Evidencia actual do tratamento na encefalopatía hipóxico-isquémica por depresión perinatal moderada-grave: unha revisión exhaustiva da literatura.
Autoría
M.C.S.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
M.C.S.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
05.09.2024 15:30
05.09.2024 15:30
Resumo
Introdución: A encefalopatía hipóxico-isquémica (EHI) é unha lesión cranioencefálica en neonatos asociada á asfixia perinatal, con consecuencias que varían desde a recuperación completa ata complicacións neurodegenerativas. Tradicionalmente tratábase con coidados intensivos, desde fai uns anos, a hipotermia terapéutica estableceuse como tratamento predominante, aínda que investigan alternativas como a melatonina, eritropoyetina e células nai. O obxectivo foi coñecer a eficacia dos diferentes tratamentos actuais para a encefalopatía hipóxico-isquémica no neonato. Método: Revisión da literatura nas bases de datos Cochrane Library, Pubmed e CINALH, no período de febreiro do 2024 ata abril de 2024. Resultados: Incluíronse 20 artigos, con pacientes de idade menor ou igual a 1 mes de vida que presentasen EHI. A hipotermia terapéutica prevalece como o tratamento por excelencia desta lesión, mentres as outras alternativas seguen baixo estudo. Conclusión: A hipotermia terapéutica é o tratamento con maior valor de evidencia e eficacia ata o momento. Hai moitas outras alternativas de tratamento prometedoras, aínda que aínda están a ser estudadas e non hai unha evidencia concluínte.
Introdución: A encefalopatía hipóxico-isquémica (EHI) é unha lesión cranioencefálica en neonatos asociada á asfixia perinatal, con consecuencias que varían desde a recuperación completa ata complicacións neurodegenerativas. Tradicionalmente tratábase con coidados intensivos, desde fai uns anos, a hipotermia terapéutica estableceuse como tratamento predominante, aínda que investigan alternativas como a melatonina, eritropoyetina e células nai. O obxectivo foi coñecer a eficacia dos diferentes tratamentos actuais para a encefalopatía hipóxico-isquémica no neonato. Método: Revisión da literatura nas bases de datos Cochrane Library, Pubmed e CINALH, no período de febreiro do 2024 ata abril de 2024. Resultados: Incluíronse 20 artigos, con pacientes de idade menor ou igual a 1 mes de vida que presentasen EHI. A hipotermia terapéutica prevalece como o tratamento por excelencia desta lesión, mentres as outras alternativas seguen baixo estudo. Conclusión: A hipotermia terapéutica é o tratamento con maior valor de evidencia e eficacia ata o momento. Hai moitas outras alternativas de tratamento prometedoras, aínda que aínda están a ser estudadas e non hai unha evidencia concluínte.
Dirección
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Titoría)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Titoría)
Tribunal
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Coordinador)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Coordinador)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
Eficacia dun sistema de monitorización continua da glicosa no sangue en comparación coa monitorización capilar e os gases sanguíneos para o control glicémico en pacientes adultos en unidades de coidados intensivos
Autoría
P.J.P.B.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
P.J.P.B.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
05.09.2024 15:30
05.09.2024 15:30
Resumo
A disglicemia é frecuente nos pacientes ingresados na unidade de coidados intensivos (UCI). A investigación das últimas décadas estableceu multitude de efectos adversos do control glicémico deteriorado en pacientes ingresados na UCI. Recoñeceuse que tanto a hiperglucemia como a hipoglucemia están asociadas independentemente cun aumento da mortalidade en pacientes críticos. Obxectivo xeral: Estudar a eficacia dun sistema de vixilancia continua fronte aos convencionais. Obxectivos específicos: Identificar a disglicemia; coñecer a demanda de coidados para o control glicémico. Método: Ensaio clínico. Aleatorizado. Lugar: UCI de adultos do Hospital Clínico Universitario de Ourense. Brazos: sistema de monitorización continua (FreeStyle Libre 3 System), glucómetro en Accu-check performa; gasometría. Criterios de inclusión: pacientes con idade superior ou igual a 18 anos; pacientes con amputación de extremidades superiores, con lesións traumáticas, tatuaxes, queimaduras, cicatrices ou infeccións na zona tricipital, desnutrición. A eficacia defínese polos seguintes indicadores: Precisión na identificación da disglicemia (hipo e hiperglicemia) (obxectivo específico 1); demanda de coidados para o control glicémico (hora, número persoal).
A disglicemia é frecuente nos pacientes ingresados na unidade de coidados intensivos (UCI). A investigación das últimas décadas estableceu multitude de efectos adversos do control glicémico deteriorado en pacientes ingresados na UCI. Recoñeceuse que tanto a hiperglucemia como a hipoglucemia están asociadas independentemente cun aumento da mortalidade en pacientes críticos. Obxectivo xeral: Estudar a eficacia dun sistema de vixilancia continua fronte aos convencionais. Obxectivos específicos: Identificar a disglicemia; coñecer a demanda de coidados para o control glicémico. Método: Ensaio clínico. Aleatorizado. Lugar: UCI de adultos do Hospital Clínico Universitario de Ourense. Brazos: sistema de monitorización continua (FreeStyle Libre 3 System), glucómetro en Accu-check performa; gasometría. Criterios de inclusión: pacientes con idade superior ou igual a 18 anos; pacientes con amputación de extremidades superiores, con lesións traumáticas, tatuaxes, queimaduras, cicatrices ou infeccións na zona tricipital, desnutrición. A eficacia defínese polos seguintes indicadores: Precisión na identificación da disglicemia (hipo e hiperglicemia) (obxectivo específico 1); demanda de coidados para o control glicémico (hora, número persoal).
Dirección
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Titoría)
Iglesias Blanco, Miguel Ángel Cotitoría
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Titoría)
Iglesias Blanco, Miguel Ángel Cotitoría
Tribunal
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Coordinador)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Coordinador)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
Tendencia da mortalidade por cancro de pulmón en Brasil entre os anos 1996 e 2022.
Autoría
G.V.F.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
G.V.F.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
05.09.2024 15:30
05.09.2024 15:30
Resumo
Introdución: O cancro de pulmón é unha das neoplasias con maior incidencia e mortalidade a nivel mundial. En Brasil, é a principal causa de morte entre os homes e a segunda entre as mulleres dentro dos cancros. O seu principal factor de risco é o consumo de tabaco. Obxectivo: Analizar a tendencia de mortalidade por cancro de pulmón en Brasil na poboación de 35 e máis anos entre os anos 1996 e 2022. Material e Métodos: Extraéronse datos de mortalidade por cancro de pulmón do Departamento de Informática do Sistema Nacional de Saúde por sexo e grupo de idade dos anos estudados. Calculáronse as taxas brutas de mortalidade e as estandarizadas utilizando o método directo. A análise das tendencias realizouse aplicando modelos de regresión joinpoint e calculáronse porcentaxes anuais de cambio (PCA) xunto cos seus intervalos de confianza ao 95% (IC95%). Resultados: Durante o período 1996-2022, rexistráronse 570.594 mortes por cancro de pulmón. As taxas brutas de mortalidade por cancro de pulmón aumentaron dende 24,4 mortes por cada 100.000 habitantes en 1996 ata 28,1 mortes en 2022. Entre 1996 e 2006, a taxa estandarizada de mortalidade aumentou un 1,2% (IC95% 0,2 - 4,0) anual, mentres que de 2006 a 2022 houbo unha redución do 0,9% (IC95% -2,2 - -0,4). Entre os homes, observouse unha tendencia estable entre 1996-2005 cun PCA de 0,7 (IC95% -0,2 - 2,4) e decrecente dende 2005 ata 2022 cun PCA de 1,8% (IC95% -2,3 - -1,4). Entre as mulleres, durante o período 1996-2012, houbo un aumento do 2,4% (IC95% 2,0 - 3,2) anual nas taxas de mortalidade por cancro de pulmón e unha posterior estabilización entre 2012-2022 (PCA= 0,03, IC95% -1,5 - 0,9). Conclusións: As tendencias de mortalidade por cancro de pulmón en Brasil entre 1996 e 2022 variaron en ambos sexos, o cal podería reflectir patróns distintos de consumo de tabaco ao longo do tempo. Os resultados deste estudo subliñan a necesidade de implementar estratexias máis eficaces para controlar e reducir factores de risco asociados ao cancro de pulmón.
Introdución: O cancro de pulmón é unha das neoplasias con maior incidencia e mortalidade a nivel mundial. En Brasil, é a principal causa de morte entre os homes e a segunda entre as mulleres dentro dos cancros. O seu principal factor de risco é o consumo de tabaco. Obxectivo: Analizar a tendencia de mortalidade por cancro de pulmón en Brasil na poboación de 35 e máis anos entre os anos 1996 e 2022. Material e Métodos: Extraéronse datos de mortalidade por cancro de pulmón do Departamento de Informática do Sistema Nacional de Saúde por sexo e grupo de idade dos anos estudados. Calculáronse as taxas brutas de mortalidade e as estandarizadas utilizando o método directo. A análise das tendencias realizouse aplicando modelos de regresión joinpoint e calculáronse porcentaxes anuais de cambio (PCA) xunto cos seus intervalos de confianza ao 95% (IC95%). Resultados: Durante o período 1996-2022, rexistráronse 570.594 mortes por cancro de pulmón. As taxas brutas de mortalidade por cancro de pulmón aumentaron dende 24,4 mortes por cada 100.000 habitantes en 1996 ata 28,1 mortes en 2022. Entre 1996 e 2006, a taxa estandarizada de mortalidade aumentou un 1,2% (IC95% 0,2 - 4,0) anual, mentres que de 2006 a 2022 houbo unha redución do 0,9% (IC95% -2,2 - -0,4). Entre os homes, observouse unha tendencia estable entre 1996-2005 cun PCA de 0,7 (IC95% -0,2 - 2,4) e decrecente dende 2005 ata 2022 cun PCA de 1,8% (IC95% -2,3 - -1,4). Entre as mulleres, durante o período 1996-2012, houbo un aumento do 2,4% (IC95% 2,0 - 3,2) anual nas taxas de mortalidade por cancro de pulmón e unha posterior estabilización entre 2012-2022 (PCA= 0,03, IC95% -1,5 - 0,9). Conclusións: As tendencias de mortalidade por cancro de pulmón en Brasil entre 1996 e 2022 variaron en ambos sexos, o cal podería reflectir patróns distintos de consumo de tabaco ao longo do tempo. Os resultados deste estudo subliñan a necesidade de implementar estratexias máis eficaces para controlar e reducir factores de risco asociados ao cancro de pulmón.
Dirección
PEREZ RIOS, MONICA (Titoría)
REY BRANDARIZ, JULIA Cotitoría
PEREZ RIOS, MONICA (Titoría)
REY BRANDARIZ, JULIA Cotitoría
Tribunal
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
Uso da ketamina nas emerxencias extrahospitalarias atendidas polo 061
Autoría
A.C.G.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
A.C.G.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
05.09.2024 15:30
05.09.2024 15:30
Resumo
INTRODUCIÓN: A ketamina é un fármaco utilizado en medicina polas súas propiedades analxésicas, anestésicas e sedantes. Entre os principais síntomas dos pacientes en estado crítico está a dor. A maioría destes pacientes sofren unha dor aguda severa que é difícil de controlar, especialmente cando se manipulan para o seu traslado ao servizo de urxencias do hospital máis próximo. A ketamina presenta numerosas vantaxes para o manexo destes pacientes, polos seus efectos analxésicos e sedantes, facilita a aplicación de medidas de apoio, o seu manexo integral e reduce diversas complicacións. OBXECTIVOS: Analizar o uso da ketamina en pacientes críticos atendidos polo servizo de urxencias extrahospitalarias 061. Coñecer o uso da ketamina para patoloxías diagnósticas. Relacionar o uso da ketamina con outros fármacos e as vías de administración. Saber a que idades se administra máis ketamina. Relacionar os tempos de administración co tipo de patoloxía diagnóstica. METODOLOXÍA: Estudo cuantitativo, descritivo, observacional e transversal. Mediante unha base de datos facilitada polo 061 (n= 303), realizouse unha análise estatística dos devanditos datos. RESULTADOS: A idade media dos suxeitos estudados foi de 47,19 anos. Rango: 2-98.. Observouse unha tendencia crecente no uso de ketamina entre 2017 e 2021, especialmente entre 2018-2019. En canto á administración de ketamina para patoloxías diagnósticas, o 59,73% (n=181) pertenceu á especialidade de trauma. A patoloxía diagnóstica máis frecuente para a administración de ketamina foi no paciente politraumatizado, cun 20,79% (n=63) dos casos. O nivel medio de conciencia dos pacientes segundo a escala de Glasgow foi de 12,215. Rango 3-15. CONCLUSIÓNS: O uso de ketamina aumentou exponencialmente nos últimos anos, especialmente no tratamento urxente de patoloxías traumáticas, concretamente no manexo extrahospitalario de pacientes con traumatismos múltiples.
INTRODUCIÓN: A ketamina é un fármaco utilizado en medicina polas súas propiedades analxésicas, anestésicas e sedantes. Entre os principais síntomas dos pacientes en estado crítico está a dor. A maioría destes pacientes sofren unha dor aguda severa que é difícil de controlar, especialmente cando se manipulan para o seu traslado ao servizo de urxencias do hospital máis próximo. A ketamina presenta numerosas vantaxes para o manexo destes pacientes, polos seus efectos analxésicos e sedantes, facilita a aplicación de medidas de apoio, o seu manexo integral e reduce diversas complicacións. OBXECTIVOS: Analizar o uso da ketamina en pacientes críticos atendidos polo servizo de urxencias extrahospitalarias 061. Coñecer o uso da ketamina para patoloxías diagnósticas. Relacionar o uso da ketamina con outros fármacos e as vías de administración. Saber a que idades se administra máis ketamina. Relacionar os tempos de administración co tipo de patoloxía diagnóstica. METODOLOXÍA: Estudo cuantitativo, descritivo, observacional e transversal. Mediante unha base de datos facilitada polo 061 (n= 303), realizouse unha análise estatística dos devanditos datos. RESULTADOS: A idade media dos suxeitos estudados foi de 47,19 anos. Rango: 2-98.. Observouse unha tendencia crecente no uso de ketamina entre 2017 e 2021, especialmente entre 2018-2019. En canto á administración de ketamina para patoloxías diagnósticas, o 59,73% (n=181) pertenceu á especialidade de trauma. A patoloxía diagnóstica máis frecuente para a administración de ketamina foi no paciente politraumatizado, cun 20,79% (n=63) dos casos. O nivel medio de conciencia dos pacientes segundo a escala de Glasgow foi de 12,215. Rango 3-15. CONCLUSIÓNS: O uso de ketamina aumentou exponencialmente nos últimos anos, especialmente no tratamento urxente de patoloxías traumáticas, concretamente no manexo extrahospitalario de pacientes con traumatismos múltiples.
Dirección
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Titoría)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Titoría)
Tribunal
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
Estudio de campo sobre a eficacia dunha minipíldora formativa no uso dun autoinxector de epinefrina
Autoría
N.G.I.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
N.G.I.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
05.09.2024 15:30
05.09.2024 15:30
Resumo
Introdución: A anafilaxia constitúe unha reacción alérxica ou de hipersensibilidade grave e xeneralizada que aparece de forma súbita e é potencialmente mortal. A adrenalina é o fármaco de elección nestas situacións xa que grazas ás súas propiedades farmacolóxicas pode revertir de forma casi inmediata o cadro clínico cando se administra o máis rápido posible dunha forma axeitada. Obxectivos: Valorar a utilidade dunha minipíldora formativa para o coñecemento do uso e administración dun autoinyector de epinefrina. Material e métodos: Este estudo de campo segue un deseño de tipo experimental e exploratorio con asignación aleatoria dos participantes. Na primeira fase do estudo solicitouse a aprobación ao Comité de Bioética para poder utilizar seres humanos como suxeitos de estudo. Dividiuse a mostra en dous grupos expostos e non expostos, tras isto entregóuselles un consentimento sobre o estudo e unha enquisa. Despois procederon a utilizar un simulador dun autoinyector de epinefrina, o grupo exposto visualizou previamente un vídeo explicativo sobre o uso destes dispositivos mentres que os non expostos non dispuxeron de ningún tipo de axuda. Resultados: Os participantes expostos empregaron de media menos tempo para levar a cabo a actuación ca o grupo control. Ademais, a aplicación do dispositivo naquelas persoas que tiveron apoio visual resultou moito máis eficaz, tanto durante o momento da inxección como despois deste. Conclusións: A visualización dun vídeo a modo de minipíldora formativa demostrou ser unha ferramenta útil para mellorar o coñecemento sobre o uso e administración dun autoinyector de epinefrina.
Introdución: A anafilaxia constitúe unha reacción alérxica ou de hipersensibilidade grave e xeneralizada que aparece de forma súbita e é potencialmente mortal. A adrenalina é o fármaco de elección nestas situacións xa que grazas ás súas propiedades farmacolóxicas pode revertir de forma casi inmediata o cadro clínico cando se administra o máis rápido posible dunha forma axeitada. Obxectivos: Valorar a utilidade dunha minipíldora formativa para o coñecemento do uso e administración dun autoinyector de epinefrina. Material e métodos: Este estudo de campo segue un deseño de tipo experimental e exploratorio con asignación aleatoria dos participantes. Na primeira fase do estudo solicitouse a aprobación ao Comité de Bioética para poder utilizar seres humanos como suxeitos de estudo. Dividiuse a mostra en dous grupos expostos e non expostos, tras isto entregóuselles un consentimento sobre o estudo e unha enquisa. Despois procederon a utilizar un simulador dun autoinyector de epinefrina, o grupo exposto visualizou previamente un vídeo explicativo sobre o uso destes dispositivos mentres que os non expostos non dispuxeron de ningún tipo de axuda. Resultados: Os participantes expostos empregaron de media menos tempo para levar a cabo a actuación ca o grupo control. Ademais, a aplicación do dispositivo naquelas persoas que tiveron apoio visual resultou moito máis eficaz, tanto durante o momento da inxección como despois deste. Conclusións: A visualización dun vídeo a modo de minipíldora formativa demostrou ser unha ferramenta útil para mellorar o coñecemento sobre o uso e administración dun autoinyector de epinefrina.
Dirección
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Titoría)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Titoría)
Tribunal
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
Manexo de dúas emerxencias escolares posibles (hipoglicemia e anafilaxia) por parte de estudantes de Ciencias da Educación. Estudo piloto mediante simulación de alta fidelidade.
Autoría
P.C.V.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
P.C.V.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
20.06.2024 15:00
20.06.2024 15:00
Resumo
Introdución. A hipoglicemia e a anafilaxia supoñen riscos vitais para os nenos que poden acontecer no ámbito escolar. Polo tanto, os centros escolares deben estar preparados para manexalas de forma rápida e eficaz. Obxectivo. Determinar a capacidade dos estudantes do Grao en Ciencias da Educación no manexo de dúas posibles emerxencias (hipoglicemia e anafilaxia) nos centros educativos. Material e método. Estudo cuasi-experimental de corte transversal , no que participaron estudantes de Ciencias da Educación da Universidade de Santiago de Compostela, secuenciado en tres fases: 1) Deseño do estudo; 2) Cuestionario inicial sobre coñecementos da hipoglicemia e da anafilaxia e posterior formación teórica e 3) Avaliación da capacidade de actuación antes dous escenarios simulados de hipoglicemia e anafilaxia. Resultados. Ningún participante recibiu formación previa sobre a hipoglicemia e só 2 sobre a anafilaxia. Tras a formación, a tasa de cumplimento correcto na secuencia de administración do fármaco foi superior co dispositivo intranasal de adrenalina que co inxectable, sen diferencias significativas no caso da hipoglicemia. O tempo total empregado para a administración do fármaco foi inferior co dispositivo intranasal que co inxectable en ambas simulacións. Todos os participantes que modificaron a súa preferenza de dispositivo tras a simulación, elixiron o intranasal pola súa facilidade de emprego, rapidez e fiabilidade. Conclusións. O limitado coñecemento do futuro profesorado respecto á abordaxe da hipoglicemia e da anafilaxia, respalda a necesidade de formación teorico-práctica no manexo dos dispositivos terapéuticos, empregando metodoloxías didácticas inmersivas como a simulación clínica de alta fidelidade. Estos resultados preliminares avalan a viabilidade do dispositivo intranasal como alternativa ao inxectable por mostrar resultados prometedores no manexo e tempo empregado.
Introdución. A hipoglicemia e a anafilaxia supoñen riscos vitais para os nenos que poden acontecer no ámbito escolar. Polo tanto, os centros escolares deben estar preparados para manexalas de forma rápida e eficaz. Obxectivo. Determinar a capacidade dos estudantes do Grao en Ciencias da Educación no manexo de dúas posibles emerxencias (hipoglicemia e anafilaxia) nos centros educativos. Material e método. Estudo cuasi-experimental de corte transversal , no que participaron estudantes de Ciencias da Educación da Universidade de Santiago de Compostela, secuenciado en tres fases: 1) Deseño do estudo; 2) Cuestionario inicial sobre coñecementos da hipoglicemia e da anafilaxia e posterior formación teórica e 3) Avaliación da capacidade de actuación antes dous escenarios simulados de hipoglicemia e anafilaxia. Resultados. Ningún participante recibiu formación previa sobre a hipoglicemia e só 2 sobre a anafilaxia. Tras a formación, a tasa de cumplimento correcto na secuencia de administración do fármaco foi superior co dispositivo intranasal de adrenalina que co inxectable, sen diferencias significativas no caso da hipoglicemia. O tempo total empregado para a administración do fármaco foi inferior co dispositivo intranasal que co inxectable en ambas simulacións. Todos os participantes que modificaron a súa preferenza de dispositivo tras a simulación, elixiron o intranasal pola súa facilidade de emprego, rapidez e fiabilidade. Conclusións. O limitado coñecemento do futuro profesorado respecto á abordaxe da hipoglicemia e da anafilaxia, respalda a necesidade de formación teorico-práctica no manexo dos dispositivos terapéuticos, empregando metodoloxías didácticas inmersivas como a simulación clínica de alta fidelidade. Estos resultados preliminares avalan a viabilidade do dispositivo intranasal como alternativa ao inxectable por mostrar resultados prometedores no manexo e tempo empregado.
Dirección
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Titoría)
CARBALLO FAZANES, AIDA Cotitoría
RODRIGUEZ NUÑEZ, ANTONIO (Titoría)
CARBALLO FAZANES, AIDA Cotitoría
Tribunal
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
: Experiencias, sentimientos e necesidades dos coidadores de persoas con nutrición enteral domiciliaria
Autoría
M.F.C.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
M.F.C.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
20.06.2024 15:00
20.06.2024 15:00
Resumo
Introdución: a nutrición enteral domiciliaria (NED) é unha terapia que permite ás persoas con inxesta nutricional insuficiente manterse no seu fogar, mellorando a súa calidade de vida. Moitas destas persoas requiren un coidador, que a miúdo experimenta cambios significativos na súa vida, priorizando as necesidades da outra persoa ás propias. Obxectivos: describir as experiencias, os sentimentos e emocións, así como as necesidades dos coidadores de persoas alimentadas mediante nutrición enteral domiciliaria, e propoñer intervencións que contribúan a mellorar a súa experiencia. Metodoloxía: levou a cabo unha revisión sistemática da literatura científica publicada na última década, utilizando as bases de datos PubMed, Web Of Science, CINAHL e Scopus. Empregouse a metodoloxía PRISMA para realizar unha procura efectiva da información. Resultados: os coidadores referiron unha situación de sobrecarga emocional, especialmente ao comezo dos coidados domiciliarios, con sentimentos de ansiedade e preocupación polo benestar do paciente e as posibles complicacións. Manifestaron cambios en diversos aspectos das súas vidas que afectaron o seu benestar. Tras un tempo de coidados, lograron adaptarse á nova situación e mesmo algúns resaltaron que a experiencia lles proporcionou un crecemento persoal. Entre as principais demandas dos coidadores destacan a necesidade de formación adecuada e mellor comunicación co equipo sanitario. Conclusión: a implementación de programas de formación, e dos servizos de atención domiciliaria serían un apoio para facilitar a experiencia dos coidadores, o que pode reflectirse en mellorar os coidados ás persoas con NED.
Introdución: a nutrición enteral domiciliaria (NED) é unha terapia que permite ás persoas con inxesta nutricional insuficiente manterse no seu fogar, mellorando a súa calidade de vida. Moitas destas persoas requiren un coidador, que a miúdo experimenta cambios significativos na súa vida, priorizando as necesidades da outra persoa ás propias. Obxectivos: describir as experiencias, os sentimentos e emocións, así como as necesidades dos coidadores de persoas alimentadas mediante nutrición enteral domiciliaria, e propoñer intervencións que contribúan a mellorar a súa experiencia. Metodoloxía: levou a cabo unha revisión sistemática da literatura científica publicada na última década, utilizando as bases de datos PubMed, Web Of Science, CINAHL e Scopus. Empregouse a metodoloxía PRISMA para realizar unha procura efectiva da información. Resultados: os coidadores referiron unha situación de sobrecarga emocional, especialmente ao comezo dos coidados domiciliarios, con sentimentos de ansiedade e preocupación polo benestar do paciente e as posibles complicacións. Manifestaron cambios en diversos aspectos das súas vidas que afectaron o seu benestar. Tras un tempo de coidados, lograron adaptarse á nova situación e mesmo algúns resaltaron que a experiencia lles proporcionou un crecemento persoal. Entre as principais demandas dos coidadores destacan a necesidade de formación adecuada e mellor comunicación co equipo sanitario. Conclusión: a implementación de programas de formación, e dos servizos de atención domiciliaria serían un apoio para facilitar a experiencia dos coidadores, o que pode reflectirse en mellorar os coidados ás persoas con NED.
Dirección
Agra Tuñas, María del Carmen (Titoría)
Agra Tuñas, María del Carmen (Titoría)
Tribunal
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
Implementación da metodoloxía lean nos servizos de urxencias hospitalarias: cal é o seu impacto? Unha revisión sistemática.
Autoría
N.G.I.R.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
N.G.I.R.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
20.06.2024 15:00
20.06.2024 15:00
Resumo
Introdución: O sistema sanitario é un mercado en expansión, onde é importante mellorar a calidade á vez que reducir custos, todo iso sen perder de vista as necesidades do paciente. Hoxe en día a metodoloxía LEAN superou o ámbito da industria e a transformación do sistema sanitario cara a este método de traballo pode achegar beneficios aos profesionais. Obxectivos: Coñecer o impacto da metodoloxía LEAN nos servizos de urxencias hospitalarias. Metodoloxía: Seguindo os ítems propostos por PRISMA (Preferred Reporting Items for Systematic Reviews and Meta-Analyses), levou a cabo unha revisión sistemática da literatura publicada entre os anos 2018 e 2024, extraendo unha base de datos de 20 artigos. Resultados: En análise dos artigos permitiu identificar as principais vantaxes da implementación do LEAN, que son a redución do tempo de espera, redución do tempo de estancia, mellora do traballo en equipo. Tamén en menor medida, documentáronse unha serie de desvantaxes, como ausencia de guías para a aplicación do LEAN, a dificultade de reproducir os resultados a outros hospitais e a complexidade do sector de urxencias. Finalmente, este estudo identifica os factores esenciais para a súa implementación: coordinación e apoio por parte do liderado, adestramento do persoal e difusión dos resultados.
Introdución: O sistema sanitario é un mercado en expansión, onde é importante mellorar a calidade á vez que reducir custos, todo iso sen perder de vista as necesidades do paciente. Hoxe en día a metodoloxía LEAN superou o ámbito da industria e a transformación do sistema sanitario cara a este método de traballo pode achegar beneficios aos profesionais. Obxectivos: Coñecer o impacto da metodoloxía LEAN nos servizos de urxencias hospitalarias. Metodoloxía: Seguindo os ítems propostos por PRISMA (Preferred Reporting Items for Systematic Reviews and Meta-Analyses), levou a cabo unha revisión sistemática da literatura publicada entre os anos 2018 e 2024, extraendo unha base de datos de 20 artigos. Resultados: En análise dos artigos permitiu identificar as principais vantaxes da implementación do LEAN, que son a redución do tempo de espera, redución do tempo de estancia, mellora do traballo en equipo. Tamén en menor medida, documentáronse unha serie de desvantaxes, como ausencia de guías para a aplicación do LEAN, a dificultade de reproducir os resultados a outros hospitais e a complexidade do sector de urxencias. Finalmente, este estudo identifica os factores esenciais para a súa implementación: coordinación e apoio por parte do liderado, adestramento do persoal e difusión dos resultados.
Dirección
Vidal Martínez, Sandra (Titoría)
Vidal Martínez, Sandra (Titoría)
Tribunal
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
O clima ético no servicio de cardioloxía do Hospital Clínico Universitario de Santiago de Compostela.
Autoría
P.M.P.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp. Xestión)
P.M.P.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp. Xestión)
Data da defensa
05.09.2024 15:30
05.09.2024 15:30
Resumo
Introdución: O clima ético hospitalario defínese como a percepción do entorno laboral polos profesionais e en como este pode influír nas súas actitudes, comportamentos e toma de decisións respecto a cuestións éticas. Obxectivos: Avaliar o clima ético na unidade de cardioloxía do Hospital Clínico Universitario de Santiago de Compostela, comparar as percepcións dos profesionais de enfermería e medicina do servicio, identificar áreas deficitarias e propoñer un plan para melloralo. Metodoloxía: Estudio observacional e descritivo de corte transversal mediante un cuestionario validado, o Hospital Ethical Climate Survey-Short Version (HECS) na súa versión en castelán. Resultados: Responderon o cuestionario 86 profesionais (81% del total), 32 profesionais de medicina e 54 de enfermería. A puntuación total do cuestionario alcanzou unha media (Desviación estándar) de 3.46 (0.89). Non se atoparon diferencias estatisticamente significativas na percepción do Clima Ética entre os distintos profesionais. Percibíronse déficits en identificar a misión do hospital, o tratamento dos conflitos, o respecto as opinións dos profesionais e o ambiente propicio para o aprendizaxe. Conclusións: Intervencións específicas nas áreas identificadas poderían mellorar significativamente o clima ético na unidade de cardioloxía do CHUS. Un clima ético robusto é fundamental para a satisfacción e desempeño profesional en entornos hospitalarios.
Introdución: O clima ético hospitalario defínese como a percepción do entorno laboral polos profesionais e en como este pode influír nas súas actitudes, comportamentos e toma de decisións respecto a cuestións éticas. Obxectivos: Avaliar o clima ético na unidade de cardioloxía do Hospital Clínico Universitario de Santiago de Compostela, comparar as percepcións dos profesionais de enfermería e medicina do servicio, identificar áreas deficitarias e propoñer un plan para melloralo. Metodoloxía: Estudio observacional e descritivo de corte transversal mediante un cuestionario validado, o Hospital Ethical Climate Survey-Short Version (HECS) na súa versión en castelán. Resultados: Responderon o cuestionario 86 profesionais (81% del total), 32 profesionais de medicina e 54 de enfermería. A puntuación total do cuestionario alcanzou unha media (Desviación estándar) de 3.46 (0.89). Non se atoparon diferencias estatisticamente significativas na percepción do Clima Ética entre os distintos profesionais. Percibíronse déficits en identificar a misión do hospital, o tratamento dos conflitos, o respecto as opinións dos profesionais e o ambiente propicio para o aprendizaxe. Conclusións: Intervencións específicas nas áreas identificadas poderían mellorar significativamente o clima ético na unidade de cardioloxía do CHUS. Un clima ético robusto é fundamental para a satisfacción e desempeño profesional en entornos hospitalarios.
Dirección
Agra Tuñas, María del Carmen (Titoría)
Rodríguez Ruíz, Emilio Cotitoría
Agra Tuñas, María del Carmen (Titoría)
Rodríguez Ruíz, Emilio Cotitoría
Tribunal
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
Estudo de prevalencia de Burnout no persoal de enfermaría do SERGAS.
Autoría
S.F.L.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp. Xestión)
S.F.L.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp. Xestión)
Data da defensa
07.02.2024 11:30
07.02.2024 11:30
Resumo
Introdución: O Burnout é un fenómeno relacionado co estrés crónico no lugar de traballo. Caracterízase polos sentimentos de falta de enerxía ou fatiga, aumento da distancia mental respecto ao traballo e unha sensación de ineficacia e falta de realización. Ten consecuencia negativas, tanto nas profesionais de enfermaría (a nivel psicosomático, condutuais, emocionais, actitudinais e sociais ou de relacións interpersoais); para as organizacións nas que traballan (baixo rendemento laboral, maior absentismo, abandono da organización, insatisfacción laboral); e para os pacientes (redución da seguridade dos paciente e incluso eventos adversos). Obxectivos: O obxectivo principal é coñecer a prevalencia do Burnout no persoal de enfermaría de todas as áreas sanitarias do SERGAS e por grupos de idade. Os obxectivos secundarios son analizar a relación entre Burnout e as variables socio demográficas, laborais ou académicas incluída no estudo; e identificar posibles causas do mesmo. Métodos: proponse un estudo descritivo transversal realizado mediante enquisa deseñada ad hoc que consta de 34 preguntas. Selecciónase unha mostra significativa do persoal de enfermaría de todas as áreas sanitarias e centros sanitarios do SERGAS. Existe un posible nesgo de selección, xa que o SERGAS non dispón dun censo real e actualizado do persoal de enfermaría que traballa na organización.
Introdución: O Burnout é un fenómeno relacionado co estrés crónico no lugar de traballo. Caracterízase polos sentimentos de falta de enerxía ou fatiga, aumento da distancia mental respecto ao traballo e unha sensación de ineficacia e falta de realización. Ten consecuencia negativas, tanto nas profesionais de enfermaría (a nivel psicosomático, condutuais, emocionais, actitudinais e sociais ou de relacións interpersoais); para as organizacións nas que traballan (baixo rendemento laboral, maior absentismo, abandono da organización, insatisfacción laboral); e para os pacientes (redución da seguridade dos paciente e incluso eventos adversos). Obxectivos: O obxectivo principal é coñecer a prevalencia do Burnout no persoal de enfermaría de todas as áreas sanitarias do SERGAS e por grupos de idade. Os obxectivos secundarios son analizar a relación entre Burnout e as variables socio demográficas, laborais ou académicas incluída no estudo; e identificar posibles causas do mesmo. Métodos: proponse un estudo descritivo transversal realizado mediante enquisa deseñada ad hoc que consta de 34 preguntas. Selecciónase unha mostra significativa do persoal de enfermaría de todas as áreas sanitarias e centros sanitarios do SERGAS. Existe un posible nesgo de selección, xa que o SERGAS non dispón dun censo real e actualizado do persoal de enfermaría que traballa na organización.
Dirección
FARALDO ROCA, PEDRO (Titoría)
FARALDO ROCA, PEDRO (Titoría)
Tribunal
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
Coidando ó coidador: Intervencións psicolóxicas para reducir a depresión en coidadores informales. Unha revisión da literatura
Autoría
D.T.M.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp. Xestión)
D.T.M.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp. Xestión)
Data da defensa
20.06.2024 15:00
20.06.2024 15:00
Resumo
Co aumento da esperanza de vida e o conseguinte envellecemento da poboación, vivimos nunha sociedade máis envellecida, con maior número de enfermos crónicos e persoas en situación de dependencia que requiren cada vez máis coidados durante máis tempo. Estes coidados son desenvolvidos a maior parte do tempo por coidadores non profesionais. Se os problemas físicos son frecuentes entre os coidadores, non o son menos os problemas emocionais e os trastornos psicopatolóxicos. A carga de coidado prolongado afecta a saúde mental e emocional dos coidadores, destacando entre as consecuencias máis negativas as altas taxas de depresión. Nesta revisión analizáronse aquelas intervencións psicoterapéuticas ou psicoeducacionais que tiveron como obxectivo diminuír os síntomas depresivos dos coidadores co fin de determinar a súa eficacia. Diversas intervencións centradas no aumento do soporte familiar/social, a aprendizaxe de habilidades, aumentar os coñecementos sobre a enfermidade da persoa coidada, a terapia cognitivo-conductual, a terapia de resolución de problemas e o apoio destas intervencións mediante recursos en liña ou soporte telefónico, demostraron a súa eficacia na redución dos síntomas depresivos.
Co aumento da esperanza de vida e o conseguinte envellecemento da poboación, vivimos nunha sociedade máis envellecida, con maior número de enfermos crónicos e persoas en situación de dependencia que requiren cada vez máis coidados durante máis tempo. Estes coidados son desenvolvidos a maior parte do tempo por coidadores non profesionais. Se os problemas físicos son frecuentes entre os coidadores, non o son menos os problemas emocionais e os trastornos psicopatolóxicos. A carga de coidado prolongado afecta a saúde mental e emocional dos coidadores, destacando entre as consecuencias máis negativas as altas taxas de depresión. Nesta revisión analizáronse aquelas intervencións psicoterapéuticas ou psicoeducacionais que tiveron como obxectivo diminuír os síntomas depresivos dos coidadores co fin de determinar a súa eficacia. Diversas intervencións centradas no aumento do soporte familiar/social, a aprendizaxe de habilidades, aumentar os coñecementos sobre a enfermidade da persoa coidada, a terapia cognitivo-conductual, a terapia de resolución de problemas e o apoio destas intervencións mediante recursos en liña ou soporte telefónico, demostraron a súa eficacia na redución dos síntomas depresivos.
Dirección
VAZQUEZ GONZALEZ, FERNANDO LINO (Titoría)
VAZQUEZ GONZALEZ, FERNANDO LINO (Titoría)
Tribunal
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
Indicadores da calidade da atención sanitaria no medio penitenciario
Autoría
M.L.C.V.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp. Xestión)
M.L.C.V.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp. Xestión)
Data da defensa
16.07.2024 10:00
16.07.2024 10:00
Resumo
INTRODUCIÓN: A sanidade penal réxese por un marco legal que establece estándares para a atención sanitaria en prisións dentro dun principio de equidade a unha poboación numerosa que pode ser determinante na saúde pública dunha comunidade, e unha oportunidade para controlar enfermidades infecciosas e promover a saúde e prevención da enfermidade. OBXECTIVOS: Coñecer a calidade sanitaria proporcionada no medio penal. MÉTODOS: Revisión sistemática tipo PRISMA en PUBMED, SCIELO, CINAHL, NICE, unha procura manual para complementar as procuras na base de datos e outros recursos dixitais (Google académico). Incluiremos informes de calquera sistema penal que permitan coñecer a calidade e describan indicadores que faciliten a monitorización da atención sanitaria nas prisións. Excluiranse informes centrados nunha patoloxía exclusiva, cun protocolo creado para iso ou os datos sobre os que se traballa no documento sexan previos ao informe CAPRI en 2003. RESULTADOS: Os documentos analizados suxiren unha falta de equidade na calidade da asistencia sanitaria e a ausencia de indicadores comúns nos centros penais, con marcadas diferenzas dependentes das políticas de xestión, da zona xeográfica onde estean sitos e da implicación dos organismos gobernamentais. Os maiores déficits están relacionados cos indicadores de estrutura (recursos económicos, profesionais, infraestrutura) que condiciona os indicadores de procesos e resultados. CONCLUSIÓNS: 1) En España son escasos os estudos e son previos a 2020 o que dificulta establecer uns criterios estándar que nos permitan medir dunha forma obxectiva e homoxénea a calidade da atención na sanidade penal española. 2) Só os estudos americanos e anglosaxóns ofrecen a situación actual o medio penal.3) En países anglosaxóns, en xeral é máis deficitaria a atención sanitaria dentro de prisión.4) Non hai uns criterios nin indicadores uniformes que nos permitan comparar a sanidade penal das distintas rexións nin coa sanidade da comunidade onde se sitúan estas prisións.
INTRODUCIÓN: A sanidade penal réxese por un marco legal que establece estándares para a atención sanitaria en prisións dentro dun principio de equidade a unha poboación numerosa que pode ser determinante na saúde pública dunha comunidade, e unha oportunidade para controlar enfermidades infecciosas e promover a saúde e prevención da enfermidade. OBXECTIVOS: Coñecer a calidade sanitaria proporcionada no medio penal. MÉTODOS: Revisión sistemática tipo PRISMA en PUBMED, SCIELO, CINAHL, NICE, unha procura manual para complementar as procuras na base de datos e outros recursos dixitais (Google académico). Incluiremos informes de calquera sistema penal que permitan coñecer a calidade e describan indicadores que faciliten a monitorización da atención sanitaria nas prisións. Excluiranse informes centrados nunha patoloxía exclusiva, cun protocolo creado para iso ou os datos sobre os que se traballa no documento sexan previos ao informe CAPRI en 2003. RESULTADOS: Os documentos analizados suxiren unha falta de equidade na calidade da asistencia sanitaria e a ausencia de indicadores comúns nos centros penais, con marcadas diferenzas dependentes das políticas de xestión, da zona xeográfica onde estean sitos e da implicación dos organismos gobernamentais. Os maiores déficits están relacionados cos indicadores de estrutura (recursos económicos, profesionais, infraestrutura) que condiciona os indicadores de procesos e resultados. CONCLUSIÓNS: 1) En España son escasos os estudos e son previos a 2020 o que dificulta establecer uns criterios estándar que nos permitan medir dunha forma obxectiva e homoxénea a calidade da atención na sanidade penal española. 2) Só os estudos americanos e anglosaxóns ofrecen a situación actual o medio penal.3) En países anglosaxóns, en xeral é máis deficitaria a atención sanitaria dentro de prisión.4) Non hai uns criterios nin indicadores uniformes que nos permitan comparar a sanidade penal das distintas rexións nin coa sanidade da comunidade onde se sitúan estas prisións.
Dirección
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Titoría)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Titoría)
Tribunal
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
SIXTO GARCIA, JOSE (Vogal)
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
SIXTO GARCIA, JOSE (Vogal)
Análise comparativa das Estratexias de Humanización do coidado do paciente en coidados intensivos, das familias e dos profesionais sanitarios entre España e o Reino Unido. Revisión Sistemática.
Autoría
P.D.R.G.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp. Xestión)
P.D.R.G.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp. Xestión)
Data da defensa
16.07.2024 10:00
16.07.2024 10:00
Resumo
Introdución: A humanización dos coidados nas unidades de coidados intensivos é crucial para mellorar a experiencia do paciente e da súa familia durante o período de ingreso. Non obstante, existen diferenzas significativas na implementación destas prácticas en diferentes países. Obxectivo: Definir o concepto de humanización dos coidados na unidade de coidados intensivos. Comparar as prácticas de humanización en UCI entre o Reino Unido e España para coñecer as diferenzas e áreas de mellora. Método: Realizarase unha revisión sistemática da literatura seguindo as directrices PRISMA utilizando bases de datos como Pubmed, Scopus, Web of Science, Dialnet e Google Académico. Incluiranse estudos do período de 2016 a 2024, artigos de revisión e estudos cualitativos que describan prácticas de humanización centradas no paciente, na familia e nos profesionais. Ademais, realizarase unha análise comparativa das similitudes e diferenzas no coidado humanizado entre o Reino Unido e España. Excluíranse os estudos centrados no coidado intensivo pediátrico. Resultados: Os resultados analizados mostraron que, aínda que ambos os países avanzaron na humanización dos coidados, existen diferenzas. No Reino Unido, a tecnoloxía e os equipos disciplinares xogan un papel importante, mentres que en España enfatízase a participación da familia e a creación de ambientes acolledores. Estas diferenzas reflicten as diferenzas culturais e estruturais na implementación do coidado humanizado. Conclusións: 1) A humanización dos coidados na UCI é un obxectivo compartido entre o Reino Unido e España. Ambos países teñen programas en curso e modelos para continuar e fortalecer os coidados humanizados nas UCI. 2) Ambos os países poden beneficiarse do aprendizaxe mutuo e da colaboración. 3) A formación do persoal, a participación da familia e o uso das tecnoloxías seguirán a ser componentes esenciais.
Introdución: A humanización dos coidados nas unidades de coidados intensivos é crucial para mellorar a experiencia do paciente e da súa familia durante o período de ingreso. Non obstante, existen diferenzas significativas na implementación destas prácticas en diferentes países. Obxectivo: Definir o concepto de humanización dos coidados na unidade de coidados intensivos. Comparar as prácticas de humanización en UCI entre o Reino Unido e España para coñecer as diferenzas e áreas de mellora. Método: Realizarase unha revisión sistemática da literatura seguindo as directrices PRISMA utilizando bases de datos como Pubmed, Scopus, Web of Science, Dialnet e Google Académico. Incluiranse estudos do período de 2016 a 2024, artigos de revisión e estudos cualitativos que describan prácticas de humanización centradas no paciente, na familia e nos profesionais. Ademais, realizarase unha análise comparativa das similitudes e diferenzas no coidado humanizado entre o Reino Unido e España. Excluíranse os estudos centrados no coidado intensivo pediátrico. Resultados: Os resultados analizados mostraron que, aínda que ambos os países avanzaron na humanización dos coidados, existen diferenzas. No Reino Unido, a tecnoloxía e os equipos disciplinares xogan un papel importante, mentres que en España enfatízase a participación da familia e a creación de ambientes acolledores. Estas diferenzas reflicten as diferenzas culturais e estruturais na implementación do coidado humanizado. Conclusións: 1) A humanización dos coidados na UCI é un obxectivo compartido entre o Reino Unido e España. Ambos países teñen programas en curso e modelos para continuar e fortalecer os coidados humanizados nas UCI. 2) Ambos os países poden beneficiarse do aprendizaxe mutuo e da colaboración. 3) A formación do persoal, a participación da familia e o uso das tecnoloxías seguirán a ser componentes esenciais.
Dirección
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Titoría)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Titoría)
Tribunal
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
SIXTO GARCIA, JOSE (Vogal)
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
SIXTO GARCIA, JOSE (Vogal)
Prevalencia de síntomas respiratorios en adultos xóvenes que consumen cigarros electrónicos: unha revisión sistemática.
Autoría
C.M.S.F.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp. Xestión)
C.M.S.F.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp. Xestión)
Data da defensa
16.07.2024 09:30
16.07.2024 09:30
Resumo
Introdución: Os cigarros electrónicos foron introducidos no mercado europeo e americano en 2006 como unha opción para deixar de fumar. Sin embargo, o seu uso aumentou nos últimos anos, especialmente na poboación xoven e adolescente. Os cigarros electrónicos son dispositivos que producen aerosois inhalables que conteñen substancias tóxicas como formaldehido, glicerina e nicotina. Estas substancias poden producir efectos sobre a saúde respiratoria. Estudos anteriores suxiren que o uso de cigarros electrónicos está asociado coa aparición de síntomas respiratorios. Obxectivo: O obxectivo deste estudo foi identificar e describir estudos que estiman a prevalencia de síntomas respiratorios en usuarios de cigarros electrónicos menores de 25 anos. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática da literatura. Realizouse unha busca bibliográfica en PubMed ata xaneiro de 2024. Seleccionáronse estudos transversais que incluíron usuarios de cigarros electrónicos menores de 25 anos e a prevalencia de síntomas respiratorios. Utilizouse a escala NewCastle-Ottawa modificada para avaliar a calidade dos estudos. Resultados: Incluíronse 16 estudos realizados en menores de 25 anos. Realizáronse catro estudos sobre usuarios exclusivos de cigarros electrónicos. Os síntomas máis valorados foron tose (n=10 estudos), dificultad respiratoria (n=8) e sibilancias (n=7). A prevalencia de síntomas respiratorios foi maior no grupo de usuarios que non especificaron a súa exclusividade no consumo, agás o síntoma de sibilancias, que foi maior no grupo de usuarios exclusivos. Conclusión: Os usuarios de cigarros electrónicos menores de 25 anos presentan síntomas respiratorios, aínda que os máis frecuentes son a tose, a falta de aire e as sibilancias. A maioría dos estudos non especifican se os seus participantes son usuarios exclusivos de cigarros electrónicos, o que pode influír nos resultados observados.
Introdución: Os cigarros electrónicos foron introducidos no mercado europeo e americano en 2006 como unha opción para deixar de fumar. Sin embargo, o seu uso aumentou nos últimos anos, especialmente na poboación xoven e adolescente. Os cigarros electrónicos son dispositivos que producen aerosois inhalables que conteñen substancias tóxicas como formaldehido, glicerina e nicotina. Estas substancias poden producir efectos sobre a saúde respiratoria. Estudos anteriores suxiren que o uso de cigarros electrónicos está asociado coa aparición de síntomas respiratorios. Obxectivo: O obxectivo deste estudo foi identificar e describir estudos que estiman a prevalencia de síntomas respiratorios en usuarios de cigarros electrónicos menores de 25 anos. Métodos: Realizouse unha revisión sistemática da literatura. Realizouse unha busca bibliográfica en PubMed ata xaneiro de 2024. Seleccionáronse estudos transversais que incluíron usuarios de cigarros electrónicos menores de 25 anos e a prevalencia de síntomas respiratorios. Utilizouse a escala NewCastle-Ottawa modificada para avaliar a calidade dos estudos. Resultados: Incluíronse 16 estudos realizados en menores de 25 anos. Realizáronse catro estudos sobre usuarios exclusivos de cigarros electrónicos. Os síntomas máis valorados foron tose (n=10 estudos), dificultad respiratoria (n=8) e sibilancias (n=7). A prevalencia de síntomas respiratorios foi maior no grupo de usuarios que non especificaron a súa exclusividade no consumo, agás o síntoma de sibilancias, que foi maior no grupo de usuarios exclusivos. Conclusión: Os usuarios de cigarros electrónicos menores de 25 anos presentan síntomas respiratorios, aínda que os máis frecuentes son a tose, a falta de aire e as sibilancias. A maioría dos estudos non especifican se os seus participantes son usuarios exclusivos de cigarros electrónicos, o que pode influír nos resultados observados.
Dirección
REY BRANDARIZ, JULIA (Titoría)
REY BRANDARIZ, JULIA (Titoría)
Tribunal
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Vogal)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Vogal)
Coñecementos e actitudes sobre os bancos de leite materno doados: unha revisión sistemática.
Autoría
A.F.M.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
A.F.M.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
16.07.2024 09:30
16.07.2024 09:30
Resumo
*INTRODUCIÓN: a lactación materna é o alimento máis completo que podemos proporcionar ao recentemente nado durante os primeiros meses de vida. A OMS recomenda a lactación materna exclusiva desde a primeira hora de vida ata os 6 meses de idade. A lactación materna está relacionada cunha diminución do risco de infeccións na infancia (asma, dermatite, obesidade ou diabetes) e aumenta o coeficiente intelectual. No momento en que non se lle pode proporcionar ao bebé leite materno da nai, a OMS xunto con UNICEF e a Academia Americana de Pediatría (AAP) recomendan alimentarse con leite materno doado. Segundo os datos da Asociación Europea de Bancos de Leite, hai 282 bancos de leite materno activos en todo o mundo e 2 en proceso de planificación. *OBXECTIVOS: analizar os coñecementos e actitudes da poboación sobre os bancos de leite materno. *METODOLOXÍA: realizouse unha revisión sistemática dos coñecementos e actitudes da poboación sobre os bancos de leite materno mediante a base de datos PUBMED para atopar artigos publicados entre xaneiro de 2014 e marzo de 2024. *RESULTADOS: Identificáronse 226 publicacións. Despois de eliminar duplicados e seguindo os criterios de inclusión/exclusión establecidos, incluíronse 28 documentos para a análise de coñecementos e actitudes sobre os bancos de leite materno doado. Analizando os estudos realizados en diferentes continentes, podemos afirmar que hai pouco coñecemento sobre os bancos de leite e mesmo sobre a lactación materna. *CONCLUSIÓNS: é necesario promover e difundir o funcionamento dos bancos de leite materno e a súa finalidade así como promover a importancia do seu uso e fomentar a doazón das mulleres xa que segundo os estudos revisados un elevado número de mulleres non dispoñen de información sobre o leite. bancos. O leite materno doado proporciona un gran beneficio aos seus destinatarios. Non hai estudos realizados en España sobre o coñecemento dos bancos de leite doado.
*INTRODUCIÓN: a lactación materna é o alimento máis completo que podemos proporcionar ao recentemente nado durante os primeiros meses de vida. A OMS recomenda a lactación materna exclusiva desde a primeira hora de vida ata os 6 meses de idade. A lactación materna está relacionada cunha diminución do risco de infeccións na infancia (asma, dermatite, obesidade ou diabetes) e aumenta o coeficiente intelectual. No momento en que non se lle pode proporcionar ao bebé leite materno da nai, a OMS xunto con UNICEF e a Academia Americana de Pediatría (AAP) recomendan alimentarse con leite materno doado. Segundo os datos da Asociación Europea de Bancos de Leite, hai 282 bancos de leite materno activos en todo o mundo e 2 en proceso de planificación. *OBXECTIVOS: analizar os coñecementos e actitudes da poboación sobre os bancos de leite materno. *METODOLOXÍA: realizouse unha revisión sistemática dos coñecementos e actitudes da poboación sobre os bancos de leite materno mediante a base de datos PUBMED para atopar artigos publicados entre xaneiro de 2014 e marzo de 2024. *RESULTADOS: Identificáronse 226 publicacións. Despois de eliminar duplicados e seguindo os criterios de inclusión/exclusión establecidos, incluíronse 28 documentos para a análise de coñecementos e actitudes sobre os bancos de leite materno doado. Analizando os estudos realizados en diferentes continentes, podemos afirmar que hai pouco coñecemento sobre os bancos de leite e mesmo sobre a lactación materna. *CONCLUSIÓNS: é necesario promover e difundir o funcionamento dos bancos de leite materno e a súa finalidade así como promover a importancia do seu uso e fomentar a doazón das mulleres xa que segundo os estudos revisados un elevado número de mulleres non dispoñen de información sobre o leite. bancos. O leite materno doado proporciona un gran beneficio aos seus destinatarios. Non hai estudos realizados en España sobre o coñecemento dos bancos de leite doado.
Dirección
MARTINON TORRES, FEDERICO (Titoría)
MARTINON TORRES, FEDERICO (Titoría)
Tribunal
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Vogal)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Vogal)
Revisión bibliográfica sobre os determinantes do rexeitamento da vacina contra o virus do papiloma humano (VPH) por parte da poboación de pais ou coidadores de nenos.
Autoría
A.S.M.N.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
A.S.M.N.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
16.07.2024 09:30
16.07.2024 09:30
Resumo
Introdución: A infección polo virus do papiloma humano (VPH) é a infección de transmisión sexual máis frecuente, cunha prevalencia do 14% en mulleres de entre 18 e 25 anos en España. Os principais síntomas xeralmente presentes son verrugas en diferentes partes do corpo. Non hai cura, pero a prevención correcta é suficiente para evitar a transmisión da enfermidade. A pesar dos datos globais sobre a prevalencia da enfermidade, moitos pais néganse a vacinar aos seus fillos contra o VPH. Obxectivo: Identificar os principais factores que inflúen no rexeitamento da vacina contra o VPH e tamén averiguar se existe un coñecemento erróneo ou outros factores sociais modificables que conducen ao rexeitamento da vacinación. Material e métodos: A busca de estudos realizouse a través da base de datos Pubmed. Unha vez seleccionados os estudos en función dos criterios de inclusión, recolléronse as súas principais características, obtendo así os factores que inflúen no rexeitamento fronte á vacina contra o VPH. Resultados: Está demostrado que os principais motivos de negativa son o medo e a preocupación pola seguridade da vacina, a falta de información, o medo aos efectos secundarios e a idade insuficiente do neno. Conclusións: A pesar de coñecer as principais razóns para rexeitar a vacina, as campañas informativas realizadas non son suficientes para erradicar os pensamentos erróneos da poboación. Por iso, é necesaria unha maior intervención educativa na poboación sobre o VPH e a súa prevención. Ademais, tamén é necesaria unha maior cobertura sanitaria naqueles países onde a vacina contra o VPH non estea cuberta nin incluída no programa de vacinación.
Introdución: A infección polo virus do papiloma humano (VPH) é a infección de transmisión sexual máis frecuente, cunha prevalencia do 14% en mulleres de entre 18 e 25 anos en España. Os principais síntomas xeralmente presentes son verrugas en diferentes partes do corpo. Non hai cura, pero a prevención correcta é suficiente para evitar a transmisión da enfermidade. A pesar dos datos globais sobre a prevalencia da enfermidade, moitos pais néganse a vacinar aos seus fillos contra o VPH. Obxectivo: Identificar os principais factores que inflúen no rexeitamento da vacina contra o VPH e tamén averiguar se existe un coñecemento erróneo ou outros factores sociais modificables que conducen ao rexeitamento da vacinación. Material e métodos: A busca de estudos realizouse a través da base de datos Pubmed. Unha vez seleccionados os estudos en función dos criterios de inclusión, recolléronse as súas principais características, obtendo así os factores que inflúen no rexeitamento fronte á vacina contra o VPH. Resultados: Está demostrado que os principais motivos de negativa son o medo e a preocupación pola seguridade da vacina, a falta de información, o medo aos efectos secundarios e a idade insuficiente do neno. Conclusións: A pesar de coñecer as principais razóns para rexeitar a vacina, as campañas informativas realizadas non son suficientes para erradicar os pensamentos erróneos da poboación. Por iso, é necesaria unha maior intervención educativa na poboación sobre o VPH e a súa prevención. Ademais, tamén é necesaria unha maior cobertura sanitaria naqueles países onde a vacina contra o VPH non estea cuberta nin incluída no programa de vacinación.
Dirección
MARTINON TORRES, FEDERICO (Titoría)
MARTINON TORRES, FEDERICO (Titoría)
Tribunal
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Vogal)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Vogal)
Análise da Atención a Pacientes Crónicos Complexos en España. Desafíos e Perspectivas
Autoría
S.R.H.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
S.R.H.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
16.07.2024 09:30
16.07.2024 09:30
Resumo
Os avances en medicina e tecnoloxía aumentaron a esperanza de vida, o que incrementou a prevalencia de enfermidades crónicas. Segundo a Organización Mundial da Saúde (OMS), as enfermidades non transmisibles (ENT) representan o 74% das mortes globais e o 91% en España. Estes avances tamén permitiron a supervivencia de pacientes crónicos complexos (PCC), que consomen unha gran parte dos recursos sanitarios. Esta revisión narrativa revisa como as Comunidades Autónomas (CCAA) afrontan este desafío e o papel da profesión enfermeira e os seus perfís emerxentes na xestión da cronicidade, abarcando o período 2011-2024. Os achados mostran un cambio de perspectiva a nivel nacional, centrando a atención na atención primaria para estes pacientes e mellorando a organización e comunicación dos recursos sanitarios entre niveis. A enfermeira familiar e comunitaria, como líder no coidado destes pacientes, e a enfermeira xestora de casos, como coordinadora de recursos, son figuras clave neste proceso. Con estas medidas, algunhas CCAA lograron reducir custos, estadías no hospital e mellorar a calidade da atención percibida e recibida polos pacientes.
Os avances en medicina e tecnoloxía aumentaron a esperanza de vida, o que incrementou a prevalencia de enfermidades crónicas. Segundo a Organización Mundial da Saúde (OMS), as enfermidades non transmisibles (ENT) representan o 74% das mortes globais e o 91% en España. Estes avances tamén permitiron a supervivencia de pacientes crónicos complexos (PCC), que consomen unha gran parte dos recursos sanitarios. Esta revisión narrativa revisa como as Comunidades Autónomas (CCAA) afrontan este desafío e o papel da profesión enfermeira e os seus perfís emerxentes na xestión da cronicidade, abarcando o período 2011-2024. Os achados mostran un cambio de perspectiva a nivel nacional, centrando a atención na atención primaria para estes pacientes e mellorando a organización e comunicación dos recursos sanitarios entre niveis. A enfermeira familiar e comunitaria, como líder no coidado destes pacientes, e a enfermeira xestora de casos, como coordinadora de recursos, son figuras clave neste proceso. Con estas medidas, algunhas CCAA lograron reducir custos, estadías no hospital e mellorar a calidade da atención percibida e recibida polos pacientes.
Dirección
Leis Trabazo, María Rosaura (Titoría)
Leis Trabazo, María Rosaura (Titoría)
Tribunal
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Vogal)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Vogal)
A perda de oportunidade nas reclamacións de responsabilidade como consecuencia da atención sanitaria en Galicia: Unha revisión de sentenzas.
Autoría
B.C.A.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
B.C.A.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
16.07.2024 10:00
16.07.2024 10:00
Resumo
Introdución: A perda de oportunidade pódese definir como unha construción doutrinal de orixe xurisprudencial, que se traduce nunha acción xudicial que toma como base, non a causación dun dano, senón a perda dunha probabilidade ou posibilidade certa e real de obter un beneficio. É unha doutrina empregada principalmente en supostos de incerteza causal, onde non se sabe se houbo verdadeiramente conexión causal entre o dano producido e o feito xulgado. En España, trátase dun principio que segue sen estar recollido en ningún dos textos xerais de responsabilidade, aparecendo só reflectido na nosa xurisprudencia, de aí a importancia de analizar o seu uso. Obxectivos: Analizar os parámetros demográficos, xurídicos e clínicos das distintas sentenzas nas que se aplica a doutrina da perda de oportunidade no ámbito médico-asistencial en Galicia. Así como o mecanismo polo que se establece o quantum indemnizatorio en ditos procesos. Metodoloxía: Trátase dunha investigación empírica, observacional, retrospectiva e transversal realizada mediante unha revisión de sentenzas orixinadas nos distintos tribunais do sistema xudicial de Galicia entre os anos 2022-2023. Resultados: A maior parte das sentenzas foron procesadas inicialmente polo Xulgado Contencioso-Administrativo de Santiago de Compostela. O servizo médico maiormente condenado foi Radiodiagnóstico xunto con Urxencias. O tipo principal de secuelas sufridas foron físicas. A maior parte das contías indemnizatorias decidíronse se a tanto alzado e a maioría dos procesos xudiciais iniciáronse por retraso diagnóstico. Conclusión: A doutrina da perda de oportunidade non ten un marco de aplicación asentado na lexislación nin uns criterios unificados, o que provoca unha gran variación dun caso a outro.
Introdución: A perda de oportunidade pódese definir como unha construción doutrinal de orixe xurisprudencial, que se traduce nunha acción xudicial que toma como base, non a causación dun dano, senón a perda dunha probabilidade ou posibilidade certa e real de obter un beneficio. É unha doutrina empregada principalmente en supostos de incerteza causal, onde non se sabe se houbo verdadeiramente conexión causal entre o dano producido e o feito xulgado. En España, trátase dun principio que segue sen estar recollido en ningún dos textos xerais de responsabilidade, aparecendo só reflectido na nosa xurisprudencia, de aí a importancia de analizar o seu uso. Obxectivos: Analizar os parámetros demográficos, xurídicos e clínicos das distintas sentenzas nas que se aplica a doutrina da perda de oportunidade no ámbito médico-asistencial en Galicia. Así como o mecanismo polo que se establece o quantum indemnizatorio en ditos procesos. Metodoloxía: Trátase dunha investigación empírica, observacional, retrospectiva e transversal realizada mediante unha revisión de sentenzas orixinadas nos distintos tribunais do sistema xudicial de Galicia entre os anos 2022-2023. Resultados: A maior parte das sentenzas foron procesadas inicialmente polo Xulgado Contencioso-Administrativo de Santiago de Compostela. O servizo médico maiormente condenado foi Radiodiagnóstico xunto con Urxencias. O tipo principal de secuelas sufridas foron físicas. A maior parte das contías indemnizatorias decidíronse se a tanto alzado e a maioría dos procesos xudiciais iniciáronse por retraso diagnóstico. Conclusión: A doutrina da perda de oportunidade non ten un marco de aplicación asentado na lexislación nin uns criterios unificados, o que provoca unha gran variación dun caso a outro.
Dirección
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Titoría)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA Cotitoría
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Titoría)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA Cotitoría
Tribunal
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
SIXTO GARCIA, JOSE (Vogal)
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
SIXTO GARCIA, JOSE (Vogal)
Revisión Sistemática Sobre O Uso Da Simulación Para A Adquisición De Competencias No Grao De Enfermaría
Autoría
C.C.F.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
C.C.F.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
16.07.2024 10:00
16.07.2024 10:00
Resumo
Introdución: o uso da simulación como método docente aumentou nos últimos anos no Grao de Enfermaría, especialmente como consecuencia da pandemia do COVID-19. Isto permítenos mellorar o ambiente inmersivo, o traballo en equipo e a corrección de erros nas primeiras etapas da aprendizaxe. Non obstante, existen diferentes metodoloxías de ensino denominadas zonas de simulación ou SimZones que se utilizan a nivel europeo. Obxectivo: estudar a utilización da simulación como método docente na titulación de Enfermaría a nivel europeo. Metodoloxía: realizouse unha revisión bibliográfica da evidencia científica seguindo as directrices e recomendacións PRISMA (Preferred Reporting Items for Systematic Review and Meta-Analysis), entre os meses de novembro de 2023 e maio de 2024, incluíndo as seguintes bases de datos: Pubmed , Scopus e WOS (Web of Science). Resultados: a primeira fase consistiu na selección de artigos con potencial para responder á pregunta de investigación en función do título (n = 324), posteriormente, realizouse unha selección a partir do resumo proposto polos investigadores de cada traballo (n = 90), para finalmente proceder á lectura crítica do texto completo de 18 artigos, dos cales 9 foron extraídos para a súa inclusión na presente revisión sistemática (N = 9). Conclusións: a simulación como método docente é moi utilizada na titulación de Enfermaría a nivel europeo, sendo a metodoloxía tradicional presencial a máis utilizada. Esta utilízase principalmente nos primeiros cursos de formación do alumnado (1º curso de enfermaría) e nas institucións públicas, para a adquisición de competencias técnicas e non técnicas.
Introdución: o uso da simulación como método docente aumentou nos últimos anos no Grao de Enfermaría, especialmente como consecuencia da pandemia do COVID-19. Isto permítenos mellorar o ambiente inmersivo, o traballo en equipo e a corrección de erros nas primeiras etapas da aprendizaxe. Non obstante, existen diferentes metodoloxías de ensino denominadas zonas de simulación ou SimZones que se utilizan a nivel europeo. Obxectivo: estudar a utilización da simulación como método docente na titulación de Enfermaría a nivel europeo. Metodoloxía: realizouse unha revisión bibliográfica da evidencia científica seguindo as directrices e recomendacións PRISMA (Preferred Reporting Items for Systematic Review and Meta-Analysis), entre os meses de novembro de 2023 e maio de 2024, incluíndo as seguintes bases de datos: Pubmed , Scopus e WOS (Web of Science). Resultados: a primeira fase consistiu na selección de artigos con potencial para responder á pregunta de investigación en función do título (n = 324), posteriormente, realizouse unha selección a partir do resumo proposto polos investigadores de cada traballo (n = 90), para finalmente proceder á lectura crítica do texto completo de 18 artigos, dos cales 9 foron extraídos para a súa inclusión na presente revisión sistemática (N = 9). Conclusións: a simulación como método docente é moi utilizada na titulación de Enfermaría a nivel europeo, sendo a metodoloxía tradicional presencial a máis utilizada. Esta utilízase principalmente nos primeiros cursos de formación do alumnado (1º curso de enfermaría) e nas institucións públicas, para a adquisición de competencias técnicas e non técnicas.
Dirección
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Titoría)
JORGE SOTO, CRISTINA Cotitoría
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Titoría)
JORGE SOTO, CRISTINA Cotitoría
Tribunal
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
SIXTO GARCIA, JOSE (Vogal)
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
SIXTO GARCIA, JOSE (Vogal)
Implementación da educación para a saúde como intervención de enfermaría para aumentar a calidade de vida dos pacientes con esclerose múltiple recurrente remitente
Autoría
M.M.C.V.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
M.M.C.V.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
16.07.2024 10:00
16.07.2024 10:00
Resumo
A esclerose múltiple é unha enfermidade desmielinizante, inflamatoria e nerodexenerativa do sistema nervioso central. Trátase dunha enfermidade crónica, de etioloxía descoñecida e patoxenia autoinmune. A clínica que presenta é moi variada, en función de onde se atopen as lesións do sistema nervioso central, e poden aparecer de maneira repentina e insiodiosa. A calidade de vida das persoas que padecen esclerose múltiple vese afectada de maneira significativa, debido a que en estadios avanzados, pode chegar a ser incapacitante. Ademais, pode asociarse ao desenvolvemento da ansiedade y/ou depresión debido á variabilidade dos síntomas e a idade de aparición. A aplicación de intervencións de enfermaría, a través de educación sanitaria, para minimizar os niveis de ansiedade e depresión provocada pola enfermidade, permitiranos evaliar a influenza da educación sanitaria na sintomatoloxía de ansiedade e depresión e mellorar a calidade de vida nos pacientes con esclerose múltiple.
A esclerose múltiple é unha enfermidade desmielinizante, inflamatoria e nerodexenerativa do sistema nervioso central. Trátase dunha enfermidade crónica, de etioloxía descoñecida e patoxenia autoinmune. A clínica que presenta é moi variada, en función de onde se atopen as lesións do sistema nervioso central, e poden aparecer de maneira repentina e insiodiosa. A calidade de vida das persoas que padecen esclerose múltiple vese afectada de maneira significativa, debido a que en estadios avanzados, pode chegar a ser incapacitante. Ademais, pode asociarse ao desenvolvemento da ansiedade y/ou depresión debido á variabilidade dos síntomas e a idade de aparición. A aplicación de intervencións de enfermaría, a través de educación sanitaria, para minimizar os niveis de ansiedade e depresión provocada pola enfermidade, permitiranos evaliar a influenza da educación sanitaria na sintomatoloxía de ansiedade e depresión e mellorar a calidade de vida nos pacientes con esclerose múltiple.
Dirección
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Titoría)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Titoría)
Tribunal
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
SIXTO GARCIA, JOSE (Vogal)
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
SIXTO GARCIA, JOSE (Vogal)
Implementación de recomendacións para a avaliación do estado cognitivo e niveis de depresión en pacientes que sufriron un ictus isquémico ou accidente isquémico transitorio: Un estudo de cohorte no Hospital Universitario Lucus Augusti
Autoría
M.P.A.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
M.P.A.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
16.07.2024 10:00
16.07.2024 10:00
Resumo
Introdución O ictus defínese como calquera trastorno no que certa área do encéfalo se afecta de forma transitoria ou permanente debido a unha isquemia ou hemorraxia. O máis frecuente é o ictus isquémico, que representa entre o 85% dos casos, mentres que o 15% son hemorráxicos. Para o tratamento do ictus isquémico utilízase o activador do plasminóxeno tisular recombinante ou a trombectomía mecánica ou ambos combinados. As secuelas do ictus isquémico varían amplamente dependendo da extensión e localización da lesión cerebral, así como da rapidez e eficacia da intervención médica recibida. Estas secuelas poden incluír desde deficiencias motoras e sensitivas ata alteracións cognitivas, da linguaxe e emocionais, afectando profundamente a calidade de vida dos pacientes. Obxectivo Implementar dous indicadores de calidade das recomendacións dunha guía de boas prácticas de enfermaría nos coidados a pacientes con ictus isquémico ou ataque isquémico transitorio ingresados na Unidade de Neurología do Hospital Lucus Augusti. Metodoloxía Este traballo é un proxecto de investigación que seleccionará unha cohorte hospitalaria de pacientes con accidente cerebrovascular isquémico ou ataque isquémico transitorio tratados no Hospital Lucus Augusti entre o 1 de xullo de 2024 e o 30 de xuño de 2025. O estudo lévase a cabo na Unidade de Neurología do Hospital Lucus Augusti (Lugo, España), a cal colabora co Instituto de Saúde Carlos III na implantación duns estándares de calidade na atención ao paciente baseados na Guía de boas prácticas de enfermaría do grupo Investén-ISCIII. O proceso de implementación dos indicadores de calidade realízase en catro etapas: T0: Basal, T1: Implementación, T2: Control, T3: Consolidación. Levouse a cabo unha análise descriptiva usando medidas de tendencia central (media ou mediana) e dispersión (desviación estándar cando se estimou oportuno para as variables cuantitativas, e porcentaxes para as variables cualitativas). Para analizar as diferenzas entre grupos empregouse o test de Chi2 para as variables cualitativas. Para analizar as diferenzas entre os grupos empregarase a análise ANOVA e a súa proba post-hoc se a mostra segue unha distribución normal (paramétrica) ou a proba Kruskal Wallis e a súa proba post-hoc se se trata dunha distribución non paramétrica. Elixiuse un nivel de significación de 0.05 para seleccionar as variables finalmente incluídas no modelo de regresión loxística binaria. Todas as análises e cálculos foron realizados usando o paquete estatístico PASW (versión 24.0; SPSS Inc., Chicago, Illinois).
Introdución O ictus defínese como calquera trastorno no que certa área do encéfalo se afecta de forma transitoria ou permanente debido a unha isquemia ou hemorraxia. O máis frecuente é o ictus isquémico, que representa entre o 85% dos casos, mentres que o 15% son hemorráxicos. Para o tratamento do ictus isquémico utilízase o activador do plasminóxeno tisular recombinante ou a trombectomía mecánica ou ambos combinados. As secuelas do ictus isquémico varían amplamente dependendo da extensión e localización da lesión cerebral, así como da rapidez e eficacia da intervención médica recibida. Estas secuelas poden incluír desde deficiencias motoras e sensitivas ata alteracións cognitivas, da linguaxe e emocionais, afectando profundamente a calidade de vida dos pacientes. Obxectivo Implementar dous indicadores de calidade das recomendacións dunha guía de boas prácticas de enfermaría nos coidados a pacientes con ictus isquémico ou ataque isquémico transitorio ingresados na Unidade de Neurología do Hospital Lucus Augusti. Metodoloxía Este traballo é un proxecto de investigación que seleccionará unha cohorte hospitalaria de pacientes con accidente cerebrovascular isquémico ou ataque isquémico transitorio tratados no Hospital Lucus Augusti entre o 1 de xullo de 2024 e o 30 de xuño de 2025. O estudo lévase a cabo na Unidade de Neurología do Hospital Lucus Augusti (Lugo, España), a cal colabora co Instituto de Saúde Carlos III na implantación duns estándares de calidade na atención ao paciente baseados na Guía de boas prácticas de enfermaría do grupo Investén-ISCIII. O proceso de implementación dos indicadores de calidade realízase en catro etapas: T0: Basal, T1: Implementación, T2: Control, T3: Consolidación. Levouse a cabo unha análise descriptiva usando medidas de tendencia central (media ou mediana) e dispersión (desviación estándar cando se estimou oportuno para as variables cuantitativas, e porcentaxes para as variables cualitativas). Para analizar as diferenzas entre grupos empregouse o test de Chi2 para as variables cualitativas. Para analizar as diferenzas entre os grupos empregarase a análise ANOVA e a súa proba post-hoc se a mostra segue unha distribución normal (paramétrica) ou a proba Kruskal Wallis e a súa proba post-hoc se se trata dunha distribución non paramétrica. Elixiuse un nivel de significación de 0.05 para seleccionar as variables finalmente incluídas no modelo de regresión loxística binaria. Todas as análises e cálculos foron realizados usando o paquete estatístico PASW (versión 24.0; SPSS Inc., Chicago, Illinois).
Dirección
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Titoría)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Titoría)
Tribunal
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
SIXTO GARCIA, JOSE (Vogal)
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
SIXTO GARCIA, JOSE (Vogal)
Revisión sistemática tipo PRISMA sobre a eficacia de novos tratamientos na dermatite do cueiro no ancian.
Autoría
U.G.A.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
U.G.A.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
05.09.2024 15:30
05.09.2024 15:30
Resumo
INTRODUCIÓN A dermatite do cueiro (DP), é unha reacción inflamatoria aguda que afecta a área do cueiro. No ancian, os factores etiolóxicos como a maceración, a fricción, a humidade e a presencia de ouriños ou feces, favorecen a aparición desta alteración cutánea. Por iso, os sanitarios, deben centrar a atención na prevención para que non suceda unha alteración na barreira da pel. OBXECTIVOS: Xeral: Coñecer a eficacia dos novos tratamentos para a DP en anciáns. Específicos: 1) Coñecer a eficacia dos novos tratamientos coa barreira cutánea na DP. 2) Coñecer a eficacia dos novos tratamientos na alteración da microbiota na DP. 3) Coñecer a eficacia dos novos tratamientos na inflamación da DP. MÉTODOS: Revisión sistemática: tipo PRISMA-2020. Bases de datos: PubMed, Clinical Trials, Cochrane Library, Scielo, NICE, etc. Intervalo de búsqueda: entre 2010 e 2024. RESULTADOS: Os tratamientos para prever esta alteración cutánea centranse en 4 términos como son a integridade da barreira cutánea, a irritación da pel, a inflamación da zona do cueiro e a contaminación da microbiota desta zona. Por iso, o uso de certos dispositivos como os cueiros desbotables, manter a pel limpa e seca para non alterar o PH da pel, almofadas máis absorbentes que as convencionales e cremas barreira que axuda a non ter a pel en contacto cos compuestos irritantes como son os ouriños e feces son tratamentos de elección para manter unha boa integridade da pel. RESULTADOS: CONCLUSIÓNS: 1) Son escasos os estudios sobre os tratamientos da DP no ancian. 2) As principais actuacións son sobre a barreira cutánea, irritación da pel, inflamación e a contaminación da microbiota. 3) A prevención é fundamental para enfocar cal é o tratamento de elección. 5) Apesctos fundamentais para a DP son manter a pel limpa, seca e con os dispositivos adecuados según os facotores de risco correspondientes no tratamento de elección.
INTRODUCIÓN A dermatite do cueiro (DP), é unha reacción inflamatoria aguda que afecta a área do cueiro. No ancian, os factores etiolóxicos como a maceración, a fricción, a humidade e a presencia de ouriños ou feces, favorecen a aparición desta alteración cutánea. Por iso, os sanitarios, deben centrar a atención na prevención para que non suceda unha alteración na barreira da pel. OBXECTIVOS: Xeral: Coñecer a eficacia dos novos tratamentos para a DP en anciáns. Específicos: 1) Coñecer a eficacia dos novos tratamientos coa barreira cutánea na DP. 2) Coñecer a eficacia dos novos tratamientos na alteración da microbiota na DP. 3) Coñecer a eficacia dos novos tratamientos na inflamación da DP. MÉTODOS: Revisión sistemática: tipo PRISMA-2020. Bases de datos: PubMed, Clinical Trials, Cochrane Library, Scielo, NICE, etc. Intervalo de búsqueda: entre 2010 e 2024. RESULTADOS: Os tratamientos para prever esta alteración cutánea centranse en 4 términos como son a integridade da barreira cutánea, a irritación da pel, a inflamación da zona do cueiro e a contaminación da microbiota desta zona. Por iso, o uso de certos dispositivos como os cueiros desbotables, manter a pel limpa e seca para non alterar o PH da pel, almofadas máis absorbentes que as convencionales e cremas barreira que axuda a non ter a pel en contacto cos compuestos irritantes como son os ouriños e feces son tratamentos de elección para manter unha boa integridade da pel. RESULTADOS: CONCLUSIÓNS: 1) Son escasos os estudios sobre os tratamientos da DP no ancian. 2) As principais actuacións son sobre a barreira cutánea, irritación da pel, inflamación e a contaminación da microbiota. 3) A prevención é fundamental para enfocar cal é o tratamento de elección. 5) Apesctos fundamentais para a DP son manter a pel limpa, seca e con os dispositivos adecuados según os facotores de risco correspondientes no tratamento de elección.
Dirección
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Titoría)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Titoría)
Tribunal
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Coordinador)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Coordinador)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
Coñecemento, percepción e actitudes da Enfermaría na identificación e notificación de Eventos Adversos nas Unidades de Coidados Intensivos e Urxencias
Autoría
P.R.I.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
P.R.I.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
05.09.2024 15:30
05.09.2024 15:30
Resumo
INTRODUCIÓN: Os pacientes tratados na unidade de coidados intensivos (UCI) e nos servicios de urxencias hospitalarias (SUH) están expostos a riscos graves de eventos adversos (EA) co potencial de causar varios tipos de danos. O coñecemento deste aspecto é o primeiro paso para mellorar a seguridade do paciente na UCI e nos SUH. OBXECTIVOS: Determinar os coñecementos e actitudes das enfermeiras sobre os efectos adversos e a súa notificación. MATERIAIS E MÉTODOS: Deseñouse un cuestionario ad hoc sobre 'Coñecementos, actitudes e intencións ante os efectos adversos'. A mostra está formada por enfermeiras de UCI e Urxencias do Complexo Hospitalario Universitario de Ourense. A análise dos datos inclúe o cálculo de tres puntuacións: a puntuación de coñecemento, categorizada en coñecementos baixos (menor de 33%), moderados (33%-66%) e bos (maior de 66%); a puntuación de actitude, clasificada como positiva (menor de 2,5), neutral (2,5-3,5) e actitude negativa (maior de 3,5); e a puntuación da intención, categorizada en intención desfavorable (menor de 4), neutral (4-7) e intención favorable (maior de 7).
INTRODUCIÓN: Os pacientes tratados na unidade de coidados intensivos (UCI) e nos servicios de urxencias hospitalarias (SUH) están expostos a riscos graves de eventos adversos (EA) co potencial de causar varios tipos de danos. O coñecemento deste aspecto é o primeiro paso para mellorar a seguridade do paciente na UCI e nos SUH. OBXECTIVOS: Determinar os coñecementos e actitudes das enfermeiras sobre os efectos adversos e a súa notificación. MATERIAIS E MÉTODOS: Deseñouse un cuestionario ad hoc sobre 'Coñecementos, actitudes e intencións ante os efectos adversos'. A mostra está formada por enfermeiras de UCI e Urxencias do Complexo Hospitalario Universitario de Ourense. A análise dos datos inclúe o cálculo de tres puntuacións: a puntuación de coñecemento, categorizada en coñecementos baixos (menor de 33%), moderados (33%-66%) e bos (maior de 66%); a puntuación de actitude, clasificada como positiva (menor de 2,5), neutral (2,5-3,5) e actitude negativa (maior de 3,5); e a puntuación da intención, categorizada en intención desfavorable (menor de 4), neutral (4-7) e intención favorable (maior de 7).
Dirección
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Titoría)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Titoría)
Tribunal
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Coordinador)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Coordinador)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
Conflitos de interese na investigación sobre e-cigs
Autoría
M.C.A.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
M.C.A.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
05.09.2024 15:30
05.09.2024 15:30
Resumo
Os conflitos de interese son unha constante nos traballos de investigación científica. Neste traballo abordáronse concretamente os conflitos de interese relacionados coa industria farmacéutica e tabaqueira nos estudos que tratan sobre os e-cigs. Para iso realizouse unha revisión sistemática de artigos en bases de datos como Embase, MEDLINE (PubMed), Scopus e Cochrane. Dos 463 artigos seleccionados incluíuse un total de 24 artigos despois de excluír aqueles que non cumprían cos criterios establecidos. Os artigos agrupáronse segundo o lugar de estudo (EE.UU. e Europa). Analizáronse os COI autorreportados polos propios autores, a súa financiación e que empresas estaban detrás dos mesmos. Os resultados amosaron que un número considerable de artigos contiñan COI, os cales poderían influír de maneira consciente ou inconsciente no resultado destes estudos, aínda que se require ampliar a investigación.
Os conflitos de interese son unha constante nos traballos de investigación científica. Neste traballo abordáronse concretamente os conflitos de interese relacionados coa industria farmacéutica e tabaqueira nos estudos que tratan sobre os e-cigs. Para iso realizouse unha revisión sistemática de artigos en bases de datos como Embase, MEDLINE (PubMed), Scopus e Cochrane. Dos 463 artigos seleccionados incluíuse un total de 24 artigos despois de excluír aqueles que non cumprían cos criterios establecidos. Os artigos agrupáronse segundo o lugar de estudo (EE.UU. e Europa). Analizáronse os COI autorreportados polos propios autores, a súa financiación e que empresas estaban detrás dos mesmos. Os resultados amosaron que un número considerable de artigos contiñan COI, os cales poderían influír de maneira consciente ou inconsciente no resultado destes estudos, aínda que se require ampliar a investigación.
Dirección
CANDAL PEDREIRA, CRISTINA (Titoría)
CANDAL PEDREIRA, CRISTINA (Titoría)
Tribunal
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Coordinador)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Coordinador)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
“A enfermaría na deteción e abordaxe dos malos tratos nos maiores”
Autoría
L.G.G.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
L.G.G.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
04.07.2024 12:00
04.07.2024 12:00
Resumo
Introdución: En 2050, a poboación mundial de persoas maiores de 60 anos duplicará a cifra de 2020, con 2100 millóns. A lexislación nacional actual protexe a este grupo de idade, actuando desde a prevención e intervención á hora de cubrir as súas necesidades. Os malos tratos a persoas maiores está a aumentar alarmantemente. Estes malos tratos consiste en actos que causen dano ou sufrimento, ou tamén na non adopción de medidas apropiadas para a súa protección e coidado, cando se ten coa devandita persoa unha relación de confianza. Obxectivos: Coñecer a situación dos malos tratos a maiores en España e definir o papel dos profesionais de enfermería na atención aos mesmos e na detección e seguimento dos casos de malos tratos. Metodoloxía: Realizouse unha procura bibliográfica en bases de datos científicas e páxinas de organismos oficiais. Tamén se consultaron distintas guías e protocolos sobre o manexo sanitario dos malos tratos das comunidades autónomas españolas. Resultados: Actualmente son moitos os maiores con gran patoloxía asociada que os fai fráxiles e en gran medida dependentes, o que aumenta o risco de sufrir algún tipo de malos tratos.O máis frecuente en é os malos tratos psicolóxicos, seguido do económico, a neglixencia, o físico, e por último o sexual. Os malos tratos aumenta en adultos maiores con deterioración cognitiva e demencia, pero tamén é máis complicada a súa detección. Para a súa abordaxe o primeiro é detectar as agresións, adaptar e individualizar os coidados, favorecer a autonomía persoal e o control sobre as súas decisións,potenciar escóitaa activa, ofrecer calidade de vida e benestar respectando os valores persoais e equidade no trato. Discusión: A revisión dos protocolos de malos tratos a persoas maiores, e das guías e documentos consultados mostra que en torno ao 40% das CC.AA, non dispoñen de documentos de actuación #ante os malos tratos a maiores. Conclusións: O trato ás persoas maiores debe mellorar, implementando programas, axudas e actividades que favorezan ese envellecemento activo da poboación. Para evitar os malos tratos é necesario comezar por unha detección precoz e contar cun programa común de actuación dos traballadores sociais, persoal sanitario para a vixilancia e manexo destas situacións.
Introdución: En 2050, a poboación mundial de persoas maiores de 60 anos duplicará a cifra de 2020, con 2100 millóns. A lexislación nacional actual protexe a este grupo de idade, actuando desde a prevención e intervención á hora de cubrir as súas necesidades. Os malos tratos a persoas maiores está a aumentar alarmantemente. Estes malos tratos consiste en actos que causen dano ou sufrimento, ou tamén na non adopción de medidas apropiadas para a súa protección e coidado, cando se ten coa devandita persoa unha relación de confianza. Obxectivos: Coñecer a situación dos malos tratos a maiores en España e definir o papel dos profesionais de enfermería na atención aos mesmos e na detección e seguimento dos casos de malos tratos. Metodoloxía: Realizouse unha procura bibliográfica en bases de datos científicas e páxinas de organismos oficiais. Tamén se consultaron distintas guías e protocolos sobre o manexo sanitario dos malos tratos das comunidades autónomas españolas. Resultados: Actualmente son moitos os maiores con gran patoloxía asociada que os fai fráxiles e en gran medida dependentes, o que aumenta o risco de sufrir algún tipo de malos tratos.O máis frecuente en é os malos tratos psicolóxicos, seguido do económico, a neglixencia, o físico, e por último o sexual. Os malos tratos aumenta en adultos maiores con deterioración cognitiva e demencia, pero tamén é máis complicada a súa detección. Para a súa abordaxe o primeiro é detectar as agresións, adaptar e individualizar os coidados, favorecer a autonomía persoal e o control sobre as súas decisións,potenciar escóitaa activa, ofrecer calidade de vida e benestar respectando os valores persoais e equidade no trato. Discusión: A revisión dos protocolos de malos tratos a persoas maiores, e das guías e documentos consultados mostra que en torno ao 40% das CC.AA, non dispoñen de documentos de actuación #ante os malos tratos a maiores. Conclusións: O trato ás persoas maiores debe mellorar, implementando programas, axudas e actividades que favorezan ese envellecemento activo da poboación. Para evitar os malos tratos é necesario comezar por unha detección precoz e contar cun programa común de actuación dos traballadores sociais, persoal sanitario para a vixilancia e manexo destas situacións.
Dirección
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Titoría)
TABERNERO DUQUE, MARIA JESÚS (Titoría)
Tribunal
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
Prescrición de medicamentos por profesionais de enfermaría: revisión sistemática
Autoría
S.A.L.I.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
S.A.L.I.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
20.06.2024 15:00
20.06.2024 15:00
Resumo
Introdución: A prescrición de medicamentos por parte dos profesionais de enfermaría implica tanto a selección como a administración de fármacos, basándose no criterio clínico no marco das competencias profesionais. Este aspecto, cada vez máis presente na práctica clínica actual, supón tanto beneficios como inconvenientes que esixen unha análise detallada. Obxectivos: O obxectivo deste estudo é comprender e identificar cales serían os beneficios e analizar os posibles inconvenientes da prescrición de medicamentos por parte da enfermaría Metodoloxía: Realizouse unha revisión bibliográfica da literatura científica publicada nos últimos 5 anos, na que se utilizaron as bases de datos Pubmed, Cochrane, Scopus e Web of Science para realizar a busca. Resultados: Existen múltiples beneficios que se asocian á prescrición de medicamentos por parte dos profesionais de enfermería, como unha maior satisfacción laboral, unha maior eficiencia no sistema de saúde e unha mellor atención ao paciente. Pero, por outra banda, tamén se destacan limitacións nesta práctica, como o aumento da carga de traballo e o estrés laboral, as restricións legais actuais ou a oposición por parte de médicos e pacientes a que as enfermeiras se responsabilicen da prescrición. Conclusions: A prescrición por parte do personal de enfermería ofrece numerosos beneficios xunto con limitacións que crean varios puntos de vista a favor e en contra. Recoméndase que a súa implantación no sistema sanitario sexa eficaz e segura, tendo en conta as opinións de todos os axentes implicados para chegar a un punto común que beneficie ao conxunto.
Introdución: A prescrición de medicamentos por parte dos profesionais de enfermaría implica tanto a selección como a administración de fármacos, basándose no criterio clínico no marco das competencias profesionais. Este aspecto, cada vez máis presente na práctica clínica actual, supón tanto beneficios como inconvenientes que esixen unha análise detallada. Obxectivos: O obxectivo deste estudo é comprender e identificar cales serían os beneficios e analizar os posibles inconvenientes da prescrición de medicamentos por parte da enfermaría Metodoloxía: Realizouse unha revisión bibliográfica da literatura científica publicada nos últimos 5 anos, na que se utilizaron as bases de datos Pubmed, Cochrane, Scopus e Web of Science para realizar a busca. Resultados: Existen múltiples beneficios que se asocian á prescrición de medicamentos por parte dos profesionais de enfermería, como unha maior satisfacción laboral, unha maior eficiencia no sistema de saúde e unha mellor atención ao paciente. Pero, por outra banda, tamén se destacan limitacións nesta práctica, como o aumento da carga de traballo e o estrés laboral, as restricións legais actuais ou a oposición por parte de médicos e pacientes a que as enfermeiras se responsabilicen da prescrición. Conclusions: A prescrición por parte do personal de enfermería ofrece numerosos beneficios xunto con limitacións que crean varios puntos de vista a favor e en contra. Recoméndase que a súa implantación no sistema sanitario sexa eficaz e segura, tendo en conta as opinións de todos os axentes implicados para chegar a un punto común que beneficie ao conxunto.
Dirección
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Titoría)
FERNANDEZ RODRIGUEZ, Ma DEL PILAR (Titoría)
Tribunal
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
Comunicación de malas noticias por parte de profesionais de enfermería das Unidades de Críticos do Complexo Hospitalario Universitario de Ourense
Autoría
J.R.D.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
J.R.D.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
20.06.2024 15:00
20.06.2024 15:00
Resumo
A comunicación de malas noticias foi unha das circunstancias que máis angustia xerou ao persoal sanitario. O persoal de enfermería das unidades de críticos enfróntase regularmente a estas circunstancias nos seus distintos contextos requirindo habilidades que combinan comunicación verbal e non verbal, ademais doutros aspectos propios da comunicación.
A comunicación de malas noticias foi unha das circunstancias que máis angustia xerou ao persoal sanitario. O persoal de enfermería das unidades de críticos enfróntase regularmente a estas circunstancias nos seus distintos contextos requirindo habilidades que combinan comunicación verbal e non verbal, ademais doutros aspectos propios da comunicación.
Dirección
SIXTO GARCIA, JOSE (Titoría)
SIXTO GARCIA, JOSE (Titoría)
Tribunal
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
Revisión económica dos costes da parada cardio-respiratoria.
Autoría
A.T.O.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
A.T.O.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
20.06.2024 15:00
20.06.2024 15:00
Resumo
Introdución: A parada cardiorrespiratoria (PCR) é a terceira causa de maior mortalidade en Europa. O último estudo realizado en España reportou un total 6951 casos, nun único ano, tan só a nivel extrahospitalario. Esto xera un elevado costo económico tanto de gastos directos (relacionados có coste hospitalario) como indirectos (onde se inclúen as pérdidas de productividade). Material e métodos. Optouse por unha revisión a través da normativa Preferred Reportyng Items For Systematic Reviews and Meta-Analyses (PRISMA) empregando a pregunta PICO. Seleccionáronse tres bases de datos para a realización da revisión: PubMed, ScienceDirect y Scopus. Obxectivos: Obxectivo principal deste estudo foi: valorar os costes económicos dos pacientes que sufriron unha PCR. Os obxectivos secundarios foron: estimar e comparar os costes directos e indirectos e evaluar os costes xerais asociado ó estado neurolóxico posterior da PCR. Resultados: Tralo proceso de selección procedeuse ó análise de 13 artigos que tiveron en conta os costes económicos asociados á PCR e comezouse a súa comparación en función dos tipos de gasto. Conclusións: Os gastos económicos totais derivados da PCR sitúanse entre os 42.000 e 82.000 € de media por cada paciente, onde os directos supoñen entre 21.000 € e 42.000 € e os indirectos de 21.000 € a 40.000 €. Os costes asociados ó estado neurolóxico post-PCR, para aqueles que recibiron un Cerebral Performance Category (CPC) 1-2, o gasto medio foi entre 55.000 € e 60.000 €. Polo contrario, para os de CPC 4, o gasto sitouse en torno ós 100.000 €. É necesario profundizar na investigación sobre os costes sanitarios derivados da PCR.
Introdución: A parada cardiorrespiratoria (PCR) é a terceira causa de maior mortalidade en Europa. O último estudo realizado en España reportou un total 6951 casos, nun único ano, tan só a nivel extrahospitalario. Esto xera un elevado costo económico tanto de gastos directos (relacionados có coste hospitalario) como indirectos (onde se inclúen as pérdidas de productividade). Material e métodos. Optouse por unha revisión a través da normativa Preferred Reportyng Items For Systematic Reviews and Meta-Analyses (PRISMA) empregando a pregunta PICO. Seleccionáronse tres bases de datos para a realización da revisión: PubMed, ScienceDirect y Scopus. Obxectivos: Obxectivo principal deste estudo foi: valorar os costes económicos dos pacientes que sufriron unha PCR. Os obxectivos secundarios foron: estimar e comparar os costes directos e indirectos e evaluar os costes xerais asociado ó estado neurolóxico posterior da PCR. Resultados: Tralo proceso de selección procedeuse ó análise de 13 artigos que tiveron en conta os costes económicos asociados á PCR e comezouse a súa comparación en función dos tipos de gasto. Conclusións: Os gastos económicos totais derivados da PCR sitúanse entre os 42.000 e 82.000 € de media por cada paciente, onde os directos supoñen entre 21.000 € e 42.000 € e os indirectos de 21.000 € a 40.000 €. Os costes asociados ó estado neurolóxico post-PCR, para aqueles que recibiron un Cerebral Performance Category (CPC) 1-2, o gasto medio foi entre 55.000 € e 60.000 €. Polo contrario, para os de CPC 4, o gasto sitouse en torno ós 100.000 €. É necesario profundizar na investigación sobre os costes sanitarios derivados da PCR.
Dirección
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Titoría)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Titoría)
Tribunal
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
MUÑOZ BARUS, JOSE IGNACIO (Presidente/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Secretario/a)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Vogal)
Mitos e crenzas sobre o consumo de alcohol en persoas maiores
Autoría
P.A.P.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
P.A.P.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
Data da defensa
15.07.2024 16:00
15.07.2024 16:00
Resumo
Antecedentes: O consumo de bebidas alcohólicas está arraigado na nosa cultura e mesmo relacionado coa celebración e a tradición. Inda así, non está exento de riscos, que poden incrementarse coa cantidade, a frecuencia, o patrón de consumo e as propias características das persoas. Por iso, e importante contar con información sobre os perigos que conleva o consumo, como a falta de adherencia aos tratamentos, padecer certos tipos de cancro ou sufrir un accidente cerebrovascular, para así contribuir no incremento do coñecemento en saúde das persoas maiores. Obxetivo: Identificar mitos e creencias sobre o consumo de alcohol en persoas maiores de 65 anos. Metodoloxía: Para acadar o obxetivo proposto plantéase o desenvolvemento dun estudo empregando a metodoloxía do “Concept Mapping” cunha mostra composta por persoas maiores de 65 anos empadroados no Concello de Santiago de Compostela e coa colaboración do alumnado de 1º de Grao de Traballo Social da USC. Para coñecer as características do consumo alcohólico, realizaranse sesións coa poboación participante nas que se xerarán ideas que posteriormente agruparanse por importancia e frecuencia pola propia poboación obxecto de estudo. Os datos analizaránse co programa R-CMap.
Antecedentes: O consumo de bebidas alcohólicas está arraigado na nosa cultura e mesmo relacionado coa celebración e a tradición. Inda así, non está exento de riscos, que poden incrementarse coa cantidade, a frecuencia, o patrón de consumo e as propias características das persoas. Por iso, e importante contar con información sobre os perigos que conleva o consumo, como a falta de adherencia aos tratamentos, padecer certos tipos de cancro ou sufrir un accidente cerebrovascular, para así contribuir no incremento do coñecemento en saúde das persoas maiores. Obxetivo: Identificar mitos e creencias sobre o consumo de alcohol en persoas maiores de 65 anos. Metodoloxía: Para acadar o obxetivo proposto plantéase o desenvolvemento dun estudo empregando a metodoloxía do “Concept Mapping” cunha mostra composta por persoas maiores de 65 anos empadroados no Concello de Santiago de Compostela e coa colaboración do alumnado de 1º de Grao de Traballo Social da USC. Para coñecer as características do consumo alcohólico, realizaranse sesións coa poboación participante nas que se xerarán ideas que posteriormente agruparanse por importancia e frecuencia pola propia poboación obxecto de estudo. Os datos analizaránse co programa R-CMap.
Dirección
DIAZ GEADA, AINARA (Titoría)
DIAZ GEADA, AINARA (Titoría)
Tribunal
TRIGO GARCIA, MARIA BELEN (Presidente/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Secretario/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Vogal)
TRIGO GARCIA, MARIA BELEN (Presidente/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Secretario/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Vogal)
Percepción dos estudantes universitarios de grao sobre os síntomas da depresión en persoas maiores: unha análise a través de enquisas
Autoría
C.B.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
C.B.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
Data da defensa
15.07.2024 16:00
15.07.2024 16:00
Resumo
A depresión nas persoas maiores é un tema de gran relevancia pola súa alta prevalencia e o seu impacto na calidade de vida. Está considerada unha das síndromes psiquiátricas máis frecuentes e no ámbito da Xerontoloxía é unha Síndrome Xeriátrica en si, estímase que é o segundo trastorno que máis discapacidade xera neste grupo de idade. Distintos estudos advirten contra un desbote das manifestacións depresivas nesta poboación, xa que se lles atribúen actitudes, signos e síntomas propios da depresión. Hai unha tendencia errónea a vincular a tristeza coa vellez e, polo tanto, ignorala. Tendo en conta que o envellecemento da poboación é un feito en toda España, especialmente en Galicia, esta investigación busca determinar a percepción dos estudantes de grao da Universidade de Santiago de Compostela respecto das manifestacións depresivas nas persoas maiores de 65 anos. É de gran relevancia coñecer esta información, con ela pódense tomar medidas preventivas, achegando información para que a depresión desta poboación sexa tratada en consecuencia, promovendo unha mellor calidade de vida.
A depresión nas persoas maiores é un tema de gran relevancia pola súa alta prevalencia e o seu impacto na calidade de vida. Está considerada unha das síndromes psiquiátricas máis frecuentes e no ámbito da Xerontoloxía é unha Síndrome Xeriátrica en si, estímase que é o segundo trastorno que máis discapacidade xera neste grupo de idade. Distintos estudos advirten contra un desbote das manifestacións depresivas nesta poboación, xa que se lles atribúen actitudes, signos e síntomas propios da depresión. Hai unha tendencia errónea a vincular a tristeza coa vellez e, polo tanto, ignorala. Tendo en conta que o envellecemento da poboación é un feito en toda España, especialmente en Galicia, esta investigación busca determinar a percepción dos estudantes de grao da Universidade de Santiago de Compostela respecto das manifestacións depresivas nas persoas maiores de 65 anos. É de gran relevancia coñecer esta información, con ela pódense tomar medidas preventivas, achegando información para que a depresión desta poboación sexa tratada en consecuencia, promovendo unha mellor calidade de vida.
Dirección
GANDOY CREGO, MANUEL (Titoría)
Gerbaudo González, Noelia Beatriz Cotitoría
GANDOY CREGO, MANUEL (Titoría)
Gerbaudo González, Noelia Beatriz Cotitoría
Tribunal
TRIGO GARCIA, MARIA BELEN (Presidente/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Secretario/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Vogal)
TRIGO GARCIA, MARIA BELEN (Presidente/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Secretario/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Vogal)
Vantaxes e inconvenientes do uso das TIC en persoas maiores: revisión sistemática
Autoría
D.D.V.C.L.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
D.D.V.C.L.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
Data da defensa
15.07.2024 16:00
15.07.2024 16:00
Resumo
Introdución: A integración das Tecnoloxías da Información e as Comunicacións (TIC) ten o potencial de mellorar significativamente a calidade de vida das persoas maiores, promovendo o envellecemento activo, mellorando a comunicación e facilitando o acceso á información e aos servizos. A pesar do seu uso xeneralizado, existen barreiras e retos que dificultan a súa adopción efectiva entre as persoas maiores. O obxectivo desta revisión é avaliar as vantaxes, inconvenientes, percepcións e barreiras relacionadas co uso das TIC nesta poboación. Métodos: a revisión realizouse segundo a declaración PRISMA. Realizáronse buscas nas bases de datos Web of Science, PubMed, Scopus e Google Scholar. de estudos publicados desde 2014 ata maio de 2024. Os criterios de inclusión foron: poboación (maiores), intervención (uso das TIC) e resultados (vantaxes, inconvenientes, percepcións e barreiras no uso das TIC). Excluíronse os estudos que non se centrasen en persoas maiores, os que non abordasen o uso das TIC ou os que non fosen estudos empíricos. Consideráronse revisións sistemáticas, estudos experimentais, case experimentais e observacionais en inglés e español.
Introdución: A integración das Tecnoloxías da Información e as Comunicacións (TIC) ten o potencial de mellorar significativamente a calidade de vida das persoas maiores, promovendo o envellecemento activo, mellorando a comunicación e facilitando o acceso á información e aos servizos. A pesar do seu uso xeneralizado, existen barreiras e retos que dificultan a súa adopción efectiva entre as persoas maiores. O obxectivo desta revisión é avaliar as vantaxes, inconvenientes, percepcións e barreiras relacionadas co uso das TIC nesta poboación. Métodos: a revisión realizouse segundo a declaración PRISMA. Realizáronse buscas nas bases de datos Web of Science, PubMed, Scopus e Google Scholar. de estudos publicados desde 2014 ata maio de 2024. Os criterios de inclusión foron: poboación (maiores), intervención (uso das TIC) e resultados (vantaxes, inconvenientes, percepcións e barreiras no uso das TIC). Excluíronse os estudos que non se centrasen en persoas maiores, os que non abordasen o uso das TIC ou os que non fosen estudos empíricos. Consideráronse revisións sistemáticas, estudos experimentais, case experimentais e observacionais en inglés e español.
Dirección
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Titoría)
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Titoría)
Tribunal
TRIGO GARCIA, MARIA BELEN (Presidente/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Secretario/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Vogal)
TRIGO GARCIA, MARIA BELEN (Presidente/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Secretario/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Vogal)
Impacto da soidade non desexada en persoas maiores
Autoría
A.E.G.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
A.E.G.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
Data da defensa
15.07.2024 16:00
15.07.2024 16:00
Resumo
Neste documento realízase unha revisión bibliográfica sistemática sobre o impacto da soidade non desexada nas persoas maiores coa intención de analizar o devandito impacto na vida cotiá deste grupo de poboación. Con isto, levarase a cabo unha revisión da literatura publicada relacionada co fin de responder a unha pregunta importante na actualidade. Os obxectivos deste estudo son realizar unha revisión da literatura científica sobre o tema e comprender as causas que a soidade non desexada xera neste colectivo. Co fin de facilitar a comprensión do traballo, presentarase unha contextualización da soidade non desexada a través da información estatística oficial e de estudos salientables, facendo especial referencia á definición de termos clave desta revisión como a soidade e a conceptualización de aspectos relacionados coa intervención e os recursos destinados a persoas maiores. Finalmente, a revisión bibliográfica realizarase a través do método PRISMA coa finalidade de seleccionar estudos relacionados co obxectivo sinalado.
Neste documento realízase unha revisión bibliográfica sistemática sobre o impacto da soidade non desexada nas persoas maiores coa intención de analizar o devandito impacto na vida cotiá deste grupo de poboación. Con isto, levarase a cabo unha revisión da literatura publicada relacionada co fin de responder a unha pregunta importante na actualidade. Os obxectivos deste estudo son realizar unha revisión da literatura científica sobre o tema e comprender as causas que a soidade non desexada xera neste colectivo. Co fin de facilitar a comprensión do traballo, presentarase unha contextualización da soidade non desexada a través da información estatística oficial e de estudos salientables, facendo especial referencia á definición de termos clave desta revisión como a soidade e a conceptualización de aspectos relacionados coa intervención e os recursos destinados a persoas maiores. Finalmente, a revisión bibliográfica realizarase a través do método PRISMA coa finalidade de seleccionar estudos relacionados co obxectivo sinalado.
Dirección
ANTELO MARTELO, MONICA (Titoría)
ANTELO MARTELO, MONICA (Titoría)
Tribunal
TRIGO GARCIA, MARIA BELEN (Presidente/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Secretario/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Vogal)
TRIGO GARCIA, MARIA BELEN (Presidente/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Secretario/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Vogal)
Deseño dun programa de atención domiciliaria baseado en TICs para personas con deterioro cognitivo leve
Autoría
J.P.V.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
J.P.V.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
Data da defensa
15.07.2024 16:00
15.07.2024 16:00
Resumo
O envellecemento poboacional relaciónase cun aumento na prevalencia de enfermidades neurodexenerativas, incluídas as demencias. O Deterioro Cognitivo Leve (DCL) considérase un estado transicional entre o envellecemento normal e a demencia leve. A detección temperá e unha abordaxe axeitada desta condición poden mellorar significativamente as posibilidades de preservar ou recuperar as funcións cognitivas. En Galicia, o despoboamento das zonas rurais, caracterizado pola migración de mozas cara a áreas urbanas, expón desafíos notables na detección e atención da deterioración cognitiva. A dispersión xeográfica da poboación, xunto coa falta de servizos e profesionais especializados, dificulta unha detección temperá e efectiva. Neste contexto, a tecnoloxía emerxe como unha ferramenta esencial. Este traballo presenta o deseño dun programa de valoración e intervención domiciliaria baseado en Tecnoloxías da Información e a comunicación (Tics) dirixido a persoas con DCL. Este programa está deseñado para integrarse na contorna do paciente, permitindo unha abordaxe continua no tempo e proporcionando apoio aos coidadores durante o proceso. Para alcanzar estes obxectivos, integrouse o uso de Tics que permiten planificar, monitorear e avaliar o progreso dos participantes.
O envellecemento poboacional relaciónase cun aumento na prevalencia de enfermidades neurodexenerativas, incluídas as demencias. O Deterioro Cognitivo Leve (DCL) considérase un estado transicional entre o envellecemento normal e a demencia leve. A detección temperá e unha abordaxe axeitada desta condición poden mellorar significativamente as posibilidades de preservar ou recuperar as funcións cognitivas. En Galicia, o despoboamento das zonas rurais, caracterizado pola migración de mozas cara a áreas urbanas, expón desafíos notables na detección e atención da deterioración cognitiva. A dispersión xeográfica da poboación, xunto coa falta de servizos e profesionais especializados, dificulta unha detección temperá e efectiva. Neste contexto, a tecnoloxía emerxe como unha ferramenta esencial. Este traballo presenta o deseño dun programa de valoración e intervención domiciliaria baseado en Tecnoloxías da Información e a comunicación (Tics) dirixido a persoas con DCL. Este programa está deseñado para integrarse na contorna do paciente, permitindo unha abordaxe continua no tempo e proporcionando apoio aos coidadores durante o proceso. Para alcanzar estes obxectivos, integrouse o uso de Tics que permiten planificar, monitorear e avaliar o progreso dos participantes.
Dirección
GANDOY CREGO, MANUEL (Titoría)
Gerbaudo González, Noelia Beatriz Cotitoría
GANDOY CREGO, MANUEL (Titoría)
Gerbaudo González, Noelia Beatriz Cotitoría
Tribunal
TRIGO GARCIA, MARIA BELEN (Presidente/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Secretario/a)
DIAZ GEADA, AINARA (Vogal)
TRIGO GARCIA, MARIA BELEN (Presidente/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Secretario/a)
DIAZ GEADA, AINARA (Vogal)
Diagnose da depresión en persoas maiores
Autoría
L.E.S.C.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
L.E.S.C.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
Data da defensa
15.07.2024 16:00
15.07.2024 16:00
Resumo
A depresión é un trastorno do estado do ánimo que afecta cada vez máis á poboación a nivel internacional. A pesar de considerarse un problema social, o seu diagnóstico en persoas maiores resulta complezo debido á relación de variables biopsicosociais que os atravesan. Estos factores, unidos á escasez de ferramentas de identificación, fan que os síntomas depresivos poidan pasar desapercibidos ou confundirse cos cambuos propios do avellentamento. Realizouse unna búsqueda de información utilizando tres bases de datos (Dialnet, PubMed y ProQuest), seguindo un proceso de selección de artículos seguindo a guía PRISMA. O obxectivo principal é Estudiar o diagnóstico da depresión nas persoas maiores de 65 años. Seleccionáronse 15 artigos para a revisión bibliográfica, dos cales 11 trataban sobre os factores que influen no diagnóstico da enfermidade en persoas maiores como o xénero, a rede de apoio, a resiliencia ou a actividade física. Os 4 restantes profundizaban nas ferramentas de identificación do colectivo como a Escala de Depresiñon Xeriátrica de Yessavage. É imprescindible que os/as profesionais sanitarios/as teñan en conta os factores exposrto e que utilicen as ferramentas que teñan á súa disposición para garantizar un correcto diagnóstico e un posterior tratamento.
A depresión é un trastorno do estado do ánimo que afecta cada vez máis á poboación a nivel internacional. A pesar de considerarse un problema social, o seu diagnóstico en persoas maiores resulta complezo debido á relación de variables biopsicosociais que os atravesan. Estos factores, unidos á escasez de ferramentas de identificación, fan que os síntomas depresivos poidan pasar desapercibidos ou confundirse cos cambuos propios do avellentamento. Realizouse unna búsqueda de información utilizando tres bases de datos (Dialnet, PubMed y ProQuest), seguindo un proceso de selección de artículos seguindo a guía PRISMA. O obxectivo principal é Estudiar o diagnóstico da depresión nas persoas maiores de 65 años. Seleccionáronse 15 artigos para a revisión bibliográfica, dos cales 11 trataban sobre os factores que influen no diagnóstico da enfermidade en persoas maiores como o xénero, a rede de apoio, a resiliencia ou a actividade física. Os 4 restantes profundizaban nas ferramentas de identificación do colectivo como a Escala de Depresiñon Xeriátrica de Yessavage. É imprescindible que os/as profesionais sanitarios/as teñan en conta os factores exposrto e que utilicen as ferramentas que teñan á súa disposición para garantizar un correcto diagnóstico e un posterior tratamento.
Dirección
JORGE SOTO, CRISTINA (Titoría)
JORGE SOTO, CRISTINA (Titoría)
Tribunal
TRIGO GARCIA, MARIA BELEN (Presidente/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Secretario/a)
DIAZ GEADA, AINARA (Vogal)
TRIGO GARCIA, MARIA BELEN (Presidente/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Secretario/a)
DIAZ GEADA, AINARA (Vogal)
Apósitos de hidrofibra con prata vs. Malla antimicrobiana non oclusiva e flexible con lípidos e prata no tratamento de úlceras por presión con infección e/ou biofilme en persoas maiores en centros residenciais de Santiago de Compostela
Autoría
A.Y.V.L.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
A.Y.V.L.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
Data da defensa
15.07.2024 16:00
15.07.2024 16:00
Resumo
Introdución: As úlceras por presión son lesións cutáneas causadas pola presión sostida en áreas do corpo durante períodos prolongados, sendo comúns en pacientes inmobilizados por longo tempo, como os adultos maiores. Estas lesións poden desenvolverse rapidamente na ausencia de cambios posturais e afectan principalmente áreas onde os ósos sobresaen. A prevención axeitada podería evitar ata o 95% dos casos. As úlceras por presión clasifícanse en catro estadios segundo a gravidade da lesión, dende poñerse de cor encarnado ata o dano extenso que inclúemúsculo e óso. O tratamento segue o esquema TIME (eliminar tecido desvitalizado, tratar a inflamación e infección, manter a humidade axeitada, e protexer os bordos da ferida), o cal facilita a cicatrización. A correcta limpeza da ferida é fundamental, e recoméndase o uso de soro salino a temperatura ambiente. As úlceras por presión poden reducir significativamente a mobilidade, causar dor crónica, aumentar o risco de infeccións e provocar deformidades físicas, afectando gravemente a autonomía e calidade de vida da persoa. Obxectivo: Comparar a efectividade dos apósitos de hidrofibra con prata vs. malla antimicrobiana non oclusiva e flexible con lípidos e prata no tratamento de úlceras por presión con infección e/ou biofilm en persoas maiores en centros residenciais. Metodoloxía: Este proxecto é un estudo de casos e controis sobre o tratamento e evolución das úlceras por presión en persoas maiores encamadas en centros residenciais de Santiago de Compostela. Recolleranse datos relativos a pacientes con úlceras por presión de grao II a IV, así como aqueles con presenza de infección e/ou biofilm ou capa necrótica. Para avaliar a evolución dos pacientes utilizaranse os seguintes instrumentos de medición: índice de Barthel, escala de Braden, escala de Norton modificada, escala de estadificación de úlceras por presión do National Pressure Ulcer Advisory Panel, índice de Revesh 2.0, escala FEDPALLA e escala visual analóxica. Realizarase unha análise descriptiva utilizando medidas de tendencia central, como a media ou a mediana, e de dispersión, como a desviación estándar, cando sexa apropiado para as variables cuantitativas, e porcentaxes para as variables cualitativas.
Introdución: As úlceras por presión son lesións cutáneas causadas pola presión sostida en áreas do corpo durante períodos prolongados, sendo comúns en pacientes inmobilizados por longo tempo, como os adultos maiores. Estas lesións poden desenvolverse rapidamente na ausencia de cambios posturais e afectan principalmente áreas onde os ósos sobresaen. A prevención axeitada podería evitar ata o 95% dos casos. As úlceras por presión clasifícanse en catro estadios segundo a gravidade da lesión, dende poñerse de cor encarnado ata o dano extenso que inclúemúsculo e óso. O tratamento segue o esquema TIME (eliminar tecido desvitalizado, tratar a inflamación e infección, manter a humidade axeitada, e protexer os bordos da ferida), o cal facilita a cicatrización. A correcta limpeza da ferida é fundamental, e recoméndase o uso de soro salino a temperatura ambiente. As úlceras por presión poden reducir significativamente a mobilidade, causar dor crónica, aumentar o risco de infeccións e provocar deformidades físicas, afectando gravemente a autonomía e calidade de vida da persoa. Obxectivo: Comparar a efectividade dos apósitos de hidrofibra con prata vs. malla antimicrobiana non oclusiva e flexible con lípidos e prata no tratamento de úlceras por presión con infección e/ou biofilm en persoas maiores en centros residenciais. Metodoloxía: Este proxecto é un estudo de casos e controis sobre o tratamento e evolución das úlceras por presión en persoas maiores encamadas en centros residenciais de Santiago de Compostela. Recolleranse datos relativos a pacientes con úlceras por presión de grao II a IV, así como aqueles con presenza de infección e/ou biofilm ou capa necrótica. Para avaliar a evolución dos pacientes utilizaranse os seguintes instrumentos de medición: índice de Barthel, escala de Braden, escala de Norton modificada, escala de estadificación de úlceras por presión do National Pressure Ulcer Advisory Panel, índice de Revesh 2.0, escala FEDPALLA e escala visual analóxica. Realizarase unha análise descriptiva utilizando medidas de tendencia central, como a media ou a mediana, e de dispersión, como a desviación estándar, cando sexa apropiado para as variables cuantitativas, e porcentaxes para as variables cualitativas.
Dirección
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Titoría)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Titoría)
Tribunal
TRIGO GARCIA, MARIA BELEN (Presidente/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Secretario/a)
DIAZ GEADA, AINARA (Vogal)
TRIGO GARCIA, MARIA BELEN (Presidente/a)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Secretario/a)
DIAZ GEADA, AINARA (Vogal)
Actividade física e calidade de vida en persoas maiores
Autoría
J.V.C.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
J.V.C.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
Data da defensa
05.09.2024 11:00
05.09.2024 11:00
Resumo
Introdución: O envellecemento da poboación é un feito incuestionable, que no futuro non fará máis que aumentar. Así mesmo, é necesario fomentar un envellecemento activo e saudable coa finalidade de que as persoas maiores teñan a mellor calidade de vida posible. Unha forma de envellecemento activo é sen dúbida a realización de actividade física, que produce beneficios como a prevención dalgunhas enfermidades ou o aumento da esperanza de vida cunha calidade de vida boa. Obxectivos: O obxectivo principal desta investigación foi determinar a frecuencia de realización de actividade física e os efectos desta na percepción da calidade de vida das persoas con 65 o máis anos. Métodos: Realizouse un estudo observacional e descritivo de corte transversal, mediante unha metodoloxía cuantitativa, a persoas con 65 ou máis anos que acudisen a ATEGAL ou a algún centro sociocultural de Santiago. Así mesmo, o instrumento empregado foi un cuestionario formado por preguntas tanto abertas como pechadas que consta de tres bloques diferenciados. O primeiro bloque, está composto por preguntas relacionadas coas características sociodemográficas. A continuación, atópanse as preguntas da versión adaptada do cuestionario validado Whoqol-Bref coa finalidade de medir a calidade de vida. Por último, no terceiro bloque agrúpanse preguntas ad hoc relacionadas coa frecuencia de realización de actividade física e a percepción que teñen as persoas participantes en relación cos beneficios que conleva a realización de actividade física. Resultados: Os resultados obtidos constataron o alto grao de relación existente entre a realización de actividade física e a percepción de calidade, xa que se puido observar que, a maior frecuencia de actividade física, mellor percepción de calidade de vida existía. Así mesmo, presentáronse bos datos de actividade física e de calidade de vida, exceptuando a satisfacción co soño ou a actividade. Conclusións: En relación co obxectivo principal, pódese afirmar que aquelas persoas que presenten niveis altos de realización de actividade física teñen unha mellor percepción da súa calidade de vida. Isto, pódese observar na frecuencia dos paseos, xa que mentres ao redor do 60% das persoas que afirmaban ter unha calidade de vida bastante ou moi boa realizaban paseos de forma diaria, entre as que presentaban unha baixa calidade de vida só o 30% facíao.
Introdución: O envellecemento da poboación é un feito incuestionable, que no futuro non fará máis que aumentar. Así mesmo, é necesario fomentar un envellecemento activo e saudable coa finalidade de que as persoas maiores teñan a mellor calidade de vida posible. Unha forma de envellecemento activo é sen dúbida a realización de actividade física, que produce beneficios como a prevención dalgunhas enfermidades ou o aumento da esperanza de vida cunha calidade de vida boa. Obxectivos: O obxectivo principal desta investigación foi determinar a frecuencia de realización de actividade física e os efectos desta na percepción da calidade de vida das persoas con 65 o máis anos. Métodos: Realizouse un estudo observacional e descritivo de corte transversal, mediante unha metodoloxía cuantitativa, a persoas con 65 ou máis anos que acudisen a ATEGAL ou a algún centro sociocultural de Santiago. Así mesmo, o instrumento empregado foi un cuestionario formado por preguntas tanto abertas como pechadas que consta de tres bloques diferenciados. O primeiro bloque, está composto por preguntas relacionadas coas características sociodemográficas. A continuación, atópanse as preguntas da versión adaptada do cuestionario validado Whoqol-Bref coa finalidade de medir a calidade de vida. Por último, no terceiro bloque agrúpanse preguntas ad hoc relacionadas coa frecuencia de realización de actividade física e a percepción que teñen as persoas participantes en relación cos beneficios que conleva a realización de actividade física. Resultados: Os resultados obtidos constataron o alto grao de relación existente entre a realización de actividade física e a percepción de calidade, xa que se puido observar que, a maior frecuencia de actividade física, mellor percepción de calidade de vida existía. Así mesmo, presentáronse bos datos de actividade física e de calidade de vida, exceptuando a satisfacción co soño ou a actividade. Conclusións: En relación co obxectivo principal, pódese afirmar que aquelas persoas que presenten niveis altos de realización de actividade física teñen unha mellor percepción da súa calidade de vida. Isto, pódese observar na frecuencia dos paseos, xa que mentres ao redor do 60% das persoas que afirmaban ter unha calidade de vida bastante ou moi boa realizaban paseos de forma diaria, entre as que presentaban unha baixa calidade de vida só o 30% facíao.
Dirección
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Titoría)
Martínez Santos, Alba Elena Cotitoría
RODRIGUEZ GONZALEZ, RAQUEL (Titoría)
Martínez Santos, Alba Elena Cotitoría
Tribunal
GANDOY CREGO, MANUEL (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
MARTINEZ ROGET, FIDEL (Vogal)
GANDOY CREGO, MANUEL (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
MARTINEZ ROGET, FIDEL (Vogal)
Detección de malos tratos á persoa maior no sistema público sanitario en Santiago de Compostela: deseño de proxecto de investigación
Autoría
N.D.P.B.L.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
N.D.P.B.L.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
Data da defensa
05.09.2024 11:00
05.09.2024 11:00
Resumo
Un número importante de persoas adultas maiores aténdense no sistema público de saúde, pero non existen maiores antecedentes da relación que se xera entre persoas maiores maltratadas e sistema sanitario, é polo anterior que este traballo ten por obxectivo coñecer se no sistema de Santiago de Compostela detéctanse casos de malos tratos a persoas maiores cando asisten a citas médicas ou a través da unidade de urxencia, cuantificar os casos e cualificar os tipos, coñecer o protocolo que leva a cabo nestes casos e cantos destes foron xudicializados. Utilizarase unha metodoloxía mixta, xa que esta permitirá cuantificar os casos e os seus tipos e á súa vez cualificar a realidade en base á experiencia do persoal de saúde e da área social. A utilidade deste proxecto será poder obter unha radiografía actual da realidade dos malos tratos na poboación de persoas maiores de Santiago de Compostela, permitindo coñecer se o traballo que se está realizando é o adecuado ou se pode mellorar e que desta forma a autoridade competente poida crear ou reconducir campañas ou programas de prevención dos malos tratos e apoio ás súas vítimas, e ás familias que coidan aos seus maiores.
Un número importante de persoas adultas maiores aténdense no sistema público de saúde, pero non existen maiores antecedentes da relación que se xera entre persoas maiores maltratadas e sistema sanitario, é polo anterior que este traballo ten por obxectivo coñecer se no sistema de Santiago de Compostela detéctanse casos de malos tratos a persoas maiores cando asisten a citas médicas ou a través da unidade de urxencia, cuantificar os casos e cualificar os tipos, coñecer o protocolo que leva a cabo nestes casos e cantos destes foron xudicializados. Utilizarase unha metodoloxía mixta, xa que esta permitirá cuantificar os casos e os seus tipos e á súa vez cualificar a realidade en base á experiencia do persoal de saúde e da área social. A utilidade deste proxecto será poder obter unha radiografía actual da realidade dos malos tratos na poboación de persoas maiores de Santiago de Compostela, permitindo coñecer se o traballo que se está realizando é o adecuado ou se pode mellorar e que desta forma a autoridade competente poida crear ou reconducir campañas ou programas de prevención dos malos tratos e apoio ás súas vítimas, e ás familias que coidan aos seus maiores.
Dirección
ANTELO MARTELO, MONICA (Titoría)
ANTELO MARTELO, MONICA (Titoría)
Tribunal
GANDOY CREGO, MANUEL (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
MARTINEZ ROGET, FIDEL (Vogal)
GANDOY CREGO, MANUEL (Presidente/a)
REY BRETAL, DAVID (Secretario/a)
MARTINEZ ROGET, FIDEL (Vogal)
Traballando con xerontos o inter-. Accións interxeracionais nun centro de día
Autoría
B.L.P.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
B.L.P.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
Data da defensa
20.06.2024 17:00
20.06.2024 17:00
Resumo
A presenza das persoas maiores na sociedade está en constante crecemento dende os últimos anos, tanto a nivel nacional como autonómico, fenómeno que coñecemos como envellecemento demográfico. Este notable incremento cuantitativo do colectivo da terceira/ cuarta idade lévao a conformar unha gran parte da sociedade fronte aos outros grupos de idade, mais faino da man dunha visión negativa e estereotipada englobada no concepto de idadismo, que limita o seu benestar e calidade de vida en xeral ao incidir negativamente nas dimensións e sectores da existencia das persoas, como é o caso dos intercambios e relacións entre xeracións. Por elo, no presente traballo exponse un proxecto de intervención socioeducativa deseñado para o Centro de Día Innova Senior (Santiago de Compostela) e o alumnado do Grao en Educación Social da Universidade de Santiago de Compostela (USC); para estes últimos van ofertarse dezaseis prazas por curso destinadas a todas aquelas persoas interesadas en participar de forma activa nas actividades propostas. O principal obxectivo a perseguir é o fomento do intercambio interxeracional entre as persoas participantes, polo que as actividades están deseñadas co fin de eliminar os estereotipos entre grupos de idade, coñecer a evolución social entre xeracións e con elo recuperar o acervo cultural dos maiores e, asemade, potenciar o envellecemento activo e saudable.
A presenza das persoas maiores na sociedade está en constante crecemento dende os últimos anos, tanto a nivel nacional como autonómico, fenómeno que coñecemos como envellecemento demográfico. Este notable incremento cuantitativo do colectivo da terceira/ cuarta idade lévao a conformar unha gran parte da sociedade fronte aos outros grupos de idade, mais faino da man dunha visión negativa e estereotipada englobada no concepto de idadismo, que limita o seu benestar e calidade de vida en xeral ao incidir negativamente nas dimensións e sectores da existencia das persoas, como é o caso dos intercambios e relacións entre xeracións. Por elo, no presente traballo exponse un proxecto de intervención socioeducativa deseñado para o Centro de Día Innova Senior (Santiago de Compostela) e o alumnado do Grao en Educación Social da Universidade de Santiago de Compostela (USC); para estes últimos van ofertarse dezaseis prazas por curso destinadas a todas aquelas persoas interesadas en participar de forma activa nas actividades propostas. O principal obxectivo a perseguir é o fomento do intercambio interxeracional entre as persoas participantes, polo que as actividades están deseñadas co fin de eliminar os estereotipos entre grupos de idade, coñecer a evolución social entre xeracións e con elo recuperar o acervo cultural dos maiores e, asemade, potenciar o envellecemento activo e saudable.
Dirección
Gutierrez Moar, María del Carmen (Titoría)
Gutierrez Moar, María del Carmen (Titoría)
Tribunal
ANTELO MARTELO, MONICA (Presidente/a)
PAZOS COUSELO, MARCOS (Secretario/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Vogal)
ANTELO MARTELO, MONICA (Presidente/a)
PAZOS COUSELO, MARCOS (Secretario/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Vogal)
Apoderando a sexualidade feminina. Proxecto de educación sexual para mulleres maiores
Autoría
L.O.L.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
L.O.L.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
Data da defensa
20.06.2024 17:00
20.06.2024 17:00
Resumo
Antecedentes A sexualidade correspóndese cun aspecto biopsicosocial que acompaña aos seres humanos durante todas as súas etapas vitais, sendo un indicador de calidade de vida para as persoas maiores. No proceso de envellecemento experiméntanse unha serie de cambios fisiolóxicos, funcionais, psicolóxicos, sociais, económicos... que poden producir alteracións á hora de vivir a sexualidade. Ademais dos cambios mencionados, outro factor que inflúe en gran medida na sexualidade das persoas maiores, con maior énfase nas mulleres, é a existencia de prexuízos e estereotipos sociais. A consecuencia disto é que as persoas maiores sintan culpa ou vergoña se manteñen actividades ou intereses sexuais, o que fai que se afasten cada vez máis da sexualidade. Obxectivos O obxectivo xeral deste proxecto correspóndese con ofrecer coñecemento sobre a sexualidade a mulleres maiores de 65 anos habitantes do rural da provincia de A Coruña. Para isto, establecemos unha serie de obxectivos específicos centrados en: reducir os prexuízos e estereotipos sobre a sexualidade feminina na terceira idade; aumentar o autocoñecemento e a autoestima das mulleres participantes; facilitar o acceso das mulleres usuarias do proxecto a servizos e recursos da comunidade; mitigar o sentimento de culpa e vergoña das mulleres participantes en canto á sexualidade e por último, proporcionar un espazo seguro no que crear unha rede de apoio entre as mulleres participantes e fomenten a socialización e a axuda mutua. Metodoloxía Para alcanzar estes obxectivos, levarase a cabo un proxecto de intervención dividido en seis sesións a través das cales se abordarán temáticas como os cambios fisiolóxicos do envellecemento, os mitos e estereotipos sociais, o sentimento de culpa, etc. As actividades realizadas estarán orientadas a fomentar a participación activa das mulleres beneficiarias do proxecto. De maneira simultánea, propoñemos a utilización dunha técnica de investigación cualitativa, a ‘’Fotovoz’’, coa finalidade de afondar e mostrar á sociedade como afectan os estereotipos na autoestima, na corporalidade positiva e no autocoñecemento das mulleres maiores dende o empoderamento das mesmas. Por último, expoñeranse as fotografías no centro sociocultural do concello de A Laracha.
Antecedentes A sexualidade correspóndese cun aspecto biopsicosocial que acompaña aos seres humanos durante todas as súas etapas vitais, sendo un indicador de calidade de vida para as persoas maiores. No proceso de envellecemento experiméntanse unha serie de cambios fisiolóxicos, funcionais, psicolóxicos, sociais, económicos... que poden producir alteracións á hora de vivir a sexualidade. Ademais dos cambios mencionados, outro factor que inflúe en gran medida na sexualidade das persoas maiores, con maior énfase nas mulleres, é a existencia de prexuízos e estereotipos sociais. A consecuencia disto é que as persoas maiores sintan culpa ou vergoña se manteñen actividades ou intereses sexuais, o que fai que se afasten cada vez máis da sexualidade. Obxectivos O obxectivo xeral deste proxecto correspóndese con ofrecer coñecemento sobre a sexualidade a mulleres maiores de 65 anos habitantes do rural da provincia de A Coruña. Para isto, establecemos unha serie de obxectivos específicos centrados en: reducir os prexuízos e estereotipos sobre a sexualidade feminina na terceira idade; aumentar o autocoñecemento e a autoestima das mulleres participantes; facilitar o acceso das mulleres usuarias do proxecto a servizos e recursos da comunidade; mitigar o sentimento de culpa e vergoña das mulleres participantes en canto á sexualidade e por último, proporcionar un espazo seguro no que crear unha rede de apoio entre as mulleres participantes e fomenten a socialización e a axuda mutua. Metodoloxía Para alcanzar estes obxectivos, levarase a cabo un proxecto de intervención dividido en seis sesións a través das cales se abordarán temáticas como os cambios fisiolóxicos do envellecemento, os mitos e estereotipos sociais, o sentimento de culpa, etc. As actividades realizadas estarán orientadas a fomentar a participación activa das mulleres beneficiarias do proxecto. De maneira simultánea, propoñemos a utilización dunha técnica de investigación cualitativa, a ‘’Fotovoz’’, coa finalidade de afondar e mostrar á sociedade como afectan os estereotipos na autoestima, na corporalidade positiva e no autocoñecemento das mulleres maiores dende o empoderamento das mesmas. Por último, expoñeranse as fotografías no centro sociocultural do concello de A Laracha.
Dirección
DIAZ GEADA, AINARA (Titoría)
DIAZ GEADA, AINARA (Titoría)
Tribunal
ANTELO MARTELO, MONICA (Presidente/a)
PAZOS COUSELO, MARCOS (Secretario/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Vogal)
ANTELO MARTELO, MONICA (Presidente/a)
PAZOS COUSELO, MARCOS (Secretario/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Vogal)