivo: avaliar o nivel de coñecemento das mulleres embarazadas cara a vacina contra o virus respiratorio sincitial (VRS). Metodoloxía: revisión da literatura sobre o coñecemento das mulleres embarazadas cara á vacina contra o VRS. Resultados: partimos de 52 estudos, dos cales excluímos 44 ao revisar o título e o resumo. Despois de revisar o texto completo, excluímos 3 máis. Ao final seleccionamos 5 estudos de varios países: Italia, Australia, Francia, Kenia e Inglaterra. Conclusións: unha gran maioría dos enquisados mostrou descoñecemento sobre a VRS, de feito, unha gran porcentaxe nunca oíra falar del. Por outra banda, cando se lles proporcionou información sobre a enfermidade, a gran maioría estaba disposta a vacinarse. Debido á falta de información, é necesario informar ás nais sobre os beneficios e a importancia da vacinación para que poidan decidir sobre esta cuestión.
Dirección
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Titoría)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Titoría)
Tribunal
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Presidente/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Secretario/a)
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Vogal)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Presidente/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Secretario/a)
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Vogal)
Efectos do exercicio físico na enfermidade de Parkinson: Unha revisión sistemática
Autoría
M.O.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
M.O.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
15.07.2024 10:00
15.07.2024 10:00
Resumo
Introdución: A enfermidade de Parkinson é o segundo trastorno neurodexenerativo máis frecuente, por detrás do Alzheimer, e caracterízase pola dexeneración progresiva das neuronas dopaminérxicas na substancia negra do cerebro e pola acumulación patolóxica da proteína alfa-sinucleína. Esta enfermidade afecta tanto ás funcións motoras (tremores, rixidez e bradicinesia) como ás funcións non motoras (trastornos cognitivos, emocionais e do sono). A sintomatoloxía non parece aliviarse completamente co tratamento convencional, polo que o exercicio está sendo amplamente considerado como terapia adicional. Obxectivos: O traballo ten como obxectivo principal avaliar a realización do exercicio físico de media e alta intensidade como tratamento complementario na enfermidade de Parkinson. Metodoloxía: O sistema desenvolvido corresponde a unha revisión sistemática. A busca realízase mediante a base de datos PubMed cos algoritmos “Parkinson AND treatment AND aerobic exercise” establecendo un intervalo de tempo de artigos publicados dende o 1 de xaneiro de 2019 ata a actualidade. Os artigos obtidos foron seleccionados tras un proceso de selección, resultando un total de 8 artigos. Resultados: Despois de analizar os artigos, vemos como a realización de exercicio físico amosa resultados positivos na sintomatoloxía do paciente. Esta mellora inclúe resultados positivos nos parámetros da marcha, diferentes seccións UPDRS e outros indicadores motores e non motores, que evidencian beneficios completos para os pacientes con Parkinson. Conclusións: A evidencia científica actual mostra que mediante a realización de exercicio físico conséguese unha notable mellora nos síntomas da enfermidade, tanto nos motores como nos non motores, situándoa así como unha prometedora terapia complementaria.
Introdución: A enfermidade de Parkinson é o segundo trastorno neurodexenerativo máis frecuente, por detrás do Alzheimer, e caracterízase pola dexeneración progresiva das neuronas dopaminérxicas na substancia negra do cerebro e pola acumulación patolóxica da proteína alfa-sinucleína. Esta enfermidade afecta tanto ás funcións motoras (tremores, rixidez e bradicinesia) como ás funcións non motoras (trastornos cognitivos, emocionais e do sono). A sintomatoloxía non parece aliviarse completamente co tratamento convencional, polo que o exercicio está sendo amplamente considerado como terapia adicional. Obxectivos: O traballo ten como obxectivo principal avaliar a realización do exercicio físico de media e alta intensidade como tratamento complementario na enfermidade de Parkinson. Metodoloxía: O sistema desenvolvido corresponde a unha revisión sistemática. A busca realízase mediante a base de datos PubMed cos algoritmos “Parkinson AND treatment AND aerobic exercise” establecendo un intervalo de tempo de artigos publicados dende o 1 de xaneiro de 2019 ata a actualidade. Os artigos obtidos foron seleccionados tras un proceso de selección, resultando un total de 8 artigos. Resultados: Despois de analizar os artigos, vemos como a realización de exercicio físico amosa resultados positivos na sintomatoloxía do paciente. Esta mellora inclúe resultados positivos nos parámetros da marcha, diferentes seccións UPDRS e outros indicadores motores e non motores, que evidencian beneficios completos para os pacientes con Parkinson. Conclusións: A evidencia científica actual mostra que mediante a realización de exercicio físico conséguese unha notable mellora nos síntomas da enfermidade, tanto nos motores como nos non motores, situándoa así como unha prometedora terapia complementaria.
Dirección
PARGA MARTIN, JUAN ANDRES (Titoría)
PARGA MARTIN, JUAN ANDRES (Titoría)
Tribunal
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Presidente/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Secretario/a)
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Vogal)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Presidente/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Secretario/a)
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Vogal)
Desigualdades socioeconómicas no consumo de alcohol de risco en adolescentes de Galiza
Autoría
A.V.N.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
A.V.N.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introducción: A adolescencia é unha etapa vital na que se produce un gran cambio no organismo (a niveis físicos e psicolóxicos), o que pode favorecer a aparición de comportamentos que presentan riscos para a saúde coma o consumo de alcohol. Factores como o xénero, a nacionalidade ou o nivel socioeconómico mostraron a súa relación co consumo de risco de alcohol. Obxectivos: Analizar o consumo de alcohol nos estudantes da provincia de Lugo e coñecer os factores que o favorecen. Metodoloxía: Estudo transversal no alumnado da provincia de Lugo, con datos do proxecto SEGcohort. Realizouse unha mostraxe de estudantes de 2º e 4º da ESO, 2º Bach e 2º CFGM (n 862). A variable dependente foi o consumo de alcohol de risco (AUDIT - C corte maior ou igual a 3 para adolescentes) e as independentes están relacionadas cas variables demográficas e socioeconómicas. Estimáronse proporcións de todo o tamaño da mostra e prevalencias do consumo de alcohol segundo as variables independentes. Resultados: A prevalencia de consumo de risco foi maior en chicos en comparación ás chicas (22,4% vs 18,5%). Obsérvase unha maior prevalencia de consumo de risco entre adolescentes autóctonos fronte a extranxeiros (20,9% vs 16,7%). Con relación ao nivel socioeconómico (NSE), obsérvase unha menor prevalencia de consumo de risco canto máis favorecido é o NSE reportado (16,3% en NSE favorecido vs 20,9% en NSE medio vs 22,9% si NSE desfavorecido). Tendo en conta o curso, a prevalencia de risco é maior en adolescentes de cursos superiores (3,3% en 2ºESO vs 41,5% en 2º Bach). Conclusións: Os resultados apoian a necesidade de incorporar determinantes sociais á saúde para planificar intervencións que sexan eficaces en relación ao consumo de alcohol na época adolescente.
Introducción: A adolescencia é unha etapa vital na que se produce un gran cambio no organismo (a niveis físicos e psicolóxicos), o que pode favorecer a aparición de comportamentos que presentan riscos para a saúde coma o consumo de alcohol. Factores como o xénero, a nacionalidade ou o nivel socioeconómico mostraron a súa relación co consumo de risco de alcohol. Obxectivos: Analizar o consumo de alcohol nos estudantes da provincia de Lugo e coñecer os factores que o favorecen. Metodoloxía: Estudo transversal no alumnado da provincia de Lugo, con datos do proxecto SEGcohort. Realizouse unha mostraxe de estudantes de 2º e 4º da ESO, 2º Bach e 2º CFGM (n 862). A variable dependente foi o consumo de alcohol de risco (AUDIT - C corte maior ou igual a 3 para adolescentes) e as independentes están relacionadas cas variables demográficas e socioeconómicas. Estimáronse proporcións de todo o tamaño da mostra e prevalencias do consumo de alcohol segundo as variables independentes. Resultados: A prevalencia de consumo de risco foi maior en chicos en comparación ás chicas (22,4% vs 18,5%). Obsérvase unha maior prevalencia de consumo de risco entre adolescentes autóctonos fronte a extranxeiros (20,9% vs 16,7%). Con relación ao nivel socioeconómico (NSE), obsérvase unha menor prevalencia de consumo de risco canto máis favorecido é o NSE reportado (16,3% en NSE favorecido vs 20,9% en NSE medio vs 22,9% si NSE desfavorecido). Tendo en conta o curso, a prevalencia de risco é maior en adolescentes de cursos superiores (3,3% en 2ºESO vs 41,5% en 2º Bach). Conclusións: Os resultados apoian a necesidade de incorporar determinantes sociais á saúde para planificar intervencións que sexan eficaces en relación ao consumo de alcohol na época adolescente.
Dirección
DIAZ GEADA, AINARA (Titoría)
DIAZ GEADA, AINARA (Titoría)
Tribunal
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Secretario/a)
PAZOS COUSELO, MARCOS (Vogal)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Secretario/a)
PAZOS COUSELO, MARCOS (Vogal)
Enfermidade de Alzheimer e microbiota a través do ollo enfermeiro: unha revisión sistemática
Autoría
M.V.N.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
M.V.N.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introdución: a Enfermidade de Alzheimer (EA) é o tipo de demencia máis frecuente na actualidade, aumentando a súa prevalencia e incidencia a un ritmo vertixinoso. O estado da microbiota intestinal (MI) preséntase como un dos factores de risco á hora de desenvolver a enfermidade. A idea da relación entre ambos conceptos vén dada pola conexión entre o cerebro e a microbiota mediante o eixo microbiota-intestino-cerebro (EMIC), contando esta conexión con dúas barreiras principais: a gastrointestinal (BGI) e a hematoencefálica (BHE), ademais de diversas vías de comunicación. Obxectivos: como obxectivo principal preténdese describir a conexión entre a MI e a EA. Identificar as hipóteses de unión entre ambas e presentar unha proposta de coidados baseada na evidencia científica dispoñible acerca da conexión entre a MI e a EA serán os obxectivos secundarios. Metodoloxía: revisión bibliográfica da literatura científica a través de 3 bases de datos seguindo a metodoloxía PRISMA 2020, incluíndose 9 artigos finais. Resultados: a alteración da BGI e da BHE ante ameazas modifica os seus funcionamentos, polo aumento das súas permeabilidades. Estas alteracións estarán relacionadas coa patoloxía mediante un aumento dos niveis inflamatorios e teñen diferentes conxecturas de aparición, denominadas hipóteses. Conclusións: a base da relación entre a MI e a EA é a relación entre o cerebro e a MI, a través do EMIC, a BGI e a BHE. Dita relación non ten un funcionamento definido, existindo diversas hipóteses que pretenden explicala. Ademais, o papel enfermeiro na patoloxía será moi importante, ao tratarse os afectados de pacientes dependentes con múltiples necesidades, aos que se lles poderán aplicar diversas medidas de intervención e seguimento.
Introdución: a Enfermidade de Alzheimer (EA) é o tipo de demencia máis frecuente na actualidade, aumentando a súa prevalencia e incidencia a un ritmo vertixinoso. O estado da microbiota intestinal (MI) preséntase como un dos factores de risco á hora de desenvolver a enfermidade. A idea da relación entre ambos conceptos vén dada pola conexión entre o cerebro e a microbiota mediante o eixo microbiota-intestino-cerebro (EMIC), contando esta conexión con dúas barreiras principais: a gastrointestinal (BGI) e a hematoencefálica (BHE), ademais de diversas vías de comunicación. Obxectivos: como obxectivo principal preténdese describir a conexión entre a MI e a EA. Identificar as hipóteses de unión entre ambas e presentar unha proposta de coidados baseada na evidencia científica dispoñible acerca da conexión entre a MI e a EA serán os obxectivos secundarios. Metodoloxía: revisión bibliográfica da literatura científica a través de 3 bases de datos seguindo a metodoloxía PRISMA 2020, incluíndose 9 artigos finais. Resultados: a alteración da BGI e da BHE ante ameazas modifica os seus funcionamentos, polo aumento das súas permeabilidades. Estas alteracións estarán relacionadas coa patoloxía mediante un aumento dos niveis inflamatorios e teñen diferentes conxecturas de aparición, denominadas hipóteses. Conclusións: a base da relación entre a MI e a EA é a relación entre o cerebro e a MI, a través do EMIC, a BGI e a BHE. Dita relación non ten un funcionamento definido, existindo diversas hipóteses que pretenden explicala. Ademais, o papel enfermeiro na patoloxía será moi importante, ao tratarse os afectados de pacientes dependentes con múltiples necesidades, aos que se lles poderán aplicar diversas medidas de intervención e seguimento.
Dirección
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Titoría)
Antelo Iglesias, Lucía Cotitoría
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Titoría)
Antelo Iglesias, Lucía Cotitoría
Tribunal
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Secretario/a)
PAZOS COUSELO, MARCOS (Vogal)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Secretario/a)
PAZOS COUSELO, MARCOS (Vogal)
O acoso escolar nos adolescentes: unha revisión paraugas sobre os factores de risco e protectores, consecuencias sobre a saúde e prevención
Autoría
N.V.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
N.V.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Este estudo explora o acoso escolar, un problema significativo que afecta predominantemente a adolescentes entre os 10 e 19 anos. A nivel mundial, case un terzo dos adolescentes foron vítimas de acoso , con diferenzas notables na prevalencia e as formas de acoso, incluído o ciberacoso. O propósito deste estudo é realizar unha revisión paraugas ou revisión umbrella, en inglés, para identificar os factores de risco e protectores, así como as repercusións na saúde mental e física dos afectados, co obxectivo de fundamentar o desenvolvemento de estratexias e políticas eficaces. A revisión paraugas ou revisión de revisións levouse a cabo seguindo as directrices PRISMA. Incluíronse nove revisións sistemáticas de diversos contextos xeográficos e culturais. Os resultados identificaron varios factores de risco, entre eles a personalidade agresiva, diferenzas físicas notables, exposición á violencia doméstica e discriminación baseada na orientación sexual ou identidade de xénero. Como factores protectores, destacáronse o apoio familiar, un clima escolar positivo e habilidades sociais desenvolvidas. As consecuencias do acoso escolar afectan significativamente a saúde mental, evidenciándose en casos de depresión, ansiedade, baixa autoestima e comportamentos suicidas. As estratexias de intervención e prevención amosaron variabilidade na súa efectividade, como o Programa Olweus contra o Bullying que logrou reducir a incidencia do acoso nun 20-70%, así como políticas escolares inclusivas que diminuíron o acoso baseado na orientación sexual e identidade de xénero nun 15-30%. Esta revisión paraugas resalta a importancia de adoptar enfoques multifacéticos que comprometan a toda a comunidade educativa. É vital o papel dos profesionais da saúde na implementación e apoio destas iniciativas, enfatizando a necesidade dunha estratexia holística e baseada na evidencia para protexer aos adolescentes e promover un desenvolvemento integral e saudable.
Este estudo explora o acoso escolar, un problema significativo que afecta predominantemente a adolescentes entre os 10 e 19 anos. A nivel mundial, case un terzo dos adolescentes foron vítimas de acoso , con diferenzas notables na prevalencia e as formas de acoso, incluído o ciberacoso. O propósito deste estudo é realizar unha revisión paraugas ou revisión umbrella, en inglés, para identificar os factores de risco e protectores, así como as repercusións na saúde mental e física dos afectados, co obxectivo de fundamentar o desenvolvemento de estratexias e políticas eficaces. A revisión paraugas ou revisión de revisións levouse a cabo seguindo as directrices PRISMA. Incluíronse nove revisións sistemáticas de diversos contextos xeográficos e culturais. Os resultados identificaron varios factores de risco, entre eles a personalidade agresiva, diferenzas físicas notables, exposición á violencia doméstica e discriminación baseada na orientación sexual ou identidade de xénero. Como factores protectores, destacáronse o apoio familiar, un clima escolar positivo e habilidades sociais desenvolvidas. As consecuencias do acoso escolar afectan significativamente a saúde mental, evidenciándose en casos de depresión, ansiedade, baixa autoestima e comportamentos suicidas. As estratexias de intervención e prevención amosaron variabilidade na súa efectividade, como o Programa Olweus contra o Bullying que logrou reducir a incidencia do acoso nun 20-70%, así como políticas escolares inclusivas que diminuíron o acoso baseado na orientación sexual e identidade de xénero nun 15-30%. Esta revisión paraugas resalta a importancia de adoptar enfoques multifacéticos que comprometan a toda a comunidade educativa. É vital o papel dos profesionais da saúde na implementación e apoio destas iniciativas, enfatizando a necesidade dunha estratexia holística e baseada na evidencia para protexer aos adolescentes e promover un desenvolvemento integral e saudable.
Dirección
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Titoría)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Titoría)
Tribunal
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Secretario/a)
PAZOS COUSELO, MARCOS (Vogal)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Secretario/a)
PAZOS COUSELO, MARCOS (Vogal)
O papel da enfermaría na implantación do tratamento con Lecanemab en pacientes de Alzheimer: unha revisión sistemática.
Autoría
A.V.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
A.V.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introducción: O Alzheimer é o tipo de demencia máis común e estaría causado pola acumulación da proteína beta-amiloide no cerebro. Un fármaco aprobado no 2023 pola FDA, o Lecanemab, demostrou ser eficaz á hora de reducir a devandita proteína e frear o avance da enfermidade. Desde entón estívose estudando a súa eficacia e os efectos secundarios que poden ir asociados ao mesmo. Obxetivos: O obxetivo principal é proporcionar información ao persoal de enfermaría e ao resto de profesionais sanitarios sobre a nova terapia con Lecanemab, coa fin de facilitar a súa instauración no Sistema Sanitario español. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática segundo o protocolo PRISMA-ScR. En canto ás bases de datos empregadas para a procura atópanse Web of Science, Cocharane, Pubmed (Medline) e Dialnet. Aplicáronse criterios de inclusión/exclusión e empregando palabras chave como: “Lecanemab”, “Nurse”, “Side effects”, “Protocols”, “FDA”, entre outras. Resultados: O uso do Lecabemab en etapas temperás do Alzheimer demostrou unha reducción de beta-amiloide cerebral e unha ralentización do deterioro cognitivo. A dose do fármaco que se estableceu como efectiva é de 10 mg/kg quincenalmente, a súa infusión será intravenosa e durará preto de 1h, seguida de tempos de vixilancia tras cada administración. Durante o tratamento poden xurdir efectos secundarios como hemorraxias e edemas cerebrais, sobre todo en suxeitos portadores de APOE4. Conclusións: A eficacia do Lecanemab vén ligada á súa aplicación en etapas temperás do desenvolvemento da enfermidade. A xestión adecuada da dose e efectos adversos son fundamentais, polo que protocolos claros e formación para o personal sanitario son chaves para a súa implementación.
Introducción: O Alzheimer é o tipo de demencia máis común e estaría causado pola acumulación da proteína beta-amiloide no cerebro. Un fármaco aprobado no 2023 pola FDA, o Lecanemab, demostrou ser eficaz á hora de reducir a devandita proteína e frear o avance da enfermidade. Desde entón estívose estudando a súa eficacia e os efectos secundarios que poden ir asociados ao mesmo. Obxetivos: O obxetivo principal é proporcionar información ao persoal de enfermaría e ao resto de profesionais sanitarios sobre a nova terapia con Lecanemab, coa fin de facilitar a súa instauración no Sistema Sanitario español. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática segundo o protocolo PRISMA-ScR. En canto ás bases de datos empregadas para a procura atópanse Web of Science, Cocharane, Pubmed (Medline) e Dialnet. Aplicáronse criterios de inclusión/exclusión e empregando palabras chave como: “Lecanemab”, “Nurse”, “Side effects”, “Protocols”, “FDA”, entre outras. Resultados: O uso do Lecabemab en etapas temperás do Alzheimer demostrou unha reducción de beta-amiloide cerebral e unha ralentización do deterioro cognitivo. A dose do fármaco que se estableceu como efectiva é de 10 mg/kg quincenalmente, a súa infusión será intravenosa e durará preto de 1h, seguida de tempos de vixilancia tras cada administración. Durante o tratamento poden xurdir efectos secundarios como hemorraxias e edemas cerebrais, sobre todo en suxeitos portadores de APOE4. Conclusións: A eficacia do Lecanemab vén ligada á súa aplicación en etapas temperás do desenvolvemento da enfermidade. A xestión adecuada da dose e efectos adversos son fundamentais, polo que protocolos claros e formación para o personal sanitario son chaves para a súa implementación.
Dirección
RUIZ RIQUELME, ALEJANDRO IVAN (Titoría)
RUIZ RIQUELME, ALEJANDRO IVAN (Titoría)
Tribunal
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Secretario/a)
PAZOS COUSELO, MARCOS (Vogal)
CAAMAÑO ISORNA, FRANCISCO (Presidente/a)
Aguiar Fernández, Pablo (Secretario/a)
PAZOS COUSELO, MARCOS (Vogal)
Proxecto de investigación. Análise descritiva epidemiolóxica e de manexo dos pacientes con ictus en Galicia
Autoría
P.T.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
P.T.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2024 09:15
19.06.2024 09:15
Resumo
Introdución: O ictus é unha enfermidade cerebrovascular e trátase dun déficit neurolóxico que produce obstrución ou diminución da rega sanguínea no cerebro e que dura máis de 24 horas. Principalmente, clasifícanse en isquémicos e hemorráxicos. Ocupa a primeira causa de discapacidade e a segunda de mortalidade en España. Aínda que presentan diversos factores de risco, destacan principalmente a hipertensión arterial e a fibrilación auricular nos anciáns. Estímase que a incidencia desta enfermidade continúe crecendo, aínda que co control dos factores de risco poderíase reducir o número de casos. Obxectivos: Analizar as variables epidemiolóxicas dos pacientes que sufriron un ictus e son atendidos en hospitais do SERGAS (2019-2023), valorar as diferenzas epidemiolóxicas e comprobar as similitudes etiolóxicas dos datos obtidos con poboacións similares, e expoñer as diferenzas en función de características poboacionais e socioeconómicas. Métodos: Estudo descritivo poboacional retrospectivo en 11 hospitais do SERGAS. Tamaño da mostra estimado: 7.000 casos anuais. Perda menor do 15%. Realizarase unha análise estatística descritiva describindo as variables pola media e desviación típica, ou mediana e rango intercuartílico no caso das variables cuantitativas e unha táboa de frecuencias no caso das cualitativas. Análise inferencial comparando as medias mediante a t de Student, ANOVA, ou Kruskal Wallis segundo corresponda. As proporcións compararanse mediante Chi-cadrado e consideraranse significativas as diferenzas estatísticas con p menor que 0,05, calculando os intervalos de confianza ao 95%. Posteriormente procederase a comparar os datos obtidos da poboación a estudo con outras poboacións similares en canto a características socioepidemiolóxicas, económicas e etiolóxicas.
Introdución: O ictus é unha enfermidade cerebrovascular e trátase dun déficit neurolóxico que produce obstrución ou diminución da rega sanguínea no cerebro e que dura máis de 24 horas. Principalmente, clasifícanse en isquémicos e hemorráxicos. Ocupa a primeira causa de discapacidade e a segunda de mortalidade en España. Aínda que presentan diversos factores de risco, destacan principalmente a hipertensión arterial e a fibrilación auricular nos anciáns. Estímase que a incidencia desta enfermidade continúe crecendo, aínda que co control dos factores de risco poderíase reducir o número de casos. Obxectivos: Analizar as variables epidemiolóxicas dos pacientes que sufriron un ictus e son atendidos en hospitais do SERGAS (2019-2023), valorar as diferenzas epidemiolóxicas e comprobar as similitudes etiolóxicas dos datos obtidos con poboacións similares, e expoñer as diferenzas en función de características poboacionais e socioeconómicas. Métodos: Estudo descritivo poboacional retrospectivo en 11 hospitais do SERGAS. Tamaño da mostra estimado: 7.000 casos anuais. Perda menor do 15%. Realizarase unha análise estatística descritiva describindo as variables pola media e desviación típica, ou mediana e rango intercuartílico no caso das variables cuantitativas e unha táboa de frecuencias no caso das cualitativas. Análise inferencial comparando as medias mediante a t de Student, ANOVA, ou Kruskal Wallis segundo corresponda. As proporcións compararanse mediante Chi-cadrado e consideraranse significativas as diferenzas estatísticas con p menor que 0,05, calculando os intervalos de confianza ao 95%. Posteriormente procederase a comparar os datos obtidos da poboación a estudo con outras poboacións similares en canto a características socioepidemiolóxicas, económicas e etiolóxicas.
Dirección
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Titoría)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Titoría)
Tribunal
SACO LOPEZ, PEDRO JOSE (Presidente/a)
ANTELO MARTELO, MONICA (Secretario/a)
CARBALLO FAZANES, AIDA (Vogal)
SACO LOPEZ, PEDRO JOSE (Presidente/a)
ANTELO MARTELO, MONICA (Secretario/a)
CARBALLO FAZANES, AIDA (Vogal)
Intervención en saúde menstrual nos centros de educación secundaria de Galicia
Autoría
M.L.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
M.L.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: A alfabetización menstrual é o coñecemento dunha persoa sobre o ciclo menstrual e como coidar a súa saúde e benestar durante a menstruación. Isto é baixo en todo o mundo en todos os grupos xeográficos, económicos e culturais. Aínda que na actualidade a saúde menstrual está contemplada nas programacións docentes dos centros de educación secundaria, estas céntranse fundamentalmente na función da menstruación dende o punto de vista reprodutivo por non existir pautas. Obxectivo: O obxectivo do estudo é realizar unha intervención sobre a saúde menstrual nestes centros e analizar en que medida mellora o coñecemento do alumnado. Coa intervención tamén pretendemos desbotar mitos e crenzas erróneas sobre a menstruación para conseguir que deixe de ser un tema tabú entre as adolescentes. Métodos: Elaborouse un proxecto para a realización dun estudo transversal no que se recollerán os datos mediante un cuestionario composto por preguntas relacionadas coa saúde menstrual que se distribuirá antes e despois da intervención e que será completado polas participantes que serán entre os 12 e os 16 anos en centros de educación secundaria de Galicia.
Introdución: A alfabetización menstrual é o coñecemento dunha persoa sobre o ciclo menstrual e como coidar a súa saúde e benestar durante a menstruación. Isto é baixo en todo o mundo en todos os grupos xeográficos, económicos e culturais. Aínda que na actualidade a saúde menstrual está contemplada nas programacións docentes dos centros de educación secundaria, estas céntranse fundamentalmente na función da menstruación dende o punto de vista reprodutivo por non existir pautas. Obxectivo: O obxectivo do estudo é realizar unha intervención sobre a saúde menstrual nestes centros e analizar en que medida mellora o coñecemento do alumnado. Coa intervención tamén pretendemos desbotar mitos e crenzas erróneas sobre a menstruación para conseguir que deixe de ser un tema tabú entre as adolescentes. Métodos: Elaborouse un proxecto para a realización dun estudo transversal no que se recollerán os datos mediante un cuestionario composto por preguntas relacionadas coa saúde menstrual que se distribuirá antes e despois da intervención e que será completado polas participantes que serán entre os 12 e os 16 anos en centros de educación secundaria de Galicia.
Dirección
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Titoría)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
POMBAR CAMEAN, MIGUEL ANGEL (Vogal)
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
POMBAR CAMEAN, MIGUEL ANGEL (Vogal)
Novas alternativas no manexo das feridas crónicas: Unha revisión sistemática
Autoría
S.L.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
S.L.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
INTRODUCCIÓN: As feridas crónicas caracterízanse pola súa incapacidade de sanar no plazo previsto. A abordaxe é complexa xa que son heteroxéneas en términos de etoloxía, patoxénese, tamaño, ubicación corporal, morbilidade, pérdida da extremidade afectada, factores vinculados o paciente, etc. MÉTODO: Bases de datos, PubMed, Scielo, Cochrane database of systematic reviews,Cochrane Clinical Trials Library, NIH cilnical trials, revistas específicas e páxinas web de organismos/sociededes de referencia no tema. A inclusión realizouse atendendo a criterios PICO. RESULTADOS: Atopáronse un total de 2583 dos cales só 27 foron incluidos. A Utilización de plasma rico en plaquetas, a administración preventiva dun estabilizador de mastocitos e a liberación da sustancia neuropéptido P, a reducción das especies reactivas de osíxeno e a actividade da metaloproteinasa de matriz 9 (MMP9), os hidroxeles con liberación sostida do eliminador do ferro (II) deferoxamina e os hidroxeles que liberan inhibidores de MMP9, os vendaxes que eliminan citocinas proinflamatorias como a proteína quimioatrayente de monocitos-1 (MCP-1) e a interleucina-8 mediante aceleran o peche das feridas un hidroxel termosensible poden acelerar a cicatrización e reducir o risco de infección CONCLUSIÓNS: Na fase inflamatoria desregulada diferentes compostos reemplazan o tecido da piel e protexen contra as infeccións. Na fase de epitelización poden acelerar a formación de tecido. Poden reducir o risco de infección. PALABRAS CLAVE: ferida crónica, manexo, tratamentos innovadores, novas terapias, coidado, curación
INTRODUCCIÓN: As feridas crónicas caracterízanse pola súa incapacidade de sanar no plazo previsto. A abordaxe é complexa xa que son heteroxéneas en términos de etoloxía, patoxénese, tamaño, ubicación corporal, morbilidade, pérdida da extremidade afectada, factores vinculados o paciente, etc. MÉTODO: Bases de datos, PubMed, Scielo, Cochrane database of systematic reviews,Cochrane Clinical Trials Library, NIH cilnical trials, revistas específicas e páxinas web de organismos/sociededes de referencia no tema. A inclusión realizouse atendendo a criterios PICO. RESULTADOS: Atopáronse un total de 2583 dos cales só 27 foron incluidos. A Utilización de plasma rico en plaquetas, a administración preventiva dun estabilizador de mastocitos e a liberación da sustancia neuropéptido P, a reducción das especies reactivas de osíxeno e a actividade da metaloproteinasa de matriz 9 (MMP9), os hidroxeles con liberación sostida do eliminador do ferro (II) deferoxamina e os hidroxeles que liberan inhibidores de MMP9, os vendaxes que eliminan citocinas proinflamatorias como a proteína quimioatrayente de monocitos-1 (MCP-1) e a interleucina-8 mediante aceleran o peche das feridas un hidroxel termosensible poden acelerar a cicatrización e reducir o risco de infección CONCLUSIÓNS: Na fase inflamatoria desregulada diferentes compostos reemplazan o tecido da piel e protexen contra as infeccións. Na fase de epitelización poden acelerar a formación de tecido. Poden reducir o risco de infección. PALABRAS CLAVE: ferida crónica, manexo, tratamentos innovadores, novas terapias, coidado, curación
Dirección
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Titoría)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
POMBAR CAMEAN, MIGUEL ANGEL (Vogal)
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
POMBAR CAMEAN, MIGUEL ANGEL (Vogal)
Beneficios da lactancia materna sobre a función cognitiva dende os 6 meses de vida ata a etapa adulta: unha revisión sistemática.
Autoría
A.L.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
A.L.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
INTRODUCIÓN: A lactancia materna é considerada a nivel mundial como o alimento ideal para o crecemento e desenvolvemento saudable dos lactantes. Nos últimos anos suscitou especial interese o potencial efecto da lactancia materna sobre a función cognitiva, metabólica e cardiovascular do neno/a a longo prazo. OBXECTIVOS: Coñecer os efectos da lactancia materna (LM) ou lactancia materna exclusiva (LME) sobra a función cognitiva e os mecanismos subxacentes. MÉTODOS: Levouse a cabo unha búsqueda de metaanálises, ensaios clínicos e revisións sistemáticas a través de motores de búsqueda e bases de datos como PubMed, Scielo, NICE, CINAHL e Scopus, durante o período Enero 2013-Marzo 2024. Para a selección de artículos utilizouse a metodoloxía PRISMA. RESULTADOS: A LM e a LME presentan efectos sobre a función cognitiva, avaliada mediante probas de intelixencia, coeficiente intelectual, calificacións en secundaría e posteriormente os 5 anos, 16 anos e 30 anos, respectivamente; tras o axuste de posibles factores de confusión como o coeficiente intelectual da nai ou a situación socioeconómica; tras comparar a personas con LM, LME e aquelas que non as recibiran. Diferentes estudos observan un efecto que é tempo dependente; incrementándose o efecto coa duración da lactancia. A duración da lactancia cuantificouse a partir de rexistros, enquisas, etc. En canto aos mecanismos subxacentes, os estudos son escasos. Entre os mecanismos implicados nos efectos beneficiosos indicados atópanse efectos sobre o metabolismo da glucosa e dos lípidos e efectos neuroinmunes e neuroendocrinos. CONCLUSIÓNS: A LM e a LME teñen efectos beneficiosos sobre a función cognitiva a longo prazo; constatándose un efecto tempo dependente de ditas lactancias sobre a función cognitiva. Diferentes compoñentes da leite materna parecen actuar modulando a función do sistema endocrino, inmune e nervioso.
INTRODUCIÓN: A lactancia materna é considerada a nivel mundial como o alimento ideal para o crecemento e desenvolvemento saudable dos lactantes. Nos últimos anos suscitou especial interese o potencial efecto da lactancia materna sobre a función cognitiva, metabólica e cardiovascular do neno/a a longo prazo. OBXECTIVOS: Coñecer os efectos da lactancia materna (LM) ou lactancia materna exclusiva (LME) sobra a función cognitiva e os mecanismos subxacentes. MÉTODOS: Levouse a cabo unha búsqueda de metaanálises, ensaios clínicos e revisións sistemáticas a través de motores de búsqueda e bases de datos como PubMed, Scielo, NICE, CINAHL e Scopus, durante o período Enero 2013-Marzo 2024. Para a selección de artículos utilizouse a metodoloxía PRISMA. RESULTADOS: A LM e a LME presentan efectos sobre a función cognitiva, avaliada mediante probas de intelixencia, coeficiente intelectual, calificacións en secundaría e posteriormente os 5 anos, 16 anos e 30 anos, respectivamente; tras o axuste de posibles factores de confusión como o coeficiente intelectual da nai ou a situación socioeconómica; tras comparar a personas con LM, LME e aquelas que non as recibiran. Diferentes estudos observan un efecto que é tempo dependente; incrementándose o efecto coa duración da lactancia. A duración da lactancia cuantificouse a partir de rexistros, enquisas, etc. En canto aos mecanismos subxacentes, os estudos son escasos. Entre os mecanismos implicados nos efectos beneficiosos indicados atópanse efectos sobre o metabolismo da glucosa e dos lípidos e efectos neuroinmunes e neuroendocrinos. CONCLUSIÓNS: A LM e a LME teñen efectos beneficiosos sobre a función cognitiva a longo prazo; constatándose un efecto tempo dependente de ditas lactancias sobre a función cognitiva. Diferentes compoñentes da leite materna parecen actuar modulando a función do sistema endocrino, inmune e nervioso.
Dirección
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Titoría)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
POMBAR CAMEAN, MIGUEL ANGEL (Vogal)
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
POMBAR CAMEAN, MIGUEL ANGEL (Vogal)
Relación entre la percepción de estudiantes de enfermería sobre los comportamientos de cuidado transmitidos por docentes y sus valores profesionales
Autoría
L.L.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
L.L.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: A prestación de coidados é a esencia da enfermaría como disciplina. Estes están estreitamente ligados ao desenvolvemento de valores profesionais, os cales poderían ser adquiridos polos estudantes de enfermaría durante a súa formación práctica na carreira por influencia de titores clínicos. Ata o momento, diferentes investigacións estudaron a percepción que teñen os estudantes de enfermaría sobre os comportamentos de coidado transmitidos por docentes; con todo, descoñécese como se reflicte dita percepción sobre os valores profesionais dos estudantes. Obxectivo: Determinar a relación entre a percepción que teñen os estudantes de enfermaría sobre os comportamentos de coidado transmitidos por docentes e os seus valores profesionais. Metodoloxía: Levouse a cabo un estudo observacional e descritivo de corte transversal. Os estudantes de segundo a cuarto do grao de enfermaría da Universidade de Santiago de Compostela (Campus de Santiago) que realizaran prácticas clínicas foron convidados a autocumplimentar a versión española das escalas Nursing Students’ Perceptions of Instrutor Caring (S-NSPIC) e Nursing Professional Values (S-EVPS) entre xaneiro e marzo do 2024. Resultados: Un total de 162 alumnos participaron no estudo. Os estudantes de enfermaría mostraron unha elevada percepción sobre os comportamentos de coidado transmitidos por docentes [S-NSPIC total = 111,25 (17,797)], outorgándolles ademais unha elevada importancia aos valores profesionais da enfermaría [S-EVPS total: 112,15 (16,409)]. Así mesmo, constatouse a existencia dunha relación significativa entre a percepción dos estudantes de enfermaría sobre os comportamentos de coidado dos seus titores de prácticas clínicas e os seus valores profesionais. Conclusión: Estes resultados son de gran transcendencia para a profesión de enfermaría, xa que a prestación dun coidado humanizado debe estar presente na formación dos estudantes de enfermería desde os primeiros anos da carreira.
Introdución: A prestación de coidados é a esencia da enfermaría como disciplina. Estes están estreitamente ligados ao desenvolvemento de valores profesionais, os cales poderían ser adquiridos polos estudantes de enfermaría durante a súa formación práctica na carreira por influencia de titores clínicos. Ata o momento, diferentes investigacións estudaron a percepción que teñen os estudantes de enfermaría sobre os comportamentos de coidado transmitidos por docentes; con todo, descoñécese como se reflicte dita percepción sobre os valores profesionais dos estudantes. Obxectivo: Determinar a relación entre a percepción que teñen os estudantes de enfermaría sobre os comportamentos de coidado transmitidos por docentes e os seus valores profesionais. Metodoloxía: Levouse a cabo un estudo observacional e descritivo de corte transversal. Os estudantes de segundo a cuarto do grao de enfermaría da Universidade de Santiago de Compostela (Campus de Santiago) que realizaran prácticas clínicas foron convidados a autocumplimentar a versión española das escalas Nursing Students’ Perceptions of Instrutor Caring (S-NSPIC) e Nursing Professional Values (S-EVPS) entre xaneiro e marzo do 2024. Resultados: Un total de 162 alumnos participaron no estudo. Os estudantes de enfermaría mostraron unha elevada percepción sobre os comportamentos de coidado transmitidos por docentes [S-NSPIC total = 111,25 (17,797)], outorgándolles ademais unha elevada importancia aos valores profesionais da enfermaría [S-EVPS total: 112,15 (16,409)]. Así mesmo, constatouse a existencia dunha relación significativa entre a percepción dos estudantes de enfermaría sobre os comportamentos de coidado dos seus titores de prácticas clínicas e os seus valores profesionais. Conclusión: Estes resultados son de gran transcendencia para a profesión de enfermaría, xa que a prestación dun coidado humanizado debe estar presente na formación dos estudantes de enfermería desde os primeiros anos da carreira.
Dirección
NOVIO MALLON, SILVIA (Titoría)
Domínguez Martís, Eva María Cotitoría
Fernández Feito, Ana Cotitoría
NOVIO MALLON, SILVIA (Titoría)
Domínguez Martís, Eva María Cotitoría
Fernández Feito, Ana Cotitoría
Tribunal
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
POMBAR CAMEAN, MIGUEL ANGEL (Vogal)
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
POMBAR CAMEAN, MIGUEL ANGEL (Vogal)
Beneficios e posibles riscos do decúbito prono en pacientes críticos respiratorios. Unha revisión sistemática
Autoría
U.L.Q.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
U.L.Q.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
Introdución Unha das enfermidades que pode desembocar no SDRA é a causada polo SARS-CoV-2, que cursa cunha infección aguda do tracto respiratorio superior. Debido ao alto nivel de contaxio, orixinouse unha situación de pandemia a nivel mundial con altos números de mortalidade. Algúns dos pacientes contaxiados sufriron síntomas de gran gravidade e, en consecuencia, comezaron a publicarse guías de tratamento, sendo o decúbito prono unha das técnicas recomendadas. Obxectivos O obxectivo principal é determinar a efectividade do decúbito prono en pacientes críticos respiratorios mediante o estudo dos seus beneficios, tendo en conta as posibles complicacións. Metodoloxía Nesta revisión bibliográfica estúdanse os efectos da posición prona en pacientes críticos. Incluíronse estudos realizados en adultos, levados a cabo dende 2020 a 2024, excluíronse revisións bibliográficas. Realizáronse procuras en 8 bases de datos usando termos MeSH e DeCS combinados con operadores Booleanos. Seleccionáronse os artigos mediante cribado por criterios de inclusión e exclusión, despois por título, abstract e finalmente por texto completo. Resultados Seleccionáronse 13 artigos. A maioría dos estudos mostran unha gran eficacia do decúbito prono, que parece axudar a unha mellor osixenación grazas a melloras na FiO2 e PaO2, e ao aumento da supervivencia dos pacientes. Por outro lado, é importante ter en conta as complicacións que pode ter esta técnica, como o edema facial ou o desprazamento do tubo endotraqueal. As lesións por presión foron a complicación máis frecuente. Conclusións Grazas a toda a información extraída dos artigos que se usaron, poderíase dicir que a pesar de haber riscos, o decúbito prono é unha opción terapéutica complementaria moi útil, polo que podería ser usada cunha boa prevención das posibles complicacións.
Introdución Unha das enfermidades que pode desembocar no SDRA é a causada polo SARS-CoV-2, que cursa cunha infección aguda do tracto respiratorio superior. Debido ao alto nivel de contaxio, orixinouse unha situación de pandemia a nivel mundial con altos números de mortalidade. Algúns dos pacientes contaxiados sufriron síntomas de gran gravidade e, en consecuencia, comezaron a publicarse guías de tratamento, sendo o decúbito prono unha das técnicas recomendadas. Obxectivos O obxectivo principal é determinar a efectividade do decúbito prono en pacientes críticos respiratorios mediante o estudo dos seus beneficios, tendo en conta as posibles complicacións. Metodoloxía Nesta revisión bibliográfica estúdanse os efectos da posición prona en pacientes críticos. Incluíronse estudos realizados en adultos, levados a cabo dende 2020 a 2024, excluíronse revisións bibliográficas. Realizáronse procuras en 8 bases de datos usando termos MeSH e DeCS combinados con operadores Booleanos. Seleccionáronse os artigos mediante cribado por criterios de inclusión e exclusión, despois por título, abstract e finalmente por texto completo. Resultados Seleccionáronse 13 artigos. A maioría dos estudos mostran unha gran eficacia do decúbito prono, que parece axudar a unha mellor osixenación grazas a melloras na FiO2 e PaO2, e ao aumento da supervivencia dos pacientes. Por outro lado, é importante ter en conta as complicacións que pode ter esta técnica, como o edema facial ou o desprazamento do tubo endotraqueal. As lesións por presión foron a complicación máis frecuente. Conclusións Grazas a toda a información extraída dos artigos que se usaron, poderíase dicir que a pesar de haber riscos, o decúbito prono é unha opción terapéutica complementaria moi útil, polo que podería ser usada cunha boa prevención das posibles complicacións.
Dirección
Vidal Martínez, Sandra (Titoría)
Vidal Martínez, Sandra (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
POMBAR CAMEAN, MIGUEL ANGEL (Vogal)
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
POMBAR CAMEAN, MIGUEL ANGEL (Vogal)
Coidado de persoas con enfermidade de Alzheimer: impacto na saúde dos coidadores.
Autoría
N.L.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
N.L.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
Introducción: Actualmente a demencia afecta a 55 millóns de persoas no mundo, representando unha das principais causas de discapacidade e dependencia mundial. A forma máis común de demencia é a Enfermidade de Alzheimer, trastorno neurodexenerativo caracterizado polo deterioro no dominios cognitivos e síntomas neuropsiquiátricos. Debido á perda do funcionamento cotidian do individuo este necesitará dunha persoa que lle preste coidados e cubra as sus necesidades, o coidador principal levará a cabo un traballo moi esixente e complexo que provocará a súa vez cambios na súa calidade de vida e na súa salude. Obxectivo: Por iso, este traballo tenrá como obxetivo principal investigar a cerca dos efectos que ten coidar a persoas con Alzheimer, centrándose nas consecuencias que esto supoón para o coidador. Métodos: Para a busca da información fíxose unha revisión sistemática buscando artigos relevantes en diferentes bases de datos, desta busca obtivéronse 891 artigos dos que finalmente se seleccionaron 17 para a realización do traballo, seguindo a declaración PRISMA. Resultados: O coidador principal de pacientes con EA será un dos grandes afectados por esta enfermidade, sendo na maioría das ocasións coidadores informais do sexo feminino (normalmente fillas ou cónxugues do enfermo). Ademáis, a medida que evolucione a enfermidade o cuidador terá que enfrentarse a desafíos maiores, producíndose así un deterioro da súa calidade de vida, que poderá desembocar en problemas físicos (falta de enerxía vital), psicolóxicos (estrés), laborais ou incluso económicos. Conclusión: O gran impacto que esto supón na vida dos coidadores fai que necesiten máis información e axuda á hora de facerse cargo dunha persoa con EA, para así intentar mitigar os efectos negativos que conleva o rol de coidador.
Introducción: Actualmente a demencia afecta a 55 millóns de persoas no mundo, representando unha das principais causas de discapacidade e dependencia mundial. A forma máis común de demencia é a Enfermidade de Alzheimer, trastorno neurodexenerativo caracterizado polo deterioro no dominios cognitivos e síntomas neuropsiquiátricos. Debido á perda do funcionamento cotidian do individuo este necesitará dunha persoa que lle preste coidados e cubra as sus necesidades, o coidador principal levará a cabo un traballo moi esixente e complexo que provocará a súa vez cambios na súa calidade de vida e na súa salude. Obxectivo: Por iso, este traballo tenrá como obxetivo principal investigar a cerca dos efectos que ten coidar a persoas con Alzheimer, centrándose nas consecuencias que esto supoón para o coidador. Métodos: Para a busca da información fíxose unha revisión sistemática buscando artigos relevantes en diferentes bases de datos, desta busca obtivéronse 891 artigos dos que finalmente se seleccionaron 17 para a realización do traballo, seguindo a declaración PRISMA. Resultados: O coidador principal de pacientes con EA será un dos grandes afectados por esta enfermidade, sendo na maioría das ocasións coidadores informais do sexo feminino (normalmente fillas ou cónxugues do enfermo). Ademáis, a medida que evolucione a enfermidade o cuidador terá que enfrentarse a desafíos maiores, producíndose así un deterioro da súa calidade de vida, que poderá desembocar en problemas físicos (falta de enerxía vital), psicolóxicos (estrés), laborais ou incluso económicos. Conclusión: O gran impacto que esto supón na vida dos coidadores fai que necesiten máis información e axuda á hora de facerse cargo dunha persoa con EA, para así intentar mitigar os efectos negativos que conleva o rol de coidador.
Dirección
GANDOY CREGO, MANUEL (Titoría)
GANDOY CREGO, MANUEL (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
POMBAR CAMEAN, MIGUEL ANGEL (Vogal)
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
POMBAR CAMEAN, MIGUEL ANGEL (Vogal)
Valoración do papel da enfermería na neuroprotección do ictus agudo
Autoría
A.L.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
A.L.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: O ictus é unha patoloxía grave tempo-dependente que na actualidade cobra moita importancia, xa que se converteu nun problema fundamental de saúde pública. A rápida identificación e atención desta patoloxía son cruciais, destacando a importancia de iniciativas como a Central de Atención ao Ictus e o Plan Ictus de Galicia, que buscan a mellora da resposta e os resultados clínicos a curto e longo prazo. A actuación de enfermería é fundamental para garantir unha evolución favorable do paciente, abarcando aspectos cruciais como o monitoreo de parámetros vitais, sendo o control destes decisivo para a supervivencia, a detección temperá de complicacións e a redución das secuelas. Obxectivos: Destacar o papel esencial da enfermería na aplicación inmediata de medidas de neuroprotección en pacientes con ictus, así como analizar a súa influencia no pronóstico a curto e longo prazo, expoñer oportunidades de integración ao equipo ictus e ofrecer recomendacións detalladas. Metodoloxía: Seguindo a metodoloxía PRISMA seleccionáronse 12 artigos das bases de datos Scopus, Pubmed/Medline, Dialnet Plus, Servizo Galego de Saúde (SERGAS) e Ministerio de Sanidade para analizar a texto completo. Resultados e discusión: A enfermería desempeña un papel crucial en toda as etapas do manexo do ictus. No ámbito prehospitalario, a súa participación na activación do código ictus e a aplicación de protocolos de avaliación rápida mellora os tempos de atención. No hospital, a súa función é esencial, desde o control de constantes vitais ata a administración de tratamentos como o fibrinolítico. Ademais, o seu papel na educación do paciente e a familia, así como na coordinación interprofesional promove unha transición exitosa cara á rehabilitación e o autocoidado pos-alta, o que resulta nunha mellora do paciente a curto e longo prazo. Malia ser un tema moi estudado, o manexo do tratamento do ictus xera controversias. Conclusións: O papel da enfermería no ictus é esencial, tendo un papel multidisciplinario na atención ao paciente. Necesítase maior especialización do persoal sanitario, protocolos claros e máis investigación.
Introdución: O ictus é unha patoloxía grave tempo-dependente que na actualidade cobra moita importancia, xa que se converteu nun problema fundamental de saúde pública. A rápida identificación e atención desta patoloxía son cruciais, destacando a importancia de iniciativas como a Central de Atención ao Ictus e o Plan Ictus de Galicia, que buscan a mellora da resposta e os resultados clínicos a curto e longo prazo. A actuación de enfermería é fundamental para garantir unha evolución favorable do paciente, abarcando aspectos cruciais como o monitoreo de parámetros vitais, sendo o control destes decisivo para a supervivencia, a detección temperá de complicacións e a redución das secuelas. Obxectivos: Destacar o papel esencial da enfermería na aplicación inmediata de medidas de neuroprotección en pacientes con ictus, así como analizar a súa influencia no pronóstico a curto e longo prazo, expoñer oportunidades de integración ao equipo ictus e ofrecer recomendacións detalladas. Metodoloxía: Seguindo a metodoloxía PRISMA seleccionáronse 12 artigos das bases de datos Scopus, Pubmed/Medline, Dialnet Plus, Servizo Galego de Saúde (SERGAS) e Ministerio de Sanidade para analizar a texto completo. Resultados e discusión: A enfermería desempeña un papel crucial en toda as etapas do manexo do ictus. No ámbito prehospitalario, a súa participación na activación do código ictus e a aplicación de protocolos de avaliación rápida mellora os tempos de atención. No hospital, a súa función é esencial, desde o control de constantes vitais ata a administración de tratamentos como o fibrinolítico. Ademais, o seu papel na educación do paciente e a familia, así como na coordinación interprofesional promove unha transición exitosa cara á rehabilitación e o autocoidado pos-alta, o que resulta nunha mellora do paciente a curto e longo prazo. Malia ser un tema moi estudado, o manexo do tratamento do ictus xera controversias. Conclusións: O papel da enfermería no ictus é esencial, tendo un papel multidisciplinario na atención ao paciente. Necesítase maior especialización do persoal sanitario, protocolos claros e máis investigación.
Dirección
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Titoría)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
POMBAR CAMEAN, MIGUEL ANGEL (Vogal)
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
POMBAR CAMEAN, MIGUEL ANGEL (Vogal)
Avaliación da eficacia do Tezepelumab para as enfermidades de asma con fenotipo t2 baixo.
Autoría
N.P.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
N.P.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
15.07.2024 10:00
15.07.2024 10:00
Resumo
RESUMEN: El asma é unha enfermidade caracterizada pola inflación crónica das vías aéreas que se manifesta mediante sibilancias, disnea intensa, tos, sensación de obstrucción torácica e moco. Segundo o tipo de células que atopamos no esputo ou nunha biopsia, mediante o lavado broncoalveolar, poderemos saber que tipo de asma é, segundo o endotipo e o fenotipo. Existen dos endotipos, o asma T2 alto e o asma T2 baixo que segundo o fenotipo poden ser: alérxicos, por presencia de eosinófilos, células T, neutrófilos, paucigranulocitos ou mixtos. Existen tratamentos da primeira opción que axudan a tratar a enfermidade do asma, mediante glucocorticoides e tratamentos biolóxicos, pero en canto ao asma T2 baixo os tratamentos biolóxicos que existen no proceso de estudo como Tezepelumab. Estudios demuestran que poden axudar ás exacerbacións, a función pulmonar, a hiperreactividade bronquial e a xeración de tapóns de moco, pero debes seguir investigando. OBXECTIVOS: O obxectivo principal é realizar unha revisión bibliográfica no que se ten en conta os tratamentos con potencial aplicabilidade no asma T2 baixo, en concreto Tezepelumab. METODOLOXÍA: Realizouse unha búsqueda bibliográfica nas seguintes bases de datos: Cochrane library, Cinahl, Pubmed, e scop. En total se elixieron 10 estudios para a extracción de datos. Se realizou tamén unha táboa con avaliación da calidade científica en base ao cuartil. RESULTADOS: As terapias anti-TSLP e anti-L1 poderían ser a resposta como posible tratamento para o asma T2 baixo, aínda que non os únicos, se pretenda incorporar o asma T2 baixo nos ensaios anti-IL-33. CONCLUSIÓN: O tratamento para o asma é paliativo, aínda que existen fármacos que son efectivos seguen sen haber unha terapia específica para o asma T2 baixo, polo que debe seguir investigando nas causas que activan estes mecanismos específicos deste endotipo de asma, ademais de seguir. estudando posibles fármacos que den coas dianas celulares concretas desta enfermidade.
RESUMEN: El asma é unha enfermidade caracterizada pola inflación crónica das vías aéreas que se manifesta mediante sibilancias, disnea intensa, tos, sensación de obstrucción torácica e moco. Segundo o tipo de células que atopamos no esputo ou nunha biopsia, mediante o lavado broncoalveolar, poderemos saber que tipo de asma é, segundo o endotipo e o fenotipo. Existen dos endotipos, o asma T2 alto e o asma T2 baixo que segundo o fenotipo poden ser: alérxicos, por presencia de eosinófilos, células T, neutrófilos, paucigranulocitos ou mixtos. Existen tratamentos da primeira opción que axudan a tratar a enfermidade do asma, mediante glucocorticoides e tratamentos biolóxicos, pero en canto ao asma T2 baixo os tratamentos biolóxicos que existen no proceso de estudo como Tezepelumab. Estudios demuestran que poden axudar ás exacerbacións, a función pulmonar, a hiperreactividade bronquial e a xeración de tapóns de moco, pero debes seguir investigando. OBXECTIVOS: O obxectivo principal é realizar unha revisión bibliográfica no que se ten en conta os tratamentos con potencial aplicabilidade no asma T2 baixo, en concreto Tezepelumab. METODOLOXÍA: Realizouse unha búsqueda bibliográfica nas seguintes bases de datos: Cochrane library, Cinahl, Pubmed, e scop. En total se elixieron 10 estudios para a extracción de datos. Se realizou tamén unha táboa con avaliación da calidade científica en base ao cuartil. RESULTADOS: As terapias anti-TSLP e anti-L1 poderían ser a resposta como posible tratamento para o asma T2 baixo, aínda que non os únicos, se pretenda incorporar o asma T2 baixo nos ensaios anti-IL-33. CONCLUSIÓN: O tratamento para o asma é paliativo, aínda que existen fármacos que son efectivos seguen sen haber unha terapia específica para o asma T2 baixo, polo que debe seguir investigando nas causas que activan estes mecanismos específicos deste endotipo de asma, ademais de seguir. estudando posibles fármacos que den coas dianas celulares concretas desta enfermidade.
Dirección
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Titoría)
NIETO FONTARIGO, JUAN JOSE (Titoría)
Tribunal
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Presidente/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Secretario/a)
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Vogal)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Presidente/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Secretario/a)
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Vogal)
Niveis de estrés laboral e burnout no persoal de enfermaría de psiquiatría aguda na área sanitaria de Santiago de Compostela/Barbanza
Autoría
J.A.R.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
J.A.R.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
15.07.2024 10:00
15.07.2024 10:00
Resumo
Introdución: O estrés laboral e o burnout son dous procesos con altas prevalencias no sector da sanidade. O estrés laboral consiste na inadaptación do traballador aos estímulos que xorden no ámbito laboral. O burnout é unha síndrome clínica que aparece tras a exposición prolongada á niveis de estrés elevados. Descríbes a través das tres dimensións: esgotamento emocional, despersonalización e realización persoal. Xustificación: Dado os altos niveis de estrés laboral e burnout nos/as profesionais de enfermaría e a repercusión que acarea na súa saúde é fundamental estudar estes procesos para mellorar a calidade de vida dos traballadores/as. Isto aínda é máis salientable na unidades de psiquiatría aguda onde hai poucos estudos científico ao respeto. Obxectivos: Valorar os niveis de estrés e burnout e ratificar a correlación entre ambos fenómenos. Métodos: Realizous un estudo transversal descritivo. A poboación diana foron os/as enfermeiros/as e os técnicos/as auxiliares de enfermería das unidades de psiquiatría aguda do hospital de Conxo e do Xil Casares. Realizáronse unha enquisa demográfica e dous cuestionarios: o Maslach Burnout Inventory (MBI-HSS) e a Nursing Stress Scale (NSS). Resultados: Segundo os resultados da (MBI-HSS) o 26,09% dos enquisados mostra niveis elevados de esgotamento emocional; o 21,74% niveis altos de despersonalización e o 34,78% teñen niveis baixos de realización persoal. Referinte ao estrés laboral o valor medio da poboación é de 35,26% (IC95: 30,77-39,75). Por outra banda ratificouse a relación entre estrés laboral e burnout para as dimensións de esgotamento emocional e realización persoal, pero non no caso da despersonalización. Conclusión: A frecuencia e a repercusión do estrés e do burnout no persoal de enfermaría obriga ao seu estudio científico. Os resultados desta investigación invitan a que se siga indagando nestes procesos ca fin de de mellorar a calidade de vida dos traballadores e a calidade dos coidados.
Introdución: O estrés laboral e o burnout son dous procesos con altas prevalencias no sector da sanidade. O estrés laboral consiste na inadaptación do traballador aos estímulos que xorden no ámbito laboral. O burnout é unha síndrome clínica que aparece tras a exposición prolongada á niveis de estrés elevados. Descríbes a través das tres dimensións: esgotamento emocional, despersonalización e realización persoal. Xustificación: Dado os altos niveis de estrés laboral e burnout nos/as profesionais de enfermaría e a repercusión que acarea na súa saúde é fundamental estudar estes procesos para mellorar a calidade de vida dos traballadores/as. Isto aínda é máis salientable na unidades de psiquiatría aguda onde hai poucos estudos científico ao respeto. Obxectivos: Valorar os niveis de estrés e burnout e ratificar a correlación entre ambos fenómenos. Métodos: Realizous un estudo transversal descritivo. A poboación diana foron os/as enfermeiros/as e os técnicos/as auxiliares de enfermería das unidades de psiquiatría aguda do hospital de Conxo e do Xil Casares. Realizáronse unha enquisa demográfica e dous cuestionarios: o Maslach Burnout Inventory (MBI-HSS) e a Nursing Stress Scale (NSS). Resultados: Segundo os resultados da (MBI-HSS) o 26,09% dos enquisados mostra niveis elevados de esgotamento emocional; o 21,74% niveis altos de despersonalización e o 34,78% teñen niveis baixos de realización persoal. Referinte ao estrés laboral o valor medio da poboación é de 35,26% (IC95: 30,77-39,75). Por outra banda ratificouse a relación entre estrés laboral e burnout para as dimensións de esgotamento emocional e realización persoal, pero non no caso da despersonalización. Conclusión: A frecuencia e a repercusión do estrés e do burnout no persoal de enfermaría obriga ao seu estudio científico. Os resultados desta investigación invitan a que se siga indagando nestes procesos ca fin de de mellorar a calidade de vida dos traballadores e a calidade dos coidados.
Dirección
FARALDO ROCA, PEDRO (Titoría)
AMEIJEIRAS ALONSO, JOSE Cotitoría
FARALDO ROCA, PEDRO (Titoría)
AMEIJEIRAS ALONSO, JOSE Cotitoría
Tribunal
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Presidente/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Secretario/a)
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Vogal)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Presidente/a)
SANCHEZ IGLESIAS, SOFIA (Secretario/a)
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Vogal)
Emprego de pictogramas na formación en RCP en nenos/as con trastorno do espectro autista
Autoría
L.A.L.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
L.A.L.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: a taxa de supervivencia da parada cardiorrespiratoria diminúe cando a reanimación cardiopulmonar básica (RCP) non é iniciada polas testemuñas. Por iso, é fundamental que todo cidadán saiba actuar dende pequeno. Pero a miúdo se omite a formación en colectivos con diferentes tipos de diversidade funcional, como as persoas con trastorno do espectro autista (TEA). Obxectivo: o obxectivo principal foi comprobar a efectividade do uso de pictogramas a través dun conto (literapia) para a formación en RCP de nenos/as con TEA sen afectación intelectual ou deficiencia na linguaxe. Metodoloxía: realizouse nun único grupo un estudo piloto cun deseño cuasi-experimental pre-test post-test. Os participantes tiñan entre 8 e 12 anos e formaban parte da Asociación Galega de Asperger. Realizouse unha formación teórico-práctica (50') e avaliouse o recoñecemento e actuación nun caso simulado de parada cardiorrespiratoria. Resultados: no pre-test, só unha pequena porcentaxe dos participantes realizou os pasos da cadea de supervivencia de forma adecuada, mentres que no post-test a maioría mostrou melloras na execución. Destacaron os incrementos na realización de compresións torácicas, a apertura da vía aérea e a alerta correcta dos servizos de emerxencia. Non obstante, seguiron observándose deficiencias na técnica de ventilación e na calidade da RCP. A pesar da mellora xeral, non se obtiveron resultados estatísticamente significativos. Conclusións: demostrouse que a formación teórica con literapia apoiada na práctica adicional podería ser un recurso útil no adestramento en RCP de nenos con TEA. Así, atópase que, cunha metodoloxía axeitada, pódense conseguir resultados similares aos de calquera outro colectivo sen limitacións. Á vista dos resultados, comparables con persoas sen diversidade funcional, débese fomentar a formación e a investigación sobre este tema.
Introdución: a taxa de supervivencia da parada cardiorrespiratoria diminúe cando a reanimación cardiopulmonar básica (RCP) non é iniciada polas testemuñas. Por iso, é fundamental que todo cidadán saiba actuar dende pequeno. Pero a miúdo se omite a formación en colectivos con diferentes tipos de diversidade funcional, como as persoas con trastorno do espectro autista (TEA). Obxectivo: o obxectivo principal foi comprobar a efectividade do uso de pictogramas a través dun conto (literapia) para a formación en RCP de nenos/as con TEA sen afectación intelectual ou deficiencia na linguaxe. Metodoloxía: realizouse nun único grupo un estudo piloto cun deseño cuasi-experimental pre-test post-test. Os participantes tiñan entre 8 e 12 anos e formaban parte da Asociación Galega de Asperger. Realizouse unha formación teórico-práctica (50') e avaliouse o recoñecemento e actuación nun caso simulado de parada cardiorrespiratoria. Resultados: no pre-test, só unha pequena porcentaxe dos participantes realizou os pasos da cadea de supervivencia de forma adecuada, mentres que no post-test a maioría mostrou melloras na execución. Destacaron os incrementos na realización de compresións torácicas, a apertura da vía aérea e a alerta correcta dos servizos de emerxencia. Non obstante, seguiron observándose deficiencias na técnica de ventilación e na calidade da RCP. A pesar da mellora xeral, non se obtiveron resultados estatísticamente significativos. Conclusións: demostrouse que a formación teórica con literapia apoiada na práctica adicional podería ser un recurso útil no adestramento en RCP de nenos con TEA. Así, atópase que, cunha metodoloxía axeitada, pódense conseguir resultados similares aos de calquera outro colectivo sen limitacións. Á vista dos resultados, comparables con persoas sen diversidade funcional, débese fomentar a formación e a investigación sobre este tema.
Dirección
CARBALLO FAZANES, AIDA (Titoría)
MARTINEZ SANTOS, ALBA ELENA Cotitoría
CARBALLO FAZANES, AIDA (Titoría)
MARTINEZ SANTOS, ALBA ELENA Cotitoría
Tribunal
LAREU HUIDOBRO, MARIA VICTORIA (Presidente/a)
PORTEIRO COUTO, BEGOÑA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
LAREU HUIDOBRO, MARIA VICTORIA (Presidente/a)
PORTEIRO COUTO, BEGOÑA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
A calidade de vida en adultos con trastorno por déficit de atención e hiperactividade.
Autoría
I.A.L.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
I.A.L.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: O trastorno por déficit de atención e hiperactividade (TDAH) é unha patoloxía neurobiolóxica que se manifesta na infancia e que aproximadamente no 65% dos casos persiste na idade adulta interferindo na súa vida cotiá. Os seus síntomas máis comúns son a inatención, a hiperactividade e a impulsividade, e está caracterizado pola presenza conxunta de distintos trastornos psiquiátricos. Obxectivos: Analizar como o TDAH afecta á calidade de vida dos adultos que o padecen, examinar as enfermidades psiquiátricas comórbidas máis comúns á enfermidade e propoñer distintos coidados que se poderían levar a cabo seguindo a taxonomía enfermeira. Metodoloxía: Trátase dunha revisión bibliográfica nas diferentes bases de datos como PubMed, Dialnet, Medline, CINAHL e a Biblioteca Virtual da Saúde, usando palabras clave, filtros e criterios de inclusión e exclusión. Resultados: Seleccionáronse 12 artigos relevantes, nos cales demóstrase como o TDAH afecta significativamente no día a día do adulto presentando máis dificultades á hora de realizar tarefas cotiás, e que os trastornos psiquiátricos asociados máis comúns son a depresión e a ansiedade. Tamén favorece a aparición de problemas como a dor ou o abuso de substancias. Conclusións: Esta patoloxía afecta negativamente a todos os dominios da calidade de vida, observándose, ademais, unha asociación significativa entre a presenza de enfermidades comórbidas e a gravidade dos síntomas. É importante unha abordaxe da enfermidade de forma individualizada e multidisciplinar, onde a aplicación de distintos coidados baseados na Ciencia Enfermeira poderían ser clave para unha mellora no seu benestar xeral.
Introdución: O trastorno por déficit de atención e hiperactividade (TDAH) é unha patoloxía neurobiolóxica que se manifesta na infancia e que aproximadamente no 65% dos casos persiste na idade adulta interferindo na súa vida cotiá. Os seus síntomas máis comúns son a inatención, a hiperactividade e a impulsividade, e está caracterizado pola presenza conxunta de distintos trastornos psiquiátricos. Obxectivos: Analizar como o TDAH afecta á calidade de vida dos adultos que o padecen, examinar as enfermidades psiquiátricas comórbidas máis comúns á enfermidade e propoñer distintos coidados que se poderían levar a cabo seguindo a taxonomía enfermeira. Metodoloxía: Trátase dunha revisión bibliográfica nas diferentes bases de datos como PubMed, Dialnet, Medline, CINAHL e a Biblioteca Virtual da Saúde, usando palabras clave, filtros e criterios de inclusión e exclusión. Resultados: Seleccionáronse 12 artigos relevantes, nos cales demóstrase como o TDAH afecta significativamente no día a día do adulto presentando máis dificultades á hora de realizar tarefas cotiás, e que os trastornos psiquiátricos asociados máis comúns son a depresión e a ansiedade. Tamén favorece a aparición de problemas como a dor ou o abuso de substancias. Conclusións: Esta patoloxía afecta negativamente a todos os dominios da calidade de vida, observándose, ademais, unha asociación significativa entre a presenza de enfermidades comórbidas e a gravidade dos síntomas. É importante unha abordaxe da enfermidade de forma individualizada e multidisciplinar, onde a aplicación de distintos coidados baseados na Ciencia Enfermeira poderían ser clave para unha mellora no seu benestar xeral.
Dirección
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Titoría)
REY BRETAL, DAVID Cotitoría
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Titoría)
REY BRETAL, DAVID Cotitoría
Tribunal
LAREU HUIDOBRO, MARIA VICTORIA (Presidente/a)
PORTEIRO COUTO, BEGOÑA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
LAREU HUIDOBRO, MARIA VICTORIA (Presidente/a)
PORTEIRO COUTO, BEGOÑA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
Saúde mental durante o posparto de mulleres galegas: Un estudio sobre a ansiedade e a depresión.
Autoría
C.B.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
C.B.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: O puerperio é o periodo de vida da muller que procede ao parto e no cal reinvértense os cambios producidos durante o embarazo. Tradicionalmente asociouse á recuperación física (6-8 semanas). Non obstante, na actualidade, deféndese que a súa duración vai máis alá dos dous meses, incluíndo a recuperación psicosocial e emocional. Entre os factores que se identifican como obstáculos durante este periodo, atópanse a ansiedade e a depresión. En España, o 14% sofre depresión posparto e o 8% ansiedade. A nivel autonómico non se dispón de datos oficiais. Os síntomas aparecen con maior frecuencia aos 3 meses, pero poden presentarse ata 1 ano despois. A etioloxía é descoñecida, sen embargo, a evidencia señala a existencia de diversos factores de risco. Con todo, os dispositivos sanitarios públicos non contan con estratexias, nin recursos específicos para cubrir as necesidades das pacientes. Quenes, influenciadas polo estigma social, soen ocultar a súa situación e prefiren non pedir axuda. Obxetivos: Coñecer a prevalencia da ansiedade e depresión posparto en mulleres galegas, así como os seus factores de risco. Método: Plantéase un estudo observacional, descriptivo e transversal. Os datos serán recollidos mediante un cuestionario composto por 3 bloques. No primeiro, có obxetivo de valorar a vulnerabilidade e os factores de risco, inclúense preguntas sociodemográficas, relacionadas cá historia clínica e aspectos psicosociais. O segundo inclúe a escala EPDS para valorar a presenza de síntomas de depresión e no último, a escala PASS, que valora niveis de ansiedade. Poderán participar puérperas entre 18 e 49 anos. O cuestionario será administrado aos 3, 6 e 12 meses posparto por matronas de centros públicos galegos de AP. Os resultados obtidos difundiranse en congresos e revistas científicas de alto impacto.
Introdución: O puerperio é o periodo de vida da muller que procede ao parto e no cal reinvértense os cambios producidos durante o embarazo. Tradicionalmente asociouse á recuperación física (6-8 semanas). Non obstante, na actualidade, deféndese que a súa duración vai máis alá dos dous meses, incluíndo a recuperación psicosocial e emocional. Entre os factores que se identifican como obstáculos durante este periodo, atópanse a ansiedade e a depresión. En España, o 14% sofre depresión posparto e o 8% ansiedade. A nivel autonómico non se dispón de datos oficiais. Os síntomas aparecen con maior frecuencia aos 3 meses, pero poden presentarse ata 1 ano despois. A etioloxía é descoñecida, sen embargo, a evidencia señala a existencia de diversos factores de risco. Con todo, os dispositivos sanitarios públicos non contan con estratexias, nin recursos específicos para cubrir as necesidades das pacientes. Quenes, influenciadas polo estigma social, soen ocultar a súa situación e prefiren non pedir axuda. Obxetivos: Coñecer a prevalencia da ansiedade e depresión posparto en mulleres galegas, así como os seus factores de risco. Método: Plantéase un estudo observacional, descriptivo e transversal. Os datos serán recollidos mediante un cuestionario composto por 3 bloques. No primeiro, có obxetivo de valorar a vulnerabilidade e os factores de risco, inclúense preguntas sociodemográficas, relacionadas cá historia clínica e aspectos psicosociais. O segundo inclúe a escala EPDS para valorar a presenza de síntomas de depresión e no último, a escala PASS, que valora niveis de ansiedade. Poderán participar puérperas entre 18 e 49 anos. O cuestionario será administrado aos 3, 6 e 12 meses posparto por matronas de centros públicos galegos de AP. Os resultados obtidos difundiranse en congresos e revistas científicas de alto impacto.
Dirección
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Titoría)
Torres López, Lorena Cotitoría
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Titoría)
Torres López, Lorena Cotitoría
Tribunal
LAREU HUIDOBRO, MARIA VICTORIA (Presidente/a)
PORTEIRO COUTO, BEGOÑA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
LAREU HUIDOBRO, MARIA VICTORIA (Presidente/a)
PORTEIRO COUTO, BEGOÑA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
Papel da lactación materna na prevención das enfermidades cardiovasculares. Revisión sistemática.
Autoría
S.B.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
S.B.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introducción. A lactación materna é considerada o alimento ideal para os lactantes, sendo recomendada a súa exclusividade durante os seis primeiros meses de vida. Existe numerosa evidencia sobre os seus efectos protectores ante distintas patoloxías que favorecen tanto a nais como a fillos, entre as que se inclúen a prevención de enfermidades cardiovasculares. Obxectivo. O obxectivo principal desta revisión sistemática é coñecer o papel da lactación materna na prevención de enfermidades cardiovasculares en nais e fillos. Como obxectivos específicos inclúense determinar os beneficios da lactación na prevención dos factores de risco cardiovascular, así como relacionar a duración da lactación materna co risco de enfermidades cardiovasculares. Metodoloxía. Levouse a cabo unha revisión sistemática da bibliografía científica dispoñible nas bases de datos PubMed, DIALNET, Scopus e CINHAL mediante os Descriptores en Ciencias da Saúde DeCS Breast Feeding MeSH e Cardiovascular Diaseases MeSH. Aplicáronse os flitros e os criterios de inclusión e exclusión establecidos. A calidade metodolóxica foi avaliada mediante as ferramentas CASPe e STROBE. Resultados. Obtívose un total de 592 artículos, dos cales foron incluídos 17. Entre os artigos seleccionados para a revisión, 8 corresponden a estudos de persoas que foron aleitadas, e 9 a estudos realizados a mullres que efectuaron lactación materna. Devanditos artigos tratan principalmente a relación entre lactación materna coas enfermedades cardiovascualres ou con seus factores de risco. Conclusión. Realizar a lactación materna por 6 meses contribúe á homeostasis do sistema cardiovascular materno reducindo o risco de sufrir enfermidades cardiovasculares a longo prazo. Do mesmo xeito, o leite materno disminúe o risco de sufrir enfermidades cardiovasculares e os seus factores de risco na infancia e durante todo o ciclo vital, aumentando os beneficios canto maior sexa a exposición
Introducción. A lactación materna é considerada o alimento ideal para os lactantes, sendo recomendada a súa exclusividade durante os seis primeiros meses de vida. Existe numerosa evidencia sobre os seus efectos protectores ante distintas patoloxías que favorecen tanto a nais como a fillos, entre as que se inclúen a prevención de enfermidades cardiovasculares. Obxectivo. O obxectivo principal desta revisión sistemática é coñecer o papel da lactación materna na prevención de enfermidades cardiovasculares en nais e fillos. Como obxectivos específicos inclúense determinar os beneficios da lactación na prevención dos factores de risco cardiovascular, así como relacionar a duración da lactación materna co risco de enfermidades cardiovasculares. Metodoloxía. Levouse a cabo unha revisión sistemática da bibliografía científica dispoñible nas bases de datos PubMed, DIALNET, Scopus e CINHAL mediante os Descriptores en Ciencias da Saúde DeCS Breast Feeding MeSH e Cardiovascular Diaseases MeSH. Aplicáronse os flitros e os criterios de inclusión e exclusión establecidos. A calidade metodolóxica foi avaliada mediante as ferramentas CASPe e STROBE. Resultados. Obtívose un total de 592 artículos, dos cales foron incluídos 17. Entre os artigos seleccionados para a revisión, 8 corresponden a estudos de persoas que foron aleitadas, e 9 a estudos realizados a mullres que efectuaron lactación materna. Devanditos artigos tratan principalmente a relación entre lactación materna coas enfermedades cardiovascualres ou con seus factores de risco. Conclusión. Realizar a lactación materna por 6 meses contribúe á homeostasis do sistema cardiovascular materno reducindo o risco de sufrir enfermidades cardiovasculares a longo prazo. Do mesmo xeito, o leite materno disminúe o risco de sufrir enfermidades cardiovasculares e os seus factores de risco na infancia e durante todo o ciclo vital, aumentando os beneficios canto maior sexa a exposición
Dirección
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Titoría)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Titoría)
Tribunal
LAREU HUIDOBRO, MARIA VICTORIA (Presidente/a)
PORTEIRO COUTO, BEGOÑA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
LAREU HUIDOBRO, MARIA VICTORIA (Presidente/a)
PORTEIRO COUTO, BEGOÑA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
Detecion de casos de violencia de xenero dende consulta de atención primaria de enfermaria
Autoría
L.B.D.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
L.B.D.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
introducción: a violencia de xenero constitue un problema de saude publica a nivel mundial que atenta contra os dereitos humans. Afecta as mulleres en calquer ambito da sua vida e as diferentes maneiras representanse na pirámide da violencia. Enfermaria e un pilar fundamental na detecion de casos e actuacion pola sua accesibilidade o paciente Obxetivo: coñecer as intervencions levadas a cabo polos profesionais de enfermaria en atención primaria frente a violencia de xenero Metodoloxia: realizouse unha revision bibliografica mediante as palabras claves a traves das bases de datos Pubmed MEDLINE, Dialnet, Scopus e Cuidatge.Tamen se utilizaron paxinas oficiais do estado como o Ministerio de Sanidade, Consumo e Bienestar, Ministerio de Igualdade, Instituto Nacional de Estadistica e o Boletin Oficial do Estado Resultados: 9 artigos responden os obxetivos marcados Conclusion: os profesionals de enfermaria son os principais en detetar a situacion, evaluar e intervir para axudar as vitimas, especialmente dende atención primaria. Un coñecemento mais especifico do tema axudaria a mellorar as intervencions. Para iso e necesario estudar sobre a eficacia dos protocolos actuais na detecion de casos
introducción: a violencia de xenero constitue un problema de saude publica a nivel mundial que atenta contra os dereitos humans. Afecta as mulleres en calquer ambito da sua vida e as diferentes maneiras representanse na pirámide da violencia. Enfermaria e un pilar fundamental na detecion de casos e actuacion pola sua accesibilidade o paciente Obxetivo: coñecer as intervencions levadas a cabo polos profesionais de enfermaria en atención primaria frente a violencia de xenero Metodoloxia: realizouse unha revision bibliografica mediante as palabras claves a traves das bases de datos Pubmed MEDLINE, Dialnet, Scopus e Cuidatge.Tamen se utilizaron paxinas oficiais do estado como o Ministerio de Sanidade, Consumo e Bienestar, Ministerio de Igualdade, Instituto Nacional de Estadistica e o Boletin Oficial do Estado Resultados: 9 artigos responden os obxetivos marcados Conclusion: os profesionals de enfermaria son os principais en detetar a situacion, evaluar e intervir para axudar as vitimas, especialmente dende atención primaria. Un coñecemento mais especifico do tema axudaria a mellorar as intervencions. Para iso e necesario estudar sobre a eficacia dos protocolos actuais na detecion de casos
Dirección
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Titoría)
MARTIN DE BERNARDO GISBERT, LUCIA Cotitoría
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Titoría)
MARTIN DE BERNARDO GISBERT, LUCIA Cotitoría
Tribunal
LAREU HUIDOBRO, MARIA VICTORIA (Presidente/a)
PORTEIRO COUTO, BEGOÑA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
LAREU HUIDOBRO, MARIA VICTORIA (Presidente/a)
PORTEIRO COUTO, BEGOÑA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
Comparación da prevalencia de depresión e ansiedade antes e despois do COVID-19 en estudantes universitarios
Autoría
S.B.B.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
S.B.B.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Realízase unha revisión bibliográfica da literatura publicada nas bases de datos PubMed e SCOPUS, sobre a prevalencia de depresión e ansiedade, tanto antes coma despois da pandemia de COVID-19, en estudiantes universitarios. Selecciónanse un total de 15 artigos que tratan sobre o tema de interese. Todos os estudos empregan as escalas PHQ-9 e GAD-7 para poder facer una correcta comparación.
Realízase unha revisión bibliográfica da literatura publicada nas bases de datos PubMed e SCOPUS, sobre a prevalencia de depresión e ansiedade, tanto antes coma despois da pandemia de COVID-19, en estudiantes universitarios. Selecciónanse un total de 15 artigos que tratan sobre o tema de interese. Todos os estudos empregan as escalas PHQ-9 e GAD-7 para poder facer una correcta comparación.
Dirección
ANTELO MARTELO, MONICA (Titoría)
ANTELO MARTELO, MONICA (Titoría)
Tribunal
LAREU HUIDOBRO, MARIA VICTORIA (Presidente/a)
PORTEIRO COUTO, BEGOÑA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
LAREU HUIDOBRO, MARIA VICTORIA (Presidente/a)
PORTEIRO COUTO, BEGOÑA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
Escolares salvando vidas. Comparación de 2 estratexias educativas en soporte vital básico. Estudo cuasi-experimental de simulación.
Autoría
D.B.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
D.B.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: A pesar das 50.000 paradas cardíacas que se producen anualmente en España, só aproximadamente o 30% da poboación sería capaz de atender correctamente unha. A formación de RCP en escolares antóllase vital para que se pode incrementar ese número, xa estando implementada no sistema educativo, recomendándose introducir contidos por cursos. Obxectivo: Comparar 2 métodos docentes para a formación do alumnado e definir cal é o mas efectivo para introducir no sistema educativo. Metodoloxía: Estudo cuasi-experimental onde se entrenaron 608 nenos e nenas de 7-11 anos de 5 colexios galegos durante 2 anos. Dividíronse nun grupo global, onde se ensinou unha formación estándar (ET) e todas as competencias xuntas, e un grupo secuencial, onde o primeiro ano ensinouse ET e o segundo engadiuse unha competencia específica. No primeiro ano practicaron entre 2 e 4 horas segundo idade e competencias, e no seguinte curso entrenaban 2 horas, repasando contidos previos e introducindo a nova competencia. O profesorado, que foi previamente instruído por persoal experto, levou a cabo a formación do alumnado. Por último, os/as nenos/as puxeron en práctica os coñecementos impartidos nunha simulación, avaliada tamén por persoal formado. Resultados: Na interpretación dos datos, obtivéronse diferenzas significativas a favor do grupo secuencial na maioría dos puntos de secuencia de RCP (9 de 13 ítems) e Posición Lateral de Seguridade (5 de 9 ítems) fronte ao grupo global. Conclusión: Os resultados obtidos avalan que unha formación secuencial, máis gradual e centrada nos pasos da competencia avaliada, é capaz de transmitir mellor os coñecementos á práctica e a conseguir mellores resultados na maioría de apartados.
Introdución: A pesar das 50.000 paradas cardíacas que se producen anualmente en España, só aproximadamente o 30% da poboación sería capaz de atender correctamente unha. A formación de RCP en escolares antóllase vital para que se pode incrementar ese número, xa estando implementada no sistema educativo, recomendándose introducir contidos por cursos. Obxectivo: Comparar 2 métodos docentes para a formación do alumnado e definir cal é o mas efectivo para introducir no sistema educativo. Metodoloxía: Estudo cuasi-experimental onde se entrenaron 608 nenos e nenas de 7-11 anos de 5 colexios galegos durante 2 anos. Dividíronse nun grupo global, onde se ensinou unha formación estándar (ET) e todas as competencias xuntas, e un grupo secuencial, onde o primeiro ano ensinouse ET e o segundo engadiuse unha competencia específica. No primeiro ano practicaron entre 2 e 4 horas segundo idade e competencias, e no seguinte curso entrenaban 2 horas, repasando contidos previos e introducindo a nova competencia. O profesorado, que foi previamente instruído por persoal experto, levou a cabo a formación do alumnado. Por último, os/as nenos/as puxeron en práctica os coñecementos impartidos nunha simulación, avaliada tamén por persoal formado. Resultados: Na interpretación dos datos, obtivéronse diferenzas significativas a favor do grupo secuencial na maioría dos puntos de secuencia de RCP (9 de 13 ítems) e Posición Lateral de Seguridade (5 de 9 ítems) fronte ao grupo global. Conclusión: Os resultados obtidos avalan que unha formación secuencial, máis gradual e centrada nos pasos da competencia avaliada, é capaz de transmitir mellor os coñecementos á práctica e a conseguir mellores resultados na maioría de apartados.
Dirección
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Titoría)
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Titoría)
Tribunal
LAREU HUIDOBRO, MARIA VICTORIA (Presidente/a)
PORTEIRO COUTO, BEGOÑA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
LAREU HUIDOBRO, MARIA VICTORIA (Presidente/a)
PORTEIRO COUTO, BEGOÑA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
Xestión da diabetes tipo 1 en atletas: unha revisión sistemática.
Autoría
A.A.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
A.A.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
INTRODUCIÓN: A diabetes mellitus tipo 1 é unha patoloxía crónica dependente da insulina. A poboación con este trastorno que é deportista está en aumento. Isto implica a necesidade de xestionar o control glicémico, previr complicacións e optimizar o rendemento da actividade física realizada. OBXECTIVOS: Coñecer o manexo da diabetes tipo 1 en atletas, analizando pautas nutricionais, tratamento farmacolóxico e coidados. MÉTODO: A busqueda realizouse en bases de datos: PubMed, CINAHL, base de datos Cochrane de revisións sistemáticas, SPORTDiscus, Biblioteca Cochrane de Ensaios Clínicos, revistas específicas de ensaios clínicos do NIH. A inclusión realizouse en función dos criterios PICO. RESULTADOS: Atopáronse un total de 296 artigos, dos cales só se incluíron 23. En xeral, considérase que, en función da glicosa no sangue antes do exercicio, debe inxerse unha maior ou menor cantidade de hidratos de carbono e modificar o réxime de tratamento. Así, se é inferior a 90 mg/dL, entre 90 e 149 mg/dL, 150 e 249 mg/dL, respectivamente. Algúns dos estudos revisados confirmaron a existencia de hipoglicemia a pesar das medidas. Postúlase o uso de dispositivos de monitorización continua da glicosa para previr a hipoglicemia. CONCLUSIÓNS: Optimizar o consumo de macronutrientes do atleta, especialmente hidratos de carbono, a dose de insulina basal e de acción curta, e o control frecuente da glicosa no sangue, son aspectos que determinan se os deportistas poden render ao máximo e reducir o risco de disglicemia.
INTRODUCIÓN: A diabetes mellitus tipo 1 é unha patoloxía crónica dependente da insulina. A poboación con este trastorno que é deportista está en aumento. Isto implica a necesidade de xestionar o control glicémico, previr complicacións e optimizar o rendemento da actividade física realizada. OBXECTIVOS: Coñecer o manexo da diabetes tipo 1 en atletas, analizando pautas nutricionais, tratamento farmacolóxico e coidados. MÉTODO: A busqueda realizouse en bases de datos: PubMed, CINAHL, base de datos Cochrane de revisións sistemáticas, SPORTDiscus, Biblioteca Cochrane de Ensaios Clínicos, revistas específicas de ensaios clínicos do NIH. A inclusión realizouse en función dos criterios PICO. RESULTADOS: Atopáronse un total de 296 artigos, dos cales só se incluíron 23. En xeral, considérase que, en función da glicosa no sangue antes do exercicio, debe inxerse unha maior ou menor cantidade de hidratos de carbono e modificar o réxime de tratamento. Así, se é inferior a 90 mg/dL, entre 90 e 149 mg/dL, 150 e 249 mg/dL, respectivamente. Algúns dos estudos revisados confirmaron a existencia de hipoglicemia a pesar das medidas. Postúlase o uso de dispositivos de monitorización continua da glicosa para previr a hipoglicemia. CONCLUSIÓNS: Optimizar o consumo de macronutrientes do atleta, especialmente hidratos de carbono, a dose de insulina basal e de acción curta, e o control frecuente da glicosa no sangue, son aspectos que determinan se os deportistas poden render ao máximo e reducir o risco de disglicemia.
Dirección
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Titoría)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Titoría)
Tribunal
LAREU HUIDOBRO, MARIA VICTORIA (Presidente/a)
PORTEIRO COUTO, BEGOÑA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
LAREU HUIDOBRO, MARIA VICTORIA (Presidente/a)
PORTEIRO COUTO, BEGOÑA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
O efecto da dieta mediterránea sobre a diabetes da muller xestante: unha revisión sistemática
Autoría
A.B.L.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
A.B.L.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: a diabetes durante o embarazo é un dos problemas máis comúns durante este período cunha prevalencia que oscila entre o 2% e o 12% dependendo dos factores que se teñan en conta para o seu diagnóstico. Por outra banda, coñécese que a dieta mediterránea posúe características que a fan idónea para a diminución da glicosa en sangre e dunha mellor tolerancia á insulina. Obxectivos: estudar se a incidencia da diabetes durante o embarazo diminúe entre as persoas que seguen unha dieta mediterránea. Analizar cales son os alimentos, dentro desta dieta, que máis axudan neste proceso. Estudar os problemas maternos e fetais que pode provocar a instauración da diabetes durante o embarazo. Metodoloxía: revisión sistemática a través das bases de datos PubMed, Dialnet e Scielo. Seleccionáronse un total de 9 artigos seguindo a declaración PRISMA. Resultados: Observouse que unha adherencia antes e durante o embarazo á dieta mediterránea diminuía entre o 24% e o 80% o desenvolvemento da diabetes na muller xestante. Ademais, demostrouse que existen alimentos protectores (AOVE, pistachos e cereais integrais) e outros que son prexudiciais (carnes vermellas, produtos procesados e azucre). A instauración da diabetes supón un factor de risco para a saúde da nai, do feto e incluso do recentemente nado, xa que aumenta a probabilidade de que poidan desenvolver problemas; como hipertensión durante o embarazo no caso da nai, ou un baixo peso ao ecer no caso do bebé. Conclusións: as intervencións dietéticas, que deberían comezar antes da concepción, poderían axudar no diminución da diabetes da muller. Ademais, deberíase de facer enfoque nos alimentos protectores que a forman. A adherencia á dieta mediterránea diminúe o risco de aparición de problemas fetais, meternos e filiais, tanto a curto como a longo prazo.
Introdución: a diabetes durante o embarazo é un dos problemas máis comúns durante este período cunha prevalencia que oscila entre o 2% e o 12% dependendo dos factores que se teñan en conta para o seu diagnóstico. Por outra banda, coñécese que a dieta mediterránea posúe características que a fan idónea para a diminución da glicosa en sangre e dunha mellor tolerancia á insulina. Obxectivos: estudar se a incidencia da diabetes durante o embarazo diminúe entre as persoas que seguen unha dieta mediterránea. Analizar cales son os alimentos, dentro desta dieta, que máis axudan neste proceso. Estudar os problemas maternos e fetais que pode provocar a instauración da diabetes durante o embarazo. Metodoloxía: revisión sistemática a través das bases de datos PubMed, Dialnet e Scielo. Seleccionáronse un total de 9 artigos seguindo a declaración PRISMA. Resultados: Observouse que unha adherencia antes e durante o embarazo á dieta mediterránea diminuía entre o 24% e o 80% o desenvolvemento da diabetes na muller xestante. Ademais, demostrouse que existen alimentos protectores (AOVE, pistachos e cereais integrais) e outros que son prexudiciais (carnes vermellas, produtos procesados e azucre). A instauración da diabetes supón un factor de risco para a saúde da nai, do feto e incluso do recentemente nado, xa que aumenta a probabilidade de que poidan desenvolver problemas; como hipertensión durante o embarazo no caso da nai, ou un baixo peso ao ecer no caso do bebé. Conclusións: as intervencións dietéticas, que deberían comezar antes da concepción, poderían axudar no diminución da diabetes da muller. Ademais, deberíase de facer enfoque nos alimentos protectores que a forman. A adherencia á dieta mediterránea diminúe o risco de aparición de problemas fetais, meternos e filiais, tanto a curto como a longo prazo.
Dirección
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Titoría)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Titoría)
Tribunal
MAGARIÑOS FERRO, BEATRIZ (Presidente/a)
Rodríguez Abad, Carlos (Secretario/a)
PARGA MARTIN, JUAN ANDRES (Vogal)
MAGARIÑOS FERRO, BEATRIZ (Presidente/a)
Rodríguez Abad, Carlos (Secretario/a)
PARGA MARTIN, JUAN ANDRES (Vogal)
O papel da enfermaría na prevención do suicidio en adolescentes
Autoría
I.B.T.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
I.B.T.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: O suicidio é un dos temas tabú da nosa sociedade e cada vez está máis presente xa que supón un problema de saúde pública de abordaxe prioritaria nos adolescentes. A súa etioloxía é multifactorial e o seu factor de risco máis frecuente é a depresión. Debido a un aumento dos casos do mesmo, é importante a abordaxe desta problemática a través do papel da enfermaría. Obxectivos: como obxectivo principal, coñecer os tipos de intervencións que realizaría enfermaría en pacientes con risco de suicidio, neste caso en adolescentes. Como obxectivos secundarios, detectar os factores de risco da conducta suicida e mostrar as dificultades que presenta enfermaría para levar a cabo as actividades de prevención. Método: revisión bibliográfica da evidencia científica, seleccionando artigos publicados nas bases de datos como Pubmed e Dialnet. Resultados: a prevención do suicidio en adolescentes ten que abordarse tanto dende Atención Primaria como dende o ámbito escolar. Para elo debemos coñecer tanto os factores de risco como os factores protectores. A abordaxe dende Atención Primaria levarase a cabo a través da entrevista e o emprego de escalas, así como a posterior continuidade asistencial según criterio profesional. No ámbito escolar utilizarase a educación sanitaria formando tanto a xóvenes como a facultativos, para que poidan detectar así as sinais de advertencia en intentos de suicidio. En canto á formación da enfermaría na saúde mental, destaca unha escasez da mesma, a cal deberá implementarse, mellorando así a atención ao paciente suicida. Conclusións: a prevención do suicidio debe abordarse en ambos sectores, sendo as intervencións diversas, ao igual que a súa etioloxía. Para isto debemos ter en conta un traballo multidisciplinar.
Introdución: O suicidio é un dos temas tabú da nosa sociedade e cada vez está máis presente xa que supón un problema de saúde pública de abordaxe prioritaria nos adolescentes. A súa etioloxía é multifactorial e o seu factor de risco máis frecuente é a depresión. Debido a un aumento dos casos do mesmo, é importante a abordaxe desta problemática a través do papel da enfermaría. Obxectivos: como obxectivo principal, coñecer os tipos de intervencións que realizaría enfermaría en pacientes con risco de suicidio, neste caso en adolescentes. Como obxectivos secundarios, detectar os factores de risco da conducta suicida e mostrar as dificultades que presenta enfermaría para levar a cabo as actividades de prevención. Método: revisión bibliográfica da evidencia científica, seleccionando artigos publicados nas bases de datos como Pubmed e Dialnet. Resultados: a prevención do suicidio en adolescentes ten que abordarse tanto dende Atención Primaria como dende o ámbito escolar. Para elo debemos coñecer tanto os factores de risco como os factores protectores. A abordaxe dende Atención Primaria levarase a cabo a través da entrevista e o emprego de escalas, así como a posterior continuidade asistencial según criterio profesional. No ámbito escolar utilizarase a educación sanitaria formando tanto a xóvenes como a facultativos, para que poidan detectar así as sinais de advertencia en intentos de suicidio. En canto á formación da enfermaría na saúde mental, destaca unha escasez da mesma, a cal deberá implementarse, mellorando así a atención ao paciente suicida. Conclusións: a prevención do suicidio debe abordarse en ambos sectores, sendo as intervencións diversas, ao igual que a súa etioloxía. Para isto debemos ter en conta un traballo multidisciplinar.
Dirección
ANTELO MARTELO, MONICA (Titoría)
ANTELO MARTELO, MONICA (Titoría)
Tribunal
MAGARIÑOS FERRO, BEATRIZ (Presidente/a)
Rodríguez Abad, Carlos (Secretario/a)
PARGA MARTIN, JUAN ANDRES (Vogal)
MAGARIÑOS FERRO, BEATRIZ (Presidente/a)
Rodríguez Abad, Carlos (Secretario/a)
PARGA MARTIN, JUAN ANDRES (Vogal)
Efectos do plasma rico en plaquetas en queimaduras cutáneas: Unha revisión sistematica
Autoría
L.E.B.U.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
L.E.B.U.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: As plaquetas son células moi coñecidas polo seu rol na hemostasia, pero este non é o seu único papel, tamén son as principais liberadoras dos factores de crecemento (GF), substancias de orixe peptídico que interveñen na reparación de tecidos. O plasma rico en plaquetas (PRP) trátase dun hemoderivado cunha alta concentración plaquetaria, o que tamén significa unha gran fonte de GF; as propiedades dos GF, e por tanto do PRP, suxírennos a súa posible utilidade na cura de lesións por queimaduras. Obxectivos: Coñecer os efectos do PRP nos traumatismos por queimaduras. Metodoloxía: Realizouse unha revisión sistemática nas bases de datos PubMed e SciELO. Incluíronse estudos publicados dende o ano 2014 realizados tanto en animais como en humanos nos que se usou o PRP para o tratamento de queimaduras cutáneas. Utilizáronse para a procura as palabras chave “plasma rico en plaquetas” e “quemaduras” (e as súas respectivas traducións ao inglés) combinadas co booleano “AND”. Resultados: Seleccionáronse 13 estudos. As queimaduras tratadas con PRP mostraron maiores niveis de marcadores de anxioxénese e unha menor resposta inflamatoria. En xeral as queimaduras tratadas con PRP tiveron un menor tempo de epitelización, así como unha maior viabilidade do tecido. O PRP mostrou ser seguro, ademais de poder combinarse con tratamentos como os enxertos levando á melloría destes. Conclusións: O PRP demostra ser útil para a cura de queimaduras e debería ser estudado en vistas de obter un tratamento que poida abaratar custos sanitarios e que sexa seguro para o paciente ademais de acelerar o seu proceso de curación.
Introdución: As plaquetas son células moi coñecidas polo seu rol na hemostasia, pero este non é o seu único papel, tamén son as principais liberadoras dos factores de crecemento (GF), substancias de orixe peptídico que interveñen na reparación de tecidos. O plasma rico en plaquetas (PRP) trátase dun hemoderivado cunha alta concentración plaquetaria, o que tamén significa unha gran fonte de GF; as propiedades dos GF, e por tanto do PRP, suxírennos a súa posible utilidade na cura de lesións por queimaduras. Obxectivos: Coñecer os efectos do PRP nos traumatismos por queimaduras. Metodoloxía: Realizouse unha revisión sistemática nas bases de datos PubMed e SciELO. Incluíronse estudos publicados dende o ano 2014 realizados tanto en animais como en humanos nos que se usou o PRP para o tratamento de queimaduras cutáneas. Utilizáronse para a procura as palabras chave “plasma rico en plaquetas” e “quemaduras” (e as súas respectivas traducións ao inglés) combinadas co booleano “AND”. Resultados: Seleccionáronse 13 estudos. As queimaduras tratadas con PRP mostraron maiores niveis de marcadores de anxioxénese e unha menor resposta inflamatoria. En xeral as queimaduras tratadas con PRP tiveron un menor tempo de epitelización, así como unha maior viabilidade do tecido. O PRP mostrou ser seguro, ademais de poder combinarse con tratamentos como os enxertos levando á melloría destes. Conclusións: O PRP demostra ser útil para a cura de queimaduras e debería ser estudado en vistas de obter un tratamento que poida abaratar custos sanitarios e que sexa seguro para o paciente ademais de acelerar o seu proceso de curación.
Dirección
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Titoría)
Elena Varela, Jonathan Cotitoría
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Titoría)
Elena Varela, Jonathan Cotitoría
Tribunal
MAGARIÑOS FERRO, BEATRIZ (Presidente/a)
Rodríguez Abad, Carlos (Secretario/a)
PARGA MARTIN, JUAN ANDRES (Vogal)
MAGARIÑOS FERRO, BEATRIZ (Presidente/a)
Rodríguez Abad, Carlos (Secretario/a)
PARGA MARTIN, JUAN ANDRES (Vogal)
O efecto da práctica de Mindfulness nos procesos psicolóxicos básicos
Autoría
L.B.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
L.B.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: o concepto central desta revisión é o Mindfulness, introdúcese o concepto de atención plena e preséntanse os principais enfoques desta práctica. A importancia do Mindfulness radica na súa capacidade para regular a atención e no seu impacto positivo no benestar emocional e cognitivo. Explórase o concepto de atención, discútense os mecanismos de control da atención, os tipos de atención, e preséntase o modelo neurocognitivo de Posner e Petersen, que intentou estruturar a capacidade de atención. Obxectivos: o obxectivo principal desta revisión é explorar o impacto do Mindfulness nalgúns dos procesos psicolóxicos básicos. Entre os obxectivos secundarios figuran coñecer os cambios no sistema de redes neuronais provocados polo Mindfulness, analizar o seu efecto na atención e determinar a súa influencia na regulación emocional. Metodoloxía: realizouse unha revisión sistemática para tratar o tema proposto. Esta revisión implicou unha busca exhaustiva en bases de datos científicas, centrándose nas publicacións dos últimos cinco anos. Resultados: seleccionáronse 14 artigos das bases de datos PubMed, PsycInfo e ScienceDirect. Estes artigos investigaron a capacidade de atención e regulación emocional en relación co Mindfulness, así como as modificacións nas redes neuronais ou áreas cerebrais derivadas da práctica da atención plena. Conclusión: o adestramento en Mindfulness potencia a observación consciente de pensamentos e emocións, xerando cambios na capacidade cognitiva e na plasticidade neuronal. Aínda que fortalece as habilidades esenciais e mellora a atención, a súa eficacia nas habilidades socioafectivas é limitada. Ademais, obsérvase unha modificación nas redes neuronais; melloráronse as conexións dentro da rede frontoparietal, beneficiando o control da atención e evidenciouse unha maior activación nas rexións relacionadas coa regulación emocional.
Introdución: o concepto central desta revisión é o Mindfulness, introdúcese o concepto de atención plena e preséntanse os principais enfoques desta práctica. A importancia do Mindfulness radica na súa capacidade para regular a atención e no seu impacto positivo no benestar emocional e cognitivo. Explórase o concepto de atención, discútense os mecanismos de control da atención, os tipos de atención, e preséntase o modelo neurocognitivo de Posner e Petersen, que intentou estruturar a capacidade de atención. Obxectivos: o obxectivo principal desta revisión é explorar o impacto do Mindfulness nalgúns dos procesos psicolóxicos básicos. Entre os obxectivos secundarios figuran coñecer os cambios no sistema de redes neuronais provocados polo Mindfulness, analizar o seu efecto na atención e determinar a súa influencia na regulación emocional. Metodoloxía: realizouse unha revisión sistemática para tratar o tema proposto. Esta revisión implicou unha busca exhaustiva en bases de datos científicas, centrándose nas publicacións dos últimos cinco anos. Resultados: seleccionáronse 14 artigos das bases de datos PubMed, PsycInfo e ScienceDirect. Estes artigos investigaron a capacidade de atención e regulación emocional en relación co Mindfulness, así como as modificacións nas redes neuronais ou áreas cerebrais derivadas da práctica da atención plena. Conclusión: o adestramento en Mindfulness potencia a observación consciente de pensamentos e emocións, xerando cambios na capacidade cognitiva e na plasticidade neuronal. Aínda que fortalece as habilidades esenciais e mellora a atención, a súa eficacia nas habilidades socioafectivas é limitada. Ademais, obsérvase unha modificación nas redes neuronais; melloráronse as conexións dentro da rede frontoparietal, beneficiando o control da atención e evidenciouse unha maior activación nas rexións relacionadas coa regulación emocional.
Dirección
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Titoría)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Titoría)
Tribunal
MAGARIÑOS FERRO, BEATRIZ (Presidente/a)
Rodríguez Abad, Carlos (Secretario/a)
PARGA MARTIN, JUAN ANDRES (Vogal)
MAGARIÑOS FERRO, BEATRIZ (Presidente/a)
Rodríguez Abad, Carlos (Secretario/a)
PARGA MARTIN, JUAN ANDRES (Vogal)
O papel da soidade como factor de risco da depresión no adulto maior: unha revisión sistemática
Autoría
L.B.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
L.B.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: o envellecemento produce múltiples cambios que diminúen a calidade de vida e con iso, a esperanza de vida. De igual modo, aumentan a vulnerabilidade a trastornos mentais como a depresión, un dos trastornos máis habituais en anciáns. Diversos factores contribúen a este risco, destacando o sentimento de soidade como factor significativo. Obxectivos: estudar a relación entre soidade e síntomas depresivos en adultos maiores, considerando a influencia das redes de apoio social e familiar, así como os factores de risco e estratexias para reducir os devanditos sentimentos. Metodoloxía: revisión sistemática. Realizouse unha procura a través das bases de datos Scielo, PubMed e Dialnet e, para a selección de artigos, establecéronse uns criterios de inclusión e exclusión, incluíndo publicacións entre 2019 - 2024. Resultados: seleccionáronse 15 artigos. A presenza de sentimentos de soidade en adultos maiores aumenta e agrava os síntomas depresivos. Sentirse subxectivamente apoiado no ámbito social e familiar diminúe a soidade e aumenta a interacción social. O sexo feminino e a viuvez son uns dos principais factores de risco, xunto con vivir só, estar socialmente illado, ter baixos ingresos, baixos niveis de estudos… Como intervencións destacan aquelas que aumentan a interacción social e redes de apoio a través da participación en actividades sociais e da comunidade. Conclusión: atópase unha relación positiva entre soidade e depresión en adultos maiores, sufrir soidade aumenta a notificación e gravidade de síntomas depresivos. O apoio social e familiar supón un factor protector e como factores de risco destacan sexo feminino, viuvez ou separación, vivir só, illamento social, baixos niveis de estudos e niveis socioeconómicos, comorbilidades ou mala saúde subxectiva entre outros. Múltiples intervencións diminúen a soidade, destacando a participación en actividades sociais e da comunidade.
Introdución: o envellecemento produce múltiples cambios que diminúen a calidade de vida e con iso, a esperanza de vida. De igual modo, aumentan a vulnerabilidade a trastornos mentais como a depresión, un dos trastornos máis habituais en anciáns. Diversos factores contribúen a este risco, destacando o sentimento de soidade como factor significativo. Obxectivos: estudar a relación entre soidade e síntomas depresivos en adultos maiores, considerando a influencia das redes de apoio social e familiar, así como os factores de risco e estratexias para reducir os devanditos sentimentos. Metodoloxía: revisión sistemática. Realizouse unha procura a través das bases de datos Scielo, PubMed e Dialnet e, para a selección de artigos, establecéronse uns criterios de inclusión e exclusión, incluíndo publicacións entre 2019 - 2024. Resultados: seleccionáronse 15 artigos. A presenza de sentimentos de soidade en adultos maiores aumenta e agrava os síntomas depresivos. Sentirse subxectivamente apoiado no ámbito social e familiar diminúe a soidade e aumenta a interacción social. O sexo feminino e a viuvez son uns dos principais factores de risco, xunto con vivir só, estar socialmente illado, ter baixos ingresos, baixos niveis de estudos… Como intervencións destacan aquelas que aumentan a interacción social e redes de apoio a través da participación en actividades sociais e da comunidade. Conclusión: atópase unha relación positiva entre soidade e depresión en adultos maiores, sufrir soidade aumenta a notificación e gravidade de síntomas depresivos. O apoio social e familiar supón un factor protector e como factores de risco destacan sexo feminino, viuvez ou separación, vivir só, illamento social, baixos niveis de estudos e niveis socioeconómicos, comorbilidades ou mala saúde subxectiva entre outros. Múltiples intervencións diminúen a soidade, destacando a participación en actividades sociais e da comunidade.
Dirección
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Titoría)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Titoría)
Tribunal
MAGARIÑOS FERRO, BEATRIZ (Presidente/a)
Rodríguez Abad, Carlos (Secretario/a)
PARGA MARTIN, JUAN ANDRES (Vogal)
MAGARIÑOS FERRO, BEATRIZ (Presidente/a)
Rodríguez Abad, Carlos (Secretario/a)
PARGA MARTIN, JUAN ANDRES (Vogal)
O ciclo menstrual, os seus cambios hormonais e a súa influencia a nivel emocional: un proxecto de Educación para a Saúde
Autoría
M.C.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
M.C.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: O ciclo menstrual é un proceso fisiolóxico que ten lugar no sistema reprodutor feminino como consecuencia da interacción de hormonas hipotalámicas, hipofisarias e ováricas. Estas, poden xerar cambios a nivel do funcionamento emocional, cognitivo e conductual. A comprensión do ciclo e dos cambios emocionais durante a etapa da adolescencia é fundamental, e por iso é necesario incorporar nas aulas contido en materia de saúde menstrual. Obxectivos Estudar a mellora de coñecementos sobre cambios hormonais no ciclo menstrual tras participar nun proxecto de educación para a saúde, así como identificar as carencias en información sobre o ciclo menstrual e os seus cambios hormonais do alumnado de primeiro e segundo de educación secundaria obrigatoria. Método O estudo estará composto por tres fases: na primeira fase poñerase en contacto co centro educativo e obteranse as autorizacións por parte de centro e representantes legais do alumnado; na segunda fase terá lugar unha intervención educativa sobre o ciclo menstrual, os seus cambios hormonais e a súa influencia a nivel emocional; e na terceira fase, analizaranse os resultados obtidos.
Introdución: O ciclo menstrual é un proceso fisiolóxico que ten lugar no sistema reprodutor feminino como consecuencia da interacción de hormonas hipotalámicas, hipofisarias e ováricas. Estas, poden xerar cambios a nivel do funcionamento emocional, cognitivo e conductual. A comprensión do ciclo e dos cambios emocionais durante a etapa da adolescencia é fundamental, e por iso é necesario incorporar nas aulas contido en materia de saúde menstrual. Obxectivos Estudar a mellora de coñecementos sobre cambios hormonais no ciclo menstrual tras participar nun proxecto de educación para a saúde, así como identificar as carencias en información sobre o ciclo menstrual e os seus cambios hormonais do alumnado de primeiro e segundo de educación secundaria obrigatoria. Método O estudo estará composto por tres fases: na primeira fase poñerase en contacto co centro educativo e obteranse as autorizacións por parte de centro e representantes legais do alumnado; na segunda fase terá lugar unha intervención educativa sobre o ciclo menstrual, os seus cambios hormonais e a súa influencia a nivel emocional; e na terceira fase, analizaranse os resultados obtidos.
Dirección
JORGE SOTO, CRISTINA (Titoría)
JORGE SOTO, CRISTINA (Titoría)
Tribunal
MAGARIÑOS FERRO, BEATRIZ (Presidente/a)
Rodríguez Abad, Carlos (Secretario/a)
PARGA MARTIN, JUAN ANDRES (Vogal)
MAGARIÑOS FERRO, BEATRIZ (Presidente/a)
Rodríguez Abad, Carlos (Secretario/a)
PARGA MARTIN, JUAN ANDRES (Vogal)
Efectividade da hipotermia terapéutica na evolución do paciente adulto tras parada cardiorrespiratoria: revisión sistemática
Autoría
N.L.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
N.L.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
Introdución. Despois dunha parada cardiorrespiratoria recuperada, prodúcese o chamado Síndrome Post-Parada, que pode provocar un grave dano neurolóxico ou incluso a morte. As guías actuais oficiais recomendan o uso da hipotermia terapéutica dentro dos coidados post-resucitación polo seu efecto neuroprotector. Sen embargo, a pesares da súa recomendación, a falta de estudos e información sobre esta técnica fan que o seu uso sexa limitado. Obxectivos. O obxectivo principal é analizar a efectividade da hipotermia terapéutica na evolución do paciente adulto tras parada cardiorrespiratoria. Examínase tamén o impacto desta técnica na supervivencia e na función neurolóxica destes pacientes, así como as súas complicacións. Metodoloxía. Realizouse unha revisión sistemática nas bases de datos PubMed, Scopus, Dialnet e WoS, utilizando descritores MeSH e DeCS. Seleccionáronse artigos orixinais en lingua española e inglesa publicados nos últimos 5 anos, que foron avaliados posteriormente utilizando a ferramenta CASPe. Resultados. Analizáronse 14 artigos. A bibliografía amosa unha heteroxeneidade de resultados; non todos os estudos atopan vantaxes na aplicación da hipotermia terapéutica en comparación coa normotermia. Aínda que algúns estudos suxiren un posible beneficio na evolución, outros formulan dúbidas sobre a súa efectividade e resaltan a importancia de considerar os seus posibles riscos e complicacións. Conclusión. A complexidade do tema subliña a necesidade de máis investigación para establecer protocolos estandarizados que aborden aspectos como a duración, o método de aplicación ou a temperatura obxectivo a alcanzar en cada caso. Unha maior comprensión destes factores podería mellorar significativamente os resultados clínicos e a implantación da técnica.
Introdución. Despois dunha parada cardiorrespiratoria recuperada, prodúcese o chamado Síndrome Post-Parada, que pode provocar un grave dano neurolóxico ou incluso a morte. As guías actuais oficiais recomendan o uso da hipotermia terapéutica dentro dos coidados post-resucitación polo seu efecto neuroprotector. Sen embargo, a pesares da súa recomendación, a falta de estudos e información sobre esta técnica fan que o seu uso sexa limitado. Obxectivos. O obxectivo principal é analizar a efectividade da hipotermia terapéutica na evolución do paciente adulto tras parada cardiorrespiratoria. Examínase tamén o impacto desta técnica na supervivencia e na función neurolóxica destes pacientes, así como as súas complicacións. Metodoloxía. Realizouse unha revisión sistemática nas bases de datos PubMed, Scopus, Dialnet e WoS, utilizando descritores MeSH e DeCS. Seleccionáronse artigos orixinais en lingua española e inglesa publicados nos últimos 5 anos, que foron avaliados posteriormente utilizando a ferramenta CASPe. Resultados. Analizáronse 14 artigos. A bibliografía amosa unha heteroxeneidade de resultados; non todos os estudos atopan vantaxes na aplicación da hipotermia terapéutica en comparación coa normotermia. Aínda que algúns estudos suxiren un posible beneficio na evolución, outros formulan dúbidas sobre a súa efectividade e resaltan a importancia de considerar os seus posibles riscos e complicacións. Conclusión. A complexidade do tema subliña a necesidade de máis investigación para establecer protocolos estandarizados que aborden aspectos como a duración, o método de aplicación ou a temperatura obxectivo a alcanzar en cada caso. Unha maior comprensión destes factores podería mellorar significativamente os resultados clínicos e a implantación da técnica.
Dirección
Vidal Martínez, Sandra (Titoría)
Vidal Martínez, Sandra (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
POMBAR CAMEAN, MIGUEL ANGEL (Vogal)
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
POMBAR CAMEAN, MIGUEL ANGEL (Vogal)
Coñecemento e aplicación da evidencia científica nos coidados de Enfermería administrados aos pacientes con úlceras da extremidade inferior
Autoría
M.L.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
M.L.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
Introducción. As úlceras da extremidade inferior (UEI) son un grave problema sociosanitario. Non só diminúen considerablemente a calidade de vida dos pacientes que as sofren, senón que tamén supoñen unha gran porcentaxe do gasto sanitario. Unha gran responsabilidade recae sobre as enfermeiras xa que o seu tratamento figura entre as súas competencias. Os coidados que se administran son moi variables entre persoal, servizo e centro, polo que resulta moi importante a Práctica Baseada na Evidencia (PBE) para sistematizalos e asegurar a calidade de atención aos pacientes con UEI. Obxectivo. Determinar o grao de coñecemento das enfermeiras sobre a evidencia científica para o tratamento das úlceras de membro inferior. Metodoloxía. Revisión bibliográfica nas principais bases de datos dispoñibles en Internet (PubMed, Dialnet, WOS, ScienceDirect, CINAHL, BVS) seguindo a metodoloxía PRISMA. Resultados. Detectouse un elevado grao de descoñecemento sobre o correcto manexo das UEI por parte das enfermeiras a nivel internacional. Entre os factores que favorecen a variabilidade dos coidados figuran un coñecemento deficiente, pouco tempo para a atención ao paciente, etc. Non obstante, tamén existen factores que promoven a aplicación de PBE como, por exemplo, a formación continua. Conclusions. O coñecemento das enfermeiras sobre o manexo das UEI é insuficiente. Esta carencia non se aborda adecuadamente polos estudos actuais, destacando a necesidade de investigacións de calidade. É importante incidir na formación continua das enfermeiras para reducir a variabilidade nos coidados e aplicar a evidencia científica na práctica clínica, garantindo unha atención de calidade e sistematizada.
Introducción. As úlceras da extremidade inferior (UEI) son un grave problema sociosanitario. Non só diminúen considerablemente a calidade de vida dos pacientes que as sofren, senón que tamén supoñen unha gran porcentaxe do gasto sanitario. Unha gran responsabilidade recae sobre as enfermeiras xa que o seu tratamento figura entre as súas competencias. Os coidados que se administran son moi variables entre persoal, servizo e centro, polo que resulta moi importante a Práctica Baseada na Evidencia (PBE) para sistematizalos e asegurar a calidade de atención aos pacientes con UEI. Obxectivo. Determinar o grao de coñecemento das enfermeiras sobre a evidencia científica para o tratamento das úlceras de membro inferior. Metodoloxía. Revisión bibliográfica nas principais bases de datos dispoñibles en Internet (PubMed, Dialnet, WOS, ScienceDirect, CINAHL, BVS) seguindo a metodoloxía PRISMA. Resultados. Detectouse un elevado grao de descoñecemento sobre o correcto manexo das UEI por parte das enfermeiras a nivel internacional. Entre os factores que favorecen a variabilidade dos coidados figuran un coñecemento deficiente, pouco tempo para a atención ao paciente, etc. Non obstante, tamén existen factores que promoven a aplicación de PBE como, por exemplo, a formación continua. Conclusions. O coñecemento das enfermeiras sobre o manexo das UEI é insuficiente. Esta carencia non se aborda adecuadamente polos estudos actuais, destacando a necesidade de investigacións de calidade. É importante incidir na formación continua das enfermeiras para reducir a variabilidade nos coidados e aplicar a evidencia científica na práctica clínica, garantindo unha atención de calidade e sistematizada.
Dirección
Rodríguez Abad, Carlos (Titoría)
Rodríguez Abad, Carlos (Titoría)
Tribunal
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
Agra Tuñas, María del Carmen (Vogal)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
Agra Tuñas, María del Carmen (Vogal)
O papel da enfermería no coidado dos pacientes sometidos a braquiterapia prostática como tratamento de tumores localizados.
Autoría
A.M.M.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
A.M.M.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: a braquiterapia é unha técnica interna que se clasifica segundo a localización da fonte radioactiva e utilízase para tratar localmente tumores en pacientes diagnosticados con CaP, o cal afecta principalmente a homes maiores influíndo no seu desenvolvemento factores de risco como a idade e a raza. Xurdiu con Marie Curie e en España desenvolveuse en 1981 deixando de ser a prostatectomía radical a única técnica dispoñible desde 1988. Obxectivos: o obxectivo principal do traballo foi analizar o papel da enfermería no coidado dos pacientes sometidos a braquiterapia prostática, así como describir a súa técnica e indicacións, comparar efectos secundarios da braquiterapia coa radioterapia externa con acelerador e indagar sobre a protección radiolóxica, recomendacións e coidados proporcionados por parte do persoal de enfermería. Metodoloxía: desenvolveuse unha búsqueda sistemática de información mediante ampla variedad de bases de datos incluído artigos científicos, páxinas web, revistas, libros, mauais e guías clínicas. A presente revisión bibliográfica parte dunha serie de criterios de inclusión e exclusión coa finalidade de acoutar a búsqueda e limitar a información para utilizar no traballo en cuestión. Resultados: na presente revisión bibliográfica preténdese informar sobre as diferentes técnicas de braquiterapia prostática cuxas indicacións, efectos secundarios, medidas de protección radiolóxica e coidados a proporcionar descríbense no traballo, así mesmo realízase unha comparación entre a BT e a RHE en termos de efectos secundarios e especifícanse as recomendacións para seguir cando o paciente é dado de alta hospitalaria. Conclusión: A BT é un tratamento efectivo no control a longo prazo do CaP localizado mostrando resultados excelentes permitindo ao persoal de enfermería prestar coidados específicos e acompañar ao paciente e a súa familia durante o proceso.
Introdución: a braquiterapia é unha técnica interna que se clasifica segundo a localización da fonte radioactiva e utilízase para tratar localmente tumores en pacientes diagnosticados con CaP, o cal afecta principalmente a homes maiores influíndo no seu desenvolvemento factores de risco como a idade e a raza. Xurdiu con Marie Curie e en España desenvolveuse en 1981 deixando de ser a prostatectomía radical a única técnica dispoñible desde 1988. Obxectivos: o obxectivo principal do traballo foi analizar o papel da enfermería no coidado dos pacientes sometidos a braquiterapia prostática, así como describir a súa técnica e indicacións, comparar efectos secundarios da braquiterapia coa radioterapia externa con acelerador e indagar sobre a protección radiolóxica, recomendacións e coidados proporcionados por parte do persoal de enfermería. Metodoloxía: desenvolveuse unha búsqueda sistemática de información mediante ampla variedad de bases de datos incluído artigos científicos, páxinas web, revistas, libros, mauais e guías clínicas. A presente revisión bibliográfica parte dunha serie de criterios de inclusión e exclusión coa finalidade de acoutar a búsqueda e limitar a información para utilizar no traballo en cuestión. Resultados: na presente revisión bibliográfica preténdese informar sobre as diferentes técnicas de braquiterapia prostática cuxas indicacións, efectos secundarios, medidas de protección radiolóxica e coidados a proporcionar descríbense no traballo, así mesmo realízase unha comparación entre a BT e a RHE en termos de efectos secundarios e especifícanse as recomendacións para seguir cando o paciente é dado de alta hospitalaria. Conclusión: A BT é un tratamento efectivo no control a longo prazo do CaP localizado mostrando resultados excelentes permitindo ao persoal de enfermería prestar coidados específicos e acompañar ao paciente e a súa familia durante o proceso.
Dirección
POMBAR CAMEAN, MIGUEL ANGEL (Titoría)
POMBAR CAMEAN, MIGUEL ANGEL (Titoría)
Tribunal
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
Agra Tuñas, María del Carmen (Vogal)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
Agra Tuñas, María del Carmen (Vogal)
Proxecto para a realización dun cribado oportunista de enfermidade de Alzheimer nos centros de atención primaria de Santiago de Compostela (CEASC)
Autoría
D.M.O.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
D.M.O.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
A enfermidade de Alzheimer é o trastorno neurodexenerativo máis frecuente do século XXI, que en fases tardías provoca graves problemas ao paciente, mais debido ás súas características dificulta o seu diagnóstico precoz. O plan integral de Alzheimer e outras demencias incorpora a idea de realizar un cribado oportunista pero non está elaborado, debido aos custos e á invasividade que supoñen as probas actuais. A partir desta idea, elaborase un proxecto para a realización dun cribado oportunista de enfermidade de Alzheimer nos centros de atención primaria de Santiago de Compostela. Grazas a estudos recentes poden cuantificarse biomarcadores no plasma dos pacientes para detectar a presenza da enfermidade. A partir destes datos plantexouse un cribado segundo as directrices do documento marco de cribado poboacional con tres probas fundamentais. (i) Un análise de biomarcadores a través dunha extracción sanguínea (ii) unha valoración a través dunha escala validada (iii) unha anamnese para o posterior seguimento. Realizáronse revisións bibliográficas para selección dos biomarcadores sanguíneos axeitados para a proba e a selección de factores de risco para a anamnese guiada. Do mesmo xeito, realizouse a base do protocolo de cribado para a práctica do mesmo, como a organización, persoal, custos… Para a súa avaliación realizarase un estudo de casos e controis a posteriori deste TFG. Comprobouse a efectividade e eficiencia da análise de biomarcadores sanguíneos para o diagnóstico precoz desta enfermidade ademais dos distintos factores de risco que poden influír sobre ela. A información atopada habilita a realización dun cribado da enfermidade de Alzheimer que será realizado polo persoal de atención primaria de Santiago de Compostela, principalmente o persoal de enfermaría.
A enfermidade de Alzheimer é o trastorno neurodexenerativo máis frecuente do século XXI, que en fases tardías provoca graves problemas ao paciente, mais debido ás súas características dificulta o seu diagnóstico precoz. O plan integral de Alzheimer e outras demencias incorpora a idea de realizar un cribado oportunista pero non está elaborado, debido aos custos e á invasividade que supoñen as probas actuais. A partir desta idea, elaborase un proxecto para a realización dun cribado oportunista de enfermidade de Alzheimer nos centros de atención primaria de Santiago de Compostela. Grazas a estudos recentes poden cuantificarse biomarcadores no plasma dos pacientes para detectar a presenza da enfermidade. A partir destes datos plantexouse un cribado segundo as directrices do documento marco de cribado poboacional con tres probas fundamentais. (i) Un análise de biomarcadores a través dunha extracción sanguínea (ii) unha valoración a través dunha escala validada (iii) unha anamnese para o posterior seguimento. Realizáronse revisións bibliográficas para selección dos biomarcadores sanguíneos axeitados para a proba e a selección de factores de risco para a anamnese guiada. Do mesmo xeito, realizouse a base do protocolo de cribado para a práctica do mesmo, como a organización, persoal, custos… Para a súa avaliación realizarase un estudo de casos e controis a posteriori deste TFG. Comprobouse a efectividade e eficiencia da análise de biomarcadores sanguíneos para o diagnóstico precoz desta enfermidade ademais dos distintos factores de risco que poden influír sobre ela. A información atopada habilita a realización dun cribado da enfermidade de Alzheimer que será realizado polo persoal de atención primaria de Santiago de Compostela, principalmente o persoal de enfermaría.
Dirección
GARRIDO GIL, PABLO (Titoría)
GARRIDO GIL, PABLO (Titoría)
Tribunal
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
Agra Tuñas, María del Carmen (Vogal)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
Agra Tuñas, María del Carmen (Vogal)
Traballo Fin de Grao: Información en internet para mulleres embarazadas sobre o consumo de alcohol, tabaco e cannabis durante o embarazo.
Autoría
C.M.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
C.M.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: A pesar dos graves riscos que supón o consumo de alcohol, tabaco e cannabis no embarazo, parece existir unha tendencia á banalización do seu consumo nos países occidentais. Por iso, é importante que desde os organismos e institucións se traslade información clara e consistente sobre os riscos destas substancias. Obxectivos: Coñecer a información publicada na Internet por fontes formais dirixidas a xestantes sobre a cesación do consumo destas substancias no embarazo, a nivel nacional e internacional, así como identificar a súa procedencia, formato e contido. Métodos: realizouse unha busca en Google e páxinas web de institucións de saúde pública utilizando palabras clave en varios idiomas; por último, analizáronse e clasificáronse os materiais atopados, extraendo información sobre a súa orixe, formato e contido. Resultados: Identificáronse 42 institucións que ofreceron información sobre estas substancias, sendo as gobernamentais as máis frecuentes. Os materiais máis empregados foron páxinas web descritivas e folletos, e observouse maior atención aos riscos para o feto e o recén nacido, vendo menos énfase no porcentaxe de consumo específico durante o embarazo e o porcentaxe de cesación de consumo. Conclusión: Este traballo resalta a variabilidade na cantidade e o tipo de información dispoñible en internet sobre o consumo de substancias durante o embarazo, vendo a necesidade de mellorar e estandarizar os mensaxes dirixidos a xestantes
Introdución: A pesar dos graves riscos que supón o consumo de alcohol, tabaco e cannabis no embarazo, parece existir unha tendencia á banalización do seu consumo nos países occidentais. Por iso, é importante que desde os organismos e institucións se traslade información clara e consistente sobre os riscos destas substancias. Obxectivos: Coñecer a información publicada na Internet por fontes formais dirixidas a xestantes sobre a cesación do consumo destas substancias no embarazo, a nivel nacional e internacional, así como identificar a súa procedencia, formato e contido. Métodos: realizouse unha busca en Google e páxinas web de institucións de saúde pública utilizando palabras clave en varios idiomas; por último, analizáronse e clasificáronse os materiais atopados, extraendo información sobre a súa orixe, formato e contido. Resultados: Identificáronse 42 institucións que ofreceron información sobre estas substancias, sendo as gobernamentais as máis frecuentes. Os materiais máis empregados foron páxinas web descritivas e folletos, e observouse maior atención aos riscos para o feto e o recén nacido, vendo menos énfase no porcentaxe de consumo específico durante o embarazo e o porcentaxe de cesación de consumo. Conclusión: Este traballo resalta a variabilidade na cantidade e o tipo de información dispoñible en internet sobre o consumo de substancias durante o embarazo, vendo a necesidade de mellorar e estandarizar os mensaxes dirixidos a xestantes
Dirección
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Titoría)
REY BRANDARIZ, JULIA Cotitoría
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Titoría)
REY BRANDARIZ, JULIA Cotitoría
Tribunal
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
Agra Tuñas, María del Carmen (Vogal)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
Agra Tuñas, María del Carmen (Vogal)
Unha revisión sistemática sobre a influencia do nesgo de xénero na prescrición de benzodiacepinas na atención sanitaria da saúde mental.
Autoría
A.M.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
A.M.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: En 2021, a Xunta Internacional de Fiscalización de Estupefacientes identificou a España como líder mundial no consumo de ansiolíticos e hipnosedantes. As mulleres reciben prescricións máis frecuentes en comparación aos homes, mesmo a igualdade de diagnóstico ou sintomatoloxía e número de visitas ao sistema sanitario. Obxectivo: investigar se o nesgo de xénero inflúe na prescrición de benzodiacepinas na atención sanitaria da saúde mental. Material e métodos: Realizouse unha revisión sistemática seguindo o protocolo da declaración PRISMA 2020. Seleccionáronse artigos que analizasen a influencia do nesgo de xénero na prescrición de benzodiacepinas no ámbito da saúde mental, publicados en inglés e español nos últimos dez anos, nas bases de datos específicas de Pubmed e Scielo e de metabuscadores como a Biblioteca Virtual de Saúde (BVS), Índices-CSIC e Web of Science. Ademais, revisáronse as citas bibliográficas dos artigos científicos seleccionados. Resultados: Obtivéronse 13 artigos adaptados aos criterios de inclusión e exclusión formulados. Identificáronse factores que poderían estar a influír na prescrición diferencial de benzodiacepinas como o nivel económico e educativo, as etiquetas diagnósticas nesgadas, a sobrecarga asistencial en atención primaria e a tendencia á medicalización de problemas psicolóxicos. Conclusións: Existen desigualdades de xénero na prescrición de benzodiacepinas que provocan a medicalización da saúde mental das mulleres. Precísanse máis investigacións para coñecer as súas causas e analizar se o sexo do prescritor constitúe un factor de risco. Necesítase a inclusión da perspectiva de xénero no sistema sanitario.
Introdución: En 2021, a Xunta Internacional de Fiscalización de Estupefacientes identificou a España como líder mundial no consumo de ansiolíticos e hipnosedantes. As mulleres reciben prescricións máis frecuentes en comparación aos homes, mesmo a igualdade de diagnóstico ou sintomatoloxía e número de visitas ao sistema sanitario. Obxectivo: investigar se o nesgo de xénero inflúe na prescrición de benzodiacepinas na atención sanitaria da saúde mental. Material e métodos: Realizouse unha revisión sistemática seguindo o protocolo da declaración PRISMA 2020. Seleccionáronse artigos que analizasen a influencia do nesgo de xénero na prescrición de benzodiacepinas no ámbito da saúde mental, publicados en inglés e español nos últimos dez anos, nas bases de datos específicas de Pubmed e Scielo e de metabuscadores como a Biblioteca Virtual de Saúde (BVS), Índices-CSIC e Web of Science. Ademais, revisáronse as citas bibliográficas dos artigos científicos seleccionados. Resultados: Obtivéronse 13 artigos adaptados aos criterios de inclusión e exclusión formulados. Identificáronse factores que poderían estar a influír na prescrición diferencial de benzodiacepinas como o nivel económico e educativo, as etiquetas diagnósticas nesgadas, a sobrecarga asistencial en atención primaria e a tendencia á medicalización de problemas psicolóxicos. Conclusións: Existen desigualdades de xénero na prescrición de benzodiacepinas que provocan a medicalización da saúde mental das mulleres. Precísanse máis investigacións para coñecer as súas causas e analizar se o sexo do prescritor constitúe un factor de risco. Necesítase a inclusión da perspectiva de xénero no sistema sanitario.
Dirección
MASIDE RODRIGUEZ, JULIO MANUEL (Titoría)
MASIDE RODRIGUEZ, JULIO MANUEL (Titoría)
Tribunal
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
Agra Tuñas, María del Carmen (Vogal)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
Agra Tuñas, María del Carmen (Vogal)
Diferenzas rexionais no grao de control do LDL colesterol en pacientes atendidos en Atención Primaria. Subanalise do estudo TERESA-AP
Autoría
S.M.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
S.M.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
Introdución. O nivel de LDL-colesterol é un dos principais factores de risco no desenvolvemento de arteriosclerose e, polo tanto, de enfermidade cardiovascular. Canto máis baixos os niveis, mellor é o pronóstico dos pacientes Obxectivo. Analizar se existen diferenzas rexionais no grao de control do c-LDL entre as Comunidades Autónomas (CCAA) que participan no estudo TERESA-AP. Metodoloxía. O estudo TERESA-AP é un estudo observacional e transversal, de ámbito nacional e multicéntrico (Madrid, Andalucía, Cataluña, Comunidade Valenciana, País Vasco y Galicia), no que 50 médicos de AP recrutaron 929 pacientes en 6 meses (de novembro do 2022 a maio do 2023). Resultados. En total foron 929 os pacientes incluídos. O grao de control do colesterol LDL na mostra foi do 27,2%, sendo Cataluña (34%) e País Vasco (33,3%) as comunidades autónomas con mellor control e Andalucía (20,3%) a que peor control amosou. Non se observaron diferenzas por CCAA no control do colesterol LDL en termos de idade (p=0,407), sexo (p=0,089). A presenza de factores de risco ou enfermidade cardiovascular non determinou diferentes niveis de risco estimados entre CCAA (p=0,385). Non obstante, observáronse diferenzas nas estratexias terapéuticas con máis terapias de alta potencia no País Vasco (50,0%), Galicia (42,2%) ou Cataluña (41,2%) que non coincidiron coas comunidades autónomas que mellor control amosaban. Conclusións. Non se observaron diferenzas clínicas nin epidemiolóxicas entre os pacientes recrutados en cada CCAA, pero si diferenzas nas estratexias terapéuticas utilizadas e no grao de control do colesterol LDL. Non obstante, non se observou correlación entre estas estratexias e o grao de control. Isto lévanos a supoñer que os cambios no estilo de vida ou hábitos dos pacientes xustifican estas diferenzas.
Introdución. O nivel de LDL-colesterol é un dos principais factores de risco no desenvolvemento de arteriosclerose e, polo tanto, de enfermidade cardiovascular. Canto máis baixos os niveis, mellor é o pronóstico dos pacientes Obxectivo. Analizar se existen diferenzas rexionais no grao de control do c-LDL entre as Comunidades Autónomas (CCAA) que participan no estudo TERESA-AP. Metodoloxía. O estudo TERESA-AP é un estudo observacional e transversal, de ámbito nacional e multicéntrico (Madrid, Andalucía, Cataluña, Comunidade Valenciana, País Vasco y Galicia), no que 50 médicos de AP recrutaron 929 pacientes en 6 meses (de novembro do 2022 a maio do 2023). Resultados. En total foron 929 os pacientes incluídos. O grao de control do colesterol LDL na mostra foi do 27,2%, sendo Cataluña (34%) e País Vasco (33,3%) as comunidades autónomas con mellor control e Andalucía (20,3%) a que peor control amosou. Non se observaron diferenzas por CCAA no control do colesterol LDL en termos de idade (p=0,407), sexo (p=0,089). A presenza de factores de risco ou enfermidade cardiovascular non determinou diferentes niveis de risco estimados entre CCAA (p=0,385). Non obstante, observáronse diferenzas nas estratexias terapéuticas con máis terapias de alta potencia no País Vasco (50,0%), Galicia (42,2%) ou Cataluña (41,2%) que non coincidiron coas comunidades autónomas que mellor control amosaban. Conclusións. Non se observaron diferenzas clínicas nin epidemiolóxicas entre os pacientes recrutados en cada CCAA, pero si diferenzas nas estratexias terapéuticas utilizadas e no grao de control do colesterol LDL. Non obstante, non se observou correlación entre estas estratexias e o grao de control. Isto lévanos a supoñer que os cambios no estilo de vida ou hábitos dos pacientes xustifican estas diferenzas.
Dirección
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Titoría)
Cinza Sanjurjo, Sergio Cotitoría
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Titoría)
Cinza Sanjurjo, Sergio Cotitoría
Tribunal
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
Agra Tuñas, María del Carmen (Vogal)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
Agra Tuñas, María del Carmen (Vogal)
Biomarcadores no líquido cefalorraquídeo na demencia con corpos de Lewy
Autoría
A.M.I.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
A.M.I.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
A demencia con corpos de Lewy é unha enfermidade neurodexenerativa progresiva caracterizada por demencia e unha ou máis manifestacións clínicas, como perda da memoria, alucinacións ou parkinsonismo. É o segundo en prevalencia, despois da enfermidade de Alzheimer. O DLB caracterízase pola presenza de corpos e neuritas de Lewy. O primeiro obxectivo é identificar e clasificar biomarcadores do líquido cefalorraquídeo para a diferenciación entre a demencia con corpos de Lewy e outras demencias, como a enfermidade de Alzheimer, ou a demencia asociada á enfermidade de Parkinson. O segundo obxectivo é avaliar a sensibilidade e especificidade destes biomarcadores en diferentes estudos. Por último, proponse analizar a viabilidade e aplicación clínica de cada biomarcador en termos de dispoñibilidade e facilidade de uso. Revisión sistemática de 27 citas bibliográficas. Para os resultados e discusión, realízase unha busca bibliográfica na base de datos Medline (Pubmed) e Google Scholar, en castelán e inglés, que son textos completos libres, publicados entre 2002 e 2024. Seleccionáronse 10 artigos que cumpren os criterios de inclusión e exclusión establecidos. Os artigos seleccionados estudan o posible papel diagnóstico dos biomarcadores atopados no LCR para o diagnóstico e discriminación da DLB fronte ás enfermidades neurodexenerativas, demostrando que se obteñen resultados positivos en canto á especificidade e sensibilidade destes biomarcadores. Un dos retos máis importantes aos que se enfronta a investigación sobre a demencia con corpos de Lewy (DLB) é a dificultade no diagnóstico precoz. Nesta revisión, comprobouse que a falta de biomarcadores específicos para a enfermidade ten un impacto importante no seu diagnóstico. É por iso que o desenvolvemento dos biomarcadores e dos métodos diagnósticos máis precisos son fundamentais para mellorar a intervención temperá e a calidade de vida destes pacientes.
A demencia con corpos de Lewy é unha enfermidade neurodexenerativa progresiva caracterizada por demencia e unha ou máis manifestacións clínicas, como perda da memoria, alucinacións ou parkinsonismo. É o segundo en prevalencia, despois da enfermidade de Alzheimer. O DLB caracterízase pola presenza de corpos e neuritas de Lewy. O primeiro obxectivo é identificar e clasificar biomarcadores do líquido cefalorraquídeo para a diferenciación entre a demencia con corpos de Lewy e outras demencias, como a enfermidade de Alzheimer, ou a demencia asociada á enfermidade de Parkinson. O segundo obxectivo é avaliar a sensibilidade e especificidade destes biomarcadores en diferentes estudos. Por último, proponse analizar a viabilidade e aplicación clínica de cada biomarcador en termos de dispoñibilidade e facilidade de uso. Revisión sistemática de 27 citas bibliográficas. Para os resultados e discusión, realízase unha busca bibliográfica na base de datos Medline (Pubmed) e Google Scholar, en castelán e inglés, que son textos completos libres, publicados entre 2002 e 2024. Seleccionáronse 10 artigos que cumpren os criterios de inclusión e exclusión establecidos. Os artigos seleccionados estudan o posible papel diagnóstico dos biomarcadores atopados no LCR para o diagnóstico e discriminación da DLB fronte ás enfermidades neurodexenerativas, demostrando que se obteñen resultados positivos en canto á especificidade e sensibilidade destes biomarcadores. Un dos retos máis importantes aos que se enfronta a investigación sobre a demencia con corpos de Lewy (DLB) é a dificultade no diagnóstico precoz. Nesta revisión, comprobouse que a falta de biomarcadores específicos para a enfermidade ten un impacto importante no seu diagnóstico. É por iso que o desenvolvemento dos biomarcadores e dos métodos diagnósticos máis precisos son fundamentais para mellorar a intervención temperá e a calidade de vida destes pacientes.
Dirección
GARRIDO GIL, PABLO (Titoría)
GARRIDO GIL, PABLO (Titoría)
Tribunal
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
Agra Tuñas, María del Carmen (Vogal)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
Agra Tuñas, María del Carmen (Vogal)
Efectos da dieta vexetariana e vegana no embarazo: Revisión bibliográfica
Autoría
N.C.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
N.C.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: Nos últimos anos aumentou o número de persoas que seguen dietas vexetarianas e veganas nalgunha etapa da súa vida, inclusive durante o embarazo e a lactación. Durante o embarazo a nutrición cobra maior importancia na saúde da embarazada e do bebé. Por estos motivos moitos estudos investigaron os posibles efectos destas dietas durante o embarazo e a lactación. Obxectivos: Coñecer como afecta a dieta vexetariana e vegana ao embarazo e á lactación a nivel materno e fetal. Metodoloxía: Realizáronse cinco procuras en dúas bases de datos: Pubmed e Medline. Ós resultados obtidos aplicáronselle filtros e varios cribados ata obter os 16 artigos finais. Resultados: As mulleres vexetarianas e veganas teñen un menor índice de masa corporal (IMC) antes da concepción e gañan menos peso durante o embarazo. Os bebés nacidos de nais con este tipo de dietas tenden a ser máis pequenos e con menor peso. A composición do leite varía no tipo de graxas e cantidade de vitamina B12 en función do patrón dietético materno. A maioría dos estudos non atoparon relación entre as dietas vexetarianas e veganas e o risco de hipertensión arterial (HTA) ou preeclampsia (PE). Tampouco se atopou asociación co risco de anemia, parto prematuro ou maior risco de cesáreas. Os datos sobre a diabetes mellitus xestacional (DMG) son heteroxéneos. Por outra banda, o coñecemento nutricional por parte dos profesionales sanitarios semella ser insuficiente. Conclusións: As dietas vexetarianas e veganas son axeitadas durante o embarazo e a lactación sempre que dita dieta sexa variada, aporte todos os requerimentos nutricionais necesarios e se usen suplementos.
Introdución: Nos últimos anos aumentou o número de persoas que seguen dietas vexetarianas e veganas nalgunha etapa da súa vida, inclusive durante o embarazo e a lactación. Durante o embarazo a nutrición cobra maior importancia na saúde da embarazada e do bebé. Por estos motivos moitos estudos investigaron os posibles efectos destas dietas durante o embarazo e a lactación. Obxectivos: Coñecer como afecta a dieta vexetariana e vegana ao embarazo e á lactación a nivel materno e fetal. Metodoloxía: Realizáronse cinco procuras en dúas bases de datos: Pubmed e Medline. Ós resultados obtidos aplicáronselle filtros e varios cribados ata obter os 16 artigos finais. Resultados: As mulleres vexetarianas e veganas teñen un menor índice de masa corporal (IMC) antes da concepción e gañan menos peso durante o embarazo. Os bebés nacidos de nais con este tipo de dietas tenden a ser máis pequenos e con menor peso. A composición do leite varía no tipo de graxas e cantidade de vitamina B12 en función do patrón dietético materno. A maioría dos estudos non atoparon relación entre as dietas vexetarianas e veganas e o risco de hipertensión arterial (HTA) ou preeclampsia (PE). Tampouco se atopou asociación co risco de anemia, parto prematuro ou maior risco de cesáreas. Os datos sobre a diabetes mellitus xestacional (DMG) son heteroxéneos. Por outra banda, o coñecemento nutricional por parte dos profesionales sanitarios semella ser insuficiente. Conclusións: As dietas vexetarianas e veganas son axeitadas durante o embarazo e a lactación sempre que dita dieta sexa variada, aporte todos os requerimentos nutricionais necesarios e se usen suplementos.
Dirección
PAZOS COUSELO, MARCOS (Titoría)
Fernández Pombo, Antía Cotitoría
PAZOS COUSELO, MARCOS (Titoría)
Fernández Pombo, Antía Cotitoría
Tribunal
MAGARIÑOS FERRO, BEATRIZ (Presidente/a)
Rodríguez Abad, Carlos (Secretario/a)
PARGA MARTIN, JUAN ANDRES (Vogal)
MAGARIÑOS FERRO, BEATRIZ (Presidente/a)
Rodríguez Abad, Carlos (Secretario/a)
PARGA MARTIN, JUAN ANDRES (Vogal)
Coñecemento das mulleres sobre o Virus do Papiloma Humano e a súa inmunización. Unha revisión sistemática.
Autoría
T.C.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
T.C.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Obxectivo: Avaliar o coñecemento e as actitudes das mulleres cara ao virus do papiloma humano (VPH), a inmunización contra o VPH e a aceptación desta vacina polas mulleres en Europa. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática utilizando a base de datos PubMed como fonte principal de busca. A selección de artigos realizouse seguindo o método PRISMA. Extraéronse os datos dos estudos elixibles segundo unha plantilla deseñada para este traballo. Resultados: Tras revisar 496 estudos, incluíronse 17 estudos realizados en Europa entre 2010 e 2024. O coñecemento sobre o VPH e a aceptación da vacina varían significativamente entre os países europeos. Países como Irlanda, Escocia e España mostran niveis relativamente altos de coñecemento, influenciados por programas de vacinación ben establecidos e campañas informativas efectivas. En contraste, países como Turquía, Serbia e Bulgaria presentan niveis máis baixos de coñecemento e aceptación, principalmente debido ao acceso limitado á información, como o descoñecemento da dispoñibilidade da vacina no país ou a falta de información no seu idioma. As mulleres con bo nivel de coñecemento sobre o VPH e a súa vacina oscilaron entre o 38,7% e o 72%, sendo o nivel de coñecemento máis alto en Irlanda e o máis baixo en Turquía. Conclusións: Existe unha variabilidade no coñecemento sobre o VPH en Europa, con brechas significativas que requiren campañas educativas máis efectivas. A falta de información é unha barreira clave para a vacinación, destacando a necesidade de estratexias educativas continuas e dirixidas a diferentes demografías. A vacinación contra o VPH é crucial para previr o cancro cervical, e recoméndase fortalecer as campañas de concienciación, mellorar os programas de vacinación e asegurar o acceso a servizos de saúde preventivos.
Obxectivo: Avaliar o coñecemento e as actitudes das mulleres cara ao virus do papiloma humano (VPH), a inmunización contra o VPH e a aceptación desta vacina polas mulleres en Europa. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática utilizando a base de datos PubMed como fonte principal de busca. A selección de artigos realizouse seguindo o método PRISMA. Extraéronse os datos dos estudos elixibles segundo unha plantilla deseñada para este traballo. Resultados: Tras revisar 496 estudos, incluíronse 17 estudos realizados en Europa entre 2010 e 2024. O coñecemento sobre o VPH e a aceptación da vacina varían significativamente entre os países europeos. Países como Irlanda, Escocia e España mostran niveis relativamente altos de coñecemento, influenciados por programas de vacinación ben establecidos e campañas informativas efectivas. En contraste, países como Turquía, Serbia e Bulgaria presentan niveis máis baixos de coñecemento e aceptación, principalmente debido ao acceso limitado á información, como o descoñecemento da dispoñibilidade da vacina no país ou a falta de información no seu idioma. As mulleres con bo nivel de coñecemento sobre o VPH e a súa vacina oscilaron entre o 38,7% e o 72%, sendo o nivel de coñecemento máis alto en Irlanda e o máis baixo en Turquía. Conclusións: Existe unha variabilidade no coñecemento sobre o VPH en Europa, con brechas significativas que requiren campañas educativas máis efectivas. A falta de información é unha barreira clave para a vacinación, destacando a necesidade de estratexias educativas continuas e dirixidas a diferentes demografías. A vacinación contra o VPH é crucial para previr o cancro cervical, e recoméndase fortalecer as campañas de concienciación, mellorar os programas de vacinación e asegurar o acceso a servizos de saúde preventivos.
Dirección
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Titoría)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Titoría)
Tribunal
MAGARIÑOS FERRO, BEATRIZ (Presidente/a)
Rodríguez Abad, Carlos (Secretario/a)
PARGA MARTIN, JUAN ANDRES (Vogal)
MAGARIÑOS FERRO, BEATRIZ (Presidente/a)
Rodríguez Abad, Carlos (Secretario/a)
PARGA MARTIN, JUAN ANDRES (Vogal)
Estimulación cerebral profunda na enfermidade de Parkinson e papel da enfermaría.
Autoría
C.A.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
C.A.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: a enfermidade de Parkinson (EP), enfermidade neurodexenerativa, se caracteriza pola perda de neuronas dopaminérxicas, síntomas motores como a rixidez, bradicinesia ou tremor en repouso; e non motores, cognitivos, neuropsiquiátricos e autonómicos. A súa incidencia e prevalencia van en aumento debido ao envellecemento da poboación. O tratamento para a EP é sintomático, baseándose principalmente na administración da molécula precursora de dopamina, a L-dopa. Pero debido ás complicacións por un uso crónico, existen outras formas de terapia alternativas como a administración doutros fármacos, ademais de tratamentos avanzados como o ultrasón focalizado de alta intensidade (HIFU) ou a terapia de estimulación cerebral profunda (DBS). Obxectivos: na EP o tratamento farmacolóxico, aínda que eficaz, pode ocasionar problemas a longo prazo, o que destaca a necesidade de procura doutras terapias como a DBS, un tratamento cirúrxico útil para os síntomas motores de pacientes con EP avanzada. Por iso, os obxectivos do presente traballo inclúen analizar os candidatos á DBS, estudar o procedemento cirúrxico e avaliar o seguimento dos resultados, destacando o papel da enfermaría no proceso. Métodos: este traballo consiste nunha revisión bibliográfica mediante a utilización dos buscadores Pubmed e SciELO, realizando unha procura dunha serie de palabras chave, tendo en conta os obxectivos plantexados. Resultados e conclusións: a selección de pacientes baséase nunha avaliación integral e individual para minimizar riscos e maximizar beneficios da cirurxía de DBS; esta se divide en dúas partes: a colocación dos eléctrodos e a implantación subcutánea do neuromarcapasos. A enfermaría intervén durante todo o proceso, dende a selección de pacientes ata o seguimento, fase fundamental tras o tratamento.
Introdución: a enfermidade de Parkinson (EP), enfermidade neurodexenerativa, se caracteriza pola perda de neuronas dopaminérxicas, síntomas motores como a rixidez, bradicinesia ou tremor en repouso; e non motores, cognitivos, neuropsiquiátricos e autonómicos. A súa incidencia e prevalencia van en aumento debido ao envellecemento da poboación. O tratamento para a EP é sintomático, baseándose principalmente na administración da molécula precursora de dopamina, a L-dopa. Pero debido ás complicacións por un uso crónico, existen outras formas de terapia alternativas como a administración doutros fármacos, ademais de tratamentos avanzados como o ultrasón focalizado de alta intensidade (HIFU) ou a terapia de estimulación cerebral profunda (DBS). Obxectivos: na EP o tratamento farmacolóxico, aínda que eficaz, pode ocasionar problemas a longo prazo, o que destaca a necesidade de procura doutras terapias como a DBS, un tratamento cirúrxico útil para os síntomas motores de pacientes con EP avanzada. Por iso, os obxectivos do presente traballo inclúen analizar os candidatos á DBS, estudar o procedemento cirúrxico e avaliar o seguimento dos resultados, destacando o papel da enfermaría no proceso. Métodos: este traballo consiste nunha revisión bibliográfica mediante a utilización dos buscadores Pubmed e SciELO, realizando unha procura dunha serie de palabras chave, tendo en conta os obxectivos plantexados. Resultados e conclusións: a selección de pacientes baséase nunha avaliación integral e individual para minimizar riscos e maximizar beneficios da cirurxía de DBS; esta se divide en dúas partes: a colocación dos eléctrodos e a implantación subcutánea do neuromarcapasos. A enfermaría intervén durante todo o proceso, dende a selección de pacientes ata o seguimento, fase fundamental tras o tratamento.
Dirección
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Titoría)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Titoría)
Tribunal
GARCIA ALONSO, ANGEL (Presidente/a)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Secretario/a)
RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, Mª DE LA ALMUDENA (Vogal)
GARCIA ALONSO, ANGEL (Presidente/a)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Secretario/a)
RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, Mª DE LA ALMUDENA (Vogal)
Uso da Terapia de Presión Negativa en feridas infectadas tras ciruxía. Unha revisión sistemática
Autoría
L.C.B.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
L.C.B.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: A Terapia de Presión Negativa, como o seu propio nome indica, é un sistema que aplica presión negativa para favorecer á curación de feridas. Pode utilizarse en diferentes tipos de feridas, como úlceras por presión, feridas traumáticas ou feridas infectadas. Esta terapia funciona mediante unha bomba que produce vacío na ferida, permitindo a eliminación do exceso de fluido e promovendo a cicatrización. O uso desta terapia aumentou e está a ser amplamente utilizada en varios países para tratar feridas de difícil cicatrización. Obxetivos: O obxetivo principal pretende avaliar a efectividade da Terapia de Presión Negativa no tratamento de feridas infectadas postoperatorias. Ademais, como obxetivos secundarios, propúxose analizar o tempo necesario para o peche completo da ferida e coñecer os efectos que presenta esta terapia sobre a ferida. Metodoloxía: Para a realización desta revisión sistemática utilizáronse diferentes bases de datos, seleccionando finalmente 13 artigos que cumprían todos os requisitos. Resultados: A Terapia de Presión Negativa demostrou ser beneficiosa no tratamento de feridas infectadas, logrando o seu peche completo en calquera zona anatómica intervida cirúrxicamente. En base aos achados, observóuse que esta terapia reduce os tempos de curación e tamén de estancia hospitalaria. Así mesmo, inflúe favorablemente na ferida e na calidade de vida do paciente. Conclusións: A Terapia de Presión Negativa mostra beneficios a destacar con respecto aos tratamentos convencionais para as infeccións na zona cirúrxica, o que contribúe a unha recuperación máis rápida. Por conseguinte, a súa implementación supón un avance significativo na atención posterior á ciruxía e na práctica clínica de enfermería, sendo un campo en constante evolución que require investigacións continuas para seguir avanzando.
Introdución: A Terapia de Presión Negativa, como o seu propio nome indica, é un sistema que aplica presión negativa para favorecer á curación de feridas. Pode utilizarse en diferentes tipos de feridas, como úlceras por presión, feridas traumáticas ou feridas infectadas. Esta terapia funciona mediante unha bomba que produce vacío na ferida, permitindo a eliminación do exceso de fluido e promovendo a cicatrización. O uso desta terapia aumentou e está a ser amplamente utilizada en varios países para tratar feridas de difícil cicatrización. Obxetivos: O obxetivo principal pretende avaliar a efectividade da Terapia de Presión Negativa no tratamento de feridas infectadas postoperatorias. Ademais, como obxetivos secundarios, propúxose analizar o tempo necesario para o peche completo da ferida e coñecer os efectos que presenta esta terapia sobre a ferida. Metodoloxía: Para a realización desta revisión sistemática utilizáronse diferentes bases de datos, seleccionando finalmente 13 artigos que cumprían todos os requisitos. Resultados: A Terapia de Presión Negativa demostrou ser beneficiosa no tratamento de feridas infectadas, logrando o seu peche completo en calquera zona anatómica intervida cirúrxicamente. En base aos achados, observóuse que esta terapia reduce os tempos de curación e tamén de estancia hospitalaria. Así mesmo, inflúe favorablemente na ferida e na calidade de vida do paciente. Conclusións: A Terapia de Presión Negativa mostra beneficios a destacar con respecto aos tratamentos convencionais para as infeccións na zona cirúrxica, o que contribúe a unha recuperación máis rápida. Por conseguinte, a súa implementación supón un avance significativo na atención posterior á ciruxía e na práctica clínica de enfermería, sendo un campo en constante evolución que require investigacións continuas para seguir avanzando.
Dirección
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Titoría)
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Titoría)
Tribunal
GARCIA ALONSO, ANGEL (Presidente/a)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Secretario/a)
RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, Mª DE LA ALMUDENA (Vogal)
GARCIA ALONSO, ANGEL (Presidente/a)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Secretario/a)
RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, Mª DE LA ALMUDENA (Vogal)
Impacto da hidradenitis supurativa na calidade de vida das mulleres: unha perspectiva enfermeira.
Autoría
C.C.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
C.C.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: a hidradenitis supurativa é unha enfermidade dermatolóxica crónica que afecta a un 1% da poboación, maioritariamente a mulleres en idade fértil. O desenvolvemento desta patoloxía, aínda bastante descoñecida, ten un impacto substancial na vida de quen a padece. A pesar de que as mulleres con hidradenitis supurativa se enfrontan a uns desafíos específicos, pouco se sabe sobre a súa afectación concreta. Obxectivos: os obxectivos desta revisión foron examinar o impacto da hidradenitis supurativa na calidade de vida das mulleres que a padecen, analizar como afecta á saúde afectivo-sexual e reprodutiva das mulleres e describir posibles intervencións enfermeiras baseadas na evidencia, utilizando as taxonomías enfermeiras NANDA, NOC e NIC. Métodos: realizouse unha revisión bibliográfica exhaustiva da literatura científica publicada na última década baixo a metodoloxía PRISMA 2020, empregando as bases de datos PubMed, CINAHL, Web of Science e Scopus. Resultados: os principais motivos que condicionaron a vida das mulleres con hidradenitis supurativa foron a dor, o malestar físico e psicolóxico, o estigma social, a angustia sexual, a incerteza relacionada co embarazo e a lactación materna e o absentismo laboral. Conclusións: as repercusións da enfermidade non só levan consigo limitacións a nivel físico, senón tamén a nivel psicosocial, laboral, afectivo-sexual e reprodutivo, atopándose diferenzas significativas respecto aos homes. As mulleres enfróntanse a desafíos específicos nas esferas afectiva-sexual e reprodutiva, especialmente respecto á concepción e á lactación materna.
Introdución: a hidradenitis supurativa é unha enfermidade dermatolóxica crónica que afecta a un 1% da poboación, maioritariamente a mulleres en idade fértil. O desenvolvemento desta patoloxía, aínda bastante descoñecida, ten un impacto substancial na vida de quen a padece. A pesar de que as mulleres con hidradenitis supurativa se enfrontan a uns desafíos específicos, pouco se sabe sobre a súa afectación concreta. Obxectivos: os obxectivos desta revisión foron examinar o impacto da hidradenitis supurativa na calidade de vida das mulleres que a padecen, analizar como afecta á saúde afectivo-sexual e reprodutiva das mulleres e describir posibles intervencións enfermeiras baseadas na evidencia, utilizando as taxonomías enfermeiras NANDA, NOC e NIC. Métodos: realizouse unha revisión bibliográfica exhaustiva da literatura científica publicada na última década baixo a metodoloxía PRISMA 2020, empregando as bases de datos PubMed, CINAHL, Web of Science e Scopus. Resultados: os principais motivos que condicionaron a vida das mulleres con hidradenitis supurativa foron a dor, o malestar físico e psicolóxico, o estigma social, a angustia sexual, a incerteza relacionada co embarazo e a lactación materna e o absentismo laboral. Conclusións: as repercusións da enfermidade non só levan consigo limitacións a nivel físico, senón tamén a nivel psicosocial, laboral, afectivo-sexual e reprodutivo, atopándose diferenzas significativas respecto aos homes. As mulleres enfróntanse a desafíos específicos nas esferas afectiva-sexual e reprodutiva, especialmente respecto á concepción e á lactación materna.
Dirección
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Titoría)
MARTINEZ SANTOS, ALBA ELENA Cotitoría
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Titoría)
MARTINEZ SANTOS, ALBA ELENA Cotitoría
Tribunal
GARCIA ALONSO, ANGEL (Presidente/a)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Secretario/a)
RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, Mª DE LA ALMUDENA (Vogal)
GARCIA ALONSO, ANGEL (Presidente/a)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Secretario/a)
RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, Mª DE LA ALMUDENA (Vogal)
Manexo inicial de pacientes adultos con politraumatismo no servizo de urxencias hospitalarias: unha aproximación desde perspectiva de enfermería
Autoría
U.C.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
U.C.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
INTRODUCIÓN O politraumatismo, caracterizado por lesións múltiples ou que ameazan a vida, é unha emerxencia médica que causa máis do 50% das mortes en todo o mundo, especialmente en pacientes novos. O tratamento require un enfoque rápido e multidisciplinar, onde a enfermería xoga un papel fundamental na clasificación, a avaliación inicial e secundaria e o manexo da dor. Priorízase a estabilización da vía aérea, a respiración e a circulación, xunto coa avaliación neurolóxica. A xestión das lesións cerebrais traumáticas céntrase na prevención de complicacións como a presión intracraneal elevada. Establécese un plan de coidados centrado nos diagnósticos de enfermaría máis habituais, como dor aguda e risco de infección, con intervencións específicas para mellorar o prognóstico do paciente. OBXECTIVO Adquirir coñecementos sobre a avaliación e xestión inicial por parte do persoal de enfermaría dun paciente adulto afectado por traumatismos múltiples que está ingresado en urxencias hospitalarias. MÉTODO Revisión bibliográfica da literatura RESULTADOS O método máis utilizado para a valoración dos pacientes politraumatizados é o ABCDE, que permite avaliar as necesidades vitais en cuestión de minutos. Este protocolo verifica a permeabilidade da vía aérea e a estabilidade cervical, a eficacia da respiración, a integridade da circulación, o impacto do trauma no sistema nervioso e a busca de abrasións ou feridas no corpo, evitando a perda de calor. A cabeza é a parte do corpo máis afectada, polo que é necesario utilizar escalas que aseguren un nivel óptimo de conciencia e a medida da presión intracraneal (PIC) como valor cerebral fundamental. Os plans de coidados de enfermaría estandarizan todo este protocolo, permitindo que se leve a cabo en menos tempo e con maior eficacia. CONCLUSIÓNS É fundamental a avaliación rápida e sistemática (ABCDE) durante a Hora de Ouro, segundo o protocolo ATLS. É necesaria unha coordinación multidisciplinar para minimizar os danos por accidente. Para iso, no caso do TCE, vixiar constantes vitais, controlar a presión intracraneal e previr complicacións é fundamental. Estas accións melloran significativamente o prognóstico do paciente. A protocolización asistencial garante a atención adecuada e o alivio dos diagnósticos actuais.
INTRODUCIÓN O politraumatismo, caracterizado por lesións múltiples ou que ameazan a vida, é unha emerxencia médica que causa máis do 50% das mortes en todo o mundo, especialmente en pacientes novos. O tratamento require un enfoque rápido e multidisciplinar, onde a enfermería xoga un papel fundamental na clasificación, a avaliación inicial e secundaria e o manexo da dor. Priorízase a estabilización da vía aérea, a respiración e a circulación, xunto coa avaliación neurolóxica. A xestión das lesións cerebrais traumáticas céntrase na prevención de complicacións como a presión intracraneal elevada. Establécese un plan de coidados centrado nos diagnósticos de enfermaría máis habituais, como dor aguda e risco de infección, con intervencións específicas para mellorar o prognóstico do paciente. OBXECTIVO Adquirir coñecementos sobre a avaliación e xestión inicial por parte do persoal de enfermaría dun paciente adulto afectado por traumatismos múltiples que está ingresado en urxencias hospitalarias. MÉTODO Revisión bibliográfica da literatura RESULTADOS O método máis utilizado para a valoración dos pacientes politraumatizados é o ABCDE, que permite avaliar as necesidades vitais en cuestión de minutos. Este protocolo verifica a permeabilidade da vía aérea e a estabilidade cervical, a eficacia da respiración, a integridade da circulación, o impacto do trauma no sistema nervioso e a busca de abrasións ou feridas no corpo, evitando a perda de calor. A cabeza é a parte do corpo máis afectada, polo que é necesario utilizar escalas que aseguren un nivel óptimo de conciencia e a medida da presión intracraneal (PIC) como valor cerebral fundamental. Os plans de coidados de enfermaría estandarizan todo este protocolo, permitindo que se leve a cabo en menos tempo e con maior eficacia. CONCLUSIÓNS É fundamental a avaliación rápida e sistemática (ABCDE) durante a Hora de Ouro, segundo o protocolo ATLS. É necesaria unha coordinación multidisciplinar para minimizar os danos por accidente. Para iso, no caso do TCE, vixiar constantes vitais, controlar a presión intracraneal e previr complicacións é fundamental. Estas accións melloran significativamente o prognóstico do paciente. A protocolización asistencial garante a atención adecuada e o alivio dos diagnósticos actuais.
Dirección
Rodríguez Abad, Carlos (Titoría)
Rodríguez Abad, Carlos (Titoría)
Tribunal
GARCIA ALONSO, ANGEL (Presidente/a)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Secretario/a)
RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, Mª DE LA ALMUDENA (Vogal)
GARCIA ALONSO, ANGEL (Presidente/a)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Secretario/a)
RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, Mª DE LA ALMUDENA (Vogal)
O rol de enfermaría na valoración e manexo da dor en urxencias: unha revisión bibliográfica.
Autoría
N.C.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
N.C.M.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución. A dor é o principal motivo de consulta no servizo de urxencias hospitalarias (SUH) e o principal motivo de auto analxesia, provocando unha sobrecarga do servizo e posibles fallos na valoración e xestión da dor do paciente. A enfermeira xoga un papel fundamental na avaliación e xestión, polo que debe coñecer as ferramentas para levalas a cabo adecuadamente. Obxectivo. Determinar o papel da enfermería na valoración e xestión da dor do paciente que acude ao SU. Metodoloxía. Realizouse unha revisión bibliográfica nas bases de datos: Dialnet, Pubmed, Scopus, WOS, CINHAL e Cochrane Library. Seleccionáronse 15 artigos seguindo a metodoloxía PRISMA. Resultados. A enfermeira é o profesional máis presente na atención da dor no SUH. Debe realizar unha adecuada valoración e manexo da dor mediante determinadas ferramentas, en función das características da dor e das capacidades cognitivas do paciente. As ferramentas son escalas de avaliación da dor validadas, técnicas de comunicación e intervencións de enfermería. Hai un maior número de intervencións de enfermería psicolóxica pediátrica para xestionar a dor. No paciente ancián, debe incluírse unha análise dos efectos secundarios da medicación e do comportamento non verbal. Conclusións. A función de enfermería é realizar unha correcta avaliación e manexo da dor. As ferramentas de avaliación son escalas de avaliación da dor validadas e técnicas de comunicación de enfermería (escoita activa, relaxación/distracción e explicación do procedemento). As ferramentas de xestión son as intervencións de enfermería a través de medidas de control ambiental (ruído, iluminación e temperatura), terapias físicas (toque terapéutico, aplicación de frío/calor, masaxe na zona dolorosa e cambios posturais) e terapias de distracción/relaxación psicolóxica (uso da realidade virtual, pulverización en frío e vibración). Existen diferenzas entre a avaliación e o manexo dos pacientes pediátricos e adultos. Palabras chave. “dor”, “enfermaría”, “urxencias hospitalarias”, “valoración”, “manexo”.
Introdución. A dor é o principal motivo de consulta no servizo de urxencias hospitalarias (SUH) e o principal motivo de auto analxesia, provocando unha sobrecarga do servizo e posibles fallos na valoración e xestión da dor do paciente. A enfermeira xoga un papel fundamental na avaliación e xestión, polo que debe coñecer as ferramentas para levalas a cabo adecuadamente. Obxectivo. Determinar o papel da enfermería na valoración e xestión da dor do paciente que acude ao SU. Metodoloxía. Realizouse unha revisión bibliográfica nas bases de datos: Dialnet, Pubmed, Scopus, WOS, CINHAL e Cochrane Library. Seleccionáronse 15 artigos seguindo a metodoloxía PRISMA. Resultados. A enfermeira é o profesional máis presente na atención da dor no SUH. Debe realizar unha adecuada valoración e manexo da dor mediante determinadas ferramentas, en función das características da dor e das capacidades cognitivas do paciente. As ferramentas son escalas de avaliación da dor validadas, técnicas de comunicación e intervencións de enfermería. Hai un maior número de intervencións de enfermería psicolóxica pediátrica para xestionar a dor. No paciente ancián, debe incluírse unha análise dos efectos secundarios da medicación e do comportamento non verbal. Conclusións. A función de enfermería é realizar unha correcta avaliación e manexo da dor. As ferramentas de avaliación son escalas de avaliación da dor validadas e técnicas de comunicación de enfermería (escoita activa, relaxación/distracción e explicación do procedemento). As ferramentas de xestión son as intervencións de enfermería a través de medidas de control ambiental (ruído, iluminación e temperatura), terapias físicas (toque terapéutico, aplicación de frío/calor, masaxe na zona dolorosa e cambios posturais) e terapias de distracción/relaxación psicolóxica (uso da realidade virtual, pulverización en frío e vibración). Existen diferenzas entre a avaliación e o manexo dos pacientes pediátricos e adultos. Palabras chave. “dor”, “enfermaría”, “urxencias hospitalarias”, “valoración”, “manexo”.
Dirección
Rodríguez Abad, Carlos (Titoría)
Rodríguez Abad, Carlos (Titoría)
Tribunal
GARCIA ALONSO, ANGEL (Presidente/a)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Secretario/a)
RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, Mª DE LA ALMUDENA (Vogal)
GARCIA ALONSO, ANGEL (Presidente/a)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Secretario/a)
RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, Mª DE LA ALMUDENA (Vogal)
Revisión sistemática sobre os coñecementos, as actitudes e as prácticas das mulleres embarazadas ante a vacinación da gripe durante o embarazo
Autoría
P.C.V.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
P.C.V.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: a gripe é unha das maiores ameazas para a saúde pública e cada ano rexístranse no mundo preto de 1000 millóns de casos. As mulleres embarazadas son un grupo de risco xa que poden sufrir complicacións graves en caso de contraer a gripe, polo que a vacina é unha medida crucial que proporciona un triple efecto de inmunización, xa que protexe tanto á nai como ao feto e ao recén nacido. Aceptar a vacinación depende en gran medida do nivel de coñecemento e as crenzas da poboación cara a vacina e a enfermidade. Obxectivos: evaluar os coñecementos, as actitudes e as crenzas das mulleres embarazadas sobre a vacina contra a gripe. Material e métodos: levouse a cabo unha revisión sistemática realizando unha búsqueda na base de datos MEDLINE dende 2013 ata 2023, seguindo a guía PRISMA para seleccionar os artigos e extraendo os datos segundo un formulario deseñado para este estudio. Resultados: da selección inicial de 477 artigos, a través dunha serie de criterios de inclusión e exclusión, incluíronse 15 artículos de 7 países. As mulleres embarazadas presentaron unha baixa cobertura de vacinación, ademais dun coñecemento limitado sobre a vacina antigripal e a gravidade de contraer a enfermidade durante o embarazo, o que afectaba á súa decisión de vacinarse. A maioría non recibiu información nin recomendacións da vacina por parte dun profesional da saúde, polo que a consideraban innecesaria e ineficaz. Conclusións: co fin de alcanzar taxas máis altas de vacinación, é necesario que os profesionais sanitarios aborden a falta de coñecemento e as percepcións erróneas sobre a vacinación entre as mulleres embarazadas, mellorando a promoción e a aceptación da vacina antigripal como unha gran medida de prevención.
Introdución: a gripe é unha das maiores ameazas para a saúde pública e cada ano rexístranse no mundo preto de 1000 millóns de casos. As mulleres embarazadas son un grupo de risco xa que poden sufrir complicacións graves en caso de contraer a gripe, polo que a vacina é unha medida crucial que proporciona un triple efecto de inmunización, xa que protexe tanto á nai como ao feto e ao recén nacido. Aceptar a vacinación depende en gran medida do nivel de coñecemento e as crenzas da poboación cara a vacina e a enfermidade. Obxectivos: evaluar os coñecementos, as actitudes e as crenzas das mulleres embarazadas sobre a vacina contra a gripe. Material e métodos: levouse a cabo unha revisión sistemática realizando unha búsqueda na base de datos MEDLINE dende 2013 ata 2023, seguindo a guía PRISMA para seleccionar os artigos e extraendo os datos segundo un formulario deseñado para este estudio. Resultados: da selección inicial de 477 artigos, a través dunha serie de criterios de inclusión e exclusión, incluíronse 15 artículos de 7 países. As mulleres embarazadas presentaron unha baixa cobertura de vacinación, ademais dun coñecemento limitado sobre a vacina antigripal e a gravidade de contraer a enfermidade durante o embarazo, o que afectaba á súa decisión de vacinarse. A maioría non recibiu información nin recomendacións da vacina por parte dun profesional da saúde, polo que a consideraban innecesaria e ineficaz. Conclusións: co fin de alcanzar taxas máis altas de vacinación, é necesario que os profesionais sanitarios aborden a falta de coñecemento e as percepcións erróneas sobre a vacinación entre as mulleres embarazadas, mellorando a promoción e a aceptación da vacina antigripal como unha gran medida de prevención.
Dirección
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Titoría)
MALLAH NASRALLAH, NARMEEN (Titoría)
Tribunal
GARCIA ALONSO, ANGEL (Presidente/a)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Secretario/a)
RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, Mª DE LA ALMUDENA (Vogal)
GARCIA ALONSO, ANGEL (Presidente/a)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Secretario/a)
RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, Mª DE LA ALMUDENA (Vogal)
Atención enfermeira ao paciente con estenose aórtica sometido a implante da válvula aórtica transcatéter (TAVI).
Autoría
J.N.V.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
J.N.V.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: O implante da válvula aórtica transcatéter (TAVI) revolucionou o tratamento da estenose aórtica (EA) ao impulsar procedementos minimamente invasivos e mellorar os resultados clínicos. A valoración individualizada dos pacientes por parte do Heart Team é esencial para asegurar a toma de decisións compartida centrada no paciente. O labor da enfermaría é fundamental en todas as etapas do proceso, garantindo unha atención de calidade e a continuidade dos coidados. Obxectivos: Describir o papel da enfermaría no TAVI, entender a visión dos pacientes con EA sobre a súa calidade de vida e propoñer unha serie de coidados da enfermaría para o paciente con EA seguindo a taxonomía NANDA-NIC-NOC. Métodos: Levouse a cabo unha revisión sistemática que abarcou diversas bases de datos. Aplicáronse varios filtros de busca, palabras clave e criterios de inclusión e exclusión para a selección dos estudos. Finalmente, incluíronse 12 artigos. Resultados: Os estudos revisados resaltan a importancia da atención da enfermaría en todo o proceso de coidado do paciente con EA. Destaca a necesidade de contar cunha figura coordinadora que dirixa as funcións da enfermaría no proceso de TAVI. Comprender a perspectiva do paciente implica establecer unha relación terapéutica baseada na confianza para xestionar as súas expectativas, obxectivos e sentimentos, promovendo unha actitude optimista cara á situación. Conclusións: As competencias da enfermaría na atención de pacientes con EA melloran a calidade dos coidados antes, durante e despois do TAVI. A enfermeira debe ofrecer unha atención integral centrada no paciente, abordando tanto as necesidades físicas como proporcionando apoio e orientación continuos para axudar ao paciente a afrontar adversidades e preservar a súa identidade.
Introdución: O implante da válvula aórtica transcatéter (TAVI) revolucionou o tratamento da estenose aórtica (EA) ao impulsar procedementos minimamente invasivos e mellorar os resultados clínicos. A valoración individualizada dos pacientes por parte do Heart Team é esencial para asegurar a toma de decisións compartida centrada no paciente. O labor da enfermaría é fundamental en todas as etapas do proceso, garantindo unha atención de calidade e a continuidade dos coidados. Obxectivos: Describir o papel da enfermaría no TAVI, entender a visión dos pacientes con EA sobre a súa calidade de vida e propoñer unha serie de coidados da enfermaría para o paciente con EA seguindo a taxonomía NANDA-NIC-NOC. Métodos: Levouse a cabo unha revisión sistemática que abarcou diversas bases de datos. Aplicáronse varios filtros de busca, palabras clave e criterios de inclusión e exclusión para a selección dos estudos. Finalmente, incluíronse 12 artigos. Resultados: Os estudos revisados resaltan a importancia da atención da enfermaría en todo o proceso de coidado do paciente con EA. Destaca a necesidade de contar cunha figura coordinadora que dirixa as funcións da enfermaría no proceso de TAVI. Comprender a perspectiva do paciente implica establecer unha relación terapéutica baseada na confianza para xestionar as súas expectativas, obxectivos e sentimentos, promovendo unha actitude optimista cara á situación. Conclusións: As competencias da enfermaría na atención de pacientes con EA melloran a calidade dos coidados antes, durante e despois do TAVI. A enfermeira debe ofrecer unha atención integral centrada no paciente, abordando tanto as necesidades físicas como proporcionando apoio e orientación continuos para axudar ao paciente a afrontar adversidades e preservar a súa identidade.
Dirección
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Titoría)
REY BRETAL, DAVID Cotitoría
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Titoría)
REY BRETAL, DAVID Cotitoría
Tribunal
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
Agra Tuñas, María del Carmen (Vogal)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
Agra Tuñas, María del Carmen (Vogal)
Teleasistencia no envellecemento
Autoría
P.M.M.T.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
P.M.M.T.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
Introducción: O envellecemento é un proceso vital e inevitable polo que pasan todos os seres humanos, no que teñen lugar cambios biolóxicos, psicolóxicos e sociais. Ao longo do tempo van xurdindo diferentes modelos de envellecemento, como o envellecemento no lugar que busca fomentar a independencia e permanencia das persoas nos seus fogares, coa axuda de servizos como a teleasistencia. Obxectivos: O obxectivo principal que se propón é avaliar a evidencia científica sobre o uso da teleasistencia durante o proceso de envellecemento. Como obxectivos específicos proponse avaliar a eficacia e a eficiencia do uso da teleasistencia como ferramenta para favorecer a independencia durante a vellez, e a eficacia da teleasistencia na prevención da institucionalización en centros residenciais. Metodoloxía: Realizarase a revisión sistemática de 13 citas bibliográficas. Para a realización dos resultados e a discusión buscaranse artigos nas bases de datos de PubMed e Google Académico, en castelán e inglés, publicados entre o 2014 e o 2024, sendo textos completos e gratuítos, sobre persoas maiores. Finalmente, seleccionáranse 7 artigos seguindo os criterios de inclusión e exclusión. Resultados: Os artigos seleccionados estudan a eficacia e a eficiencia dos diferentes servizos de teleasistencia utilizados durante o envellecemento no lugar, demostrando que favorecen o sentimento de independencia das persoas maiores pero que existe una gran falta de estudos sobre o tema. Conclusións: Actualmente, existe a evidencia de que a teleasistencia pode ser un método eficaz de telecoidado para as persoas maiores que queren envellecer na súa casa. Aínda así, é moi importante continuar desenvolvendo e comprendendo a usabilidade deste servizo.
Introducción: O envellecemento é un proceso vital e inevitable polo que pasan todos os seres humanos, no que teñen lugar cambios biolóxicos, psicolóxicos e sociais. Ao longo do tempo van xurdindo diferentes modelos de envellecemento, como o envellecemento no lugar que busca fomentar a independencia e permanencia das persoas nos seus fogares, coa axuda de servizos como a teleasistencia. Obxectivos: O obxectivo principal que se propón é avaliar a evidencia científica sobre o uso da teleasistencia durante o proceso de envellecemento. Como obxectivos específicos proponse avaliar a eficacia e a eficiencia do uso da teleasistencia como ferramenta para favorecer a independencia durante a vellez, e a eficacia da teleasistencia na prevención da institucionalización en centros residenciais. Metodoloxía: Realizarase a revisión sistemática de 13 citas bibliográficas. Para a realización dos resultados e a discusión buscaranse artigos nas bases de datos de PubMed e Google Académico, en castelán e inglés, publicados entre o 2014 e o 2024, sendo textos completos e gratuítos, sobre persoas maiores. Finalmente, seleccionáranse 7 artigos seguindo os criterios de inclusión e exclusión. Resultados: Os artigos seleccionados estudan a eficacia e a eficiencia dos diferentes servizos de teleasistencia utilizados durante o envellecemento no lugar, demostrando que favorecen o sentimento de independencia das persoas maiores pero que existe una gran falta de estudos sobre o tema. Conclusións: Actualmente, existe a evidencia de que a teleasistencia pode ser un método eficaz de telecoidado para as persoas maiores que queren envellecer na súa casa. Aínda así, é moi importante continuar desenvolvendo e comprendendo a usabilidade deste servizo.
Dirección
SACO LOPEZ, PEDRO JOSE (Titoría)
SACO LOPEZ, PEDRO JOSE (Titoría)
Tribunal
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
Crise de opioides sintéticos: fentanilo ilegal
Autoría
A.M.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
A.M.R.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: O fentanilo é un potente opioide sintético aprobado para uso analxésico e anestésico, e principal responsable da crise de opioides dende o 2006, cando se introduce como adulterante da heroína. Na actualidade, a epidemia de opioides agravouse polo uso de adulterantes, como a xilacina. Obxectivo: Analizar a crise sanitaria producida pola epidemia de fentanilo ilegal. Metodoloxía: Revisión bibliográfica tipo PRISMA. A busca bibliográfica foi realizada entre outubro de 2023 e marzo de 2024 en MEDLINE (PubMed), Scopus e WOS, usando as palabras clave: fentanilo ilícito, revisión, adulterante, sobredose, xilacina. Resultados: A revisión incluíu 16 artigos. O fentanilo presenta maior potencia e rapidez de acción pero menor duración do efecto respecto á heroína e á morfina. Na maior parte das sobredoses onde se detecta xilacina, esta actúa como adulterante do fentanilo. Así, aínda que a naloxona é só antídoto do fentanilo, pode ser eficaz na reversión destas sobredoses. Entre as consecuencias da sobredose por fentanilo, a depresión respiratoria é a máis grave, que se pode ver exacerbada pola depresión do SNC se está implicada a xilacina. Conclusións: A epidemia de opioides viuse agravada por novas substancias, como a xilacina, principal adulterante do fentanilo. As sobredoses por fentanilo ocorren nun tempo curto, polo que a naloxona debe administrarse canto antes e en doses repetidas. Necesítase máis investigación para determinar o adecuado tratamento das sobredoses por fentanilo adulterado con xilacina.
Introdución: O fentanilo é un potente opioide sintético aprobado para uso analxésico e anestésico, e principal responsable da crise de opioides dende o 2006, cando se introduce como adulterante da heroína. Na actualidade, a epidemia de opioides agravouse polo uso de adulterantes, como a xilacina. Obxectivo: Analizar a crise sanitaria producida pola epidemia de fentanilo ilegal. Metodoloxía: Revisión bibliográfica tipo PRISMA. A busca bibliográfica foi realizada entre outubro de 2023 e marzo de 2024 en MEDLINE (PubMed), Scopus e WOS, usando as palabras clave: fentanilo ilícito, revisión, adulterante, sobredose, xilacina. Resultados: A revisión incluíu 16 artigos. O fentanilo presenta maior potencia e rapidez de acción pero menor duración do efecto respecto á heroína e á morfina. Na maior parte das sobredoses onde se detecta xilacina, esta actúa como adulterante do fentanilo. Así, aínda que a naloxona é só antídoto do fentanilo, pode ser eficaz na reversión destas sobredoses. Entre as consecuencias da sobredose por fentanilo, a depresión respiratoria é a máis grave, que se pode ver exacerbada pola depresión do SNC se está implicada a xilacina. Conclusións: A epidemia de opioides viuse agravada por novas substancias, como a xilacina, principal adulterante do fentanilo. As sobredoses por fentanilo ocorren nun tempo curto, polo que a naloxona debe administrarse canto antes e en doses repetidas. Necesítase máis investigación para determinar o adecuado tratamento das sobredoses por fentanilo adulterado con xilacina.
Dirección
NOVIO MALLON, SILVIA (Titoría)
NOVIO MALLON, SILVIA (Titoría)
Tribunal
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
Unha revisión sistemática sobre a violencia en adolescentes
Autoría
R.M.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
R.M.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: a adolescencia é unha etapa do desenvolvemento humano que supón grandes cambios a niveis corporais, mentais, emocionais, da conduta e de habilidades interpersoais, o que supón un caldo de cultivo idóneo para que se produzan condutas violentas. Segundo a OMS a violencia é “o uso deliberado da forza física ou o poder, xa sexa en grao de ameaza ou efectivo, contra un mesmo, outra persoa ou un grupo ou comunidade, que cause ou teña moitas posibilidades de causar lesións, morte, danos psicolóxicos, trastornos do desenvolvemento ou privacións”. Atendendo a diversas clasificacións existen múltiples tipos de violencia e os seus factores de risco e consecuencias son variados. Obxectivos: estudar o papel das enfermeiras na prevención da violencia en adolescentes, analizar os factores polos que se produce, estudar cales son as súas consecuencias e indagar sobre a importancia de dita prevención de cara á mellora da saúde da poboación. Metodoloxía: desenvolveuse unha revisión sistemática a partires da base de datos PubMed. Resultados: coa frase de pescuda atopáronse 40 artigos, dos cales se seleccionaron 8 mediante os filtros e os criterios de inclusión/exclusión aplicados. Destes 8 todos eles falan de intervencións realizadas no ámbito escolar. Discusión: é preocupante a alta prevalencia de violencia entre as parellas de adolescentes. Certas condicións poden afectar como factores de risco e as súas consecuencias son graves tanto a nivel de saúde física como mental. As intervencións analizadas no ámbito escolar presentaron repercusións positivas. Conclusións: son poucas as inferencias que se poden extraer a partires da presente revisión sobre as intervencións axeitadas dende enfermaría para previr a violencia en adolescentes.
Introdución: a adolescencia é unha etapa do desenvolvemento humano que supón grandes cambios a niveis corporais, mentais, emocionais, da conduta e de habilidades interpersoais, o que supón un caldo de cultivo idóneo para que se produzan condutas violentas. Segundo a OMS a violencia é “o uso deliberado da forza física ou o poder, xa sexa en grao de ameaza ou efectivo, contra un mesmo, outra persoa ou un grupo ou comunidade, que cause ou teña moitas posibilidades de causar lesións, morte, danos psicolóxicos, trastornos do desenvolvemento ou privacións”. Atendendo a diversas clasificacións existen múltiples tipos de violencia e os seus factores de risco e consecuencias son variados. Obxectivos: estudar o papel das enfermeiras na prevención da violencia en adolescentes, analizar os factores polos que se produce, estudar cales son as súas consecuencias e indagar sobre a importancia de dita prevención de cara á mellora da saúde da poboación. Metodoloxía: desenvolveuse unha revisión sistemática a partires da base de datos PubMed. Resultados: coa frase de pescuda atopáronse 40 artigos, dos cales se seleccionaron 8 mediante os filtros e os criterios de inclusión/exclusión aplicados. Destes 8 todos eles falan de intervencións realizadas no ámbito escolar. Discusión: é preocupante a alta prevalencia de violencia entre as parellas de adolescentes. Certas condicións poden afectar como factores de risco e as súas consecuencias son graves tanto a nivel de saúde física como mental. As intervencións analizadas no ámbito escolar presentaron repercusións positivas. Conclusións: son poucas as inferencias que se poden extraer a partires da presente revisión sobre as intervencións axeitadas dende enfermaría para previr a violencia en adolescentes.
Dirección
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Titoría)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Titoría)
Tribunal
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
Deprescrición de benzodiazepinas en adultos maiores de 65 anos dende o punto de vista da enfermaría: unha revisión sistemática.
Autoría
C.M.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
C.M.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: As benzodiazepinas son fármacos amplamente usados como tratamento de varias enfermidades, destacando o seu uso no caso do insomnio e da ansiedade. Nos últimos anos o seu uso está en aumento e con el os riscos asociados ao mal uso ou control, especialmente nos adultos maiores de 65 anos. Por iso, cómpre impartir educación sanitaria á poboación e considerar a posibilidade de reducir o consumo sempre que sexa posible mediante pautas de deprescripción adecuadas e controladas. Obxectivos: O obxectivo principal é describir os métodos máis usados para a deprescrición de benzodiazepinas en adultos maiores dende o punto de vista da enfermaría. Formúlanse como obxectivos secundarios, destacar a importancia da enfermaría no proceso de deprescrición e proporcionar ferramentas baseadas na evidencia científica en temas de deprescrición. Metodoloxía: Realízase unha revisión sistemática da literatura científica por termos MESH empregando as bases de datos PubMed e Scopus. Resultados: Analízanse un total de 7 artigos extraídos das diferentes bases de datos. A totalidade de estudos propoñen a educación para a saúde como método principal para levar a cabo o cese do tratamento. Obsérvase unha melloría nos resultados canto maior é a información achegada aos doentes, relacionada tamén coa realización de entrevistas ou consultas presenciais, papel que podería ter asumido enfermería. Conclusións: É preciso seguir investigando para conseguir instaurar protocolos de deprescrición centrados na educación para a saúde do paciente e incluír ás enfermeiras como principais profesionais encargadas da educación e supervisión dos pacientes.
Introdución: As benzodiazepinas son fármacos amplamente usados como tratamento de varias enfermidades, destacando o seu uso no caso do insomnio e da ansiedade. Nos últimos anos o seu uso está en aumento e con el os riscos asociados ao mal uso ou control, especialmente nos adultos maiores de 65 anos. Por iso, cómpre impartir educación sanitaria á poboación e considerar a posibilidade de reducir o consumo sempre que sexa posible mediante pautas de deprescripción adecuadas e controladas. Obxectivos: O obxectivo principal é describir os métodos máis usados para a deprescrición de benzodiazepinas en adultos maiores dende o punto de vista da enfermaría. Formúlanse como obxectivos secundarios, destacar a importancia da enfermaría no proceso de deprescrición e proporcionar ferramentas baseadas na evidencia científica en temas de deprescrición. Metodoloxía: Realízase unha revisión sistemática da literatura científica por termos MESH empregando as bases de datos PubMed e Scopus. Resultados: Analízanse un total de 7 artigos extraídos das diferentes bases de datos. A totalidade de estudos propoñen a educación para a saúde como método principal para levar a cabo o cese do tratamento. Obsérvase unha melloría nos resultados canto maior é a información achegada aos doentes, relacionada tamén coa realización de entrevistas ou consultas presenciais, papel que podería ter asumido enfermería. Conclusións: É preciso seguir investigando para conseguir instaurar protocolos de deprescrición centrados na educación para a saúde do paciente e incluír ás enfermeiras como principais profesionais encargadas da educación e supervisión dos pacientes.
Dirección
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Titoría)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Titoría)
Tribunal
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
Incidencia do tromboembolismo pulmonar tras cirurxías ortopédicas e traumatolóxicas
Autoría
C.M.N.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
C.M.N.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: A pesar dos avances en técnicas diagnósticas e opcións terapéuticas, o TEP segue sendo unha patoloxía infradiagnosticada debido a que presenta un cadro clínico variado e inespecífico. Un dos factores de risco máis relevantes son as cirurxías de membros inferiores, como a artroplastia total de xeonllo e cadeira, a isto séguelle a inmobilización prolongada. O diagnóstico e o inicio do tratamento precoz son fundamentais para evitar que esta complicación desenvólvase. Obxectivo: Analizar a incidencia do tromboembolismo pulmonar tras cirurxías ortopédicas e traumatolóxicas en poboación adulta maiores de 18 anos. Metodoloxía: Seguindo as directrices da declaración Preferred Reporting Items for Systematic reviews and Meta-Analyses, levouse a cabo unha revisión sistemática de artigos de carácter científico publicados nas bases de datos PubMed/Medline e Dialnet. Tras combinar diferentes MeSH mediante o operador booleano AND e aplicar os criterios de inclusión e exclusión, obtivéronse 794 artigos. Finalmente, a través dun proceso de selección e revisión, incluíronse 11 artigos na presente revisión. Resultados: Os resultados obtidos tras analizar os 11 artigos incluídos na presente revisión, mostran a relevancia que teñen as enfermidades tromboembólicas, entre as que destaca o TEP, asociadas gran parte das veces a cirurxías ortopédicas. Os autores coinciden en que as cirurxías con maior risco son a artroplastia total de xeonllo e a artroplastia total de cadeira. A totalidade dos autores trataron con tromboprofilaxe aos pacientes dos seus respectivos estudos, concluíndo en que, a administración de tratamento, xunto cun diagnóstico precoz, é fundamental para o control do tromboembolismo pulmonar. A pesar de ser isto certo, tamén coinciden en que existe a posibilidade de que os pacientes o desenvolvan debido a que se asocia a diversos factores de risco, entre eles a idade. Gran parte dos artigos fan referencia á necesidade de máis estudos neste campo. Conclusión: Os ETV, entre eles o TEP, son unha complicación común despois das cirurxías ortopédicas. A incidencia vese incrementada coa idade e entre aqueles pacientes con factores de risco. O seu difícil diagnóstico fai disto un importante problema de saúde.
Introdución: A pesar dos avances en técnicas diagnósticas e opcións terapéuticas, o TEP segue sendo unha patoloxía infradiagnosticada debido a que presenta un cadro clínico variado e inespecífico. Un dos factores de risco máis relevantes son as cirurxías de membros inferiores, como a artroplastia total de xeonllo e cadeira, a isto séguelle a inmobilización prolongada. O diagnóstico e o inicio do tratamento precoz son fundamentais para evitar que esta complicación desenvólvase. Obxectivo: Analizar a incidencia do tromboembolismo pulmonar tras cirurxías ortopédicas e traumatolóxicas en poboación adulta maiores de 18 anos. Metodoloxía: Seguindo as directrices da declaración Preferred Reporting Items for Systematic reviews and Meta-Analyses, levouse a cabo unha revisión sistemática de artigos de carácter científico publicados nas bases de datos PubMed/Medline e Dialnet. Tras combinar diferentes MeSH mediante o operador booleano AND e aplicar os criterios de inclusión e exclusión, obtivéronse 794 artigos. Finalmente, a través dun proceso de selección e revisión, incluíronse 11 artigos na presente revisión. Resultados: Os resultados obtidos tras analizar os 11 artigos incluídos na presente revisión, mostran a relevancia que teñen as enfermidades tromboembólicas, entre as que destaca o TEP, asociadas gran parte das veces a cirurxías ortopédicas. Os autores coinciden en que as cirurxías con maior risco son a artroplastia total de xeonllo e a artroplastia total de cadeira. A totalidade dos autores trataron con tromboprofilaxe aos pacientes dos seus respectivos estudos, concluíndo en que, a administración de tratamento, xunto cun diagnóstico precoz, é fundamental para o control do tromboembolismo pulmonar. A pesar de ser isto certo, tamén coinciden en que existe a posibilidade de que os pacientes o desenvolvan debido a que se asocia a diversos factores de risco, entre eles a idade. Gran parte dos artigos fan referencia á necesidade de máis estudos neste campo. Conclusión: Os ETV, entre eles o TEP, son unha complicación común despois das cirurxías ortopédicas. A incidencia vese incrementada coa idade e entre aqueles pacientes con factores de risco. O seu difícil diagnóstico fai disto un importante problema de saúde.
Dirección
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Titoría)
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Titoría)
Tribunal
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
A violencia obstétrica, as súas formas e a súa relación coa depresión posparto. Unha revisión bibliográfica.
Autoría
N.N.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
N.N.S.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
Revisión sistemática cuxo obxectivo é estudar a presenza de violencia obstétrica no entorno sanitario e o seu papel como condicionante da saúde mental. A pesar de tratarse dunha cuestión de gran relevancia na que houbo avances nos últimos anos, segue sendo un tema pouco estudado en moitos países, como España, sobre todo dende a perspectiva das mulleres e dos profesionais da saúde. Isto destaca a urxente necesidade de ampliar a investigación neste campo para comprender mellor o seu alcance e abordar adecuadamente os seus efectos. Para iso, analizáronse 14 estudos segundo a metodoloxía PRISMA. Dos 14 artigos, 11 son estudos observacionais descritivos transversais, 3 son estudos observacionais analíticos de cohortes e un é un estudo fenomenolóxico cualitativo. Houbo unha gran diversidade en relación ao lugar de onde pertencían as mostras, incluíndo 5 investigacións realizadas en Europa (dúas en España, unha en Francia, unha en Polonia e unha nos Países Baixos), 2 en América do Sur (as dúas en Brasil), 4 en África (unha en Tanzania, outra en Etiopía e dúas en Nixeria) e 3 en Asia (unha en Paquistán, unha en Irán e outra en Nepal).
Revisión sistemática cuxo obxectivo é estudar a presenza de violencia obstétrica no entorno sanitario e o seu papel como condicionante da saúde mental. A pesar de tratarse dunha cuestión de gran relevancia na que houbo avances nos últimos anos, segue sendo un tema pouco estudado en moitos países, como España, sobre todo dende a perspectiva das mulleres e dos profesionais da saúde. Isto destaca a urxente necesidade de ampliar a investigación neste campo para comprender mellor o seu alcance e abordar adecuadamente os seus efectos. Para iso, analizáronse 14 estudos segundo a metodoloxía PRISMA. Dos 14 artigos, 11 son estudos observacionais descritivos transversais, 3 son estudos observacionais analíticos de cohortes e un é un estudo fenomenolóxico cualitativo. Houbo unha gran diversidade en relación ao lugar de onde pertencían as mostras, incluíndo 5 investigacións realizadas en Europa (dúas en España, unha en Francia, unha en Polonia e unha nos Países Baixos), 2 en América do Sur (as dúas en Brasil), 4 en África (unha en Tanzania, outra en Etiopía e dúas en Nixeria) e 3 en Asia (unha en Paquistán, unha en Irán e outra en Nepal).
Dirección
JORGE SOTO, CRISTINA (Titoría)
JORGE SOTO, CRISTINA (Titoría)
Tribunal
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
Función da Enfermería na prevención de redivas en pacientes con úlceras de pé diabético
Autoría
L.M.O.O.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
L.M.O.O.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
A diabetes mellitus é una enfermidade crónica que afecta cada vez a máis persoas no mundo e causa numerosas complicacións que disminuyen a calidade de vida das persoas, supoñendo importantes costes a nivel emocional, social e económico. Unha das principais complicacións que aparecen son as úlceras de pé diabético, producidas pola existencia de neuropatía periférica, enfermidade arterial oclusiva e traumatismos externos con infección secundaria. É necesaria a prevención destas úlceras xa que implican a causa dun gran número de amputacións e as recidivas tras padecer una son moi comúns. Por iso é fundamental o traballo do persoal de Enfermaría na exploración e identificación do pé de risco, a educación e a rehabilitación do paciente. O obxectivo principal foi analizar a literatura científica nos últimos 10 anos, para coñecer cal é a función de Enfermaría na prevención de recidivas en pacientes con úlceras de pé diabético. Para iso, realizouse unha revisión sistemática nas principais bases de datos científicos: PubMed, Dialnet, Scopus, Scielo, Cochrane y Cinalh, seleccionando finalmente 13 artigos. Como resultados, observouse que é imprescindible na prevención do pé diabético unha correcta e estructurada exploración dos pés, que en moitas ocasións, os profesionais de Enfermaría non realizan adecuadamente a pesar de ter os coñecementos necesarios. A educación para a saúde é tamén importante para que os pacientes poidan realizar un bo coidado dos pés e, por último, cabe destacar a importancia do uso de calzado adecuado. Como conclusión, cabe mencionar que os profesionais de Enfermaría son un pilar fundamental na prevención, por isto sería interesante potenciar a formación específica dos profesionais, así como o uso de protocolos, impulsar a educación para a saúde e facilitar o acceso dos pacientes a calzado terapéutico.
A diabetes mellitus é una enfermidade crónica que afecta cada vez a máis persoas no mundo e causa numerosas complicacións que disminuyen a calidade de vida das persoas, supoñendo importantes costes a nivel emocional, social e económico. Unha das principais complicacións que aparecen son as úlceras de pé diabético, producidas pola existencia de neuropatía periférica, enfermidade arterial oclusiva e traumatismos externos con infección secundaria. É necesaria a prevención destas úlceras xa que implican a causa dun gran número de amputacións e as recidivas tras padecer una son moi comúns. Por iso é fundamental o traballo do persoal de Enfermaría na exploración e identificación do pé de risco, a educación e a rehabilitación do paciente. O obxectivo principal foi analizar a literatura científica nos últimos 10 anos, para coñecer cal é a función de Enfermaría na prevención de recidivas en pacientes con úlceras de pé diabético. Para iso, realizouse unha revisión sistemática nas principais bases de datos científicos: PubMed, Dialnet, Scopus, Scielo, Cochrane y Cinalh, seleccionando finalmente 13 artigos. Como resultados, observouse que é imprescindible na prevención do pé diabético unha correcta e estructurada exploración dos pés, que en moitas ocasións, os profesionais de Enfermaría non realizan adecuadamente a pesar de ter os coñecementos necesarios. A educación para a saúde é tamén importante para que os pacientes poidan realizar un bo coidado dos pés e, por último, cabe destacar a importancia do uso de calzado adecuado. Como conclusión, cabe mencionar que os profesionais de Enfermaría son un pilar fundamental na prevención, por isto sería interesante potenciar a formación específica dos profesionais, así como o uso de protocolos, impulsar a educación para a saúde e facilitar o acceso dos pacientes a calzado terapéutico.
Dirección
Rodríguez Abad, Carlos (Titoría)
Rodríguez Abad, Carlos (Titoría)
Tribunal
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
ARCE VAZQUEZ, VICTOR MANUEL (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
VARELA LEMA, MARIA LEONOR (Vogal)
Alternativas á antibioterapia en feridas crónicas infectadas. Revisión sistemática
Autoría
A.C.V.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
A.C.V.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: as feridas crónicas destacan pola súa complexidade no proceso de cicatrización, as infeccións asociadas e o papel crucial do biofilm na resistencia aos antimicrobianos. O uso de antibióticos contribúe á RAM, o que impulsa a investigación de alternativas como apósitos avanzados, mel de grao médico e ozonoterapia, entre outros. Obxectivos: investigar e avaliar a capacidade antibacteriana das alternativas non antibióticas utilizadas na xestión de feridas crónicas infectadas, ademais de avaliar os posibles efectos adversos destas. Métodos: levouse a cabo unha revisión sistemática mediante as recomendacións PRISMA que puidera dar resposta ao tema proposto mediante a busca de evidencia científica en bases de datos como PubMed, Scopus, Google Scholar e Web of Science. A selección de artigos foi determinada por criterios de inclusión e exclusión como artigos publicados a partir do 2015. Resultados: a selección final foi de 12 estudos, nos cales, púidose observar os resultados do tratamento coas diferentes alternativas nas feridas crónicas de humanos. Destacouse unha notable redución no tamaño das feridas. Con todo, os resultados en canto á carga bacteriana foron inconsistentes: mentres algúns estudos mostraron unha diminución significativa, evidenciando a efectividade antibacteriana do tratamento, outros non encontraron diferenzas significativas en comparación co tratamento estándar. Conclusión: as alternativas analizadas parecen ser seguras, con poucos efectos adversos, algunhas refiren ser económicas e reducir a necesidade de cambios de apósitos e hospitalizacións. A maioría dos estudos mostraron unha redución no tamaño das feridas e na carga bacteriana. Con todo, requirese máis investigación e protocolos unificados para comparacións equitativas.
Introdución: as feridas crónicas destacan pola súa complexidade no proceso de cicatrización, as infeccións asociadas e o papel crucial do biofilm na resistencia aos antimicrobianos. O uso de antibióticos contribúe á RAM, o que impulsa a investigación de alternativas como apósitos avanzados, mel de grao médico e ozonoterapia, entre outros. Obxectivos: investigar e avaliar a capacidade antibacteriana das alternativas non antibióticas utilizadas na xestión de feridas crónicas infectadas, ademais de avaliar os posibles efectos adversos destas. Métodos: levouse a cabo unha revisión sistemática mediante as recomendacións PRISMA que puidera dar resposta ao tema proposto mediante a busca de evidencia científica en bases de datos como PubMed, Scopus, Google Scholar e Web of Science. A selección de artigos foi determinada por criterios de inclusión e exclusión como artigos publicados a partir do 2015. Resultados: a selección final foi de 12 estudos, nos cales, púidose observar os resultados do tratamento coas diferentes alternativas nas feridas crónicas de humanos. Destacouse unha notable redución no tamaño das feridas. Con todo, os resultados en canto á carga bacteriana foron inconsistentes: mentres algúns estudos mostraron unha diminución significativa, evidenciando a efectividade antibacteriana do tratamento, outros non encontraron diferenzas significativas en comparación co tratamento estándar. Conclusión: as alternativas analizadas parecen ser seguras, con poucos efectos adversos, algunhas refiren ser económicas e reducir a necesidade de cambios de apósitos e hospitalizacións. A maioría dos estudos mostraron unha redución no tamaño das feridas e na carga bacteriana. Con todo, requirese máis investigación e protocolos unificados para comparacións equitativas.
Dirección
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Titoría)
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Titoría)
Tribunal
GARCIA ALONSO, ANGEL (Presidente/a)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Secretario/a)
RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, Mª DE LA ALMUDENA (Vogal)
GARCIA ALONSO, ANGEL (Presidente/a)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Secretario/a)
RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, Mª DE LA ALMUDENA (Vogal)
Traballo Fin de Grao Satisfacción dos nenos e das súas familias cunha actividade hospitalaria de promoción da actividade física
Autoría
E.M.C.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
E.M.C.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: A falta de actividade física durante a hospitalización pode afectar negativamente a función física, cognitiva e psicoafectiva dos pacientes. A escasa implantación de programas de actividade física intrahospitalaria nos servizos de Pediatría provoca que se dispoñan de poucos datos acerca do grao de aceptación e satisfacción por parte dos menores e as familias. Obxectivo principal: Coa hipótese de que un programa piloto de incentivación da actividade física durante o ingreso hospitalario sería ben aceptado polos destinatarios, expúxose un estudo co obxectivo de valorar se unha intervención foi ben recibido entre os menores hospitalizados e as súas familias Método: Convidouse as familias de nenos ingresados no Servizo de Pediatría a participar voluntariamente nunha intervención sobre actividade física dentro da aula hospitalaria do Complexo Universitario de Santiago de Compostela. Posteriormente, distribuíronse enquisas aos menores e pais/titores para recompilar datos demográficos e opinións sobre as actividades realizadas orientadas a coñecer preferencias e gustos sobre as actividades realizadas. Resultados: Participaron 53 menores hospitalizados e 22 pais/titores. Ambos os grupos manifestaron un alto grao de satisfacción coa intervención sobre actividade física, destacando o seu gusto e preferencia polas actividades realizadas, resultando destacadas aquelas que cobren necesidades psicosociais, como a socialización ou diversión, e físicas. O 96% dos participantes mostráronse satisfeitos Os pais/titores sinalaron non recibir indicación de actividade física por parte dos profesionais. Conclusións: Unha intervención piloto sobre a actividade física durante a hospitalización, foi percibida como algo satisfactorios polos nenos e as súas familias. Os efectos beneficiosos e alta aceptación recoméndase implementar este tipo de programas como un complemento ás actividades clínicas e lúdicas para nenos hospitalizados e as súas familias. Os profesionais sanitarios deberían prescribir actividade física adaptada ás condicións dos pacientes.
Introdución: A falta de actividade física durante a hospitalización pode afectar negativamente a función física, cognitiva e psicoafectiva dos pacientes. A escasa implantación de programas de actividade física intrahospitalaria nos servizos de Pediatría provoca que se dispoñan de poucos datos acerca do grao de aceptación e satisfacción por parte dos menores e as familias. Obxectivo principal: Coa hipótese de que un programa piloto de incentivación da actividade física durante o ingreso hospitalario sería ben aceptado polos destinatarios, expúxose un estudo co obxectivo de valorar se unha intervención foi ben recibido entre os menores hospitalizados e as súas familias Método: Convidouse as familias de nenos ingresados no Servizo de Pediatría a participar voluntariamente nunha intervención sobre actividade física dentro da aula hospitalaria do Complexo Universitario de Santiago de Compostela. Posteriormente, distribuíronse enquisas aos menores e pais/titores para recompilar datos demográficos e opinións sobre as actividades realizadas orientadas a coñecer preferencias e gustos sobre as actividades realizadas. Resultados: Participaron 53 menores hospitalizados e 22 pais/titores. Ambos os grupos manifestaron un alto grao de satisfacción coa intervención sobre actividade física, destacando o seu gusto e preferencia polas actividades realizadas, resultando destacadas aquelas que cobren necesidades psicosociais, como a socialización ou diversión, e físicas. O 96% dos participantes mostráronse satisfeitos Os pais/titores sinalaron non recibir indicación de actividade física por parte dos profesionais. Conclusións: Unha intervención piloto sobre a actividade física durante a hospitalización, foi percibida como algo satisfactorios polos nenos e as súas familias. Os efectos beneficiosos e alta aceptación recoméndase implementar este tipo de programas como un complemento ás actividades clínicas e lúdicas para nenos hospitalizados e as súas familias. Os profesionais sanitarios deberían prescribir actividade física adaptada ás condicións dos pacientes.
Dirección
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Titoría)
Izquierdo Vázquez, Verónica Victoria Cotitoría
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Titoría)
Izquierdo Vázquez, Verónica Victoria Cotitoría
Tribunal
GARCIA ALONSO, ANGEL (Presidente/a)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Secretario/a)
RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, Mª DE LA ALMUDENA (Vogal)
GARCIA ALONSO, ANGEL (Presidente/a)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Secretario/a)
RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ, Mª DE LA ALMUDENA (Vogal)
ESPIÑA BÍFIDA: Proceso patolóxico e as súas complicacións. Revisión e actualización..
Autoría
A.D.L.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
A.D.L.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: A Espiña Bífida é unha enfermidade multifactorial, segundo a OMS, máis usual en nenos de países pouco desenrolados, con menos recursos económicos. Dependedo a localización da lesión, podemos determinar 3 tipos de Espiña Bífida, podendo cada unha delas provocar danos a 3 niveis e aumentando a sua gravidade de maneira proporcional. O tratamento profiláctico da Espiña Bífida é o ácido fólico, variando a súa dosis en función dos factores de risco asociados. A principal forma diagnóstica da patoloxía é a ecografía. Obxetivos: Investigar a enfermidade da espiña bífida e os coidados relacionados con esta, principalmente dende o punto de vista enfermeiro, tanto a nivel preventivo, como coa súa posterior atención. Metodoloxía: Nesta revisión realizouse unha búsqueda nas seguintes bases de datos: PubMed, Medline, Scielo e Dialnet. Posteriormente, realizouse un cribado da información seguindo a metodoloxía PRISMA, obtendo un total de 17 artículos, que finalmente se incluiron na presente revisión bibliográfica. Resultados: A importancia da enfermaría nos coidados da espiña bífida é elevada, tanto a nivel preventivo, como en consultas coa súa matrona, como a nivel educativo, nas consultas coa enfermeira pediátrica ou coa misma matrona. Aínda que non existe case ningún artículo que considere esta valía. Conclusións: Tendo en conta os artículos investigados, concluimos que, aínda que non exista un elevado número de artículos que mencionen a importancia da enfermaría na enfermidade, podemos determinar, que é moi significativa, dado que, todos os autores concordan coa importancia da educación, a nivel preventivo da enfermidade, así como do tratamento con ácido fólico, para conseguir revertir a súa gravidade. Ademáis da importancia dun pronto diagnóstico, que en primeira instanza realizarase con ecografías, a partir do segundo trimestre, e que se confirmará con un análise, que determine os niveis de alfafetoproteína, o cal se pode realizar xa no primeiro trimestre en caso de sospeita da enfermidade, ou de factores de risco na nai, que fagan sospeitar a posibilidade de desenrolar a enfermidade no feto.
Introdución: A Espiña Bífida é unha enfermidade multifactorial, segundo a OMS, máis usual en nenos de países pouco desenrolados, con menos recursos económicos. Dependedo a localización da lesión, podemos determinar 3 tipos de Espiña Bífida, podendo cada unha delas provocar danos a 3 niveis e aumentando a sua gravidade de maneira proporcional. O tratamento profiláctico da Espiña Bífida é o ácido fólico, variando a súa dosis en función dos factores de risco asociados. A principal forma diagnóstica da patoloxía é a ecografía. Obxetivos: Investigar a enfermidade da espiña bífida e os coidados relacionados con esta, principalmente dende o punto de vista enfermeiro, tanto a nivel preventivo, como coa súa posterior atención. Metodoloxía: Nesta revisión realizouse unha búsqueda nas seguintes bases de datos: PubMed, Medline, Scielo e Dialnet. Posteriormente, realizouse un cribado da información seguindo a metodoloxía PRISMA, obtendo un total de 17 artículos, que finalmente se incluiron na presente revisión bibliográfica. Resultados: A importancia da enfermaría nos coidados da espiña bífida é elevada, tanto a nivel preventivo, como en consultas coa súa matrona, como a nivel educativo, nas consultas coa enfermeira pediátrica ou coa misma matrona. Aínda que non existe case ningún artículo que considere esta valía. Conclusións: Tendo en conta os artículos investigados, concluimos que, aínda que non exista un elevado número de artículos que mencionen a importancia da enfermaría na enfermidade, podemos determinar, que é moi significativa, dado que, todos os autores concordan coa importancia da educación, a nivel preventivo da enfermidade, así como do tratamento con ácido fólico, para conseguir revertir a súa gravidade. Ademáis da importancia dun pronto diagnóstico, que en primeira instanza realizarase con ecografías, a partir do segundo trimestre, e que se confirmará con un análise, que determine os niveis de alfafetoproteína, o cal se pode realizar xa no primeiro trimestre en caso de sospeita da enfermidade, ou de factores de risco na nai, que fagan sospeitar a posibilidade de desenrolar a enfermidade no feto.
Dirección
MEAÑOS MELON, ENRIQUE RAMON (Titoría)
MEAÑOS MELON, ENRIQUE RAMON (Titoría)
Tribunal
GANDOY CREGO, MANUEL (Presidente/a)
MARTINEZ VISPO, CARMELA (Secretario/a)
TAKKOUCHE SOUILAMAS, EL BAHI (Vogal)
GANDOY CREGO, MANUEL (Presidente/a)
MARTINEZ VISPO, CARMELA (Secretario/a)
TAKKOUCHE SOUILAMAS, EL BAHI (Vogal)
Medidas de prevención na nefrotoxicidade inducida por medios de contrastes radiolóxicos: Unha revisión sistemática
Autoría
S.D.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
S.D.G.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: A radioloxía é esencial para o diagnóstico e tratamento de enfermidades; utilizando axentes de contraste para resaltar estruturas anatómicas. A elección do contraste depende da aplicación clínica e a tolerancia do paciente, precisando precaución en pacientes con problemas renais, xa que os contrastes poden causar complicacións como a NIC, unha das complicacións máis comúns. Para previr a NIC, recoméndase unha serie de estratexias preventivas farmacolóxicas e non farmacolóxicas. Obxectivo: Analizar a evidencia existente sobre diversas estratexias para previr a NIC. Método: Realizáronse buscas exhaustivas en PubMed utilizando metodoloxía PRISMA, identificando 8,526 artigos. Tras eliminar duplicados e aplicar filtros establecidos, revisáronse 287 artigos, seleccionando 42 por título e resumo. Finalmente, incluíronse 12 estudos relevantes tras avaliar a súa calidade metodolóxica, a maioría deles ensaios clínicos, proporcionando evidencia directa sobre a eficacia de diversas estratexias preventivas, maior control sobre as variábeis e fiabilidade dos resultados, e un rigoroso deseño e control. Resultados: Os estudos revisados ofrecen evidencia variada sobre a eficacia das medidas preventivas para a NIC. Averiguouse que o uso de antioxidantes e a alcalinización urinaria non son efectivos na súa prevención, en pacientes criticamente enfermos. Sen embargo, a hidratación estándar demostrou eficacia en determinados grupos de pacientes, mentres que a hidratación modificada pode ser beneficiosa para pacientes de alto risco. Ademais, altas doses de vitamina E e nitratos inorgánicos poden reducir a incidencia e identificáronse múltiples factores de risco asociados coa NIC. Conclusións: Identificáronse diversas estratexias de prevención e factores de risco asociados coa NIC, sugerindo que deben ser individualizadas. A hidratación con solución salina intravenosa é fundamental para previr o seu desenvolvemento, pero precísanse investigacións adicionais para identificar as estratexias máis efectivas.
Introdución: A radioloxía é esencial para o diagnóstico e tratamento de enfermidades; utilizando axentes de contraste para resaltar estruturas anatómicas. A elección do contraste depende da aplicación clínica e a tolerancia do paciente, precisando precaución en pacientes con problemas renais, xa que os contrastes poden causar complicacións como a NIC, unha das complicacións máis comúns. Para previr a NIC, recoméndase unha serie de estratexias preventivas farmacolóxicas e non farmacolóxicas. Obxectivo: Analizar a evidencia existente sobre diversas estratexias para previr a NIC. Método: Realizáronse buscas exhaustivas en PubMed utilizando metodoloxía PRISMA, identificando 8,526 artigos. Tras eliminar duplicados e aplicar filtros establecidos, revisáronse 287 artigos, seleccionando 42 por título e resumo. Finalmente, incluíronse 12 estudos relevantes tras avaliar a súa calidade metodolóxica, a maioría deles ensaios clínicos, proporcionando evidencia directa sobre a eficacia de diversas estratexias preventivas, maior control sobre as variábeis e fiabilidade dos resultados, e un rigoroso deseño e control. Resultados: Os estudos revisados ofrecen evidencia variada sobre a eficacia das medidas preventivas para a NIC. Averiguouse que o uso de antioxidantes e a alcalinización urinaria non son efectivos na súa prevención, en pacientes criticamente enfermos. Sen embargo, a hidratación estándar demostrou eficacia en determinados grupos de pacientes, mentres que a hidratación modificada pode ser beneficiosa para pacientes de alto risco. Ademais, altas doses de vitamina E e nitratos inorgánicos poden reducir a incidencia e identificáronse múltiples factores de risco asociados coa NIC. Conclusións: Identificáronse diversas estratexias de prevención e factores de risco asociados coa NIC, sugerindo que deben ser individualizadas. A hidratación con solución salina intravenosa é fundamental para previr o seu desenvolvemento, pero precísanse investigacións adicionais para identificar as estratexias máis efectivas.
Dirección
Aguiar Fernández, Pablo (Titoría)
Aguiar Fernández, Pablo (Titoría)
Tribunal
GANDOY CREGO, MANUEL (Presidente/a)
MARTINEZ VISPO, CARMELA (Secretario/a)
TAKKOUCHE SOUILAMAS, EL BAHI (Vogal)
GANDOY CREGO, MANUEL (Presidente/a)
MARTINEZ VISPO, CARMELA (Secretario/a)
TAKKOUCHE SOUILAMAS, EL BAHI (Vogal)
Medidas preventivas para o persoal sanitario frente ao fume cirúrxico. Unha revisión sistemática.
Autoría
L.D.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
L.D.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: Na actualidade, o 85% das cirurxías lévanse a cabo mediante dispositivos eléctricos. Estas técnicas xeran o que se coñece como fume cirúrxico, composto por diversos químicos de tamaño variable. A exposición e inhalación deste fume por parte do persoal de quirófano relacionouse con posibles riscos para a saúde, catalogados como potencialmente perigosos. Obxectivos: O propósito principal deste Traballo Fin de Grao (TFG) é identificar as medidas de prevención chave para abordar o fume cirúrxico, co fin de minimizar os riscos laborais e promover a saúde do persoal cirúrxico ao máximo. Metodoloxía: Realizouse unha revisión sistemática en diversas bases de datos que incluíron estudos publicados nos últimos cinco anos (2019-2024), seguindo a metodoloxía PRISMA 2020. Resultados e discusión: As principais medidas preventivas a adoptar inclúen a utilización de sistemas de ventilación xeral e local, sistemas de aspiración con filtrado axeitado (HEPA e ULPA), así como o emprego de equipos de protección individual, como batas e luvas, e as máscaras (mínimo FFP2, preferiblemente FFP3 ou carbón activado) Conclusión: En base a todos os achados, é fundamental continuar investigando e levando a cabo máis estudos sobre os compostos presentes no fume cirúrxico, os síntomas asociados á súa exposición e inhalación, a efectividade dos sistemas de evacuación e o cumprimento e adherencia aos equipos de protección individual. Ademais, considérase extremadamente necesario establecer unha planificación preventiva e proporcionar educación sanitaria sobre o fume cirúrxico para aumentar a sensibilización e conciencia sobre o autocoidado do persoal sanitario. Deste xeito, a maioria de países esixen unha lexislación obrigatoria e uniforme que avalíe de maneira exhaustiva e periódica tanto a existencia como o cumprimento destas medidas preventivas.
Introdución: Na actualidade, o 85% das cirurxías lévanse a cabo mediante dispositivos eléctricos. Estas técnicas xeran o que se coñece como fume cirúrxico, composto por diversos químicos de tamaño variable. A exposición e inhalación deste fume por parte do persoal de quirófano relacionouse con posibles riscos para a saúde, catalogados como potencialmente perigosos. Obxectivos: O propósito principal deste Traballo Fin de Grao (TFG) é identificar as medidas de prevención chave para abordar o fume cirúrxico, co fin de minimizar os riscos laborais e promover a saúde do persoal cirúrxico ao máximo. Metodoloxía: Realizouse unha revisión sistemática en diversas bases de datos que incluíron estudos publicados nos últimos cinco anos (2019-2024), seguindo a metodoloxía PRISMA 2020. Resultados e discusión: As principais medidas preventivas a adoptar inclúen a utilización de sistemas de ventilación xeral e local, sistemas de aspiración con filtrado axeitado (HEPA e ULPA), así como o emprego de equipos de protección individual, como batas e luvas, e as máscaras (mínimo FFP2, preferiblemente FFP3 ou carbón activado) Conclusión: En base a todos os achados, é fundamental continuar investigando e levando a cabo máis estudos sobre os compostos presentes no fume cirúrxico, os síntomas asociados á súa exposición e inhalación, a efectividade dos sistemas de evacuación e o cumprimento e adherencia aos equipos de protección individual. Ademais, considérase extremadamente necesario establecer unha planificación preventiva e proporcionar educación sanitaria sobre o fume cirúrxico para aumentar a sensibilización e conciencia sobre o autocoidado do persoal sanitario. Deste xeito, a maioria de países esixen unha lexislación obrigatoria e uniforme que avalíe de maneira exhaustiva e periódica tanto a existencia como o cumprimento destas medidas preventivas.
Dirección
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Titoría)
FERNANDEZ VARELA, JUAN MANUEL (Titoría)
Tribunal
GANDOY CREGO, MANUEL (Presidente/a)
MARTINEZ VISPO, CARMELA (Secretario/a)
TAKKOUCHE SOUILAMAS, EL BAHI (Vogal)
GANDOY CREGO, MANUEL (Presidente/a)
MARTINEZ VISPO, CARMELA (Secretario/a)
TAKKOUCHE SOUILAMAS, EL BAHI (Vogal)
Sistemas de infusión con tecnoloxía híbrida avanzada de circuito pechado. Revisión sistemática.
Autoría
L.E.T.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
L.E.T.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
INTRODUCIÓN: A diabetes tipo 1 é unha enfermidade que require de insulina exóxena para lograr unha glicemia en rangos óptimos. Entre os tratamentos existentes, os sistemas de infusión con tecnoloxía híbrida avanzada de circuito pechado (AHCL) surxen como unha nova opción terapéutica, tratando de obter unha mellora no control glicémico e na autonomía do paciente. OBXECTIVOS: O obxetivo principal consiste en analizar as melloras no control glicémico que ofrecen estos sistemas en comparación ás alternativas terapéuticas dispoñibles para a diabetes mellitus tipo 1. MÉTODOS: Para a elaboración desta revisión sistemática obtivéronse artigos de Pubmed, seleccionados entre 2020 y 2024. Incluíronse aqueles traballos que analizaron os modelos MiniMed 780G, Tandem Control-IQ e CamAPS FX e que compararon esta tecnoloxía con inxeccións múltiples diarias (MDI) e bombas con sensores de glicosa integrados (SAPT). Foron excluidos se analizaban modelos anteriores ou se se realizaban baixo circunstancias especiais que alteren o control glicémico. RESULTADOS: Incluíronse 13 artigos, entre eles estudos controlados aleatorizados, ensaios clínicos, un estudo cruzado aleatorizado e subanálisis cualitativos destos. Respondendo ao obxetivo principal, a terapia híbrida avanzada de circuito pechado consegueu un aumento do tempo en rango entre 8,3-15,7%, e unha diminución da hemoglobina glicosilada entre 0,23-2,7%, do tempo sobre rango entre 7-8,6% e do tempo baixo rango entre 2,85-6,6% con respecto a MDI e SAPT. CONCLUSIÓN: Son destacables as melloras no control glicémico dos modelos estudiados en comparación aos tratamentos convencionais, principalmente do tempo en rango. Esto implica que poden ser utilizados con seguridade e efectividade nun amplo abanico de pacientes, sendo unha opción que satisfai aos usuarios involucrados.
INTRODUCIÓN: A diabetes tipo 1 é unha enfermidade que require de insulina exóxena para lograr unha glicemia en rangos óptimos. Entre os tratamentos existentes, os sistemas de infusión con tecnoloxía híbrida avanzada de circuito pechado (AHCL) surxen como unha nova opción terapéutica, tratando de obter unha mellora no control glicémico e na autonomía do paciente. OBXECTIVOS: O obxetivo principal consiste en analizar as melloras no control glicémico que ofrecen estos sistemas en comparación ás alternativas terapéuticas dispoñibles para a diabetes mellitus tipo 1. MÉTODOS: Para a elaboración desta revisión sistemática obtivéronse artigos de Pubmed, seleccionados entre 2020 y 2024. Incluíronse aqueles traballos que analizaron os modelos MiniMed 780G, Tandem Control-IQ e CamAPS FX e que compararon esta tecnoloxía con inxeccións múltiples diarias (MDI) e bombas con sensores de glicosa integrados (SAPT). Foron excluidos se analizaban modelos anteriores ou se se realizaban baixo circunstancias especiais que alteren o control glicémico. RESULTADOS: Incluíronse 13 artigos, entre eles estudos controlados aleatorizados, ensaios clínicos, un estudo cruzado aleatorizado e subanálisis cualitativos destos. Respondendo ao obxetivo principal, a terapia híbrida avanzada de circuito pechado consegueu un aumento do tempo en rango entre 8,3-15,7%, e unha diminución da hemoglobina glicosilada entre 0,23-2,7%, do tempo sobre rango entre 7-8,6% e do tempo baixo rango entre 2,85-6,6% con respecto a MDI e SAPT. CONCLUSIÓN: Son destacables as melloras no control glicémico dos modelos estudiados en comparación aos tratamentos convencionais, principalmente do tempo en rango. Esto implica que poden ser utilizados con seguridade e efectividade nun amplo abanico de pacientes, sendo unha opción que satisfai aos usuarios involucrados.
Dirección
PAZOS COUSELO, MARCOS (Titoría)
Izquierdo Vázquez, Verónica Victoria Cotitoría
PAZOS COUSELO, MARCOS (Titoría)
Izquierdo Vázquez, Verónica Victoria Cotitoría
Tribunal
GANDOY CREGO, MANUEL (Presidente/a)
MARTINEZ VISPO, CARMELA (Secretario/a)
TAKKOUCHE SOUILAMAS, EL BAHI (Vogal)
GANDOY CREGO, MANUEL (Presidente/a)
MARTINEZ VISPO, CARMELA (Secretario/a)
TAKKOUCHE SOUILAMAS, EL BAHI (Vogal)
A lactancia materna como factor protector do cancro de mama
Autoría
Z.E.I.E.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Z.E.I.E.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: A lactancia materna (LM) é o método ideal de alimentación debido á súa excelente composición e aos numerosos beneficios tanto para o bebé como para a nai. Ademais de proporcionar unha nutrición óptima e protección contra diversas enfermidades no bebé, a LM reduce o risco de cancro de mama (CM) na nai, unha enfermidade de gran impacto global. Por iso, é crucial identificar e abordar os factores de risco modificables para diminuír a incidencia desta patoloxía. Método: Para realizar a revisión bibliográfica seleccionáronse bases de datos como Pubmed, Scielo, Ianus, WOS. Obxectivo: O principal obxectivo é coñecer se a LM constitúe un factor protector fronte ao CM. Resultados: Observase unha relación significativa entre a LM e a prevención do CM. Os autores mencionados indican que certos factores hormonais e reprodutivos poden modificar o risco de desenvolver esta enfermidade. A menarquia tardía, a idade do primeiro embarazo e unha maior paridade son consistentes en todos os estudos como factores protectores. En particular, a lactancia materna demostrou ter un efecto protector considerable. Os resultados suxiren que o risco de cancro de mama diminúe coa duración da lactancia, sendo máis notable en mulleres que amamantan durante máis de 12 meses. Conclusións: É crucial promover a LM polos seus beneficios para a saúde, xa que hai descoñecemento a nivel social. Mellorar a educación e o apoio ás familias por parte do equipo sanitario nas xestantes para incrementar os índices de lactancia.
Introdución: A lactancia materna (LM) é o método ideal de alimentación debido á súa excelente composición e aos numerosos beneficios tanto para o bebé como para a nai. Ademais de proporcionar unha nutrición óptima e protección contra diversas enfermidades no bebé, a LM reduce o risco de cancro de mama (CM) na nai, unha enfermidade de gran impacto global. Por iso, é crucial identificar e abordar os factores de risco modificables para diminuír a incidencia desta patoloxía. Método: Para realizar a revisión bibliográfica seleccionáronse bases de datos como Pubmed, Scielo, Ianus, WOS. Obxectivo: O principal obxectivo é coñecer se a LM constitúe un factor protector fronte ao CM. Resultados: Observase unha relación significativa entre a LM e a prevención do CM. Os autores mencionados indican que certos factores hormonais e reprodutivos poden modificar o risco de desenvolver esta enfermidade. A menarquia tardía, a idade do primeiro embarazo e unha maior paridade son consistentes en todos os estudos como factores protectores. En particular, a lactancia materna demostrou ter un efecto protector considerable. Os resultados suxiren que o risco de cancro de mama diminúe coa duración da lactancia, sendo máis notable en mulleres que amamantan durante máis de 12 meses. Conclusións: É crucial promover a LM polos seus beneficios para a saúde, xa que hai descoñecemento a nivel social. Mellorar a educación e o apoio ás familias por parte do equipo sanitario nas xestantes para incrementar os índices de lactancia.
Dirección
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
MARTIN CORA, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
Tribunal
GANDOY CREGO, MANUEL (Presidente/a)
MARTINEZ VISPO, CARMELA (Secretario/a)
TAKKOUCHE SOUILAMAS, EL BAHI (Vogal)
GANDOY CREGO, MANUEL (Presidente/a)
MARTINEZ VISPO, CARMELA (Secretario/a)
TAKKOUCHE SOUILAMAS, EL BAHI (Vogal)
Análise da perspectiva dos participantes nunha formación de humanización: un enfoque evaluativo sobre a experiencia de humanización
Autoría
S.E.D.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
S.E.D.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
19.06.2023 09:15
19.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: A humanización gañou relevancia na atención sanitaria española, influenciada por movementos históricos e avances en dereitos do paciente. A pesar dos desafíos como a escaseza de recursos e unha cultura centrada no técnico, implementáronse estratexias e programas no sistema de saúde para fomentar a humanización, destacando a importancia da formación dos profesionais. Este enfoque busca impulsar unha atención máis humana centrada no paciente. Obxectivos: Avaliar a percepción e preocupación dos participantes nun curso de humanización sobre este tema, así como as súas barreiras ou desafíos, que dificultan a implementación de prácticas humanizadas. Métodos: Estudo descritivo, observacional, lonxitudinal e prospectivo. Recolléronse e analizáronse datos obtidos mediante cuestionarios aplicados antes e despois dunha formación sobre humanización realizada en febreiro do 2024 no Hospital Universitario de Santiago de Compostela. Resultados: O 98% dos participantes indicaron que o trato humano debería ser a base da asistencia sanitaria. O 49% opinaron que a calidade dos coidados son adecuados e o 32% están en desacordo con que os aspectos técnicos teñan que ser priorizados fronte á humanización. O 44% contestaron que nos últimos anos observaron melloras significativas. Conclusión: A humanización na atención sanitaria mellora a experiencia do paciente, fortalecendo o seu benestar emocional e físico ao recoñecer as súas necesidades individuais, fomenta a confianza e a adherencia terapéutica. Así mesmo, impulsa unha comunicación efectiva entre profesionais e pacientes, mentres que tamén incrementa a satisfacción laboral do persoal sanitario.
Introdución: A humanización gañou relevancia na atención sanitaria española, influenciada por movementos históricos e avances en dereitos do paciente. A pesar dos desafíos como a escaseza de recursos e unha cultura centrada no técnico, implementáronse estratexias e programas no sistema de saúde para fomentar a humanización, destacando a importancia da formación dos profesionais. Este enfoque busca impulsar unha atención máis humana centrada no paciente. Obxectivos: Avaliar a percepción e preocupación dos participantes nun curso de humanización sobre este tema, así como as súas barreiras ou desafíos, que dificultan a implementación de prácticas humanizadas. Métodos: Estudo descritivo, observacional, lonxitudinal e prospectivo. Recolléronse e analizáronse datos obtidos mediante cuestionarios aplicados antes e despois dunha formación sobre humanización realizada en febreiro do 2024 no Hospital Universitario de Santiago de Compostela. Resultados: O 98% dos participantes indicaron que o trato humano debería ser a base da asistencia sanitaria. O 49% opinaron que a calidade dos coidados son adecuados e o 32% están en desacordo con que os aspectos técnicos teñan que ser priorizados fronte á humanización. O 44% contestaron que nos últimos anos observaron melloras significativas. Conclusión: A humanización na atención sanitaria mellora a experiencia do paciente, fortalecendo o seu benestar emocional e físico ao recoñecer as súas necesidades individuais, fomenta a confianza e a adherencia terapéutica. Así mesmo, impulsa unha comunicación efectiva entre profesionais e pacientes, mentres que tamén incrementa a satisfacción laboral do persoal sanitario.
Dirección
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Titoría)
Delgado García, Anxela C. Cotitoría
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Titoría)
Delgado García, Anxela C. Cotitoría
Tribunal
GANDOY CREGO, MANUEL (Presidente/a)
MARTINEZ VISPO, CARMELA (Secretario/a)
TAKKOUCHE SOUILAMAS, EL BAHI (Vogal)
GANDOY CREGO, MANUEL (Presidente/a)
MARTINEZ VISPO, CARMELA (Secretario/a)
TAKKOUCHE SOUILAMAS, EL BAHI (Vogal)
Relación entre o soño e a saúde mental
Autoría
L.P.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
L.P.A.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
INTRODUCIÓN: O soño é un estado fisiolóxico rexido por ritmos circadianos onde diminúe reversiblemente a conciencia con redución da resposta ao medio ambiente. A principal hormona que controla o noso reloxo biolóxico é a melatonina cuxa función se basea en conciliar o soño seguinte un patrón de secreción con doses baixas durante o día e máis altas á noite. A importancia do soño vén reflectida no estado de saúde e é que a súa alteración pode provocar múltiples patoloxías entre as que se atopa a ansiedade coa que ten especial conexión fisiopatológica. OBXECTIVOS: Relación entre o soño e a ansiedade Específicos: 1) Coñecer os riscos para a saúde de realizar un traballo a quendas 2) Informar sobre as opcións non farmacolóxicas para mellorar a calidade do soño MÉTODOS: Revisión sistemática tipo PRISMA Basees de datos: PubMed, Scielo, Dialnet etc. Intervalo de procura: Últimos 10 anos RESULTADOS: Atopáronse 1405 artigos en total despois de aplicar uns criterios por anos, materias, tipo de documento, etc. por tal de acoutar a información en base a dar resposta aos obxectivos. CONCLUSIÓNS: Chegouse á conclusión de que a relación entre a ansiedade e o soño é recíproca xerando unha alta porcentaxe de comorbilidad entre o devandito trastorno e algunha alteración no soño. Trátase dunha conexión tanto etiológica como de causa-efecto. A turnicidad laboral implica un desequilibrio biolóxico a nivel circadiano conlevando a múltiples consecuencias negativas contorna á saúde. Cando se fala de patoloxías débese ter en conta que o principal obxectivo para tratalas é empezar por previlas e para iso a mellor opción é a educación para a saúde. En canto ao soño e a ansiedade púidose demostrar que existen varias alternativas non farmacolóxicas eficaces para ambas.
INTRODUCIÓN: O soño é un estado fisiolóxico rexido por ritmos circadianos onde diminúe reversiblemente a conciencia con redución da resposta ao medio ambiente. A principal hormona que controla o noso reloxo biolóxico é a melatonina cuxa función se basea en conciliar o soño seguinte un patrón de secreción con doses baixas durante o día e máis altas á noite. A importancia do soño vén reflectida no estado de saúde e é que a súa alteración pode provocar múltiples patoloxías entre as que se atopa a ansiedade coa que ten especial conexión fisiopatológica. OBXECTIVOS: Relación entre o soño e a ansiedade Específicos: 1) Coñecer os riscos para a saúde de realizar un traballo a quendas 2) Informar sobre as opcións non farmacolóxicas para mellorar a calidade do soño MÉTODOS: Revisión sistemática tipo PRISMA Basees de datos: PubMed, Scielo, Dialnet etc. Intervalo de procura: Últimos 10 anos RESULTADOS: Atopáronse 1405 artigos en total despois de aplicar uns criterios por anos, materias, tipo de documento, etc. por tal de acoutar a información en base a dar resposta aos obxectivos. CONCLUSIÓNS: Chegouse á conclusión de que a relación entre a ansiedade e o soño é recíproca xerando unha alta porcentaxe de comorbilidad entre o devandito trastorno e algunha alteración no soño. Trátase dunha conexión tanto etiológica como de causa-efecto. A turnicidad laboral implica un desequilibrio biolóxico a nivel circadiano conlevando a múltiples consecuencias negativas contorna á saúde. Cando se fala de patoloxías débese ter en conta que o principal obxectivo para tratalas é empezar por previlas e para iso a mellor opción é a educación para a saúde. En canto ao soño e a ansiedade púidose demostrar que existen varias alternativas non farmacolóxicas eficaces para ambas.
Dirección
ANTELO MARTELO, MONICA (Titoría)
ANTELO MARTELO, MONICA (Titoría)
Tribunal
FARALDO ROCA, PEDRO (Presidente/a)
JORGE SOTO, CRISTINA (Secretario/a)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Vogal)
FARALDO ROCA, PEDRO (Presidente/a)
JORGE SOTO, CRISTINA (Secretario/a)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Vogal)
Efecto abscopal: asociación de inmunoterapia e radioterapia
Autoría
I.P.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
I.P.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: O efecto abscopal pode definirse coma a diminución do tamaño ou eliminación de tumores non irradiados. Considérase que este fenómeno se produce principalmente debido a estimulación do sistema inmunitario a través da radiación, aínda que non está claro como funciona. Obxectivos: O principal obxectivo é realizar unha revisión sistemática baseada na metodoloxía PRISMA para relacionar o aumento da resposta abscopal coa asociación da inmunoterapia coa radioterapia. Como obxectivos secundarios temos analizar como afectan os inhibidores de puntos de control inmunolóxico no cáncer e determinar como afecta o fraccionamento da radioterapia a aparición do efecto abscopal. Metodoloxía: Realizouse unha revisión sistemática a través de buscadores como Pubmed, incluíndo artigos publicados nos últimos 5 anos. Resultados: Nesta revisión sistemática identificáronse 1099 artigos, tras o filtrado reducimos a 276, sobre estes, realizouse unha lectura crítica na cal eliximos 11 deles. Nestes artigos pódese determinar que a radiación asociada aos inhibidores de puntos de control produce un maior número de probabilidades da aparición do efecto abscopal. Para que a inmunoterapia teña efectos beneficiosos asociado a radioterapia, esta última debe ser hipofraccionada e ademais, as células tumorais deben ter o un número alto de proteínas. Conclusión: O efecto abscopal segue a ser un fenómeno que necesita maior estudo, pero podemos deducir na actualidade, que para aumentar a probabilidade de que este apareza debese administrar un tratamento radiolóxico hipofraccionado coa asociación de inhibidores de puntos de control.
Introdución: O efecto abscopal pode definirse coma a diminución do tamaño ou eliminación de tumores non irradiados. Considérase que este fenómeno se produce principalmente debido a estimulación do sistema inmunitario a través da radiación, aínda que non está claro como funciona. Obxectivos: O principal obxectivo é realizar unha revisión sistemática baseada na metodoloxía PRISMA para relacionar o aumento da resposta abscopal coa asociación da inmunoterapia coa radioterapia. Como obxectivos secundarios temos analizar como afectan os inhibidores de puntos de control inmunolóxico no cáncer e determinar como afecta o fraccionamento da radioterapia a aparición do efecto abscopal. Metodoloxía: Realizouse unha revisión sistemática a través de buscadores como Pubmed, incluíndo artigos publicados nos últimos 5 anos. Resultados: Nesta revisión sistemática identificáronse 1099 artigos, tras o filtrado reducimos a 276, sobre estes, realizouse unha lectura crítica na cal eliximos 11 deles. Nestes artigos pódese determinar que a radiación asociada aos inhibidores de puntos de control produce un maior número de probabilidades da aparición do efecto abscopal. Para que a inmunoterapia teña efectos beneficiosos asociado a radioterapia, esta última debe ser hipofraccionada e ademais, as células tumorais deben ter o un número alto de proteínas. Conclusión: O efecto abscopal segue a ser un fenómeno que necesita maior estudo, pero podemos deducir na actualidade, que para aumentar a probabilidade de que este apareza debese administrar un tratamento radiolóxico hipofraccionado coa asociación de inhibidores de puntos de control.
Dirección
Aguiar Fernández, Pablo (Titoría)
Aguiar Fernández, Pablo (Titoría)
Tribunal
FARALDO ROCA, PEDRO (Presidente/a)
JORGE SOTO, CRISTINA (Secretario/a)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Vogal)
FARALDO ROCA, PEDRO (Presidente/a)
JORGE SOTO, CRISTINA (Secretario/a)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Vogal)
A fagoterapia como alternativa de tratamento ás infeccións por bacterias resistentes: unha revisión sistemática
Autoría
X.P.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
X.P.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
Introdución: A resistencia bacteriana aos antibióticos supón un dos grandes problemas de saúde pública que existen na actualidade. É necesario buscar alternativas terapéuticas aos antibióticos tradicionais, e a fagoterapia é unha das opcións que existen. Obxectivos: Estudar a fagoterapia como alternativa ao uso de axentes quimioterápicos, e como obxectivos secundarios, coñecer os principais problemas de resistencias bacterianas, coñecer a utilización da fagoterapia e coñecer o papel da enfermería en canto ás resistencias aos antibióticos. Metodoloxía: Revisión sistemática cuxos artigos foron publicados nos últimos 4 anos (2020-2024). A procura foi realizada en diferentes bases de datos (PubMed, Dialnet Plus, CINAHL), seguindo as recomendacións da declaración PRISMA para as revisións sistemáticas. Resultados: Tras a busca bibliográfica incluíronse finalmente 10 artigos. A fagoterapia emérxese como unha alternativa interesante e plausible, malia a falta de ensaios clínicos que existen na actualidade. Na maioría dos casos nos que se emprega, faise cun carácter compasivo, o que limita o coñecemento que se pode extraer sobre a súa eficacia e seguridade. As principais bacterias multirresistentes son Enterococcus faecium, Staphylococcus aureus, Klebsiella penumoniae, Pseudomonas aeruginosa e Enterobacter spp, que conforman o grupo ESKAPE. A enfermería participa na prevención da resistencia a antibióticos realizando educación para a saúde ou promovendo uns adecuados hábitos de hixiene e asepsia. Conclusións: A fagoterapia é unha opción moi interesante de tratamento, que presenta numerosas vantaxes, pero que necesita seguir sendo investigada en profundidade para converterse nunha alternativa real.
Introdución: A resistencia bacteriana aos antibióticos supón un dos grandes problemas de saúde pública que existen na actualidade. É necesario buscar alternativas terapéuticas aos antibióticos tradicionais, e a fagoterapia é unha das opcións que existen. Obxectivos: Estudar a fagoterapia como alternativa ao uso de axentes quimioterápicos, e como obxectivos secundarios, coñecer os principais problemas de resistencias bacterianas, coñecer a utilización da fagoterapia e coñecer o papel da enfermería en canto ás resistencias aos antibióticos. Metodoloxía: Revisión sistemática cuxos artigos foron publicados nos últimos 4 anos (2020-2024). A procura foi realizada en diferentes bases de datos (PubMed, Dialnet Plus, CINAHL), seguindo as recomendacións da declaración PRISMA para as revisións sistemáticas. Resultados: Tras a busca bibliográfica incluíronse finalmente 10 artigos. A fagoterapia emérxese como unha alternativa interesante e plausible, malia a falta de ensaios clínicos que existen na actualidade. Na maioría dos casos nos que se emprega, faise cun carácter compasivo, o que limita o coñecemento que se pode extraer sobre a súa eficacia e seguridade. As principais bacterias multirresistentes son Enterococcus faecium, Staphylococcus aureus, Klebsiella penumoniae, Pseudomonas aeruginosa e Enterobacter spp, que conforman o grupo ESKAPE. A enfermería participa na prevención da resistencia a antibióticos realizando educación para a saúde ou promovendo uns adecuados hábitos de hixiene e asepsia. Conclusións: A fagoterapia é unha opción moi interesante de tratamento, que presenta numerosas vantaxes, pero que necesita seguir sendo investigada en profundidade para converterse nunha alternativa real.
Dirección
MAGARIÑOS FERRO, BEATRIZ (Titoría)
MAGARIÑOS FERRO, BEATRIZ (Titoría)
Tribunal
FARALDO ROCA, PEDRO (Presidente/a)
JORGE SOTO, CRISTINA (Secretario/a)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Vogal)
FARALDO ROCA, PEDRO (Presidente/a)
JORGE SOTO, CRISTINA (Secretario/a)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Vogal)
Análise dos coñecementos sobre o manexo do colariño cervical no paciente politraumatizado en estudantes de 3º Curso do Grao de Enfermaría da Universidade de Santiago de Compostela.
Autoría
E.P.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
E.P.F.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introdución: Os traumatismos constitúen a primeira causa de morte nos menores de 45 anos sendo os accidente de tráfico a orixe principal. O manexo inicial do paciente politraumatizado inclúe a protección da columna cervical, o que implica coñecer a adecuada colocación do colariño cervical. Como consecuencia, o persoal enfermeiro deberá estar capacitado para a correcta realización da técnica garantindo o dominio desta e a diminución de lesións secundarias ao seu uso inadecuado. Obxectivos: Valorar os coñecementos e habilidades achega do manexo do control cervical e a colocación do colariño nos alumnos de 3º de Enfermaría da Universidade de Santiago de Compostela previos e posteriores a unha breve intervención educativa. Metodoloxía: Estudo de investigación, analítico e prospectivo cunha mostra de 34 participantes. Estes foron divididos en parellas para a execución dunha actividade de colocación do colariño cervical desenvolta antes e despois da visualización dun vídeo educativo de elaboración propia. As competencias do alumnado foron valoradas mediante unha folla de avaliación e os resultados obtidos foron analizados con Microsoft Excel. Resultados: As capacidades de inmobilización cervical presentes no alumnado móstranse limitadas previo á intervención. Con todo, evidenciase unha tendencia de mellora posterior á visualización do vídeo. Así, logrouse o 100% de acertos no variable Traballo en equipo e superouse o 70% no resto dos ítems estudados fóra da medición do tamaño do colariño no que apenas a metade da mostra realizou correctamente. Conclusións: Unha intervención educativa que englobe os conceptos máis básicos, parece xerar mellores resultados con respecto á primeira actuación. Con todo, as competencias do alumnado continúan sendo insuficientes en certos aspectos. Así, avógase por incluír actividades prácticas como método de ensino durante a súa formación académica.
Introdución: Os traumatismos constitúen a primeira causa de morte nos menores de 45 anos sendo os accidente de tráfico a orixe principal. O manexo inicial do paciente politraumatizado inclúe a protección da columna cervical, o que implica coñecer a adecuada colocación do colariño cervical. Como consecuencia, o persoal enfermeiro deberá estar capacitado para a correcta realización da técnica garantindo o dominio desta e a diminución de lesións secundarias ao seu uso inadecuado. Obxectivos: Valorar os coñecementos e habilidades achega do manexo do control cervical e a colocación do colariño nos alumnos de 3º de Enfermaría da Universidade de Santiago de Compostela previos e posteriores a unha breve intervención educativa. Metodoloxía: Estudo de investigación, analítico e prospectivo cunha mostra de 34 participantes. Estes foron divididos en parellas para a execución dunha actividade de colocación do colariño cervical desenvolta antes e despois da visualización dun vídeo educativo de elaboración propia. As competencias do alumnado foron valoradas mediante unha folla de avaliación e os resultados obtidos foron analizados con Microsoft Excel. Resultados: As capacidades de inmobilización cervical presentes no alumnado móstranse limitadas previo á intervención. Con todo, evidenciase unha tendencia de mellora posterior á visualización do vídeo. Así, logrouse o 100% de acertos no variable Traballo en equipo e superouse o 70% no resto dos ítems estudados fóra da medición do tamaño do colariño no que apenas a metade da mostra realizou correctamente. Conclusións: Unha intervención educativa que englobe os conceptos máis básicos, parece xerar mellores resultados con respecto á primeira actuación. Con todo, as competencias do alumnado continúan sendo insuficientes en certos aspectos. Así, avógase por incluír actividades prácticas como método de ensino durante a súa formación académica.
Dirección
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Titoría)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Titoría)
Tribunal
FARALDO ROCA, PEDRO (Presidente/a)
JORGE SOTO, CRISTINA (Secretario/a)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Vogal)
FARALDO ROCA, PEDRO (Presidente/a)
JORGE SOTO, CRISTINA (Secretario/a)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Vogal)
Métodos formativos e efectividade do adestramento de legos no manexo dos torniquetes. Revisión sistemática.
Autoría
V.P.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
V.P.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2023 09:15
20.06.2023 09:15
Resumo
Obxectivos: As hemorraxias masivas causadas por un traumatismo poden ser causa de morte e está demostrado que o tempo é un factor crítico, os resultados de supervivencia están determinados por unha acción temperá. O obxectivo deste traballo de fin de grado é determinar a efectividade e os métodos formativos empregados para capacitar a una persoa lega para conter una hemorraxia. Metodoloxía: As bases de datos Pubmed, Scopus e Web Wide Science foron consultadas de xaneiro a abril de 2024 e incluíron artigos publicados en español, inglés e portugués con datas de publicación nos últimos 10 anos. Os criterios foron: Poboación (persoas legas); Intervención (ensinar a deter un sangrado) e resultado (deter un sangrado). Resultados: Obtivéronse un total de 102 artigos e tras a súa selección incluíronse un total de 10 artigos . Conclusións: Os principais métodos de adestramento empregados na ensinanza do torniquete aos legos son métodos teórico-prácticos de duración variable. En todas elas observouse un aumento dos coñecementos e/ou habilidades de manexo do torniquete.
Obxectivos: As hemorraxias masivas causadas por un traumatismo poden ser causa de morte e está demostrado que o tempo é un factor crítico, os resultados de supervivencia están determinados por unha acción temperá. O obxectivo deste traballo de fin de grado é determinar a efectividade e os métodos formativos empregados para capacitar a una persoa lega para conter una hemorraxia. Metodoloxía: As bases de datos Pubmed, Scopus e Web Wide Science foron consultadas de xaneiro a abril de 2024 e incluíron artigos publicados en español, inglés e portugués con datas de publicación nos últimos 10 anos. Os criterios foron: Poboación (persoas legas); Intervención (ensinar a deter un sangrado) e resultado (deter un sangrado). Resultados: Obtivéronse un total de 102 artigos e tras a súa selección incluíronse un total de 10 artigos . Conclusións: Os principais métodos de adestramento empregados na ensinanza do torniquete aos legos son métodos teórico-prácticos de duración variable. En todas elas observouse un aumento dos coñecementos e/ou habilidades de manexo do torniquete.
Dirección
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Titoría)
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Titoría)
Tribunal
FARALDO ROCA, PEDRO (Presidente/a)
JORGE SOTO, CRISTINA (Secretario/a)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Vogal)
FARALDO ROCA, PEDRO (Presidente/a)
JORGE SOTO, CRISTINA (Secretario/a)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Vogal)
Valoración do coñecemento dos alumnos de Enfermaría Clínica II da Universidade de Santiago de Compostela sobre o acceso vascular venoso frente ao intraóseo no paciente politraumatizado crítico a nivel prehospitalario
Autoría
I.P.L.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
I.P.L.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introdución: A atención ao paciente politraumatizado (PPT) debe ser cotinuada e sistemática, distinguido as fases de avaliación primaria, avaliación secundaria e os coidados definitivos. A principal complicación é a hemorraxia, que pode derivar en shock hipovolémico e debe ser tratada mediante fluidoterapia. Para iso é necesario conseguir un acceso intravenoso (IV) ou, na súa falta, un intraóseo (IO). Obxectivo: Valorar os coñecementos e a corrección das técnicas de canalización IV e IO dos alumnos que cursan Enfermaría Clínica II na Universidade de Santiago de Compostela, así como o tempo que requiren en levalas a cabo. Metodoloxía: Estudo empírico cuasiexperimental e analítico cunha mostra de 34 alumnos. Os datos da intervención simulada obtivéronse mediante unha folla de avaliación autocumprimentada e validada. Unha vez obtidos, analizáronse mediante follas de cálculo en Microsoft Excel. Resultados: O total dos alumnos teñen coñecementos teóricos e prácticos sobre a canalización IV, pero só o 5.9% ten coñecementos prácticos sobre a canalización IO. Os erros que se cometen en ambos procedementos son semellante, sendo os mais prevalentes a retirada do compresor no caso da técnica IV, a fixación da vía no caso da IO e a preparación do material necesario en ambas. O tempo requerido para levalas a cabo non presenta diferenzas significativas. Conclusión: Evidéncianse limitacións en puntos importantes sobre a execución das técnicasd e canalización IV e IO, ademáis de exceder o tempo recomendado para levalas a cabo. Isto reflicte unha falta de formación práctica que complemente a parte teórica impartida aos alumnos e que, sendo incorporada, supoñería unha mellora dos resultados obtidos.
Introdución: A atención ao paciente politraumatizado (PPT) debe ser cotinuada e sistemática, distinguido as fases de avaliación primaria, avaliación secundaria e os coidados definitivos. A principal complicación é a hemorraxia, que pode derivar en shock hipovolémico e debe ser tratada mediante fluidoterapia. Para iso é necesario conseguir un acceso intravenoso (IV) ou, na súa falta, un intraóseo (IO). Obxectivo: Valorar os coñecementos e a corrección das técnicas de canalización IV e IO dos alumnos que cursan Enfermaría Clínica II na Universidade de Santiago de Compostela, así como o tempo que requiren en levalas a cabo. Metodoloxía: Estudo empírico cuasiexperimental e analítico cunha mostra de 34 alumnos. Os datos da intervención simulada obtivéronse mediante unha folla de avaliación autocumprimentada e validada. Unha vez obtidos, analizáronse mediante follas de cálculo en Microsoft Excel. Resultados: O total dos alumnos teñen coñecementos teóricos e prácticos sobre a canalización IV, pero só o 5.9% ten coñecementos prácticos sobre a canalización IO. Os erros que se cometen en ambos procedementos son semellante, sendo os mais prevalentes a retirada do compresor no caso da técnica IV, a fixación da vía no caso da IO e a preparación do material necesario en ambas. O tempo requerido para levalas a cabo non presenta diferenzas significativas. Conclusión: Evidéncianse limitacións en puntos importantes sobre a execución das técnicasd e canalización IV e IO, ademáis de exceder o tempo recomendado para levalas a cabo. Isto reflicte unha falta de formación práctica que complemente a parte teórica impartida aos alumnos e que, sendo incorporada, supoñería unha mellora dos resultados obtidos.
Dirección
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Titoría)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Titoría)
Tribunal
FARALDO ROCA, PEDRO (Presidente/a)
JORGE SOTO, CRISTINA (Secretario/a)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Vogal)
FARALDO ROCA, PEDRO (Presidente/a)
JORGE SOTO, CRISTINA (Secretario/a)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Vogal)
Traballo Fin de Grao: Avaliación das habilidades da chamada de emerxencia en escolares. Estudo cuasi-experimental.
Autoría
J.E.P.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
J.E.P.C.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Introdución: A chamada de emerxencia prodúcese cando a vida dunha persoa está en perigo inmediato, como en casos de perda de coñecemento ou paro cardiorrespiratorio. A incidencia de paro cardiorrespiratorio en España é do 23,3 por cada 10.000 habitantes. A falta de datos precisos dificulta a avaliación destes casos, sendo a parada cardiorrespiratoria máis común no fogar e afectando principalmente a homes de 64 anos en diante; onde a cadea de supervivencia xoga un papel fundamental. Obxectivo: Determinar os coñecementos básicos e habilidades adquiridas en materia de chamada de emerxencia. Metodoloxía: O estudo realizado é un estudo cuasi-experimental que involucrou alumnos de primeiro, segundo e terceiro grao de Educación Primaria en cinco colexios concertados de Galicia. Tras unha preparación, participación e formación adecuada realizouse a práctica clínica prevista. Resultados: O nivel de coñecementos e habilidades na realización da chamada de emerxencia foi maior nos/as alumnos/as de cursos superiores. Tras analizar todos os datos, as diferenzas significativas observáronse en “coller o teléfono”, “presionar emerxencia” e “lembrar unha dirección domiciliaria ou familiar”. Conclusións: Unha capacitación teórico-práctica, guiada polos profesores de Educación Física, facilitou a adquisición de coñecementos esenciais en canto a RCP.
Introdución: A chamada de emerxencia prodúcese cando a vida dunha persoa está en perigo inmediato, como en casos de perda de coñecemento ou paro cardiorrespiratorio. A incidencia de paro cardiorrespiratorio en España é do 23,3 por cada 10.000 habitantes. A falta de datos precisos dificulta a avaliación destes casos, sendo a parada cardiorrespiratoria máis común no fogar e afectando principalmente a homes de 64 anos en diante; onde a cadea de supervivencia xoga un papel fundamental. Obxectivo: Determinar os coñecementos básicos e habilidades adquiridas en materia de chamada de emerxencia. Metodoloxía: O estudo realizado é un estudo cuasi-experimental que involucrou alumnos de primeiro, segundo e terceiro grao de Educación Primaria en cinco colexios concertados de Galicia. Tras unha preparación, participación e formación adecuada realizouse a práctica clínica prevista. Resultados: O nivel de coñecementos e habilidades na realización da chamada de emerxencia foi maior nos/as alumnos/as de cursos superiores. Tras analizar todos os datos, as diferenzas significativas observáronse en “coller o teléfono”, “presionar emerxencia” e “lembrar unha dirección domiciliaria ou familiar”. Conclusións: Unha capacitación teórico-práctica, guiada polos profesores de Educación Física, facilitou a adquisición de coñecementos esenciais en canto a RCP.
Dirección
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Titoría)
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Titoría)
Tribunal
FARALDO ROCA, PEDRO (Presidente/a)
JORGE SOTO, CRISTINA (Secretario/a)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Vogal)
FARALDO ROCA, PEDRO (Presidente/a)
JORGE SOTO, CRISTINA (Secretario/a)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Vogal)
Alteracións do metabolismo da glucosa como factor de risco da enfermedade do Parkinson: implicacións terapéuticas.
Autoría
K.P.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
K.P.P.
Grao en Enfermaría (2ª ed) [S]
Data da defensa
20.06.2024 09:15
20.06.2024 09:15
Resumo
Indrodución: A enfermedade do Parkinson, caracterizada pola pérdidas de neuronas dopaminérxicas nigrostriales do cerebro, é a segunda enfermedade neurodexenerativa máis común do mundo. É unha patoloxía crónica e irreversible que empeora co paso do tempo, cursa con síntomas motores como tremor, rixidez, bradicinesia e inestabilidade postural. Obsérvase que na enfermedade do Parkinson prodúcese unha disfunción metabólica pareciada á observada na diabetes mellitus. Obxetivo: Estudar se as alteracións do metabolismo da glucosa poden ser un factor de risco para a enfermedade do Parkinson, e polo tanto, se o uso de antidiabéticos pode ser unha posible terapia desta enfermedade neurodexenerativa. Métodos: Realízase una revisión de tipo narrativo para a cal foron seleccionados artículos dende fai dez anos ata a actualidade, tras o uso de combinación de palabras clave: Parkinson, resistencia á insulina, hiperglicemia, disfunción mitocondrial, estrés oxidativo, diabetes mellitus e péptido similar ao glucagón -1. Resultado e conclusións: De acordo á información recabada ao longo do traballo, parece que exista unha relación epidemiolóxica entre a enfermedade do Parkinson e a disfunción do metabolismo da glucosa, así como mecanismos patolóxicos comúns. Ademais, hai evidencias de que o uso de antidiabéticos da familio do receptor do péptido similar ao glucagón -1 pode ter efectos beneficiosos sobre a enfermedade.
Indrodución: A enfermedade do Parkinson, caracterizada pola pérdidas de neuronas dopaminérxicas nigrostriales do cerebro, é a segunda enfermedade neurodexenerativa máis común do mundo. É unha patoloxía crónica e irreversible que empeora co paso do tempo, cursa con síntomas motores como tremor, rixidez, bradicinesia e inestabilidade postural. Obsérvase que na enfermedade do Parkinson prodúcese unha disfunción metabólica pareciada á observada na diabetes mellitus. Obxetivo: Estudar se as alteracións do metabolismo da glucosa poden ser un factor de risco para a enfermedade do Parkinson, e polo tanto, se o uso de antidiabéticos pode ser unha posible terapia desta enfermedade neurodexenerativa. Métodos: Realízase una revisión de tipo narrativo para a cal foron seleccionados artículos dende fai dez anos ata a actualidade, tras o uso de combinación de palabras clave: Parkinson, resistencia á insulina, hiperglicemia, disfunción mitocondrial, estrés oxidativo, diabetes mellitus e péptido similar ao glucagón -1. Resultado e conclusións: De acordo á información recabada ao longo do traballo, parece que exista unha relación epidemiolóxica entre a enfermedade do Parkinson e a disfunción do metabolismo da glucosa, así como mecanismos patolóxicos comúns. Ademais, hai evidencias de que o uso de antidiabéticos da familio do receptor do péptido similar ao glucagón -1 pode ter efectos beneficiosos sobre a enfermedade.
Dirección
DIAZ RUIZ, MARIA DEL CARMEN (Titoría)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA Cotitoría
DIAZ RUIZ, MARIA DEL CARMEN (Titoría)
COSTA BESADA, MARIA ALICIA Cotitoría
Tribunal
FARALDO ROCA, PEDRO (Presidente/a)
JORGE SOTO, CRISTINA (Secretario/a)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Vogal)
FARALDO ROCA, PEDRO (Presidente/a)
JORGE SOTO, CRISTINA (Secretario/a)
MUÑOZ PATIÑO, ANA MARIA (Vogal)