Tratamentos Psicolóxicos II

O obxectivo xeral é que ao final da materia os alumnos teñan unha visión crítica acerca dos elementos esenciais que conforman os tratamentos psicolóxicos.

Situarase aos alumnos dentro dunha perspectiva dobre transversal e histórica que lles permita entender a diversidade de tratamentos psicolóxicos, así como os elementos comúns e diferenciais. Ademais sinalaranse dentro dos tratamentos psicolóxicos os elementos do proceso e a relación terapéutica fundamentais.

1. O Panorama da psicoterapia á marxe da perspectiva cognitivo-conductual. Psicoanalisis. Psicoterapia Humanista e Modelo Sistémico. Supostos e Evolución
2. Cambio terapéutico. Etapas de cambio. A noción e o manexo da resistencia. Principio de universalidade.

3. O proceso terapéutico. Consello, insight, experiencia emocional correctiva, emocións, psico-educación.
4. A relación terapéutica. Transferencia, límites e alianza terapéutica.
5. 60 anos de investigación en psicoterapia. Tratamentos con apoio empírico: estado da cuestión
6. Os cimentos da psicoterapia: Enfermidade vs trastorno mental. Diagnostico vs. obxectivos. Pacientes vs clientes.

7. O efecto placebo nos tratamentos psicolóxicos. Procura de axuda, motivación e recompensa.

8. As tendencias actuais na concepción dos tratamentos psicolóxicos. Escola, eclecticismo técnico, sincretismo, factores comúns, integración, unificación.

Libros de texto

Kleinke, C.L. (2002). Principios comunes en Psicoterapia. Bilbao: Desclée de Brouwer. Hai unha versión de ebook

Feixas, G. y Miró, Mª.T. (1993). Aproximaciones a la psicoterapia. Una introducción a los tratamientos psicológicos. Barcelona: Paidós.


Bibliografía de consulta

Ávila, A. y Poch, J. (Comps.). (1994). Manual de Técnicas de Psicoterapia. Un enfoque psicoanalítico. Madrid: Siglo XXI Editores.
Campos, A. (1982). La psicoterapia no directiva. Barcelona: Herder.
Benedetti, F. (2011) The patient’s brain. The neuroscience behind the doctor-patient relationship. New York: Oxford University Press.
Bleichmar, Hugo (1997). Avances en Psicoterapia Psicoanalítica. Barcelona: Paidós
Caro, I. (Comp.) (1997). Manual de psicoterapias cognitivas. Barcelona: Paidós.
Furedi, F. (2004). Therapy Culture. London: Routledge.
Frank, J.D. y Frank J.B. (1991). Persuasion and healing: a comparative study of psychotherapy (3rd ed.). Baltimore, Maryland: Johns Hopkins University Press.
Gavino, A. (2003). Tratamientos psicológicos y trastornos clínicos. Madrid: Pirámide.
Garrido, M. y García, J. (Comps.) (1994). Psicoterapia. Modelos contemporáneos y aplicaciones. Valencia: Promolibro.

Goldfried, M.R. (1996). De la terapia cognitivo-conductual a la psicoterapia de integración. Bilbao: Desclée de Brouwer.

Goldstein, W.N. (2001). Iniciación a la psicoterapia. Madrid: Alianza Editorial.

González Pardo, H. y Pérez Álvarez, M. (2007). La Invención de los Trastornos Mentales. Madrid: Alianza Editorial.

Hersen, M. y Bellack, A.S. (Eds.) (1999). Comparative interventions for adult disorders. New York: Willey & Sons.

Labrador, F.J., Echeburúa, E. y Becoña, E. (2000). Guía para la elección de tratamientos psicológicos efectivos: hacia una nueva psicología clínica. Madrid: Dykinson.
Lazarus, A.A. (2000). El enfoque multimodal. Una psicoterapia breve pero completa. Bilbao: Desclée de Brouwer.
Levenson, H. (1997). Guía práctica para una nueva terapia de tiempo limitado. Bilbao: Desclée de Brouwer
Levenson Linn, S.J. y Gaske, J.R. (1988). Psicoterapias contemporáneas: modelos y métodos. Bilbao: Desclée de Brouwer.
Mahoney, M.J. y Freeman, A. (Eds.) (1988). Cognición y psicoterapia. Barcelona: Paidós.
Malugani, M. (1990). Las Psicoterapias Breves. Teoría y práctica. Barcelona: Herder.
Pérez Álvarez, M. (1996). Tratamientos psicológicos. Madrid: Editorial Universitas, S.A.
Rodríguez-Naranjo, C. (2000). De los principios de la psicología a la práctica clínica. Madrid: Pirámide.
Rodriguez Morejón, A.. (2019). Manual de psicoterapias: Teoría y técnicas. Barcelona: Herder

Competencias específicas da titulación:
1. As funcións, características, contribucións e limitacións dos distintos modelos teóricos da Psicoloxía
2. Os métodos e deseños de investigación e as técnicas de análise de datos propios da Psicoloxía
3. Os distintos métodos de avaliación, diagnóstico e tratamento psicolóxico en diferentes ámbitos aplicados da Psicoloxía -clínico e da saúde, social, educativo

Habilidades e destrezas
1. Identificar as necesidades e demandas dos destinatarios nos diferentes campos de aplicación e establecer as metas da actuación psicolóxica
2. Identificar as características relevantes do comportamento dos individuos, grupos, organizacións e contextos mediante os métodos, técnicas e instrumentos propios da avaliación psicolóxica
3. Promover a saúde e a calidade de vida, a través dos métodos propios da profesión, nos individuos, grupos, comunidades e organizacións nos distintos ámbitos e contextos: educativo, clínico e da saúde, do traballo e as organizacións, grupal e comunitaria
4. Seleccionar e administrar técnicas e instrumentos propios e específicos da Psicoloxía
5. Definir os obxectivos, elaborar o plan e as técnicas de intervención en función das necesidades e demandas dos destinatarios, e avaliar os seus resultados
6. Transmitirlles aos destinatarios, de forma axeitada e precisa, os resultados da avaliación
7. Elaborar informes psicolóxicos en distintos ámbitos de actuación, dirixidos aos destinatarios e a outros profesionais
8. Axustarse ás obrigas deontolóxicas da Psicoloxía

As competencias específicas da materia, centransena sensibilización do alumno para:
1. Ser capaz de comprender o significado dos trastornos mentais, o marxen do concepto de enfermidade.
2. Comprender a íntima relación dos tratamentos psicolóxicos e a concepción do problema concreto.
3. Formular unha estratexia de intervención mínima.
4. Identificar o equilibrio entre información, psicoeducación e aculturación no proceso de tratamento
5. Situar a relevancia relativa dos factores que xogan un papel no proceso terapéutico

Para cada un dos temas do programa, o tempo dividirase entre a exposición dos contidos teóricos (docencia expositiva) e o debate /discusión ou o traballo práctico de xogo de rol (docencia interactiva). A parte expositiva das clases incorporará un índice de cada tema coas distintas seccións, as lecturas básicas e os obxectivos a alcanzar. Os aspectos prácticos que subxacen aos tratamentos psicolóxicos (marcas de contexto, estratexias creativas, adaptación ao paciente, deseño e planificación de intervencións, etc.) abordaranse nas clases interactivas a través de estratexias de xogo, que maximizan a participación activa dos nenos. estudantes e coa axuda de documentación audiovisual. Ademais, como actividade complementaria de carácter voluntario, proporase realizar un traballo, que poderá desenvolverse individualmente, ou en grupo. O traballo deberá ser presentado oralmente á clase, facendo posible o debate a partir dos comentarios do resto dos alumnos. tema O obxectivo desta actividade é que os estudantes aproveiten os posibles beneficios que ofrece o suxeito no exercicio da súa profesión.

Como principal recurso para apoiar o ensino nas aulas, a aula virtual da materia empregarase no Campus Virtual da USC.

MÉTODOS E CRITERIOS DE EVALUACIÓN

A nota final do curso farase tendo en conta catro aspectos:
1. Exame final. Supón o 70% da nota final (é dicir, 7 puntos). É imprescindible superalo para superar o curso. É unha proba de preguntas tipo test. Ten lugar ao final do semestre. Un terzo das preguntas baséanse en presentacións en clases maxistrais (presenciais ou telemáticas), desenvolvementos técnicos en sesións de xogo en clases prácticas ou presentacións en clase, mentres que os dous terzos restantes son preguntas extraídas os libros obrigatorios.
2. Asistencia e participación en clases interactivas. Pódese adquirir ata un 15% (1,5 puntos) da nota final participando nas clases prácticas da materia.
3. Asistencia presencial ás clases expositivas. Pódese adquirir ata un 5% (0,5 puntos) da nota final a través dos cinco controis de asistencia que se realizarán sen previo aviso ao longo do curso ás clases teóricas. O alumno sen ausencias obterá 0.5 puntos, o que supón o 5% da nota final. Cada falta de asistencia penalizarase con - 0,10 puntos
4. Traballo voluntario. Exposición dun traballo de documentación que se pode facer individualmente ou en equipos, aceptado polos profesores. Asume un 10% (1 punto) da nota final
Asistencia a cursos e seminarios. A asistencia a actividades de formación externas á materia, relacionadas coa formación clínica, pode axudar a compensar unha puntuación obtida por debaixo dos máximos dos apartados 2 e 3. Esta sección é obviamente só aplicable para o período de docencia presencial.


Non se contempla nesta materia dispénsaa de asistencia a clase, dado que é necesario para lograr as habilidades e competencias da mesma a asistencia e participación nas clases expositivas e interactivas.

A medida que a materia está estruturada, a súa superación implica adquirir a capacidade de comprender, diferenciar e relacionar conceptos e ideas. Para conseguilo, recoméndase aproveitar todos os recursos metodolóxicos que se poñen a disposición dos estudantes, é dicir, a asistencia ás clases de exposición, que deberán ir acompañadas da revisión diaria e estudo dos contidos, así como a participación activa no clases interactivas e participación en actividades complementarias. Estímase que ademais de asistir ás clases expositivas e interactivas, ademais dun tempo de estudo de arredor de tres horas semanais, son suficientes para aprobar a materia.

Tal como se estructura la materia su superación implica adquirir la habilidad de comprender, diferenciar y relacionar conceptos e ideas. Para conseguirlo se recomienda aprovechar todos los recursos metodológicos que se ponen al alcance de los alumnos, es decir, la asistencia a las clases expositivas, que debe de ir acompañada de la revisión y estudio diario de los contenidos, así como la participación activa en las clases interactivas y participación en actividades complementarias. Se estima que además de la asistencia a las clases expositivas e Interactivas, más un tiempo de estudio alrededor de las tres horas semanales, son suficientes para superar la asignatura